Καλλιτέχνης… ετών 29

«Δεν αφήνομαι να με πάει το κύμα όπου θέλει. Θέλω πράγματα. Οραματίζομαι πράγματα. Οχι για μένα. Ως καλλιτέχνης. Θέλω να αισθάνομαι καλλιτέχνης. Καταλαβαίνεις;». Στα 29 του χρόνια ο Γιώργος Χριστοδούλου μετράει ήδη συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες, έχει παίξει σε κάποια από τα μεγάλα θέατρα του εξωτερικού και ετοιμάζεται για το επίσημο ντεμπούτο του στο Φεστιβάλ Αθηνών υποδυόμενος τον Ορέστη στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή (με υπότιτλο «Το τελευταίο αίμα»), που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ντέλλα στις 13 και 14 Ιουλίου στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου).

Τον συναντώ στα Εξάρχεια. Ηδη κάποιοι φίλοι μου έχουν μιλήσει για ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα. Από κοντά διαπιστώνω ότι έχω να κάνω και μ’ ένα πολύ ώριμο παιδί, εξαιρετικά συνειδητοποιημένο πάνω στη τέχνη του. Δηλαδή, αν με ρωτούσε κάποιος πώς θα ήθελα να είναι ένας νέος ηθοποιός, θα του έλεγα σαν τον Γιώργο. Οχι μόνο ταλαντούχος, αλλά και σκεπτόμενος. «Ξύπνησα ένα πρωί, εκεί γύρω στα 11, και είπα 'θέλω να γίνω ηθοποιός'. Μοιάζει λίγο με θαύμα. Η μόνη επαφή που είχα μέχρι τότε με την τέχνη της υποκριτικής ήταν μέσω των ταινιών που έβλεπα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως τι ακριβώς είναι το θέατρο», μου λέει όταν τον ρωτάω πότε αποφάσισε να γίνει ηθοποιός.

Κάπως έτσι γράφεται σε μία θεατρική ομάδα. «Πετάριζε η καρδιά μου όταν ήταν να πάω εκεί. Θυμάμαι ζωγράφιζα τους ρόλους μου. Ηδη στα 14 μου έπαιζα σε μια παιδική επαγγελματική θεατρική παράσταση. Κι ύστερα ήμουν σε έναν θίασο, που περιόδευε σε διάφορα χωριά στην Ελλάδα με μία μπαγκαζιέρα. Ηταν τόσο αθώο όλο αυτό τότε, σαν εκδρομή», σχολιάζει. Με το που μπαίνει στο Εθνικό, η εκδρομή παίρνει τέλος. Απαιτείται σοβαρότης. «Βασικά, νομίζω ότι αυτό που μου συνέβη εμένα στη σχολή ήταν ότι μπήκα με πάρα πολλή όρεξη, αλλά στην πορεία στραγγίχτηκα εντελώς και γέμισα με ένα σωρό αγκυλώσεις. Δηλαδή ως ερασιτέχνης ηθοποιός θεωρώ ότι έπαιζα λίγο καλύτερα απ’ όταν τελείωσα τη σχολή. Στην πορεία βέβαια ξαναβρήκα τον τρόπο μου», μου εξομολογείται.



Η συνεργασία του με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στο «Ακρόπολις Reconstruction» του χαρίζει απρόσμενα «όπλα» για την τέχνη του μόλις στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του πορείας. «Τώρα, πέντε χρόνια μετά, καταλαβαίνω ότι πήρα πολύ σημαντικά πράγματα από τη συνεργασία μου με τον Μαρμαρινό. Επειδή στη συνέχεια κλήθηκα να διαχειριστώ πολύ δύσκολα κείμενα, νομίζω ότι η δουλειά που έκανα με τον Μαρμαρινό πάνω στη βαθιά νόηση του κειμένου, το πώς να διαχειριστείς ένα νόημα ώστε αυτό να φτάσει παρακάτω, με βοήθησε πάρα πολύ. Ας πούμε χωρίς την εκπαίδευση με τον Μαρμαρινό δεν θα τολμούσα ούτε να ακουμπήσω τον 'Ερωτόκριτο'», παραδέχεται. Ο «Ερωτόκριτος» είναι το επόμενο βήμα και η πρώτη του συνεργασία με τον Στάθη Λιβαθινό, η οποία θα συνεχιστεί με την «Ιλιάδα». «Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός και γιατί συνεργάστηκα με αυτούς τους ανθρώπους και γιατί υπό την προστασία τους ήρθα σε επαφή με τέτοια κείμενα. Βγαίνοντας από την 'Ιλιάδα' νιώθω ότι έχω κάνει δεύτερη σχολή. Ευτυχώς ο Λιβαθινός αφουγκράζεται πάρα πολύ τον ηθοποιό, τις ανησυχίες του και την ανάγκη του για δημιουργικότητα και γίνεται ένα πολύ ωραίο 'πάρε δώσε'», μου λέει.

