Ο Γιώργος και ο Βέρθερος

Παρότι είναι μόλις 22 χρονών, ο Γιώργος Γογώνης πήρε τον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο λίγες ημέρες μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή «δήλος»-Δήμητρα Χατούπη, στην παράσταση του Αλέξανδρου Διαμαντή «Βέρθερος», η οποία κάνει πρεμιέρα απόψε, Παρασκευή 21 Οκτωβρίου, στο θέατρο Σημείο. Ο ίδιος αγαπάει πολύ τη δουλειά του, είναι εργατικός και αισιόδοξος. Μικρότερος ασχολήθηκε και με το ποδόσφαιρο. Όμως ένα ατύχημα -σταθμός στη ζωή του- στάθηκε αρκετό για να βάλει την καθημερινότητά του σε άλλη ρότα. Και μετά από περισυλλογή και σκέψη, βρήκε τη λύση στο θέατρο.

Βρέθηκα λοιπόν με τον Γιώργο λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης και μιλήσαμε για το έργο, τον ρόλο που υποδύεται σ' αυτό, τη θεατρική πραγματικότητα εν καιρώ οικονομικής κρίσης, τα σχέδιά του για το μέλλον, καθώς και για τον έρωτα και την Αθήνα.



«Η παράσταση βασίζεται στο έργο του Γκαίτε, "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου", τον οποίο και υποδύομαι», μου εξηγεί ο ίδιος. «Ο Βέρθερος είναι ένας νέος άνθρωπος, 25 χρονών, επαναστάτης και ευαίσθητος, και προέρχεται από μία εύρωστη οικογένεια. Ο ίδιος είναι δικηγόρος, αν και δεν κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του. Όλα αλλάζουν γι' αυτόν όταν γνωρίζει μια κοπέλα, τη Λόττε, την οποία και ερωτεύεται σιγά σιγά, γιατί αρχικά ξεκίνησαν ως φίλοι. Ο Βέρθερος όμως δεν της αποκάλυψε ποτέ τα αισθήματά του, γιατί εκείνη ήταν αρραβωνιασμένη. Όσο περνούσε ο καιρός, ο Βέρθερος την ερωτευόταν όλο και πιο πολύ. Μετά από την εμπλοκή και άλλων ανθρώπων, η παράσταση παίρνει άλλες διαστάσεις. Σε κάποια στιγμή μάλιστα ο Βέρθερος θα συναντήσει ένα μυστηριώδες πρόσωπο, που θα φανεί καθοριστικό για την έκβαση της ιστορίας».

Έτσι, ο Γιώργος καλείται να ενσαρκώσει έναν άνθρωπο ελεύθερο, που δεν θέλει να γίνει υποχείριο κανενός και δεν φοβάται ακόμη και να δώσει τέλος στη ζωή του, αρκεί να εξασφαλίσει αυτό που πολλοί άνθρωποι στερούνται: την ελευθερία, αποδεσμευμένος από κάθε εξάρτηση, ακόμη και αυτή της ανθρώπινης επαφής.

Γενικότερα, πάντως, «οι εποχές είναι ιδιαίτερα δύσκολες για τους ηθοποιούς, όπως και για όλο τον κόσμο», μου λέει στη συνέχεια. «Αρκετοί νέοι στον ίδιο χώρο με τον δικό μου, περνούν κατάθλιψη, επειδή δεν μπορούν να βρουν μία δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπούδασαν. Κι ας είναι ταλαντούχοι, κι ας έχουν όρεξη. Όμως δεν γίνονται οντισιόν, και σε πολλές περιπτώσεις όσοι σταθούν τυχεροί και παίξουν σε μία παράσταση, ενδέχεται να μην πληρωθούν ποτέ. Αν πάντως προσπαθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά, και συνάμα όλοι μαζί να φτιάξουμε ένα καλύτερο “αύριο”, πιστεύω ότι θα το πετύχουμε, όσο δύσκολη κι αν φαντάζει τώρα η πραγματικότητα. Θέλω να είμαι αισιόδοξος», συμπληρώνει. Τον ρωτάω έπειτα αν πιστεύει στον παράγοντα τύχη. «Πιστεύω, βέβαια, στην τύχη, αλλά και στο ότι εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την τύχη μας. Τα πράγματα δεν ήρθαν ποτέ καλά σε κάποιον που δεν το κυνήγησε», απαντά.

Μέσα σε μία τέτοια απρόβλεπτη, από πολλές έννοιες, δουλειά, τον ρωτώ αν θα έκανε ποτέ και κάποια μεγάλη αλλαγή στον εαυτό του, για χάρη ενός έργου. «Θα έκανα κάποια αλλαγή στον εαυτό μου για τις ανάγκες μιας δουλειάς, αρκεί να είχε κάποια καλλιτεχνική αξία. Αν δηλαδή η παραγωγή ήταν αξιόλογη, και το έργο καλό, θα το έκανα ασυζητητί. Εξάλλου, γι' αυτό έγινα ηθοποιός, για να αλλάζω και να υποδύομαι διαφορετικούς χαρακτήρες».



Μετά την παράσταση και τη θεατρική πραγματικότητα, η κουβέντα στρέφεται στο κλεινόν άστυ. Ο ίδιος συχνάζει στο Κέντρο, με μία μικρή προτίμηση στο Κουκάκι, αλλά και στην παραλιακή. Συνήθως, όμως, πηγαίνει όπου και η παρέα του. «Ένας θείος μου έλεγε: “Ο καλύτερος προορισμός είναι η παρέα”. Αν έχεις καλή παρέα, θα περάσεις ωραία, όπου κι αν είσαι», μου είπε χαμογελώντας. Αν μπορούσε, δε, να αλλάξει κάτι στην πόλη, αυτό θα ήταν «η μελαγχολία από το πρόσωπο των ανθρώπων». «Γι' αυτό ξεκίνησα να κάνω κιόλας αυτή τη δουλειά», προσθέτει, «για να κάνω τον κόσμο να χαμογελάει».

Στρέφοντας τη συζήτηση προς πιο προσωπικά θέματα, ο Γιώργος μου εκμυστηρεύεται ότι δίνει δεύτερες ευκαιρίες, αλλά μέχρι εκεί. «Η ζωή δεν έρχεται με εγχειρίδιο χρήσης. Οπότε ο καθένας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία», επισημαίνει. «Όταν αρχίζει η εκμετάλλευση, αλλάζει το πράγμα». Και το ψέμα το συγχωρεί, εξαρτάται όμως από το ψέμα. Σε μία σχέση όμως δεν θα συγχωρούσε την απιστία, ενώ και η αδιαφορία είναι κάτι που τον ενοχλεί.

Αυτός λοιπόν είναι ο Γιώργος. Ένα παιδί χαμογελαστό, με ταλέντο, που ονειρεύεται πως κάποια μέρα θα πάει στην Αμερική. «Όλα γίνονται για κάποιον λόγο», μου λέει, «και κάθε ξεχωριστό πράγμα που συμβαίνει στη ζωή μας συμβάλλει στη σωστή διαμόρφωσή της». Εγώ από τη μεριά μου θα σας πω να κρατήσετε καλά το όνομά του στη μνήμη σας, γιατί σίγουρα θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια...