Όσα διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην Κύπρο έρχονται να επιβεβαιώσουν την άποψη πως στα «νησιά των θησαυρών» οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί πληρώνουν τους φόρους.
Όχι αυτή τη φορά δεν υπάρχουν ούτε αποβατικά ούτε αλεξιπτωτιστές. Δεν βγαίνουν μαύροι καπνοί από την Αμμόχωστο. Δεν κυματίζει η ημισέληνος στην Κερύνεια. Παρότι πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια κάποιοι δε ξέχασαν το ΟΧΙ του κυπριακού λαού στο σχέδιο Ανάν. Δεν ξέχασαν και επέστρεψαν με τιμωρητική διάθεση. Στον Αττίλα 3, η εισβολή έγινε μέσω των τραπεζών και οι κατακτητές φορούν καλοραμμένα κοστούμια. Στα κατεχόμενα αυτή τη φορά κυματίζει η σημαία της γερμανικής πολιτικής. Η Κύπρος ζει εδώ και λίγα 24ωρα έναν νέο Αττίλα. Μια νέα εισβολή. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει η δικαιολογία του αιφνιδιασμού όπως το καλοκαίρι του '74.
Εδώ και ένα 24ωρο μια φωτογραφία στοιχειώνει στο μυαλό μου και ταλαιπωρεί τη σκέψη μου. Όχι δεν με βασανίζει η εικόνα με τα πρησμένα μάτια και τα μελανιασμένα χείλη τεσσάρων συλληφθέντων. Με βασανίζει η εικόνα του Άντερς Μπρέιβικ καθώς τον θυμάμαι χαμογελαστό πίσω από το τζάμι του περιπολικού να «βγάζει τη γλώσσα» σε μια ολόκληρη χώρα έχοντας αφήσει πίσω του 84 πτώματα. Τον θυμάμαι να οδηγείται σαν κύριος στην δικαιοσύνη λες και δεν είχε μακελέψει μια ολόκληρη χώρα, σα να μην είχε στραφεί ενάντια σε μια ολόκληρη κοινωνία, λες και δεν ήταν εχθρός της δημοκρατίας των ψυχρών Νορβηγών. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα θα πει κανείς. Άλλη δημοκρατία θα πω εγώ και άλλη αστυνομία θα πω εγώ και ας παρεξηγηθώ. Προφανώς το κράτος των Νορβηγών υπολείπεται αντανακλαστικών και οι νορβηγοί αστυνομικοί βλέπουν διαφορετικά το επάγγελμά τους από τους Έλληνες συναδέλφους τους.
"Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Ανήκουν στο λαό..." τόνισε χθες ο πρωθυπουργός λίγες ώρες πριν τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια. Στο όνομα του κυρίαρχου και ιδιοκτήτη λαού λοιπόν η επιστράτευση των απεργών. Στο όνομα του λαού και η επέμβαση της αστυνομίας. Όλα στην υπηρεσία του πολίτη-ιδιοκτήτη των ΜΜΜ, που σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου πέφτει θύμα μιας χρυσοκάνθαρης συντεχνίας που χρόνια τώρα τρώει και πίνει εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Εγκλωβισμένοι σε ένα σκηνικό «επαναστατικής» και λεκτικής βίας ανάμεσα σε σφαίρες, γκαζάκια, εκρήξεις και ορυμαγδό πολιτικών αντεγκλήσεων παρακολουθούμε σχεδόν άφωνοι μια πλειοδοσία δημοκρατικότητας και πίστης στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς όπου ο μισός πολιτικός κόσμος απαιτεί από τον άλλο μισό «να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται».
Όποιος έκανε τον κόπο χθες να παρατηρήσει τα σχόλια εκατοντάδων χρηστών του ίντερνετ στα ενημερωτικά σάιτ κάτω από την είδηση του στυγερού εγκλήματος στην Ξάνθη θα ένιωθε τον ίδιο τρόμο με αυτόν που προκαλεί μία βραδυφλεγής βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί κάτω από τα θεμέλια του κοινωνικού μας ιστού. Απειλές για εκδίκηση, απειλές για αυτοδικία, απειλές για πογκρόμ. Με αποδέκτες φυσικά τους συνήθεις υπόπτους που δεν είναι άλλοι από τους σύγχρονους αποδιοπομπαίους τράγους της κοινωνίας μας, τους μετανάστες. Προτού ακόμη στεγνώσει το αίμα από το έγκλημα της Ξάνθης κάποιοι φρόντιζαν να ακονίσουν τα μαχαίρια του τυφλού μίσους προδικάζοντας την εθνικότητα του δράστη.
