Δημήτρης Δανίκας

Αυτή είναι η πρώτη, η ορατή όψη του νομίσματος. Η δεύτερη, πιο αποκαλυπτική και καταλυτική. Το παρελθόν φυγείν αδύνατον.

Πολλές από αυτές τις ρυθμίσεις αποτελούν προέκταση Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι οποίες μάλιστα ψηφίστηκαν από τους εκπροσώπους των τριών κομμάτων. Και της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝ.ΑΛ. ή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ο Δημήτρης Παπαδημούλης έριξε λευκό. Ως Πόντιος Πιλάτος. Για όσους δεν έχουν μνήμη χρυσόμυγας.

Προφανώς, βασική αιτία αυτών των Οδηγιών έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων. Εχει να κάνει με τον ασυγκράτητο καλπασμό των ασιατικών και εν γένει των τριτοκοσμικών οικονομιών που, εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων, όπως φορολογία, βασίζεται στη φθηνή εργασία.
Αυτή η λεγόμενη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, το ξήλωμα δηλαδή, έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Ελάτε τώρα. Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Απλώς όλα αυτά δεν ήταν αποτυπωμένα και νομιμοποιημένα από κάποιον σχετικό νόμο. Με απλά λόγια, γεγονός η καταπάτηση του οκταώρου. Γεγονός η μαύρη εργασία. Και μάλιστα επιπέδου εκρηκτικών διαστάσεων. Γεγονός η συρρίκνωση των μισθών.

Αυτές οι συστηματικές παραβιάσεις των εργασιακών σχέσεων προέρχονται, κυρίως, από τις λεγόμενες «μικρομεσαίες επιχειρήσεις». Εκεί η ασύδοτη φοροδιαφυγή. Εκεί η καταπάτηση του οκταώρου. Εκεί η αχαλίνωτη μαύρη εργασία. Με το γνωστό επιχείρημα: τι να κάνω, να το κλείσω το ρημάδι;

Το πλήθος των απεργιών και των απεργών προέρχεται από τον δημόσιο τομέα. Από τους μονιμάδες. Δηλαδή εκ του ασφαλούς. Γι’ αυτό η κοινωνία τούς είχε γυρίσει την πλάτη. Και γι’ αυτό ο συνδικαλισμός και η απεργία έχουν χάσει το αρχικό, το ιερό νόημά τους. Που πάει να πει ότι η κατάχρηση καταλήγει σε διασυρμό. Και ο διασυρμός, ο χειρότερος εχθρός του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων.

Είναι επίσης γεγονός ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση άτακτης υποχώρησης. Για πολλούς λόγους. Οπως το γκρέμισμα κάθε άλλης εναλλακτικής, πολιτικής λύσης. Οπως ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Οπως η πολύχρονη οικονομική κρίση. Οπως η ανεργία. Και όπως η διάψευση ελπίδων. Και από την «πράσινη αλλαγή», αλλά και το σκίσιμο του μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα.

Οσο η πολυπληθής κοινωνία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έπεφτε πάνω στους τοίχους ενός οικονομικού μονόδρομου και μιας ανεργίας επικών διαστάσεων. Οσο κάθε κόμμα μοιάζει περίπου με το άλλο. Και όσο κυριαρχεί μια γενική απαισιοδοξία, τόσο ο δρόμος είναι ανοιχτός για τη ρύθμιση νέων μέτρων. Ουδείς αθώος.

Κοντά σε όλα αυτά, το επίσης διαπιστωμένο γεγονός της χρεοκοπίας του ελληνικού οικονομικού μοντέλου. Αν δηλαδή η Ελλάδα είναι προορισμένη στο τέλος να μετατραπεί σε Λουτράκι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και αν η αυριανή προοπτική των περισσότερων νέων είναι η εξυπηρέτηση των τουριστών, ε τότε καμία σημασία για το οκτάωρο και τις υπερωρίες των μαγείρων και των γκαρσονιών.

Και τέλος, κάθε νόμος, κάθε ρύθμιση ή απορρύθμιση δοκιμάζεται μέσα στη ζωή από την κοινωνία. Καθαρά πράγματα. Είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Αν δεν θέλουμε, τότε τα ποσοστά της κυβέρνησης θα γκρεμιστούν. Τότε η πλειονότητα των εργαζομένων θα αντιδράσει. Τότε γενική απεργία διαρκείας. Μόνο έτσι ο σχετικός νόμος θα καταλήξει στον κάλαθο της Ιστορίας.

Αλλιώτικα, οι αντιδράσεις θα πέσουν στο κενό. Αλλιώτικα, η κυβέρνηση θα πορευτεί όπως η ίδια έχει χαράξει τη δική της γραμμή. Και αλλιώτικα, όπως εγώ εκτιμώ, «σκάσε και κολύμπα»!