Νίκος Φελέκης

Τις προηγούμενες ημέρες ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για το κόψιμο του Χρήστου Σπίρτζη από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, το κορυφαίο καθοδηγητικό όργανο της Κουμουνδούρου μέχρι το συνέδριο. Ο Τσίπρας τον πρότεινε, αλλά ο Βούτσης τον έκοψε, έλεγε το ρεπορτάζ. Μόνο που δεν ήταν ολόκληρη η αλήθεια. Ο τέως πρωθυπουργός δεν πρότεινε μόνο τον τέως υπουργό Μεταφορών -και alter ego του Νίκου Παππά- να συμμετάσχει στο Πολιτικό Συμβούλιο, αλλά και άλλους τέσσερις. Τον Αλέκο Φλαμπουράρη, την Εφη Αχτσιόγλου, τον Νάσο Ηλιόπουλο και τον Αλέξη Χαρίτση. Δηλαδή, τον αείποτε μέντορά του, την τριάδα των νέων στελεχών που μαζί με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο και τον Μιχάλη Καλογήρου αποτελούν το «προεδρικό πεντάγωνο» του ΣΥΡΙΖΑ. Η λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του κόμματος, διά στόματος του τέως προέδρου της Βουλής και όχι μόνο, αντέδρασε: «Αλέξη, αν θέλεις να μετέχουν στο Πολιτικό Συμβούλιο, να φέρεις την πρόταση στην Κεντρική Επιτροπή και αν οι σύντροφοι που προτείνεις ψηφιστούν, έχει καλώς».

Σημειώνουμε ότι στο όργανο μετέχουν τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και εκπρόσωποι από την Προοδευτική Συμμαχία. Ο Σπίρτζης και οι άλλοι είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, επομένως δεν θα μπορούσαν να μετέχουν. Ο Τσίπρας υποχώρησε, αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη του ήττα στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν διατύπωσε τη γνώμη ότι το συνέδριο πρέπει να είναι του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, πάλι ο Φίλης, ο Βούτσης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος και οι άλλοι των «53+» είπαν όχι. «Είναι συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τελεία και παύλα. Οι "γεφυροποιοί" και οι λοιποί Πασοκογενείς ευπρόσδεκτοι, αλλά το συνέδριο είναι του δικού μας κόμματος. Αν θέλεις κάτι άλλο, θα το αποφασίσουμε στο συνέδριο», του είπαν. Θέλοντας και μη ο Τσίπρας αναγκάστηκε εκ νέου να αποδεχθεί τη... σκληρή αριστερή πραγματικότητα. Τουλάχιστον, οι σύντροφοι του Σκουρλέτη συμφώνησαν στην πρόταση: στις κομματικές επιτροπές, δίπλα σε κάποιον του ΣΥΡΙΖΑ, να τοποθετηθεί και ένας της Προοδευτικής Συμμαχίας. Ετσι, στην κρίσιμη επιτροπή Οργανωτικού συμπαραστάτης της «κόκκινης Εφης» (Καλαμαρά) τοποθετήθηκε ο «πρασινορόζ Μπίστης». Βέβαια, οι Πασοκογενείς άσπονδοι φίλοι του Μπίστη τον κατηγορούν ότι «το μόνο που κάνει είναι να στέλνει ομιλητή σε κάθε εκδήλωση σε όλη την Ελλάδα τον Θεοχαρόπουλο».

Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο Μπίστης μπορεί να ενδιαφέρεται για τους δικούς του ανθρώπους, όμως είναι και από τους λίγους της κεντροαριστερής διεύρυνσης που αντιπαρατίθενται ιδεολογικά και πολιτικά με τους γηγενείς αριστερόστροφους της Κουμουνδούρου. Επίσης είναι αλήθεια ότι Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης και λοιποί -όχι μόνο της αριστερής τάσης αλλά και της προεδρικής πλειοψηφίας (Παππάς, Φλαμπουράρης κ.ά.)- διάκεινται ευμενώς προς τους παλιούς -από την εποχή της Ανανεωτικής Αριστεράς- συντρόφους τους, τους Ρηγάδες της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με τους Πασοκογενείς, και ιδιαίτερα τους «Καραβελιστές» (Τζουμάκας, Μαντζουράνης κ.ά.), στην εκδήλωση των οποίων πήγε και μίλησε ο Τσίπρας. Αυτούς στην Κουμουνδούρου όχι μόνο τους βλέπουν με μισό μάτι, αλλά και τους καταχεριάζουν.

