Γιάννης Μακρυγιάννης

Έχει ενδιαφέρον κυρίως από ιατρικής άποψης και λιγότερο πολιτικής, καθώς είναι πολιτικά λογικό να ασκείς οποιαδήποτε κριτική πιστεύεις ότι είναι βολική και ενδεχομένως κάποια στιγμή αποτελεσματική. Από ιατρικής όμως έχει το εξής ενδιαφέρον: πώς είναι δυνατόν να ξεχνάς έτσι εύκολα και τόσο γρήγορα; Πώς είναι δυνατόν να έχεις τη φαντασίωση ότι και οι άλλοι ξεχνούν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα; Νευρολόγοι, ψυχολόγοι ή γιατροί άλλης ειδικότητας, θα τη βρουν την απάντηση εάν ψάξουν.

Διότι δεν γίνεται να μιλάς για «σκληρό δεξιό κράτος», όταν έχεις ομολογήσει ανοιχτά και περήφανα ότι σκοπός σου είναι – και έκανες ό,τι μπορούσες για να το πετύχεις στα προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια – όχι απλώς να πάρεις την κυβέρνηση, αλλά την εξουσία, τον έλεγχο όλου του κράτους.

Αυτή δε η προσπάθεια ήταν τόσο εμφανής και τόσο προκλητική, που ξεπερνούσε ακόμη και πρακτικές φαύλων κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφερόταν απέναντι στο κράτος ως λάφυρο και έκανε ό,τι μπορούσε για να ελέγξει οτιδήποτε. Αντί να βάζει κανόνες, έβαζε ανθρώπους. Αυτή είναι η διαφορά μίας κυβέρνηση, που τηρεί μία απόσταση και σέβεται κάποιες ανεξάρτητες λειτουργίες από μία κυβέρνηση που θέλει το κράτος ιδιοκτησία της, επειδή κέρδισε μία εκλογική μάχη. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα για το πώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρθηκε στο κράτος ως να είναι λάφυρο: από την ΕΡΤ έως τον διορισμό πρωθυπουργικών συμβούλων σε ανεξάρτητες αρχές, έως τη διαχείριση των προσφυγικών κονδυλίων και τους χιλιάδες αδιαφανείς διορισμούς. Ακόμα και όταν επέτρεπε στον Πάνο Καμμένο να κάνει ιδιωτικές βόλτες με τα μέσα του στρατού, φανέρωνε μία νοοτροπία «όλα δικά μας είναι»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν έχει την αξιοπιστία να ασκεί τέτοια κριτική, όταν έχει φροντίσει στο μεταξύ να κάνει τα ίδια και χειρότερα. Για παράδειγμα δεν μπορεί να κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ για εν κρυπτώ τροπολογίες της τελευταίας στιγμής και άλλα σχετικά με τον τρόπο νομοθέτησης, όταν ο διέλυσε κάθε σοβαρό πλαίσιο στον τομέα αυτό και έκανε ρεκόρ σε φωτογραφικές τροπολογίες, σε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και πάει λέγοντας.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν επαναλαμβάνει ήδη κάποιες παθογένειες και δεν υποπίπτει σε αντίστοιχα λάθη. Εκμεταλλευόμενη και εκείνη την πολιτική ισχύ, που έχει αυτή την περίοδο της νωπής λαϊκής εντολής και το γεγονός ότι έχει απέναντί της μία ανυπόληπτη αξιωματική αντιπολίτευση.

Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί βέβαια να τα λέει, αλλά κανείς δεν θα τον ακούει. Εκτός φυσικά εάν το πρόβλημα της αμνησίας (του γενικού πληθυσμού, που λέμε) είναι τελικά ανίατο…