Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Υπάρχει μια ασάφεια η οποία δείχνει ότι το παιχνίδι είναι ακόμη ανοιχτό σε σχέση με το προηγούμενο πρόγραμμα. Επί της ουσίας, μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, και αυτό θα εξαρτηθεί από τη διαπραγμάτευση.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση πέτυχε ορισμένα αποτελέσματα, όπως κυρίως τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και την απόκρουση επώδυνων μέτρων, αλλά αναδιπλώθηκε σε σχέση με κάποιους φιλόδοξους στόχους που είχε αναγγείλει. Το γεγονός, όμως, ότι δίνεται η ευκαιρία διαπραγμάτευσης και άνοιξαν θέματα που θεωρούνταν κλειστά είναι θετικό.

Το παιχνίδι θα κριθεί από το αν η κυβέρνηση θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί τα παράθυρα που άνοιξαν μέσα στον ελάχιστο χρόνο που κέρδισε και υπό το ασφυκτικά πιεστικό καθεστώς που διαμορφώνεται.
Είναι, όμως, εξίσου αλήθεια ότι και η άλλη πλευρά, της οποίας ηγείται η Γερμανία, αναγκάστηκε να κάνει ένα βήμα πίσω, δεδομένου ότι απέτυχε να οδηγήσει την ελληνική κυβέρνηση «στα βράχια», όπως προφανέστατα σχεδίαζε. Η αποτυχία της άλλης πλευράς οφείλεται στο ότι το μέτωπο το οποίο επιχείρησε να συγκροτήσει έσπασε, καθώς διαφοροποιήθηκαν τόσο ορισμένες χώρες όπως η Γαλλία όσο και θεσμοί όπως η Κομισιόν.

Το συντηρητικό ευρωπαϊκό μέτωπο που έχει συμμαχήσει με το χρηματοπιστωτικό και τραπεζικό κατεστημένο, με την καθοδήγηση της κυβέρνησης της Ανγκελα Μέρκελ και με εμβληματικό εκπρόσωπο τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπέστη μια ρωγμή στη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα. Και αυτό είναι μια νίκη για την ελληνική πλευρά.

Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι στόχος του μετώπου αυτού δεν είναι το Grexit, αλλά η ανατροπή όσων επιχειρούν να αλλάξουν το οικονομικό δόγμα στην Ευρώπη προωθώντας αριστερές πολιτικές και η παραδειγματική τιμωρία της κατ' αυτούς «αναίδειας» μιας μικρής χώρας να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της ηγεμονεύουσας Γερμανίας. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα γι' αυτούς, αλλά πολιτικό.
Σε αυτό ο κ. Σόιμπλε απέτυχε.

Η ουσιαστική πίεση στην Ελλάδα δεν ασκήθηκε στο πλαίσιο του Eurogroup, αλλά στο παρασκήνιο με επιλεγμένες διαρροές σε διεθνή μέσα ενημέρωσης και τεχνικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη ρευστότητα, που είχαν ως στόχο να δημιουργηθεί ανασφάλεια στους πολίτες και πίεση στις τράπεζες.

Η ελληνική κυβέρνηση στην πραγματικότητα δεν είχε απέναντί της μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη υπερεθνική δομή η οποία λαμβάνει αποφάσεις με γνώμονα το κοινό συμφέρον, αλλά ένα εξωθεσμικό σύστημα, ένα είδος «ευρωπαϊκού παρακράτους», το οποίο μάλιστα υποβοηθήθηκε στο εσωτερικό της χώρας μας από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις.

Είναι βέβαιο ότι το συγκεκριμένο σύστημα θα επανέλθει επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί το ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε για την Ελλάδα το επόμενο τετράμηνο, καθώς η συμφωνία δεν προσδιορίζει χρηματοδότηση.

Προφανής στόχος του, είτε να ανατρέψει την κυβέρνηση, είτε να την οδηγήσει σε πλήρη αδυναμία να εφαρμόσει την πολιτική που έχει εξαγγείλει.

Στην ουσία, η διαπραγμάτευση μόλις ξεκίνησε και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Εάν η ελληνική κυβέρνηση τα καταφέρει, θα αποτελέσει ένα παράδειγμα προς μίμηση και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε αντίθεση με τον στόχο των συντηρητικών που θέλουν να την κάνουν παράδειγμα προς αποφυγήν.