Ενδεικτικό του εχθρικού -για τους «πράσινους εισβολείς»- κλίματος είναι το άρθρο των Εφης Καλαμαρά - Χριστόφορου Παπαδόπουλου (πρώην βουλευτής και θεωρητικός των «53+») στην «Αυγή», όπου δεν διατυπώνουν απλώς τη «μεγάλη ανησυχία» τους για τη θερμή υποδοχή που τους επιφύλαξε ο Τσίπρας, αλλά και δηλώνουν ότι έπαθαν «πολιτιστικό σοκ» από την προσπάθεια συνεύρεσης των -κατ’ αυτούς- δύο διαφορετικών κόσμων. Περισσότερο αποκαλυπτικός της διάθεσης με την οποία υποδέχονται τους Πασόκους οι Συριζαίοι είναι ο Πάνος Λάμπρου, στέλεχος των «53+» και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, ο οποίος σε ανάρτησή του στο Facebook, αφού ξεκαθαρίζει ότι το συνέδριο είναι του ΣΥΡΙΖΑ και όχι της Προοδευτικής Συμμαχίας, καταλήγει ότι διαφωνεί με την προσπάθεια να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ «σε ένα ασαφές πολιτικό μόρφωμα που χωρά τα πάντα».

Φυσικά αυτός που το... τερμάτισε ήταν ο Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος στα ξεκούδουνα -με αφορμή δήθεν τη φιλολογία για την Προεδρία της Δημοκρατίας- επιτέθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου χαρακτηρίζοντάς τον «τοξικό». Οποιον και να ρωτήσεις στην Κουμουνδούρου για την απρόκλητη αυτή επίθεση στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργό, θα σου πει ότι «στόχος δεν ήταν ο Παπανδρέου, αλλά ο Τσίπρας.

Ο Πάνος έστελνε μήνυμα στον Αλέξη ότι αρκετά με τη Βάρτζελη, τον Ραγκούση, τον Μωραΐτη, τον Τόλκα και τους άλλους "κηπουρούς" του Γιώργου. Το κόμμα είναι αριστερό και δεν θα γίνει πλυντήριο της ιδιοτέλειας πρώην υπουργών, βουλευτών και πολιτευτών του ΠΑΣΟΚ». Στην ίδια γραμμή ήταν και το άρθρο του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ στην «Κυριακάτικη Αυγή», όπου περιέγραψε τη στρατηγική των δύο πόλων, από την οποία Πασοκογενείς και κεντρώοι ουσιαστικά μένουν εκτός νυμφώνος, αφού, όπως γράφει χαρακτηριστικά, η έλευσή τους στον ΣΥΡΙΖΑ είναι «μια συνάντηση στο όνομα και το έδαφος της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τις καλύτερες των παραδόσεων των δυνάμεων και των ρευμάτων του αριστερού και ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Δεν πρόκειται για μια προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας απροσδιόριστης δημοκρατικής παράταξης, άλλωστε άλλο είναι το νόημα και το περιεχόμενο της παράταξης και άλλο του κόμματος, μιλάμε για την Αριστερά της εποχής μας».


Πόσο καλύτερα να το πει ο Πάνος στον Σπίρτζη, στον Μαντζουράνη, στον Μωραΐτη, στη Βάρτζελη και τους άλλους Πασόκους, αλλά και στον ίδιο τον Τσίπρα, στον Παππά, στον Φλαμπουράρη και τους λοιπούς «μενσεβίκους» που θέλουν να μετατρέψουν το κόμμα σε «κυβερνώσα Αριστερά»! Εννοια που, ειρήσθω εν παρόδω, επίσης διχάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι αριστερόστροφοι της Κουμουνδούρου κατηγορούν τους δεξιόστροφους ότι αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει είναι η επιστροφή στην κυβέρνηση και ήκιστα τους απασχολεί ποιες δυνάμεις, συμφέροντα και προτεραιότητες θα υπερασπίζεται και θα προωθεί η διακυβέρνηση. Τους καταλογίζουν κυβερνητισμό, αφού, όπως λένε, ρίχνουν το βάρος στο πρώτο συνθετικό, στο «κυβερνώσα», και όχι, όπως αυτοί, στο «Αριστερά». Για την πλειοψηφία των πολιτών αυτά, εν έτει 2020, μπορεί να ακούγονται παράξενα και να παραπέμπουν σε διαμάχες για το φύλο των αγγέλων, όμως στην κομματική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ είναι το καθημερινό δεκατιανό, ή καλύτερα το βραδινό στις ταβέρνες του Χαλανδρίου, των Εξαρχείων και της Καισαριανής.