Με ενοχλεί η διαφημιζόμενη φιλανθρωπία των ημερών που στολισμένη με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες μας καλεί να υλοποιήσουμε με το υστέρημά μας τις ιδέες των αστραφτερών εμπνευστών τους.
Λένε πως για να δεις το μέλλον αρκεί να ρίξεις μια ματιά στο παρελθόν. Κάπως έτσι ένιωσα όταν ξεφύλλισα μια πρόσφατη έκδοση του έργου του Πλούταρχου «Περί του μη δανείζεσθαι». Ένα έργο που γράφτηκε τον 1ο μ.Χ. αιώνα και οι παραλληλισμοί με τα σημερινά τεκταινόμενα ξεπηδούν αβίαστα μέσα από κάθε παράγραφο του αρχαίου κειμένου. «Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»! έγραψε ο Πλούταρχος και να που έφθασε η στιγμή για μια σύγχρονη εκτίμηση των λόγων του. «Έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου», ήταν τα λόγια του μεγάλου συγγραφέας προς τους συμπολίτες του.
Το «γενόσημο κόμμα» είναι ένα σκεύασμα που έχει παραχθεί ως αντίγραφο του πρωτότυπου κόμματος και κυκλοφορεί στην πολιτική αγορά με άλλο όνομα ως υποκατάστατο που περιέχει όμως την ίδια δραστική πολιτική ουσία όπως και το κόμμα αναφοράς.
Όλα είναι ένα ψέμα, ένα ψέμα που έγραψαν οι νικητές. Ένα ψέμα που γεννήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ένας μύθος χωρίς πραγματικούς νεκρούς, χωρίς αίμα, χωρίς εν ψυχρώ δολοφονίες, χωρίς τίποτα. Ένα παραμύθι που στήθηκε μόνο και μόνο για να ενοχοποιήσει την «εθνοσωτήριο επανάσταση» και να δώσει μια νέα γενιά ηρώων και συμβόλων στην αιμορραγούσα αριστερά που προφανώς είχε ανάγκη από νέους Μπελογιάννηδες, από νέους Λαμπράκηδες ώστε να διαιωνίσει την ιδεολογική της κυριαρχία. Ένα ακόμη λοιπόν σκοτεινό σενάριο που εκπονήθηκε από σιωνιστές, μασόνους και ανθέλληνες μπολσεβίκους. Ένα σενάριο που γράφτηκε με ψέμα και όχι με αίμα. Αυτό μας λένε σήμερα οι αμφισβητίες. Πως η ιστορία του Πολυτεχνείου γράφτηκε από τους νικητές εις βάρος των ηττημένων που τόσα χρόνια ζουν φιμωμένοι από την αστική δημοκρατία. Αμφισβητεί επισήμως πλέον η κοινοβουλευτική Χρυσή Αυγή την ύπαρξη νεκρών στο Πολυτεχνείο το 1973 με την ίδια δυναμική που απαγορεύει στη Ρεπούση να αμφισβητεί την Ιστορία, μιλώντας για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης». Μόνο που η ιστορία της Σμύρνης γράφτηκε από τους ηττημένους, τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους και όχι από τους νικητές. Αμφισβητεί η Χρυσή Αυγή τους νεκρούς του Πολυτεχνείου με την ίδια ευκολία που ο αρχηγός της αμφισβητεί τους φούρνους του Άουσβιτς.
