Η απομάκρυνση Κοτζιά και το τίμημα του Τσίπρα
Άννυ Ποδηματά
Η απομάκρυνση Κοτζιά και το τίμημα του Τσίπρα
Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για την παραίτηση Κοτζιά. Για τις βαριές κουβέντες στο Υπουργικό Συμβούλιο, τους υπαινιγμούς για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων, το παρασκήνιο των σχέσεων με τη Ρωσία, ακόμα και για τον εκρηκτικό χαρακτήρα του τέως υπουργού Εξωτερικών.
Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν αναιρεί τον πρώτο και βασικό συμβολισμό: στην κόντρα Καμμένου - Κοτζιά ο πρωθυπουργός επέλεξε τον Καμμένο και «άδειασε» τον Κοτζιά.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, ούτε η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών -προκειμένου να στείλει «ισχυρό μήνυμα προσήλωσης» στη Συμφωνία των Πρεσπών-, ούτε οι δηλώσεις κυβερνητικών ή κομματικών αξιωματούχων περί του «ακατανόητου» της παραίτησης του υπουργού Εξωτερικών κατορθώνουν να αναιρέσουν τον βασικό συμβολισμό και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις: ο «αρχιτέκτονας» της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι για την κυβέρνηση παρελθόν ενώ ο «κατεδαφιστής» της παραμένει ισχυρός κυβερνητικός (συν)εταίρος.
Από το σημείο αυτό και μετά μπορεί να αρχίσει η συζήτηση για τους λόγους που οδήγησαν τον πρωθυπουργό σε αυτή την επιλογή. Οι περισσότεροι άλλωστε είναι προφανείς και δεδηλωμένοι: πρόθεσή του είναι να παρατείνει όσο γίνεται τη θητεία της κυβέρνησης, και άρα εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε μια ιδιότυπη ομηρία από τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ., ο οποίος αγωνιά για την πολιτική του επιβίωση καθώς κατακρημνίζεται στις δημοσκοπήσεις.
Ολα αυτά είναι κατανοητά. Είναι ίσως και θεμιτά για τους υπέρμαχους του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Και εν προκειμένω, ο σκοπός είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε τίμημα, όπως μας είπε πρόσφατα με πολύ πιο... ωμό τρόπο ο πολύς Παύλος Πολάκης.
Είναι όμως και στυγνά κυνικά για κάποιους άλλους, εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε πίστεψε σ’ ένα παλαιότερο τροπάριο, αυτό του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.
Γι’ αυτό το συρρικνωμένο πλέον «ακροατήριο», που έχει υποχρεωθεί πολλές φορές να καταπιεί την κάμηλο και δυσφορεί ολοένα και περισσότερο με τον σφικτό εναγκαλισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η επιλογή του πρωθυπουργού να αφήσει ακάλυπτο τον Νίκο Κοτζιά για να μη δυσαρεστήσει τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ. θα αποδειχθεί πιθανότατα η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.
Γιατί αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων, που διατηρεί «ενεργά» αντιδεξιά αντανακλαστικά, θα... δυσκολευτεί πολύ να βάλει πλάτη με την ψήφο του «για να μη γυρίσει η επάρατος Δεξιά» όταν το ίδιο του το κόμμα όχι απλώς συγκυβερνά με το πιο σκοτεινό, εθνικιστικό, λαϊκίστικο τμήμα της, αλλά θυσιάζει στον βωμό αυτής της συγκυβέρνησης ακόμα και στελέχη που πρόσφεραν πολλά στο κυβερνητικό έργο.
Γιατί μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά είναι βέβαιο ότι χωρίς τον τέως υπουργό Εξωτερικών συμφωνία δεν θα υπήρχε. Κάπου εδώ, λοιπόν, επανέρχεται η υπόθεση με το «ηθικό πλεονέκτημα» όχι ως χάντρα για ιθαγενείς, αλλά επί της ουσίας.
Επί της ουσίας, λοιπόν -και ανεξαρτήτως όλων των άλλων υπαρκτών ή ανύπαρκτων παρασκηνίων-, όταν προκαλείται μια ενδοκυβερνητική κρίση με επίκεντρο την Συμφωνία των Πρεσπών, που (υποτίθεται ότι) αποτελεί μείζονα προτεραιότητα για την κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αφήνει ακάλυπτο εκείνον που την έκτισε για να μη δυσαρεστηθεί εκείνος που την γκρεμίζει.
