Νίκος Μελέτης

Χρειάστηκε να βρεθεί ενας αστυνομικός στην εντατική, για να ανακαλύψουμε τον κίνδυνο της ομαδικής βίας. Και να αρχίσει και πάλι η γνωστή συζητηση για τα νεα αυστηρά μέτρα και πλαίσιο.

Σαν κανείς να μην έχει αντιληφθεί τόσα χρόνια ότι η βία είναι μόνιμη σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας με πολλές εστίες εκτός αθλητισμού, που επιβιώνει μια χαρά, παρά τα εκάστοτε θεσπιζόμενα θεσμικά πλαίσια.

Μια ματιά στην φοιτητική εστία, σε μια απόπειρα για διοργάνωση μιας συζήτησης σε έναν πανεπιστημιακό χώρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης χωρίς να έχει την άδεια των συμμοριών που λυμαίνονται τους ακαδημαϊκούς χώρους θα ήταν αρκετή για να το διαπιστώσει.

Όταν βλέπεις μια πορεία για το οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς ,να κλείνει τους δρόμους της Αθήνας και οι επικεφαλής να κυκλοφορούν με τα ρόπαλα επ ώμου και να καμαρώνουν γι αυτούς οι κομματικοί πάτρωνες τους ,κάνουμε πως δεν βλέπουμε.

Εχουμε κάνει το καθήκον μας. Φτιάξαμε το πλαίσιο και μετά το αφήσαμε στην μοίρα του.

Τρομάξαμε ξαφνικά για τον τραγικό απολογισμό των τελευταίων εβδομάδων σε τροχαία δυστυχήματα μέσα στον αστικό ιστό. Δεν προσέξαμε ποτέ ότι ο ελληνικός δρόμος είναι η πίστα που βγαίνει ο κακός εαυτός του ΄Ελληνα. Ο τσαμπουκάς στην οδήγηση , η αυθαιρεσία η ανυπακοή. Με την εξαίρεση των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων που οι κάμερες θεωρητικά δουλεύουν ,οπουδήποτε αλλού η αστυνόμευση είναι απούσα . Σε κόμβους δύσκολους μέσα στην πόλη κανείς δεν θα σε δει ποτέ αν περάσεις με κοκκινο η STOP .Γιατί δυστυχώς δεν διαθέτουμε την συνείδηση να τηρήσουμε τους κανόνες ,δεν έχουμε εκπαιδευθεί παρά μονο στην αυθαιρεσία και στην ανυπακοή ,κάτι που ξεκινάει από το σχολείο και γιγαντώνεται στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνική ζωή μετά.

Πέρυσι το καλοκαίρι χρειάσθηκε η παρέμβαση μιας μικρής ομάδας ακτιβιστών στις Κυκλάδες για να ανακαλύψουμε ότι σε κάθε παραλία της Ελλάδας υπήρχε αυθαίρετη καταπάτηση του αιγιαλού από επιχειρηματίες που απλώς εκμεταλλεύονταν την απουσία του κράτους. Κανείς ποτέ δεν είχε ..καταλάβει ότι το να κτίζεις έστω και πρόχειρες κατασκευές πάνω στην παραλία είναι παράνομο. Αλλά τουλάχιστον είχαμε το θεσμικό πλαίσιο ..

Κανείς δεν έχει ακούσει ούτε έχει περπατήσει ποτέ στην κάτω του ..Τροπικού Αθήνα, κατω από την Λιοσίων ,κατω από την Ομόνοια και χρειάσθηκε ένα ξένος blogger να μας πει ότι είναι από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές που έχει δει ποτέ. Κρύβεται αυτή η κόλαση από τα δικα μας μάτια πισω από τα φώτα της στολισμένης πλατείας, είναι σαν να μην υπάρχει. Κι όμως είναι εκεί.

Η δημοσίευση των τραγικών επιδόσεων των ελληνικών σχολείων στο PISA και το μεγάλο χάσμα μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας εκπαίδευσης επίσης έπεσε σαν «κεραυνός εν αίθρία». Λες και κανείς που έχει έρθει στοιχειωδώς σε επαφή με το Δημόσιο Σχολείο δεν γνωρίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Δημόσια εκπαίδευση. Το πως η απουσία αξιολόγησης εκπαιδευτικών ,εκπαιδευτικών μονάδων , η απουσία κινήτρων σε εκπαιδευτικούς τελικά οδηγεί στα αποτελέσματα που βλέπουμε. Με το εκπαιδευτικό σύστημα στην κατάσταση που βρίσκεται προκαλείται μια από τις πιο άγριες και βάρβαρες διακρίσεις εναντίον των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων της κοινωνίας.

Η μη σύνδεση των ΑΕΙ και πανεπιστημιακών σπουδών με την οικονομία ,η παραμονή της δομής των ΑΕΙ στα πρότυπα της δεκαετίας του ’80 απλώς συνεχίζει να παράγει ανέργους η κακοπληρωμένους εργαζόμενους.

Κάθε τρεις και λιγο πέφτουμε από τα σύννεφα με κατι που συμβαίνει και μπαίνει στην πρώτη σελίδα. Σαν να μην έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα. Γυρνάμε πλευρό ,ξεχνάμε και περιμένουμε να ξανασυμβεί για να πέσουμε παλι από τα σύννεφα ,προσφέροντας ετσι μια αέναη ανοχή σε ένα σύστημα που απλώς αναβάλει διαρκώς τον εκσυγχρονισμό και την μεταρρύθμιση για την επόμενη ημέρα….