Λύθηκε το μυστήριο για το χαμόγελο της Μόνα Λίζα;

Τι έχει το χαμόγελο της Μόνα Λίζα,  που το κάνει τόσο ξεχωριστό; Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι για το χαμόγελο που ζωγράφισε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι στη Μόνα Λίζα, στον διασημότερο πίνακα όλων των εποχών.


                                  H Μόνα Λίζα και η Λα Μπέλα Πρινσιπέσα

Ένας προγενέστερος πίνακας του ιδιοφυούς καλλιτέχνη, μπήκε στο μικροσκόπιο των ερευνητών και όπως υποστηρίζουν, έλυσαν το μυστήριο για το χαμόγελο της Μόνα Λίζα.

Οι ερευνητές εξέτασαν ένα άλλο- εξίσου αινιγματικό και αδιόρατο χαμόγελο- της Λα Μπέλα Πρινσιπέσα. Πρόκειται για τον πίνακα που ο Ντα Βίντσι, φιλοτέχνησε στα τέλη του 15ου αι.

Εξετάζοντας τον λοιπόν προσεχτικά, ανακάλυψαν το τρικ που χρησιμοποιούσε ο καλλιτέχνης για να μαγεύει τους θεατές. Ο Ντα Βίντσι αναμίγνυε με τέτοιο τρόπο τα χρώματα, ώστε να εκμεταλλευτεί την περιφερειακή όραση του θεατή. Αυτό που κατάφερε με το τρικ ήταν  να κάνει το σχήμα του στόματος ν΄αλλάζει, ανάλογα με την οπτική που παρατηρεί κανείς τον πίνακα. Σύμφωνα με τους ερευνητές των Sheffield Hallam University και  Sunderland University, αν κάνεις focus στο χαμόγελο, τότε τα χείλη μοιάζουν να έχουν μία κατεύθυνση προς τα κάτω. Αν όμως, αφήσεις το βλέμμα να σου περιπλανηθεί σε άλλα χαρακτηριστικά του προσώπου, τότε τα χείλη μοιάζουν να έχουν ανοδική πορεία, δηλαδή να χαμογελούν.

Η τεχνικά ονόμαστηκε «sfumato» και σύμφωνα με τους ερευνητές συναντάται και στους δύο πίνακες, στη «Μόνα Λίζα» και στη «La Bella Principessa». Και ενώ έχουν προσπαθήσει και άλλοι καλλιτέχνες να την υιοθετήσουν τη συγκεκριμένα τεχνική, κανένας δεν το κατάφερε με τόσο μεγάλη επιτυχία, όπως ο Ντα Βίντσι. «Καθώς το χαμόγελο εξαφανίζεται μόλις ο θεατής προσπαθήσει να το δει, ονομάσαμε αυτή την οπτική ψευδαίσθηση το “άπιαστο χαμόγελο”», σημείωσαν οι ερευνητές Alessandro Soranzo και Michelle Newberry του Sheffield Hallam University στην  έκθεση που δημοσίευσαν.

Ποια ήταν η Μόνα Λίζα;
Ο πίνακας πήρε το όνομά του από τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, μία αρχόντισσα της Φλωρεντίας που πόζαρε από το 1503 έως το 1506, μέχρι να δημιουργηθεί ο πίνακας. Ήταν σύζυγος του εύπορου έμπορου μεταξιού Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο και μητέρα πέντε παιδιών. Ο πίνακας ήταν παραγγελία για το καινούριο σπίτι του ζευγαριού ή κατά μία άλλη θεωρία για να γιορτάσουν τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Μετά από τον θάνατό του συζύγου της, η Ντελ Τζιοκόντο έγινε μοναχή. Πέθανε το 1542 σε ηλικία 63 ετών.