Ο γιος ενός τρομοκράτη στην Αθήνα

Ο Ζακ Εμπραχίμ μπλέχτηκε στο κεφάλαιο «τρομοκρατία» χωρίς να το θέλει, εξαιτίας του φανατικού πατέρα του. Και με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του, «Γιος τρομοκράτη: H αληθινή ιστορία μιας επιλογής» (εκδόσεις Key Books), ο 33χρονος Αμερικανός μίλησε χθες, Δευτέρα 23 Ιανουαρίου, για τη ζωή του, στη γεμάτη αίθουσα εκδηλώσεων του Public Συντάγματος. Στο πάνελ βρίσκονταν επίσης οι δημοσιογράφοι Χριστίνα Βίδου και Παύλος Τσίμας και ο Curator TEDxAthens, και συνιδρυτής του Found.ation, Δημήτρης Καλαβρός-Γουσίου.



Το βιβλίο αποτελεί τη μαρτυρία του Ζακ για τη δεύτερη ζωή του, που άρχισε στις 5 Νοεμβρίου του 1990, όταν ο ίδιος ήταν μόλις επτά ετών. Εκείνη την ημέρα ο πατέρας του, ο Αιγύπτιος Ελ-Σέιντ Νοσέρ, πυροβόλησε και σκότωσε τον φανατικό ηγέτη της οργάνωσης JDL (Σύνδεσμος Εβραϊκής Αμυνας), Μάιρ Καχάνε στο Μανχάταν. Από τις φυλακές Άτικα της Νέας Υόρκης, ο Νοσέρ συμμετείχε στον σχεδιασμό της πρώτης τρομοκρατικής επίθεσης στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, το 1993. Εξι άτομα σκοτώθηκαν και 1.000 ακόμη τραυματίστηκαν. Η επίθεση ήταν ο πρόδρομος της σύγχρονης, παγκόσμιας τρομοκρατίας.

Ο -61χρονος σήμερα- Νοσέρ καταδικάστηκε σε ποινή ισόβιας κάθειρξης, καταδικάζοντας παράλληλα τα παιδιά του και τη μητέρα τους σε μία ζωή διώξεων, ντροπής και φτώχειας. Ο Ζακ θυμάται ότι η μισή κοινότητα των μουσουλμάνων τα πρώτα χρόνια τους ευχαριστούσε για μία επίθεση αφιερωμένη στον σκοπό του Παλαιστινιακού, η άλλη μισή κοινότητα τους μίσησε, γιατί τότε άλλαξε ο τρόπος που αντιμετωπίζονταν οι μουσουλμάνοι στις ΗΠΑ. Η οικογένεια «του τρομοκράτη» άλλαξε επίθετο, κρύφτηκε σε δεκάδες γειτονιές, μετακόμισε σε είκοσι διαφορετικά σπίτια. «Κάθε φορά ήταν μία νέα αρχή, αλλά κάθε αρχή ήταν χειρότερη από την άλλη», αναφέρει ο συγγραφέας.

Ο Ζακ μεγάλωσε ανάμεσα στην απουσία του πατέρα του, τον φόβο ότι «το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά», την ιδεολογική σύγχυση και τον σχολικό εκφοβισμό. «Κανείς δεν μου είχε διδάξει τι είναι ενσυναίσθηση ή γιατί έχει μεγαλύτερη σημασία από την ισχύ ή τον πατριωτισμό ή τη θρησκευτική πίστη», τονίζει. Αντιθέτως, μεγάλωσε με στερεότυπα, «έμαθε» να μισεί τους Εβραίους και τους ομοφυλόφιλους και για χρόνια προσπαθούσε να δικαιολογήσει τις πράξεις του πατέρα του. «Δεν πλησίασα ποτέ αρκετά τους ανθρώπους ώστε να διαπιστώσω αν πρέπει να τους φοβάμαι», θυμάται.

Μέχρι που έκανε την επανάστασή του. Οταν έφτασε στην εφηβεία άρχισε να αμφισβητεί ό,τι αντιπροσωπεύει ο πατέρας του. Αποκήρυξε το Ισλάμ. Πέταξε τις εξτρεμιστικές ιδεοληψίες, προσέγγισε από την αρχή τους ανθρώπους γύρω του κι επέλεξε την ειρήνη. Ο Εμπραχίμ σήμερα είναι 33 ετών και δηλώνει άθεος: «Ολη μου τη ζωή έβλεπα τη θρησκεία να χρησιμοποιείται ως όπλο. Εγώ αφήνω τα όπλα κάτω».





Λέει την ιστορία του και περιγράφει τη ζωή του. Χρειάστηκε θάρρος μέχρι να αρχίσει να εμπιστεύεται ανθρώπους και να αποκαλύπτει την ταυτότητά του. «Πρόθεσή μου είναι να προσφέρω το πορτρέτο ενός παιδιού το οποίο μεγάλωσε στην κόλαση του φανατισμού και ωστόσο ενστερνίστηκε τη μη βία. Δεν μπορώ να πω μεγάλα λόγια για τον εαυτό μου, όμως η ζωή όλων μας έχει έναν τίτλο και ο τίτλος της δικής μου έως τώρα είναι αυτός: Κάθε άνθρωπος έχει επιλογή».