Αντίθετα, οι δεξιόστροφοι κατηγορούν τους αριστερόστροφους για «μειοψηφική αντίληψη», αφού, όπως λένε, «στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρουν ο λαός και η χώρα, αλλά να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, τους κολλητούς τους φίλους και τις μαρξιστικές ενοχές του παρελθόντος, που νιώθουν ότι τους στοιχειώνουν». Σημειώνουμε ότι ο χαρακτηρισμός «τοξικός Παπανδρέου» του Σκουρλέτη, εκτός από τις αντιδράσεις του ΚΙΝ.ΑΛ. και του ΚΙΔΗΣΟ, δεν άρεσε και σε όσους τον εξέλαβαν, και ορθώς, ως προσπάθεια να τεθούν έτι περαιτέρω εμπόδια στη συζήτηση για μεγάλη Προοδευτική Παράταξη. Με εξαίρεση τον Ραγκούση, που προσπάθησε να δικαιολογήσει τον Σκουρλέτη υποστηρίζοντας ότι δεν τον εννοούσε ή ακόμη χειρότερα λέγοντας ότι απλώς τον περιέγραφε (!!!), οι περισσότεροι των Πασοκογενών, αλλά και στελέχη της «προεδρικής πλειοψηφίας» του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν «λάθος του Πάνου» τη συγκεκριμένη δήλωση. Μεταξύ αυτών λέγεται ότι είναι και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος σε συνομιλητές του δηλώνει ότι συμπαθεί τον Γιώργο, και μάλιστα εντός του Ιανουαρίου οι δύο πρώην πρωθυπουργοί θα βρεθούν στο ίδιο πάνελ μιλώντας σε εκδήλωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα.


Ψύχραιμα στελέχη που προέρχονται από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ και παρατηρούν εκ του σύνεγγυς τις διεργασίες που συντελούνται στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν πως αυτές είναι η έκφραση της διαμάχης ανάμεσα σε δύο ρεύματα και δύο μηχανισμούς. Οπως λένε στα ηγετικά κλιμάκια της Κουμουνδούρου, ο πόλεμος που διεξάγεται είναι ανάμεσα σε αυτούς (ο Τσίπρας και η προεδρική του ομάδα συν κάποιοι κεντροαριστεροί απαράτσνικοι της εξουσίας) που θεωρούν μοναδική προτεραιότητα τη συγκρότηση ενός συνασπισμού κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας προκειμένου να «ξαναγυρίσουν στα πράγματα» και στους άλλους («53+», Σκουρλέτης, Φίλης κ.ά.) που επιμένουν ότι πρώτος στόχος πρέπει να είναι η διατήρηση της αριστερής φυσιογνωμίας του κόμματος και η διεκδίκηση της κυβέρνησης πρέπει να γίνει προκειμένου να προωθηθούν τα προτάγματα της Αριστεράς και όχι γενικά και αφηρημένα του λαού και της χώρας. Τα δύο αυτά ρεύματα πολιτικής υποστηρίζονται αντίστοιχα από μηχανισμούς οι οποίοι -όπως συνηθίζεται παραδοσιακά στα κόμματα και όχι μόνο της Αριστεράς- κυρίαρχο στόχο τους έχουν την οργανωτική επικράτηση έναντι του αντιπάλου.

Προσώρας φαίνεται ότι ο κομματικός μηχανισμός υπερισχύει του iSYRIZA που προωθούν ο Τσίπρας και όσοι ανήκουν στην Προοδευτική Συμμαχία (Πασοκογενείς, Δημαρίτες, Καραβελιστές, πράσινοι της Αυτοδιοίκησης και των συνδικάτων, «γεφυροποιοί» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις). Οι ηλεκτρονικές εγγραφές δεν πάνε και τόσο καλά, ή μάλλον πάνε χειρότερα και από τις πιο απαισιόδοξες σκέψεις. Στις πιο πολλές οργανώσεις μπορεί να έχει γραφτεί ένας ορισμένος αριθμός νέων μελών, αλλά η αναζήτηση των προσώπων από τα κομματικά όργανα αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Για παράδειγμα, στο Μαρούσι γράφτηκαν μέσω του iSYRIZA 150 νέα μέλη, αλλά η κομματική οργάνωση κατάφερε να εντοπίσει μόνο τα οκτώ! Το ίδιο ισχύει και στις υπόλοιπες οργανώσεις. Γράφονται, αλλά δεν εμφανίζονται. Διαφορετική, λένε, είναι η κατάσταση με όσους γράφτηκαν μέλη αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές και πριν από τις βουλευτικές. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εμφανιστεί και συμμετέχουν στις τοπικές κομματικές και προσυνεδριακές διαδικασίες.

