Μπάμπης Κούτρας

Η τελευταία του... αποκάλυψη, ότι οι πολίτες που τον συναντούν στον δρόμο τού λένε «μα ήταν ανάγκη να χάσετε;», είναι απολύτως ενδεικτική. Για να την παραθέτει στον δημόσιο διάλογο ο στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα σημαίνει ότι μάλλον την ενστερνίζεται και ο ίδιος.

Πράγματι. Γιατί είναι «ανάγκη» να ηττηθεί ένα κόμμα σε μια Δημοκρατία; Οι πολίτες ψήφισαν πριν από τέσσερα χρόνια, του έδωσαν την πλειοψηφία και αυτό είναι αρκετό για τα επόμενα 100 χρόνια... τουλάχιστον. Για ποιον λόγο να μπει στο ρίσκο μιας ήττας, όταν έχει ήδη κερδίσει; Πρόκειται ουσιαστικά για το επιστέγασμα κάποιων άλλων απόψεων που έγραψαν ιστορία όπως «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία», ή «άσκησε τώρα εσύ δίωξη χωρίς στοιχεία και τα υπόλοιπα θα τα βρουν άλλοι», ή «θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε μερικούς πολιτικούς στη φυλακή». Στο ίδιο πνεύμα και η στάση του «αναρμόδιου υπουργού», όπως περιγράφεται στο σημερινό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του «ΘΕΜΑτος». Τελικά νομίζω ότι φτηνά τη γλιτώσαμε το περασμένο καλοκαίρι.

Αν τώρα που έχασαν και ο λαός τούς έδωσε τον ρόλο της αντιπολίτευσης, μετάνιωσαν για τις απόψεις τους, αμφιβάλλω. Ο κυρ Αλέκος, όπως τον ξέρουν στην Αριστερά, είναι και εδώ αποκαλυπτικός. Ούτε συζήτηση για εκλογή του προέδρου του κόμματος από τη βάση, με το πρόσχημα ότι δεν θα υπάρχει άλλος υποψήφιος! Σε ό,τι αφορά τα αίτια της ήττας, αυτά δεν πρέπει να συζητηθούν γιατί «όταν είσαι 4,5 χρόνια στην κυβέρνηση η αντικειμενικότητα της γνώμης για να μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα σίγουρα δεν είναι εύκολη»! Η παγιωμένη εδώ και δεκαετίες πεποίθηση, ότι μετά από μια εκλογική ήττα το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι αυτοκριτική, αναζήτηση των αιτιών, πολιτικός αναστοχασμός και τελικά εκλογή ενός νέου αρχηγού, φαίνεται πως δεν ταιριάζει σε ένα... δημοκρατικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον στην... Αριστερά. Γιατί να απολογηθούν όταν όλα έχουν γίνει σωστά;

Θα μπορούσε όλα τα παραπάνω να είναι οι απόψεις του «γκουρού της Αριστεράς» και μόνο, για τις οποίες βέβαια κάθε πολίτης δικαιούται να κάνει τις κρίσεις του. Δυστυχώς όμως οι πρώτες 90 ημέρες στα έδρανα της αντιπολίτευσης δείχνουν ότι συνολικά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε τίποτα και μάλλον δεν κατάλαβαν και τίποτα στην Κουμουνδούρου. Γιατί αν είχαν αλλάξει, δεν θα τολμούσαν να παρουσιάσουν μια πρόταση σύμφωνα με την οποία κάποιοι πολίτες μπορούν να ψηφίζουν (μιλάμε για τους Ελληνες που τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να επιβιώσουν), αλλά η ψήφος τους δεν θα προσμετράται στο αποτέλεσμα! Η απέχθεια προς την ψήφο είναι προφανής παρά τα κηρύγματα υπέρ της Δημοκρατίας και της λαϊκής εκπροσώπησης στη λήψη των αποφάσεων. Ούτε θα τολμούσαν να ψηφίσουν τώρα στη Βουλή «παρών» για τις συμβάσεις εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων. Συμβάσεις που οι ίδιοι συμφώνησαν όταν ήταν στην κυβέρνηση και πανηγύριζαν γιατί το θεωρούσαν μεγάλη επιτυχία. Ούτε θα μεθόδευαν να πάει η κυρία Ξένη Δημητρίου στο ΚΕΘΕΑ και η κυρία Βασιλική Θάνου να παραμείνει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στην κυβέρνηση Τσίπρα από τις κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης όπου υπηρέτησαν.

Δεν ξέρω τι πραγματικά λένε οι πολίτες στον κυρ Αλέκο στους δρόμους όταν τον συναντούν. Ξέρω όμως ότι αυτός και η παρέα του έπρεπε να χάσουν για να τους δοθεί η ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι. Δεν το βλέπω όμως.