Δημήτρης Δανίκας

Το ίδιο θα έγραφα και στην περίπτωση που πρωθυπουργός ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Μην αμφιβάλλετε καθόλου γι αυτό. Αλλωστε υπάρχει τεκμήριο αντικειμενικό. Όταν στο παρελθόν, από αυτή την στήλη, είχα τοποθετηθεί αρνητικά απέναντι σε εκείνον τον αλησμόνητο ορυμαγδό εναντίον όσων χλεύαζαν και λοιδορούσαν την εικόνα του πρωθυπουργού Τσίπρα με το πούρο πάνω σε γιότ

Δηλαδή, έγραφα, θεωρείται απρεπές και απαράδεκτο για έναν αριστερό-που δεν είναι αριστερός-να κάνει τα μπάνια του και να καπνίζει το πούρο του πάνω σε γιώτ; Αστεία πράγματα. Με απλά λόγια επειδή, ας πούμε, είμαι αριστερός μού απαγορεύεται να αγοράσω ρούχα κάποιας αξίας. Μου απαγορεύεται να κυκλοφορώ με το ίδιο κοστούμι που φοράει κάποιος ευκατάστατος και συστημικός.

Επομένως απαγορεύεται σε κάθε γόνο αστικής, και μάλιστα μεγαλοαστικής οικογένειας να ασπάζεται τα «ευαγγέλια» Μαρξισμού και Λενινισμού. Γελοιότητες. Και είναι γελοιότητες επειδή από ένα τέτοιο μονοδιάστατο, ρηχό και μεταφυσικό συλλογισμό έχουν αποκλειστεί οι αντιφάσεις, όπως συμβαίνει σε κάθε έναν χωριστά. Πάμε στο ποδήλατο

Ποιο το πρόβλημα; Η ποδηλατάδα; Η άσκηση; Ο αθλητισμός; Μα κι εγώ με το αυτοκίνητό μου, μερικά Σαββατοκύριακα, διασχίζω αρκετά χιλιόμετρα από το κέντρο μέχρι τα Βόρεια προκειμένου να περπατήσω και καθαρό αέρα να εισπνεύσω. Είναι λάθος η είναι σωστό;

Θα μου πείτε-και ορθώς- πως έπρεπε να κυκλοφορούσε με μάσκα. Ναι, αλλά πως είναι δυνατόν πάνω στο ποδήλατο να διανύεις τόσες αποστάσεις με βουλωμένο το στόμα και τη μύτη; Θα μου πείτε πως όταν βγήκε εκείνη η φωτογραφία θα έπρεπε να φορέσει μάσκα. Συμφωνώ. Αλλά διάολε πόσοι εξ ημών και υμών, εκείνοι τη στιγμή μέσα στη χαρά της ποδηλατάδας, θα μπορούσαν να προνοήσουν μια κίνηση τόσο αυστηρά ενδεδειγμένη; Κανείς!

Θα μου πείτε-ακόμα-πως δεν έπρεπε να επιτρέψει μια φωτογράφιση που επρόκειτο να τον εκθέσει. Εδώ διαφωνώ. Μια τέτοια σκέψη είναι προιόν κουτοπονηριάς και όχι κανονικής συμπεριφοράς. Θα μου πείτε ακόμα πως ενώ τον Παύλο Πολάκη τον «κατακρεουργήσαμε» τον Κυριάκο ούτε καν τον αγγίξαμε. Θα σας απαντήσω ως εξής. Δύο πράγματα διαφορετικά. Στη μια περίπτωση επρόκειτο για συγκέντρωση πολλών ατόμων σε κλειστό χώρο. Στην άλλη επρόκειτο για στιγμιαία συνάθροιση σε ανοικτό, φυσικό χώρο

Το συμπέρασμα γνωστό και διαχρονικό. Κάθε αντιπολίτευση κοπανάει όπου βρει. Αλλοτε για τα πούρα και το γιοτ. Αλλοτε για την Μιμή και κάθε Μιμή. Αλλοτε για τα ζειμπέκικα. Αλλοτε για τα ποδήλατα και την μάσκα. Και άλλοτε για το ένα και το άλλο. Και κάθε αντιπολίτευση, αυτό είναι καταγραμμένο ιστορικά, προσπαθεί και πολλές φορές το καταφέρνει, να μετατρέπει την τρίχα σε τριχιά. Πλήθος περιστατικών. Όπως, λόγου χάριν, το play station του Κώστα Καραμανλή. Και άλλα τέτοια πικάντικα και χαριτωμένα

Εμένα, εσένα, τι ακριβώς μας ενδιαφέρει; Μα φυσικά η πολιτική. Μα φυσικά οι πράξεις. Μα φυσικά τα αποτελέσματα. Με απλά λόγια, όπως έγραψα στο παρελθόν, στο πρώτο ημίχρονο της πανδημίας ο Κυριάκος πήρε άριστα. Όμως στο δεύτερο με το ζόρι περνάει την τάξη. Να μην αναφερθώ τώρα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως τα Βόρεια σύνορά μας, όπως ΜΕΘ και όπως ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό

Ακουσε αγαπητέ μου. Η ποδηλατάδα είναι ευχάριστη και για την υγεία ωφέλιμη. Η ορθοπεταλιά στον ανήφορο είναι μερικές φορές δυσβάστακτη. Αν μάλιστα ο οργανισμός είναι ευάλωτος, τότε προκαλεί εγκεφαλικά και εμφράγματα. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε!