Δημήτρης Δανίκας

Οταν επιστρέφουν μία από τα ίδια. Αλλαξε τίποτα; Τίποτα. Απλώς είναι Χριστούγεννα. Με τις βιτρίνες και την πολυκοσμία κοροιδεύουν και «σκοτώνουν» την κατάστασή τους. Την εσωτερική κατάστασή τους

Τι ζητάνε; Αλλη σύντροφο, άλλο σύντροφο, άλλη δουλειά, άλλες συνθήκες, άλλες παρέες. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα, το εσωτερικό, το μεταθέτουν από τα μέσα προς τα εξω. Για όλα φταίει η γυναίκα μου, ο άντρας μου, το αφεντικό μου, ο Κυριάκος, ο Τσίπρας, ο Παυλόπουλος, ο Ερντογάν, ο γείτονας, ο φίλος, ο αδερφός, ο πατέρας, ο πεθερός, η μάνα, η πεθερά, οι συγγενείς, οι κληρονόμοι. Κάποιοι άλλοι. Ποτέ εγώ. Ποτέ εσύ. Ποτέ ο εαυτός μας

Ετσι αθώοι εμείς, ένοχοι οι άλλοι. Ετσι χωρίς αυτογνωσία. Χωρίς αυτοδιόρθωση. Χωρίς επίγνωση της κατάστασής μας πορευόμαστε προς το κενό. Γι αυτό οι ευχές πάντα αρχίζουν και τελειώνουν «Υγεία να χουμε, πάνω απ όλα υγεία»

Τι εννοούμε με το «υγεία»; Να αποφύγουμε γιατρούς, νοσοκομεία, αρρώστιες. Χτύπα ξύλο. Σ αυτή την κατάσταση η μοναχικότητα είναι ολοκληρωτική. Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης αλήθειας. Τη στιγμή που μπροστά σου «βλέπεις» το τέλος της διαδρομής, τότε και μόνο τότε αφήνεις να περάσει μέσα σου μια μικρή αχτίδα αυτογνωσίας

Τότε και μόνο τότε αρχίζει ο απολογισμός, η ανασκόπηση των πεπραγμένων και η εξόφληση λογαριασμών. Πολύ αργά. Κι όμως έτσι συμβαίνει. Η σοφία καταφθάνει, συνήθως, παρέα με τον θάνατο.Τελειώνω. Αρα να μη λέω ψέματα στον εαυτό μου. Να μην κρύβομαι. Να πετάξω τη μάσκα. Να με «δω» όπως ακριβώς είμαι. Γυμνό!

Η δεύτερη κατηγορία μοναχικότητας αποτελείται από πλάσματα που μέσα στις γιορτές και τις διακοπές, αισθάνονται ακόμα περισσότερο την μοναχικότητά τους. Μόνοι. Παρέα με κάποιο βιβλίο, με το χαζοκούτι, με σκέψεις πικρές και αρνητικές, με το τίποτα. Πλάσματα χωρίς ελπίδα

Το οξύμωρο, το αντιφατικό, το μπέρδεμα συμβαίνει ως εξής. Οι μοναχικοί επιθυμούν παρέα. Επιθυμούν να έχουν αυτά τα κεκτημένα των άλλων. Δηλαδή σύντροφο, παρέες, φίλους. Να κοροιδέψουν την μοναχικότητά τους. Κάποιον να μοιραστούν τα βάσανά τους. Τις σκέψεις τους, Κάποιον να τους προσέχεις, να τους νοιάζεται. Να είναι μαζί τους

Και μόλις όλα αυτά τα αποκτήσουν, τότε κι εκείνοι, συνήθως, αναζητούν με νοσταλγία τη μοναχικότητά τους. Α, σου λένε, είσαι τυχερός. Αφού είσαι μόνος χωρίς εξαρτήσεις και χωρίς βαρίδια. Μόλις κι αυτοί αποκτήσουν εξαρτήσεις και βαρίδια, τότε θέλουν να επιστρέψουν στη μοναχική φωλιά τους

Με απλά λόγια, ο Ανθρωπος ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. Η μάλλον σπανίως τα έχει βρει με τον εαυτό του. Σπανίως ψάχνεται, σπανίως αναλογίζεται και σπανιότατα αναλαμβάνει τις προσωπικές του ευθύνες

Αυτή η μοίρα του ανθρώπινου είδους. Πάντα προς τα έξω, ελάχιστα προς τα μέσα. Γι αυτό με κάθε ευχή, λόγω Χριστουγένων, που αρχίζει και τελειώνει με το «υγεία να χουμε» ανταπαντώ «καλύτερα, πρώτα με αυτογνωσία»

Ασε που δεν πληρώνεις τίποτα. Ασε που είναι τσάμπα. Ασε που δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανένα. Κι όμως πιο εύκολα μπορεί ακόμα και ο πιο φτωχός να καβαλήσει μια Porsche από το να μπει στον κόπο να καταδυθεί προς τα μέσα, προς τον εαυτό του. Πονάει. Ανυπόφορα!

Αντε λοιπόν. Να χουμε την υγειά μας με κάποια ίχνη αυτογνωσίας!