Οι «νεοσύλλεκτοι»

Οι γνωρίζοντες καλά τα παρασκήνια της Κουμουνδούρου θεωρούν ότι οι αψιμαχίες μόλις άρχισαν. Μετά τις γιορτές και μέχρι τον Μάιο, όπου θα πραγματοποιηθεί το συνέδριο (14-17/5), θα έχουμε, λένε, τουλάχιστον 120 μέρες εκατέρωθεν παρενοχλήσεων για τη φυσιογνωμία, τη στρατηγική και τους στόχους του ΣΥΡΙΖΑ. Και πρωτίστως για να ξεκαθαρίσουν αν είναι αρκετός ο στόχος «να φύγει η Δεξιά» για να οικοδομηθεί η νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, η νέα Προοδευτική Παράταξη, όπως την ονειρεύονται ο Τσίπρας, η προεδρική του φρουρά και οι... νεοσύλλεκτοι «πράσινοι» πελταστές του. Η λεγόμενη «αριστερή αντιπολίτευση» υποστηρίζει ότι το «να φύγει η Δεξιά» δεν αρκεί, ενώ είναι και λάθος όταν στην Ευρώπη -και όχι μόνον στα καθ’ ημάς- η δεξιά ατζέντα κυριαρχεί. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που ενώ για πρώτη φορά ο Νίκος Φίλης συμφώνησε με κάτι που είπε ο Νίκος Παππάς αμέσως μετά βρέθηκαν και πάλι απέναντι. «Δεν πρέπει να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα στα απόνερα του μνημονίου», είπε στην τελευταία συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου ο τέως υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, έχοντας ως στόχο τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος προσπαθεί να στριμώξει την αριστερή φρασεολογία στην ευρωπαϊκή τεχνοκρατική ευρυθμία, που παρά τις φραστικές ενστάσεις υπηρέτησε με ζέση ως υπουργός Οικονομικών. «Συμφωνώ», είπε ο Φίλης, και πρόσθεσε: «Πρέπει όμως να μας πεις και ποιες συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις και συμφέροντα θα προωθεί το πρόγραμμα που λες.

Στην Ε.Ε. οι άλλες χώρες μπορούν να έχουν ελλείμματα μέχρι 3%, ενώ εμείς θα πρέπει μέχρι το 2060 να έχουμε πλεονάσματα 2,2%. Τι ακριβώς θα περιέχει ένα πρόγραμμα στα απόνερα του μνημονίου; Τι θα λέει για την απόκλιση του 5,2%; Θα την αποδεχθούμε; Αν όχι, τι διαφορετικό θα προτείνουμε που να μας καθιστά στα μάτια των πολιτών εναλλακτική δύναμη στον Μητσοτάκη και τη Δεξιά;».

Ο εξ απορρήτων του Τσίπρα ήταν λογικό να υποθέσει ότι ο Φίλης προσπαθούσε να μπει ασπίδα προστασίας στον αρχηγό του κόμματος, όμως η αλήθεια είναι ότι όπως στην προεδρική πλειοψηφία έτσι και στην αριστερή αντιπολίτευση υπάρχουν ρήγματα και ομαδοποιήσεις. Οπως στην προεδρική ομάδα συνυπάρχουν ο Παππάς και ο Τζανακόπουλος, έτσι και στους «53+» έχουμε τον Τσακαλώτο και τον Φίλη. Στο πεντάμηνο δε που απομένει, μέχρι το συνέδριο, θα πρέπει να λύσουν και τέτοια θέματα. Και κυρίως να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί ο Τσίπρας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή βρίσκεται στην αντιπολίτευση και ότι ο Μητσοτάκης και η Ν.Δ. δεν πρόκειται να φύγουν τόσο σύντομα όσο ο ίδιος θέλει να πιστεύει και λένε στις μεταξύ τους ζυμώσεις οι εξ απορρήτων συνεργάτες του. Και η κυβερνητική αλλαγή θα καθυστερήσει ακόμη και πέραν της τετραετίας αν στην Κουμουνδούρου συνεχίσουν να διχάζονται για τις παρόλες του Πολάκη και την τοξικότητα του Κέντρου, του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου, και όχι για τη Δεξιά και τις εναλλακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης στις πολιτικές της κυβέρνησης...