Βασίλης Στεφανακίδης

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα είναι η ιδιαίτερα ανησυχητική έξαρση του κορωνοϊού. Η έκταση της πανδημίας είναι πλέον τέτοια που σε λίγο φοβάμαι ότι θα ξεχαστεί η επιτυχία της πρώτης φάσης. Τώρα πλέον δεν έχει καμιά σημασία αν η κυβέρνηση βιάστηκε να ανοίξει την οικονομία, τα σύνορα και αν πήρε ή δεν πήρε εγκαίρως πρόσθετα μέτρα, για τον απλούστατο λόγο πως όταν μια κατάσταση ξεφεύγει η προτεραιότητα είναι να σωθεί ό,τι σώζεται και μετά η ανάλυση για το τι πήγε λάθος στον σχεδιασμό.

Οταν τα νοσοκομεία και οι Εντατικές θυμίζουν τις χειρότερες μέρες του Απριλίου, πρέπει να βρεθεί τρόπος να σταματήσει το κακό. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο γενικού lockdown γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε νέα χρεοκοπία της χώρας. Και σε αυτό το σημείο τίθεται ένα βασικό ερώτημα για την κυβέρνηση που από την αρχή της πανδημίας διατυμπάνιζε πως δεν υπολογίζει κανένα οικονομικό κόστος προκειμένου να διασφαλίσει τη δημόσια υγεία γιατί οι ζωές των ανθρώπων είναι πάνω από την οικονομία. Τώρα αν τεθεί το ίδιο ηθικό δίλημμα θα μπορέσει να πει το ίδιο ή οι αντικειμενικές δυσκολίες θα την αναγκάσουν να αποδεχθεί εμβαλωματικές λύσεις που θα έχουν όμως πολλές παράπλευρες απώλειες;

Με άλλα λόγια, η εξίσωση είναι πολύ δύσκολη και μακάρι να μη δούμε εικόνες σαν εκείνες που βλέπαμε σε άλλες χώρες στο πρώτο κύμα της πανδημίας, αλλά, ως γνωστόν, με ευχές μόνο δεν γράφεται η Ιστορία, ούτε προχωρά η ζωή. Και να πει κανείς πως με το πρώτο κλείσιμο της οικονομίας την περισώσαμε από τα χειρότερα, πάει κι έρχεται. Οι δείκτες όμως και τα στοιχεία που έρχονται στο φως προμηνύουν μια εκτροπή χειρότερη από αυτή που μας οδήγησε στα μνημόνια και έπεται συνέχεια άγνωστη προς το παρόν, αλλά σίγουρα δυσμενέστερη.

Το άλλο φάουλ που δείχνει ότι τελικά ο κρατικός μηχανισμός δεν άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη και δεν έγινε τόσο αποτελεσματικός όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε είναι η αντιμετώπιση της καταστροφικής θεομηνίας στην Εύβοια, όπου μάλλον τίποτα δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε και μας έφερε δυστυχώς μνήμες από τις πλημμύρες στη Μάνδρα, τότε που έφταιγε για την τότε κυβέρνηση η κλιματική αλλαγή!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τις τουρκικές προκλήσεις με τις επιχειρούμενες έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Θα συμφωνήσουμε όλοι ότι θα πρέπει να εξαντληθούν όλες οι διπλωματικές κινήσεις και όλες οι επαφές που μπορούν να σταματήσουν την τουρκική προκλητικότητα και να ματαιώσουν τα σχέδιά της.

Οταν όμως βάζεις τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ να δηλώνει πως θα κάψουμε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος να υποστηρίξεις αυτή τη θέση. Διαφορετικά εμφανίζεσαι ανακόλουθος ή και δειλός να κάνεις πράξη αυτές τις απειλές. Και οι Τούρκοι τι κάνουν τώρα; Μας δοκιμάζουν για να δουν αν εννοούμε αυτά που λέμε ή αν λέμε και καμιά ανοησία να περνά η ώρα. Μπαινοβγαίνουν, λοιπόν, στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, απλώνουν καλώδια για έρευνες, ασχέτως αν στην πραγματικότητα μπορούν να γίνουν έρευνες υπό αυτές τις συνθήκες, με τους δύο πολεμικούς στόλους σε θέση εμπλοκής, και αποδεικνύουν στην πράξη ότι αυτά που λέμε είναι ψευτοπαλικαρισμοί άνευ περιεχομένου και βούλησης να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Φυσικά κανείς δεν θέλει πολεμική εμπλοκή, ειδικά στην παρούσα φάση με τα μύρια άλλα προβλήματα. Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, τι χρειάζονταν οι εμπρηστικές δηλώσεις του ΓΕΕΘΑ που μας εκθέτουν όλους;

Κατόπιν όλων αυτών, πολύ φοβάμαι πως η αρκετά μεγάλη περίοδος χάριτος που απήλαυσε η κυβέρνηση αρχίζει πλέον να τελειώνει και ο κόσμος γίνεται πιο αυστηρός μαζί της, ανεξαρτήτως αν ταυτίζεται ή όχι με την αντιπολίτευση. Και μόνη η αμφισβήτηση είναι ένα καλό εργαλείο για την αποδόμηση ακόμα και των θετικών ενεργειών στους άλλους τομείς της δημόσιας ζωής, και αυτό δεν θα το ήθελε με τίποτα.