Στέφανος Τζανάκης

Τι έπαθαν όμως οι αναλυτές; Γιατί αυτή τη φορά δεν κατάφεραν να προβλέψουν το χτύπημα του Πούτιν; Ενδεχομένως, επειδή δεν είχε λόγο να το κάνει…

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, ένας μύθος είχε στηθεί για τον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ένας μύθος που – λόγω ιστορικών και θρησκευτικών δεσμών – είχε και εν μέρει εξακολουθεί να έχει ακροατήριο στη χώρα μας τους ανθρώπους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ρωσία κοιτάζει και κάτι άλλο πέραν των συμφερόντων της, όπως η ηγεσία της τα εννοεί. Ένας μύθος που ήθελε τον Πούτιν να είναι ένας δαιμόνιος γεωστρατηγικός νους, πολύ πάνω από τους ηγέτες της Δύσης.

Όπως αποδείχθηκε, οι διεθνείς αναλυτές έκαναν λάθος για τις προθέσεις του επειδή πίστεψαν ότι θα ενεργούσε με βάση το συμφέρον του – δεν θα έκανε πόλεμο για κάτι που μπορούσε να το κερδίσει χωρίς σύρραξη. Και όμως, αυτό ακριβώς έκανε.

Η Ρωσία του Πούτιν είχε καταλάβει την Κριμαία εδώ και επτά χρόνια, την ίδια περίοδο αποσχίστηκε από την Ουκρανία το ρωσόφωνο Ντονμπάς. Αντί λοιπόν ο πρόεδρος της Ρωσίας να βρει διπλωματικό τρόπο να διασφαλίσει – έστω και απειλώντας - τις «εγγυήσεις ασφαλείας» που ζητούσε, όπως και την ουδετερότητα του Κιέβου, επέλεξε να διαπραγματευτεί ελάχιστα και να πολεμήσει πολύ.

Μόνον αφού εισέβαλε στην Ουκρανία, έβαλε στο λεξιλόγιό του την απειλή για χρήση πυρηνικών – το υπερόπλο που ελάχιστες Δυνάμεις κατέχουν, ενώ ξεκίνησε να εκτοξεύει απειλές απέναντι στις σκανδιναβικές χώρες, στο άκουσμα και μόνον ότι θα μπορούσαν να σκεφτούν την ιδέα της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ – το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν σε αναζήτηση εχθρού και δεν έβρισκε, πριν εμφανιστεί ο δαιμόνιος γεωστρατηγικός νους.

Ο μύθος θέλει τον Πούτιν να αναβιώνει τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση – μάλιστα ο γνωστότερος από τους δορυφόρους του, ο δικτάτορας της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο, του είπε την Παρασκευή, όταν έγινε δεκτός στο Κρεμλίνο, ότι μαζί μπορούν να φτιάξουν κάτι πολύ καλύτερο από την ΕΣΣΔ. Να την ξαναφτιάξουν– αλλά με ποιους; Οι χώρες της Βαλτικής, που ήταν μέλη της Σοβιετικής Ένωσης δεν θέλουν να βλέπουν τον Πούτιν ούτε ζωγραφιστό, ενώ η Πολωνία ήταν έτοιμη να δώσει τα μαχητικά της στην Ουκρανία και η Γεωργία με τη Μολδαβία χάρηκαν τόσο πολύ με την εισβολή του που έκαναν αμέσως αίτηση ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στις δημοσκοπήσεις που γίνονται στη χώρα μας, ένας στους πέντε δίνει δίκιο στη Ρωσία στη σύγκρουσή της με την Ουκρανία. Το δίκιο της μπορεί να το είχε – αλλά και να το είχε, το έχασε όταν εισέβαλε σε μία άλλη χώρα , την ασφάλεια της οποίας είχε μάλιστα εγγυηθεί.

Ωστόσο, από ό,τι φαίνεται ο «μύθος του Πούτιν» διαπερνά οριζόντια σε ένα βαθμό τα ελληνικά κόμματα. Όχι όλα στον ίδιο, αλλά πάντως τα διαπερνά. Είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι ο «πουτινισμός» καταγράφεται κυρίως στην «σκληρή» Δεξιά – βλέπε κόμμα Βελόπουλου - και στην Αριστερά. Το περίεργο είναι ότι πέρα από τους ψηφορόρους του ΚΚΕ, που έχουν ιστορικούς λόγους να θεωρούν ότι η Ρωσία απειλείται από την Δύση, σημαντικό ποσοστό «πουτινίτιδας» καταγράφεται και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ενιαίος ΣΫΡΙΖΑ που κυβέρνησε το πρώτο εξάμηνο του 2015 είχε στις τάξεις του διακεκριμένους πουτινόφιλους, οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να το δείξουν, παρά το γεγονός ότι το καθεστώς του Πούτιν δεν διακρίθηκε ποτέ για την προσήλωσή του στις δημοκρατικές αρχές. Το αντίθετο…

Η διήγηση του Γιώργου Παπανδρέου στον Skai για την αντιμετώπιση από την πλευρά του Πούτιν του ελληνικού αιτήματος για οικονομική βοήθεια πριν από την είσοδο στα Μνημόνια, είναι ενδεικτική: Εγώ δεν δίνω τίποτα, εσείς να αγοράσετε όπλα από εμένα. Εν ολίγοις, απάντηση – μύθος…