Σωτήρης Χιωτάκης: Η παραφωνία του ερυθρόλευκου μπάσκετ

Όσοι με είχαν διαβάσει προ διμήνου, στο σχόλιό μου για τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με την Σιένα, θα διαπιστώσουν ότι, δυστυχώς για εμάς τους ερυθρόλευκους, δικαιώνομαι.

Το ερυθρόλευκο μπάσκετ αποτελεί αυτήν τη στιγμή μια απίστευτη παραφωνία στην οικογένεια του Ολμπιακού. Όχι γιατί έχασε τον τίτλο - εκτός εάν πιστεύει κανείς ότι το 0-2 γίνεται 3-2 και σε περιπτώσεις που προηγείται άλλη ομάδα και όχι ο Ολυμπιακός (θυμάσαι, Πίξι, το 2002;) - αλλά γιατί με τα άλλα τμήματα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: η έλλειψη ψυχής, εγωισμού, τσαγανού, νοοτροπίας νικητή.

Οι απλήρωτοι του βόλεϊ βρέθηκαν τρεις φορές στους τελικούς να χάνουν 0-2 από τον Παναθηναϊκό! Κι όμως, έβλεπες στα μάτια του Ανδρεάδη, του Τζούριτς, ακόμη και του Ντεσπέιν το δολοφονικό βλέμμα! Τον εγωισμό, τη αυτοπεποίθηση πως "δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσουμε!" Και πήραν την κούπα τρεις φορές στο tie break, κάτι που προφανώς δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά.

Οι επίσης απλήρωτοι του πόλο, ακόμη κι αν χάσουν τον τίτλο από την Βουλιαγμένη, βλέπεις ότι έχουν κι αυτοί το μάτι τους ...γυαλιστερό! Είναι έτοιμοι να πνίξουν τον αντίπαλο κι αν χάσουν θα είναι είτε από συγκυρία, είτε γιατί θα παίξει καλύτερα η έτσι κι αλλιώς πολύ καλή ομάδα της Βουλιαγμένης.

Για το ποδόσφαιρο τι να συζητήσουμε, το βάρος της φανέλας και ατελείωτες κούπες τα λένε όλα.

Στο μπάσκετ, όμως, τι γίνεται; Να θυμίσω τι γίνεται; Παίζει την πρόκριση στο Final 4 ο Θρύλος στη Σιένα και οι κυρίες Σπανούλη και Ζήση κάνουν βόλτες με τα παιδάκια σαν να πρόκειται για διακοπές! Παίζει ο Ολυμπιακός την κούπα με τον ΠΑΟ κι ο αρχηγός της ομάδας Θεοδωρής Παπαλουκάς μπλογκάρει στο Internet, δίνει συνεντεύξεις και συμμετέχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις με τον Μητσάρα τον Διαμαντίδη ο οποίος, όσο τεράστιος παίκτης κι αν είναι, αποτελεί "κόκκινο πανί" για την "κόκκινη εξέδρα", για πολλούς λόγους.

Μέσα σε τόσο φιλικές ατμόσφαιρες και comme il faut συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν την ερυθρόλευκη ομάδα μπάσκετ από την κορφή ως τα νύχια, μπορεί να φτιάχονται επαγγελματίες, δεν φτιάxνονται όμως νικητές.

Νικητές φτιάχνονται όταν ο Διαμαντίδης φτύνει τον Τεόντοσιτς, όταν ο Μπατίστ καρφώνει και λέει γαλλικά σε όλους τους ψηλούς του Ολυμπιακού, όταν ο Γιασικεβίτσιους (μέχρι πέρσι) τρελαίνει στα "fuck you" τους διαιτητές.

Στην άλλη πλευρά έχουμε τον αγχωμένο Παπαλουκά, τον θολωμένο Τεόντοσιτς, τον "σας παρακαλώ κύριε, με πείραξε" Μαυροκεφαλίδη, τον "είμαι παίκτης ΝΒΑ" Μπουρούση, τον "είμαι ο νέος Γιαννάκης" Παπανικολάου και τον "κόλλησα ηττοπάθεια από εσάς παιδιά" Σπανούλη!

Κάποτε ο 20χρονος τότε Τόμιτς είχε φτύσει το ιερό τέρας που λεγόταν Γκάλης, όταν εκείνος έπαιζε στον ΠΑΟ! Ο Ιωαννίδης τον είχε περάσει γενεές δεκατέσσερεις: "Δεν ντρέπεσαι, ποιος είσαι μπροστά του;" και ταυτόχρονα είχε γυρίσει στους υπόλοιπους παίκτες και έλεγε "για αυτό ο Τόμιτς θα γίνει μεγάλος παίκτης". Πόσες κούπες σήκωσε ο Μίλαν, θυμάστε;

Υ.Γ. Για τις 31-9 βολές δεν θα γράψω. Ο Ολυμπιακός χάλασε πέρσι τον κόσμο μετά τον τρίτο τελικό, ζήτησε ξένους διαιτητές και τελικά κατέβηκε στον τέταρτο σα να μη συμβαίνει τίποτε, απλώς για να ξαναχάσει και να τιμωρηθεί η ομάδα, καθώς ο κόσμος είχε τρελαθεί και διέλυσε το ΣΕΦ...

Προφανώς, ο Ολυμπιακός ποτέ δεν θα έπαιρνε την απόφαση να φύγει η ομάδα στο ημίχρονο όταν, καλή ώρα όπως χτες, ήταν έξι πόντους μπροστά και οι βολές ήταν στο 20-4, με ΟΛΟΥΣ να γνωρίζουν τι θα ακολουθήσει. Οπότε τι να ασχοληθώ;