“Μακάρι, Γιώργο, να μη γράψει ούτε έναν. Γιατί τότε θα έχουν πιάσει τόπο, αλλάζοντας τη συμπεριφορά των οδηγών”, (μου) έλεγε ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημήτρης Παπαστεργίου, συζητώντας για την πρώτη κάμερα με λογισμικό Τεχνητής Νοημοσύνης, που καταγράφει αυτόματα τους οδηγούς οι οποίοι τρέχουν, μιλούν στο κινητό, δε φορούν ζώνη κ.α.
Μποτιλιαρισμένοι στην Κηφισίας, στον Κηφισό, ή κάποιο άλλο μεγάλο ή μικρό δρόμο της Αθήνας, μπορεί να το έχετε σκεφτεί: “μήπως μαζευτήκαμε πολλοί σε αυτή την πόλη”;
“Είχα 400 στρέμματα και απ’ αυτά έχω βάλει μόνο 30, προϊόντα μαναβικής. Χρωστάω 11.000 ευρώ από πέρυσι στον γεωπόνο. Δεν μπορώ να σπόρους, αλλά και να πάρω, οι τιμές είναι εξευτελιστικές. Τι να βάλω; Σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι; Η γυναίκα μου δουλεύει ήδη σε σούπερ- μάρκετ, θα πάω κι εγώ να δουλέψω σερβιτόρος”
“Δεν χρειαζόμαστε τη Γάζα. Εμείς σκοτωνόμαστε μόνοι μας, στους δρόμους”
“Κοκορό Ιτάι”. Η φράση αυτή του κυβερνήτη του ιαπωνικού πλοίου “Τοκέι Μαρού” μπροστά στη φρίκη και τον πόνο που έβλεπε στην προκυμαία της Σμύρνης, το 1922, γυρνάει τις τελευταίες ημέρες στο κεφάλι. Η ανείπωτη καταστροφή στη Θεσσαλία, που ακολούθησε αυτή των πυρκαγιών, είναι η αιτία.
Το ερώτημα είναι βασανιστικό. Και γίνεται ακόμα πιο βασανιστικό όταν πλησιάζει το τέλος του μήνα: Πού πήγαν τα λεφτά μας;
Για πόσο μπορεί κανείς να είναι “συγκλονισμένος”; Και για τι μπορεί, αλήθεια, να συγκλονιστεί; Στην Ελλάδα δηλώνουμε όλοι συγκλονισμένοι από τη δράση των “εισαγόμενων” (λες και δεν είχαμε αρκετούς δικούς μας) χούλιγκανς που οδήγησαν στον θάνατο τον 29χρονο Μιχάλη