Τις τελευταίες εβδομάδες μια ολόκληρη κοινωνία θαρρείς ακόμη ζαλισμένη από την καλοκαιρινή ραστώνη δείχνει να παρακολουθεί παθητικά αδιάφορη τα σοβαρά πολιτικο-οικονομικά αδιέξοδα που πνίγουν τον τόπο. Στα χρόνια της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας τα προβλήματα, οι αντιπαραθέσεις, τα αδιέξοδα και οι συγκρούσεις περνούν μπροστά στα μάτια μας σαν σκηνές από ένα καλογραμμένο τηλεοπτικό σενάριο που κάποιος άλλος έγραψε για μας.
Όταν κάνεις επίδειξη της πολιτικής σου «πυγμής» σε πανηγύρια, όταν στοχοποιείς μια χούφτα μικροπωλητές της δεκάρας ως κύριους υπαίτιους για την μάστιγα της φοροδιαφυγής και κλείνεις τα μάτια στις «καραμπινάτες» περιπτώσεις απόκρυψης εισοδημάτων από το κράτος τότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με πολιτική…για τα «πανηγύρια»
Τι προκαλεί περισσότερο; Ένας αποτρόπαιος βιασμός ή ένα τσούρμο κρετίνοι που πετάνε αστακούς ο ένας στον άλλον; Τι εξοργίζει περισσότερο; Η απανθρωπιά ή η κοινωνική αναλγησία;
Είναι κάποιες φορές που η πραγματικότητα καθρεφτίζεται στα λόγια των απλών ανθρώπων του μόχθου. Δίχως πτυχία και τίτλους σπουδών σε αφοπλίζουν με την «αφελή» αντίληψη της κατάστασης που βιώνουν.
Το σκηνικό του νέου προεκλογικού σποτ της Νέας Δημοκρατίας άψογο. Μία σχολική αίθουσα που θα ζήλευαν ακόμα και οι τάξεις που άφησε πίσω της η Άννα Διαμαντοπούλου. Ο δάσκαλος είναι στη θέση του και δεν απεργεί. Θρανία, καρέκλες, πίνακας, κιμωλίες. τα πάντα στη θέση τους. Επάνω στα θρανία βρίσκονται βιβλία και όχι φωτοτυπίες. Και οι μαθητές ούτε πεινάνε, ούτε καν λιποθυμούν από την πείνα. Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα εκτός ευρώ. Σε μια Ελλάδα που «λείπει» από τον ευρωπαϊκό παράδεισο. Ένα τηλεοπτικό σποτ που «μπάζει». Γιατί ακόμη και η μαύρη διαφήμιση έχει τους κανόνες της, που στην συγκεκριμένη περίπτωση οι εμπνευστές της δεν δείχνουν να σεβάστηκαν.
Ιούνιος από σήμερα, ο αποκαλούμενος από τον σοφό λαό και θεριστής. Ο μήνας που όντως όλοι μας θα θερίσουμε ό,τι σπείραμε. Θα θερίσουμε εμείς αλλά θα θερίσουν και όσα τα πολιτικά κόμματα έσπειραν κατά την διάρκεια της δεύτερης αυτής προεκλογικής περιόδου. Στις 17 Ιουνίου, στην καρδιά του θεριστή μήνα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και λοιποί διεκδικητές της ψήφου μας θα θερίσουν ό,τι φύτρωσε από τις προτάσεις, τις υποσχέσεις, τις καταγγελίες αλλά και τις απειλές που έσπειραν στον αγρό του εκλογικού σώματος.
Το πρωί του Σαββάτου ένας φίλος μου συνέστησε να ρίξω μια ματιά στην σελίδα της Κριστίν Λαγκάρντ στο facebook όπου υπήρχαν ορισμένα επικριτικά σχόλια Ελλήνων χρηστών. Αφορμή, τα όσα είχε δηλώσει η σιδηρά κυρία του ΔΝΤ για τους Έλληνες που δεν αξίζουν τον οίκτο της όσο τα πεινασμένα παιδιά της υποσαχάριας Αφρικής. Ήταν γύρω στις 11 το πρωί και κατάφερα να εντοπίσω περίπου 20 τέτοια σχόλια. Αμέσως έφτιαξα ένα μικρό κείμενο το οποίο και δημοσιεύθηκε στο protothema.gr με τίτλο «Ελληνική εισβολή στο Facebook της Κριστίν Λαγκάρντ». Το θέμα έτυχε εντυπωσιακής αναπαραγωγής τόσο μέσω ενημερωτικών ιστοσελίδων, όσο και μέσω του facebook. Από υπολογιστή σε υπολογιστή, εκατοντάδες στην αρχή, χιλιάδες στην συνέχεια ήταν οι Έλληνες χρήστες του facebook που «επιτέθηκαν» με χιλιάδες σχόλια στην σελίδα της Κριστίν Λαγκάρντ. Τα σχόλια είχαν γίνει χιλιάδες ως το βράδυ του Σαββάτου και η κυρία Λαγκάρντ αναγκάστηκε την επόμενη ημέρα να ανασκευάσει τις δηλώσεις της μέσω του facebook.
