Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω!
Γιάννης Μακρυγιάννης
Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω!
Δεν ξέρω αν υπήρξε άλλη περίοδος στη σύγχρονη πολιτική της χώρας, που η δημόσια συζήτηση και το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης είχαν τέτοια τόση αναντιστοιχία με τις ανάγκες της κοινωνίας. Τόσο δηλητηριασμένη η πολιτική ατμόσφαιρα, ναι, ήταν κι άλλες φορές.
Τόσο μετωπική και λυσσαλέα η σύγκρουση, ναι, ήταν κι άλλοτε. Τόσα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ναι, είχαν σημειωθεί κάποιες στιγμές στο παρελθόν. Τέτοια απέχθεια ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, ναι, είχαμε ξαναδεί.
Άλλα όλα αυτά μαζί – και πολλά άλλα παρόμοια – σε μία τόσο ακατάλληλη στιγμή και με επίκεντρο τέτοια θέματα, σαν τούτα που κυριαρχούν αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα, πρώτη φορά τα βλέπουμε.
Ο κίνδυνος της πανδημίας δεν πέρασε, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλά, ουσιαστικά, ουδείς ασχολείται. Αφήστε που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση απαξιώνουν τα μέσα ενημέρωσης (με την ευθύνη και πολλών μέσων ενημέρωσης βέβαια) σε τέτοιο βαθμό, που εάν χρειαστεί αύριο να ενημερωθεί η κοινωνία για το πρόβλημα, ελάχιστοι θα δίνουν σημασία.
Η οικονομία περνάει ίσως τη χειρότερη φάση της εδώ και δεκαετίες με την ύφεση να χτυπάει κόκκινο, την ανεργία να εκτοξεύεται, τα εισοδήματα να μειώνονται, την αβεβαιότητα να επικρατεί, αλλά ελάχιστοι ασχολούνται στα σοβαρά με το πρόβλημα.
Όσο για τα εθνικά θέματα, τα οποία επίσης διέρχονται μία απολύτως κρίσιμη φάση, έχουν περίπου εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, υπό την έννοια ότι ουσιαστική συζήτηση και συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων δεν γίνεται, ούτε είναι εύκολο να χαραχθούν στρατηγικές μέσα σε άγριες εσωτερικές πολιτικές συνθήκες.
Αντί να επικεντρώνεται η προσοχή όλων στα παραπάνω πεδία, εξελίσσεται μία κτηνώδης πολιτική κόντρα, με πυρήνα τη σκανδαλολογία.
Καταγγελίες, αποκαλύψεις και «αποκαλύψεις», υποκλαπείσες συνομιλίες, αδιαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, έγγραφα και «έγγραφα» και πάει λέγοντας, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων και εκτόξευσης λάσπης από κάθε και προς κάθε πλευρά. Ουδείς διδάσκεται από το παρελθόν, όλοι κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα πολιτεύτηκε για καιρό με τη σκανδαλολογία, επιχειρώντας να στιγματίσει δια παντός τους πολιτικούς του αντιπάλους, νομίζοντας έτσι θα ηγεμονεύσει και μάλιστα κάνοντας περίπου ό,τι θέλει, ήτοι τα ίδια και χειρότερα με τους «άλλους». Αρκεί «να βάλει μερικούς στη φυλακή», όπως έλεγε και μία ψυχή. Αποδείχθηκε ότι οι πολίτες ψήφισαν εναντίον του επειδή τους τάραξε στους φόρους και όχι επειδή «η Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους».
Η ΝΔ πιστεύει τώρα, με τη σειρά της, ότι απαξιώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος θα ξεχάσει την ύφεση και τις επιπτώσεις της, αλλά και όλα τα άλλα μείζονα θέματα και θα διαμορφώσει την εκλογική του προτίμηση όχι με βάση τι πρέπει να κάνει η ίδια για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, ή το ύφος της εξουσίας της και τη χρηστή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά με το τι έλεγε (ή τι δεν έλεγε) ο Παππάς σε κάποιον επιχειρηματία και αν ο Καμμένος είχε στήσει παρακράτος.
Θα αναρωτηθεί κανείς «μα, δεν πρέπει να διερευνηθούν οι δύσοσμες υποθέσεις;». Φυσικά και πρέπει να διερευνηθούν και υπάρχουν τρόποι, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Διότι εάν όλα αυτά γίνονται με όρους αρένας και κοκορομαχίας, τότε πολύ απλά δεν αντέχονται. Δημιουργούν τη χείριστη εικόνα, απογοητεύουν τους πολίτες και βυθίζουν τη χώρα στο βούρκο. Ενισχύουν την αίσθηση της ασφυξίας, της απαρέσκειας και του αναχωρητισμού. Εξ ου και το «νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω» ή αλλιώς… σταματήστε τη χώρα να κατέβω!
ΥΓ: Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε και πληρώνει τον εναγκαλισμό και τη συνεργασία του με ένα κομμάτι της δεξιάς, που είχε ροπή στις παρακρατικές δράσεις. Ας πρόσεχε.
