Δημήτρης Δανίκας

Μέρα έμπαινε, μέρα έβγαινε, τα φτωχορούβλια και οι φτωχομισθοί έπεφταν στις τσέπες όλων των προλετάριων. Και όπως είχε πει κάποιος υψηλά ιστάμενος του σοβιετικού μοντέλου, «εμείς κάνουμε ότι τους πληρώνουμε κι εκείνοι κάνουν ότι δουλεύουν».

Ο κρατισμός είχε στήσει τρικούβερτο γλέντι. Η ανεργία στα χαρτιά είχε μηδενιστεί. Η διαφθορά πήγαινε σύννεφο. Τεράστιες αποθήκες βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων είχαν κατεβάσει ρολά. Κατά τα άλλα, ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε οριστικά νικήσει κατά κράτος τον καπιταλισμό.

Ανάμεσα στα άλλα που είχα ακούσει από φερέγγυα χείλη ήταν και τούτο το σουρεαλιστικό: Ελληνας μεγαλοβιομήχανος κατάφερε να αγοράσει σε εξευτελιστικές τιμές, μοναδικές στην παγκόσμια αγορά, σπάνιο μετάλλευμα, με αποτέλεσμα εκείνος να γίνει απείρως πλουσιότερος, η δε σοβιετική οικονομία να υποστεί μια ακόμα συντριβή, ταΐζοντας κάποιον εχθρό του σοσιαλισμού, κι έτσι να γίνει φτωχότερη!

Πάμε τώρα στην ελληνική πραγματικότητα. Τουτέστιν στο «ξεπούλημα» της ΔΕΗ. Δηλαδή τα κρατικά μονοπώλια. Δηλαδή τα «πτυελοδοχεία» εκλογικής πελατείας. Δηλαδή με ραβασάκια βουλευτών, υπουργών, ιδιαιτέρων, ακόμα και ερωμένων οι πολιτικοί ταγοί του έθνους εξασφάλιζαν στα παιδιά τους μια θεσούλα στο Δημόσιο.

Η λογική τού δούναι και λαβείν. Σου δίνω, μου δίνεις. Τουτέστιν ο κανακάρης σου και η θυγατέρα σου εσαεί σε μονιμότητα και ασφάλεια. Με την προϋπόθεση εσύ και όλο το σόι σου να ψηφίζεις εμένα και το κόμμα μου. Ο θρίαμβος μιας παράδοσης τσιφλικάδων, προεστών, προκρίτων και αληπασαλήδων. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Τοιουτοτρόπως το ταμείο των κρατικών μονοπωλίων φορτώθηκε με υπέρογκη κομματική πελατεία. Σιγά το πρόβλημα... Σάμπως εκείνοι οι φέρ’ ειπείν «πρασινοφρουροί» πλήρωναν τα σπασμένα απ’ την τσέπη τους; Εμείς τα πληρώναμε. Ποιοι εμείς; Σάμπως οι ζάπλουτοι; Σάμπως οι «άθλιοι κεφαλαιοκράτες»; Σάμπως τα διεθνή μονοπώλια; Αστεία πράγματα!

Εμείς τα πληρώναμε. Οι μισθοσυντήρητοι και οι συνταξιούχοι. Και το περίσσευμα το καλύπταμε με δάνεια. Κάπως έτσι φαλίρισε η Ολυμπιακή. Κάπως έτσι φαλίρισε ο ΟΤΕ. Κάπως έτσι έχει φαλιρίσει η ΔΕΗ. Και όχι μόνο έχει φαλιρίσει, αλλά και οι υποδομές της είναι τόσο ξεπερασμένες, τόσο σκουριασμένες και τόσο καθυστερημένες που διαρκώς κυκλοφορεί πάνω από τα κεφάλια μας η απειλή ενός γενικευμένου μπλακάουτ.

Το αποτέλεσμα; Με την εκλογική πελατεία και τη μετατροπή όλων αυτών των εταιρειών σε γραφεία ευρέσεως εργασίας κατασυκοφαντήθηκε ο κρατικός παρεμβατισμός. Από τη μια πλευρά, στα λόγια, τι καλό πράγμα είναι για κάθε φτωχό τα λαϊκά αγαθά ενέργειας, ηλεκτροδότησης και τηλεπικοινωνιών. Και από την άλλη, στην πράξη, γαία πυρί μιχθήτω!

Το αποτέλεσμα; Με την πώληση των κρατικών τηλεπικοινωνιών, ο ΟΤΕ και η Cosmote κατάφεραν να εκτοξεύσουν την κερδοφορία τους στον ουρανό. Το σύστημα εκσυγχρονίστηκε. Η εταιρεία λειτουργεί με σύγχρονους όρους και η ανταγωνιστικότητά της έχει χτυπήσει κόκκινο.

Οπως οι εργατοπατέρες με την πρακτική, τη δράση τους και τη μονιμότητά τους αποδείχθηκαν οι καλύτεροι συκοφάντες του συνδικαλισμού, έτσι συνέβη με τους ασυγκράτητους υπερασπιστές των κρατικών μονοπωλίων. Σε τέτοιο σημείο που ακόμα και φανατικοί κομμουνιστές σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις να σου λένε «άντε να τα πουλήσουν, ακόμα και να τα ξεπουλήσουν, να απαλλαγούμε από αυτή τη γάγγραινα της εκλογικής πελατείας και των δανείων»!

Η κατάληξη αυτονόητη και ορατή. Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, όπως το δικό μας, ο κρατικός παρεμβατισμός στη σύγχρονη εποχή με τον σημερινό διεθνή ανταγωνισμό είναι η χειρότερη λύση. Και οι κρατικές εταιρείες βουλιάζουν. Και οι απλοί άνθρωποι του μόχθου πληρώνουν τα σπασμένα. Και οι υποδομές αυτών των εταιρειών τραμπαλίζονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Εν Ελλάδι μάλιστα ένα πράγμα είναι δεδομένο: κράτος και εταιρεία ίσον καταστρόφα. Γι’ αυτό, αν και ακούγεται υπερβολικό, θα έλεγα: «Ξεπουλήστε τα όλα»!