Αν το βράδυ της 17ης Ιουνίου το «φότο-φίνις» δώσει τον τίτλο του νικητή στον Αντώνη Σαμαρά, τότε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας όπως και οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας θα οφείλει ένα τεράστιο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα ευχαριστώ για όσα πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ με το 16% των εκλογών της 6ης Μαΐου. Και κατάφερε πολλά.
Όταν στόχος σου είναι να διαπραγματευτείς την μερίδα του καρότου και όχι το μαστίγιο, φυσικό είναι να μην σε ενδιαφέρει τόσο το πρόσωπο του διαπραγματευτή όσο το να μειώσεις τις αντιδράσεις το υποζυγίου.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που επιχείρησαν από την αρχή της εβδομάδας να προκαταβάλουν την αποτυχία της διαχείρισης της διερευνητικής εντολής από τον Αλέξη Τσίπρα, χαρακτηρίζοντάς την ως ένα «τριήμερο χαβαλέ». Ήταν αυτοί που μέσω της ψυχρής λογικής των αριθμών θεωρούσαν ως χάσιμο χρόνου το τριήμερο του Αλέξη, προτάσσοντας το επιχείρημα του χαμένου χρόνου από τη στιγμή που τα κουκιά δεν έβγαιναν με καμία αριθμητική.
Δεν ξέρω αν την Κυριακή το βράδυ, ο αρχηγός σου θα είναι αυτοδύναμος πρωθυπουργός, αν θα είναι απλά πρώτος ή αν θα είναι συγκυβερνήτης αυτού του τόπου...
Το πάλαι ποτέ αιματοβαμμένο σύνθημα της εργατικής Πρωτομαγιάς «δεν είναι αργία, είναι απεργία», δεν στέκει πλέον στη χώρα της στρατιάς των ανέργων. Γιατί για να απεργήσεις πρέπει πρώτα να εργάζεσαι κάπου και η παράφραση του γνωστού συνθήματος δυστυχώς αποτυπώνει τη σημερινή δραματική πραγματικότητα.
Στις μέρες της δίψας ήταν βάλσαμο να ρίχνεις τον κουβά στο πηγάδι με τους στίχους και τις νότες και να ξεδιψά έστω και λίγο η ψυχή.
Σε μια παρατεταμένη Μεγάλη Εβδομάδα ας κάνουμε λίγη ακόμη υπομονή και ας γιορτάσουμε την Ανάσταση όχι στις 15 Απριλίου αλλά στις 6 Μαΐου. Η πορεία προς το Γολγοθά του ελληνικού λαού που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια άφησε πίσω της ένα τεράστιο πλήθος ανέργων που μετά βίας σέρνουν ακόμη τα βήματά τους στην ανηφόρα της φτώχειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης.
1760 συν μία ψυχές που απουσιάζουν από το προσκλητήριο της ζωής. Σαν να έσβησε μια μικρή πόλη από τον χάρτη… Δεν είναι μέρα για πολλά λόγια ούτε για δάκρυα. Πρόλαβαν και δάκρυσαν άλλοι από βήματος του κοινοβουλίου αναγκάζοντας με να επαναλάβω πως όταν κλαίνε οι πολιτικοί σε αυτή τη χώρα τότε γελάνε οι κροκόδειλοι… Πρόλαβαν και τα είπαν όλα χθες οι επίδοξοι σωτήρες μας. Μίλησαν, μίλησαν, μίλησαν… και τι δεν είπαν;
