Ο Γιάννης Μαρής και οι άλλοι

Ποιος έγραψε το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή; Ποια κυρία της δημοσιογραφίας υπέγραψε αστυνομικό μυθιστόρημα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της; Ποιοι άλλοι δημοσιογράφοι δημοσίευσαν αστυνομικά αναγνώσματα σε συνέχειες στις εφημερίδες που δούλευαν; Πότε αρχίζει η εποχή του Γιάννη Μαρή;

Απαντήσεις σε αυτά αλλά και σε πολλά περισσότερα στο νέο βιβλίο του συγγραφέα – μελετητή της αστυνομικής λογοτεχνίας Φίλιππου Φιλίππου. Πρόκειται για το βιβλίο Ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας /Ο Γιάννης Μαρής και οι άλλοι (Εκδόσεις Πατάκη, 2018, 437 σελ.).

Αλλά, ας διαβάσουμε μαζί τις απαντήσεις στο εκδοτικό σημείωμα: «Το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα ήταν το "Έγκλημα του Ψυχικού" (1927) του Παύλου Νιρβάνα, που όμως αποτελούσε παρωδία του είδους. Ο Νιρβάνας προσπάθησε ν’ αναλύσει την κοινωνία του καιρού του, χρησιμοποιώντας ως ήρωες αστούς και ανθρώπους του λαού. Το 1938, η Ελένη Βλάχου δημοσίευσε στην 'Καθημερινή' το μυθιστόρημα "Το μυστικό της ζωής του Πέτρου Βερίνη", με θέμα τα μυστικά μιας αστικής οικογένειας στο Ψυχικό. Το 1952, ο Χρήστος Χαιρόπουλος δημοσίευσε στο 'Εμπρός' τα "Καλλιστεία του θανάτου", όπου καθρεφτιζόταν η αθηναϊκή κοινωνία της εποχής.Το καλοκαίρι του 1953, ο Γιάννης Μαρής δημοσίευσε στο περιοδικό 'Οικογένεια' το "Έγκλημα στο Κολωνάκι". Ήρωας ήταν ο αστυνόμος Μπέκας, όνομα που έγινε θρυλικό στην αστυνομική λογοτεχνία. Ήταν η αρχή ενός λογοτεχνικού και ραδιοφωνικού ρεύματος που διήρκεσε είκοσι χρόνια, μέχρι την πτώση της δικτατορίας». 

Ο Φίλιππος Φιλίππου γεννήθηκε στην Κέρκυρα τον Δεκέμβριο του 1948. Έχει εκδώσει συνολικά είκοσι βιβλία. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε φορτηγά καράβια.

Το πρώτο του βιβλίο, "Οι Κνίτες, τέκνα της ανάγκης ή ώριμα τέκνα της οργής;" εκδόθηκε το 1983. Ακολούθησαν οι μικρές βιογραφίες "Ιδανικοί αυτόχειρες ή ζήτω ο θάνατος" (1984), το αφήγημα "Οι εραστές της θάλασσας ή Το βιβλίο του άγνωστου ναύτη" (1986), τα αστυνομικά μυθιστορήματα "Κύκλος θανάτου" (1987 και 2007), "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" (1988) και "Το μαύρο γεράκι" (1996), η μελέτη "Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας" (1996), το επίσης αστυνομικό "Αντίο, Θεσσαλονίκη" (1999), το αφήγημα "Ομόνοια" 2000. "Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας" (2000), το μυθιστόρημα "Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη" (2003), το μυθιστόρημα "Νέα Υόρκη, καλοκαίρι και μοναξιά" (2005), τη βιογραφία "Κωσταντίνος Θεοτόκης, σκλάβος του πάθους" (2006) και τα μυθιστορήματα "Ο θάνατος του Ζορμπά" (2007) και "Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες" (2009), "Ο οργισμένος έφηβος" (2010), "Ο ερωτευμένος Ελύτης" (2011), "Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου", (2012). 

Το βιβλίο του "Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη" μεταφράστηκε στα καταλανικά και στα ρουμανικά. Διηγήματά του έχουν περιληφθεί σε γερμανικές ανθολογίες ενώ άρθρα, δοκίμια και βιβλιοπαρουσιάσεις του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Κέρκυρας και της Λευκωσίας. Στις εφημερίδες "Αυγή" και "Εποχή" και στο περιοδικό "Αντί" έγραφε κείμενα για τον πολιτισμό και τη λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύει στην εφημερίδα "Το Βήμα" κριτικές και παρουσιάσεις αστυνομικών βιβλίων. Ζει στην Αθήνα.