Η προσπάθεια παραμονής της κυβέρνησης στην εξουσία με κάθε τίμημα κινδυνεύει να έχει πολύ βαρύτερο εκλογικό τίμημα για τον κ. Τσίπρα από αυτό που πλήρωσε ο Νίκος Κοτζιάς...
*Πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, δημοσιογράφος
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, ούτε η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών -προκειμένου να στείλει «ισχυρό μήνυμα προσήλωσης» στη Συμφωνία των Πρεσπών-, ούτε οι δηλώσεις κυβερνητικών ή κομματικών αξιωματούχων περί του «ακατανόητου» της παραίτησης του υπουργού Εξωτερικών κατορθώνουν να αναιρέσουν τον βασικό συμβολισμό και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις: ο «αρχιτέκτονας» της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι για την κυβέρνηση παρελθόν ενώ ο «κατεδαφιστής» της παραμένει ισχυρός κυβερνητικός (συν)εταίρος.
Από το σημείο αυτό και μετά μπορεί να αρχίσει η συζήτηση για τους λόγους που οδήγησαν τον πρωθυπουργό σε αυτή την επιλογή. Οι περισσότεροι άλλωστε είναι προφανείς και δεδηλωμένοι: πρόθεσή του είναι να παρατείνει όσο γίνεται τη θητεία της κυβέρνησης, και άρα εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε μια ιδιότυπη ομηρία από τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ., ο οποίος αγωνιά για την πολιτική του επιβίωση καθώς κατακρημνίζεται στις δημοσκοπήσεις.
Ολα αυτά είναι κατανοητά. Είναι ίσως και θεμιτά για τους υπέρμαχους του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Και εν προκειμένω, ο σκοπός είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε τίμημα, όπως μας είπε πρόσφατα με πολύ πιο... ωμό τρόπο ο πολύς Παύλος Πολάκης.
Είναι όμως και στυγνά κυνικά για κάποιους άλλους, εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε πίστεψε σ’ ένα παλαιότερο τροπάριο, αυτό του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.
Γι’ αυτό το συρρικνωμένο πλέον «ακροατήριο», που έχει υποχρεωθεί πολλές φορές να καταπιεί την κάμηλο και δυσφορεί ολοένα και περισσότερο με τον σφικτό εναγκαλισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η επιλογή του πρωθυπουργού να αφήσει ακάλυπτο τον Νίκο Κοτζιά για να μη δυσαρεστήσει τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ. θα αποδειχθεί πιθανότατα η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.
Γιατί αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων, που διατηρεί «ενεργά» αντιδεξιά αντανακλαστικά, θα... δυσκολευτεί πολύ να βάλει πλάτη με την ψήφο του «για να μη γυρίσει η επάρατος Δεξιά» όταν το ίδιο του το κόμμα όχι απλώς συγκυβερνά με το πιο σκοτεινό, εθνικιστικό, λαϊκίστικο τμήμα της, αλλά θυσιάζει στον βωμό αυτής της συγκυβέρνησης ακόμα και στελέχη που πρόσφεραν πολλά στο κυβερνητικό έργο.
Γιατί μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά είναι βέβαιο ότι χωρίς τον τέως υπουργό Εξωτερικών συμφωνία δεν θα υπήρχε. Κάπου εδώ, λοιπόν, επανέρχεται η υπόθεση με το «ηθικό πλεονέκτημα» όχι ως χάντρα για ιθαγενείς, αλλά επί της ουσίας.
Επί της ουσίας, λοιπόν -και ανεξαρτήτως όλων των άλλων υπαρκτών ή ανύπαρκτων παρασκηνίων-, όταν προκαλείται μια ενδοκυβερνητική κρίση με επίκεντρο την Συμφωνία των Πρεσπών, που (υποτίθεται ότι) αποτελεί μείζονα προτεραιότητα για την κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αφήνει ακάλυπτο εκείνον που την έκτισε για να μη δυσαρεστηθεί εκείνος που την γκρεμίζει.
Η προσπάθεια παραμονής της κυβέρνησης στην εξουσία με κάθε τίμημα κινδυνεύει να έχει πολύ βαρύτερο εκλογικό τίμημα για τον κ. Τσίπρα από αυτό που πλήρωσε ο Νίκος Κοτζιάς...
*Πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, δημοσιογράφος
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