ΥΓ: Η ηγεμονία που νομίζουν ότι αποκτούν οι κυβερνήσεις, όταν βλέπουν τις αντιπολιτεύσεις «χώματα», είναι το πιο διαδεδομένο ανέκδοτο στην πολιτική ιστορία.
Άλλα όλα αυτά μαζί – και πολλά άλλα παρόμοια – σε μία τόσο ακατάλληλη στιγμή και με επίκεντρο τέτοια θέματα, σαν τούτα που κυριαρχούν αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα, πρώτη φορά τα βλέπουμε.
Ο κίνδυνος της πανδημίας δεν πέρασε, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλά, ουσιαστικά, ουδείς ασχολείται. Αφήστε που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση απαξιώνουν τα μέσα ενημέρωσης (με την ευθύνη και πολλών μέσων ενημέρωσης βέβαια) σε τέτοιο βαθμό, που εάν χρειαστεί αύριο να ενημερωθεί η κοινωνία για το πρόβλημα, ελάχιστοι θα δίνουν σημασία.
Η οικονομία περνάει ίσως τη χειρότερη φάση της εδώ και δεκαετίες με την ύφεση να χτυπάει κόκκινο, την ανεργία να εκτοξεύεται, τα εισοδήματα να μειώνονται, την αβεβαιότητα να επικρατεί, αλλά ελάχιστοι ασχολούνται στα σοβαρά με το πρόβλημα.
Όσο για τα εθνικά θέματα, τα οποία επίσης διέρχονται μία απολύτως κρίσιμη φάση, έχουν περίπου εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, υπό την έννοια ότι ουσιαστική συζήτηση και συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων δεν γίνεται, ούτε είναι εύκολο να χαραχθούν στρατηγικές μέσα σε άγριες εσωτερικές πολιτικές συνθήκες.
Αντί να επικεντρώνεται η προσοχή όλων στα παραπάνω πεδία, εξελίσσεται μία κτηνώδης πολιτική κόντρα, με πυρήνα τη σκανδαλολογία.
Καταγγελίες, αποκαλύψεις και «αποκαλύψεις», υποκλαπείσες συνομιλίες, αδιαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, έγγραφα και «έγγραφα» και πάει λέγοντας, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων και εκτόξευσης λάσπης από κάθε και προς κάθε πλευρά. Ουδείς διδάσκεται από το παρελθόν, όλοι κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα πολιτεύτηκε για καιρό με τη σκανδαλολογία, επιχειρώντας να στιγματίσει δια παντός τους πολιτικούς του αντιπάλους, νομίζοντας έτσι θα ηγεμονεύσει και μάλιστα κάνοντας περίπου ό,τι θέλει, ήτοι τα ίδια και χειρότερα με τους «άλλους». Αρκεί «να βάλει μερικούς στη φυλακή», όπως έλεγε και μία ψυχή. Αποδείχθηκε ότι οι πολίτες ψήφισαν εναντίον του επειδή τους τάραξε στους φόρους και όχι επειδή «η Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους».
Η ΝΔ πιστεύει τώρα, με τη σειρά της, ότι απαξιώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος θα ξεχάσει την ύφεση και τις επιπτώσεις της, αλλά και όλα τα άλλα μείζονα θέματα και θα διαμορφώσει την εκλογική του προτίμηση όχι με βάση τι πρέπει να κάνει η ίδια για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, ή το ύφος της εξουσίας της και τη χρηστή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά με το τι έλεγε (ή τι δεν έλεγε) ο Παππάς σε κάποιον επιχειρηματία και αν ο Καμμένος είχε στήσει παρακράτος.
Θα αναρωτηθεί κανείς «μα, δεν πρέπει να διερευνηθούν οι δύσοσμες υποθέσεις;». Φυσικά και πρέπει να διερευνηθούν και υπάρχουν τρόποι, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Διότι εάν όλα αυτά γίνονται με όρους αρένας και κοκορομαχίας, τότε πολύ απλά δεν αντέχονται. Δημιουργούν τη χείριστη εικόνα, απογοητεύουν τους πολίτες και βυθίζουν τη χώρα στο βούρκο. Ενισχύουν την αίσθηση της ασφυξίας, της απαρέσκειας και του αναχωρητισμού. Εξ ου και το «νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω» ή αλλιώς… σταματήστε τη χώρα να κατέβω!
ΥΓ: Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε και πληρώνει τον εναγκαλισμό και τη συνεργασία του με ένα κομμάτι της δεξιάς, που είχε ροπή στις παρακρατικές δράσεις. Ας πρόσεχε.
ΥΓ: Η ηγεμονία που νομίζουν ότι αποκτούν οι κυβερνήσεις, όταν βλέπουν τις αντιπολιτεύσεις «χώματα», είναι το πιο διαδεδομένο ανέκδοτο στην πολιτική ιστορία.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
