Γιώργος Δ. Ανδρέου

Πρόβλημα είναι οι χειροκροτητές, τα επαινετικά σχόλια και τα like στο διαδίκτυο πολλών χιλιάδων πολιτών που υιοθετούν, επιδοκιμάζουν, πολλοί μάλιστα υπερακοντίζουν, την αθλιότητα του «δημιουργού». Τόσο που να σκέφτεται κανένας πώς είναι δυνατόν να είναι τόσοι πολλοί στην Ελληνική κοινωνία οι εμπαθείς κακοί άνθρωποι.

Αυτοί που δεν διστάζουν να ασπάζονται και επαινούν την πρόταση - προτροπή του «ηθοποιού» και να (συν)εύχονται να «μπουν σε τσουβάλι», νεκροί ή με τα σκουπίδια, όπως το ερμηνεύουν κάποιοι για να ελαφρύνουν την ποινική ευθύνη της αθλιότητας, ένας δημοσιογράφος που δεν διστάζει να λέει τη γνώμη του κι ένας πολιτικός που δεν μασάει τα λόγια του γι αυτά που πιστεύει κι αυτά που αποδοκιμάζει. Με χιλιάδες συνειδητούς ακροατές ο ένας και δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, επανειλημμένα, ο άλλος. Να «τσουβαλιαστεί», με απλά λόγια, όποιος έχει και διατυπώνει αντίθετη άποψη, μόνο και μόνο επειδή διαφωνούν πολιτικά.

Πολιτικά, εξόχως διχαστική , αναχρονιστική συμπεριφορά, κατάλοιπο του εμφυλίου, απόδειξη ένδειας δημοκρατικής αντίληψης και πολιτικής παιδείας.

Οι χειροκροτητές της συγκεκριμένης αθλιότητας, είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν ενστερνίζονται, δεν διανοούνται, δεν θέλουν να ακούνε:
• Περί ελευθερίας, σεβασμού και ανοχής της γνώμης και της άποψης άλλου.
• Την φράση – ορισμό δημοκρατικής αντίληψης: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».
• Την αρχή της πλειοψηφίας, θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος.
• Τη δυνατότητα επιλογής. Δεν μας αρέσει ο δημοσιογράφος, αλλάζουμε σταθμό, κανάλι, εφημερίδα, site. Δεν μας αρέσει ο πολιτικός τον αποδοκιμάζουμε επιλέγοντας άλλον.

Αυτοί οι ίδιοι:

• Προγράφουν προσωπικά και οικογενειακά, τραμπουκίζουν και απειλούν αδίστακτα τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όσους εκφράζουν αντίθετη άποψη ή τους ασκούν κριτική.
• Θέλουν να επιβάλλουν την δική τους πολιτική επιλογή και ιδεολογία με το έτσι θέλω, ο ορισμός του φασίστα.
Έχουν αναλογιστεί άραγε οι χειροκροτητές του ασήμαντου, πόσο κοντά, σχεδόν ταυτόσημη, είναι η λογική, η συμπεριφορά και η αντίληψή τους για τη λειτουργία της δημοκρατίας και της κοινωνίας με αυτές των Κασιδιάρηδων; Εξ ίσου, αν και ψευδεπίγραφα, προσχηματικά και συγκαλυμμένα, φασιστικές.
Έχουν αναλογιστεί οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ότι σε τελευταία ανάλυση δυναμιτίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα, υιοθετώντας και στηρίζοντας, για ψηφαλάκια και εξουσία, τέτοιες τοποθετήσεις και συμπεριφορές; Ότι υποθάλπουν και διδάσκουν την απρέπεια και εν τέλει τον κανιβαλισμό ως τρόπο ζωής και μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης; Ότι καλλιεργούν το διχασμό και την κοινωνική διαίρεση, διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή;

Κοινωνικά, είναι εθνική κατάντια η στήριξη λόγων και συμπεριφορών προσωπικού κανιβαλισμού από τόσο μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Είναι σοβαρή κοινωνική παθογένεια η απάθεια και η ανοχή με την οποία αντιμετωπίζονται οι αήθεις συμπεριφορές.

Δείχνει όμως και προσωπικό πρόβλημα ηθικής, ήθους, συγκρότησης και ανατροφής. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών:
• η οικογένεια στους κόλπους της οποίας αναπαράγεται και διαιωνίζεται η νοοτροπία αυτή. Παιδιά που ανατρέφονται και διδάσκονται ήθος και ηθική από εμπαθείς γονείς που χειροκροτούν και επιδοκιμάζουν αθλιότητες.
• Η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της, στα χέρια φοβισμένων καθηγητών και πρυτανικών Αρχών, έρμαια μειοψηφιών, δεν δείχνει ικανή να διδάξει στους νέους κοινωνική και πολιτική ηθική, πολλώ μάλλον ήθος.
• η πολιτεία, το κράτος, που παρακολουθεί με απάθεια τον κατήφορο.
Το χειρότερο όμως είναι πως δεν διαφαίνεται γιατρειά. Δεν μπορεί να επιβληθεί άνωθεν με κατασταλτικούς κανόνες η πολιτική ηθική, το ήθος, τα όρια και οι κανόνες πολιτικής και κοινωνικής ευπρέπειας, η κοσμιότητα.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά είναι η «σιωπηρή πλειοψηφία» των μετριοπαθών πολιτών. Αυτών που:
-- αποδοκιμάζουν τις αθλιότητες, απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονται.
-- πορεύονται στη ζωή με ηθικούς κανόνες, όρια και μέτρο.
-- πιστεύουν στην δημοκρατία, ανέχονται και σέβονται την αντίθετη άποψη.
-- δεν προσωποποιούν την πολιτική αντιπαράθεση, δεν προγράφουν και δεν τραμπουκίζουν αντιπάλους.

Οι πολίτες αυτοί, η σιωπηρή κοινωνική πλειοψηφία, μπορούν να αντιδράσουν με το μόνο όπλο που διαθέτουν. Απομονώνοντας τους άθλιους, τους αδίστακτους, τους διχαστικούς. Πολλαπλώς. Επικοινωνιακά, κοινωνικά, επαγγελματικά. Να τους δώσουν να καταλάβουν πως είναι παράσιτα, ξένα σώματα, μιάσματα της κοινωνικής ζωής και δεν έχουν θέση στην Ομάδα που βλέπει και οραματίζεται το μέλλον με σεβασμό και συγκερασμό των αντίθετων απόψεων και κοινωνική συνοχή. Ίσως έτσι αντιληφθούν, κάποιοι τουλάχιστον, πως η αθλιότητα είναι αδιέξοδος δρόμος για την κοινωνία και τους ίδιους και ίσως περιορισθεί.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)