Τον ρωτάω για την εμπειρία των παραστάσεων στο εξωτερικό. «Συνειδητοποίησα ότι η 'Ιλιάδα' είναι μία ιστορία όλου του κόσμου. Παίξαμε την παράσταση στη Χιλή, στην Ισπανία, στον Καναδά και σε όλες αυτές τις χώρες οι άνθρωποι είχαν αναφορές πάνω στο έργο. Αισθάνομαι ότι το κείμενο και τα νοήματα της παράστασης επικοινωνήθηκαν κάποιες φορές καλύτερα στο εξωτερικό απ’ ό,τι στο ελληνικό κοινό. Ο θεατής αισθανόταν πιο πολύ την παράσταση, παρά την άκουγε», μου αναφέρει χαρακτηριστικά. Με την «Ηλέκτρα» δια χειρός Ντέλλα κάνει και το ντεμπούτο του στην αρχαία τραγωδία. «Πίστευα μετά την 'Ιλιάδα' ότι η τραγωδία είναι πάρα πολύ κοντά στο έπος. Δεν έχει καμία σχέση. Είναι άλλος κόσμος. Η τραγωδία δημιούργησε το θέατρο. Αισθάνομαι ότι έρχομαι πιο κοντά στη φύση του θεάτρου. Μπαίνω στον πυρήνα», μου εκμυστηρεύεται.



«Ο Κωνσταντίνος έχει αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη τραγωδία εντελώς ακομπλεξάριστα. Δεν έχει κανένα αίσθημα αρχαιολατρίας ή ανούσιου δέους. Εχει αντιμετωπίσει αυτό το κείμενο σαν μία ιστορία, που πρέπει να αφηγηθεί, χωρίς να τον απασχολεί να κάνει επίδειξη ή να μείνει πιστός σε κάποια πράγματα. Νομίζω ότι αυτή η εντιμότητα στην προσέγγιση κάνει την παράσταση να έχει ένα προσωπικό στίγμα, που τη διαχωρίζει από κάθε άλλο ανέβασμα», μου λέει σχετικά με την παράσταση, που φέρει τη μουσική υπογραφή του Γιάννη Αγγελάκα. «Ο ρυθμός και η μουσική παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην παράσταση. Η παρουσία και μόνο του Αγγελάκα, κατά πάσα πιθανότητα και επί σκηνής, παίζει ρόλο-κλειδί στην παράσταση», προσθέτει.

Οσον αφορά στην ουσία της συγκεκριμένης τραγωδίας, ο ίδιος δίνει έμφαση στην πολιτική της διάσταση. «Αισθάνομαι ότι όσο οι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους για την εξουσία, αυτό το έργο θα παραμένει επίκαιρο. Με αίμα ο Αγαμέμνονας κερδίζει τον θρόνο, με αίμα η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος τον κατακτούν, με αίμα τον παίρνει και ο Ορέστης», παρατηρεί. Κάπως έτσι η συζήτησή μας έρχεται στο σήμερα και στον αγώνα που δίνει σήμερα ένας νέος ηθοποιός για να τα βγάλει πέρα. «Είμαι σχεδόν 30 χρονών και πρέπει να παλεύω για τα στοιχειώδη. Αλλά νομίζω ότι γι’ αυτό φταίμε κι εμείς οι ίδιοι. Αισθάνομαι ότι μεγάλη μερίδα ηθοποιών δεν τους απασχολεί το μέλλον του επαγγέλματός τους. Οταν ο ηθοποιός λέει 'δεν βαριέσαι, δεν μας πληρώνει, αλλά αν μη τι άλλο έχουμε δουλειά και κάποια στιγμή θα μας πληρώσει', τότε υπάρχει πρόβλημα. Είμαστε φοβικοί. Οι ίδιοι, κατά βάθος, επειδή γουστάρουμε με αυτό που κάνουμε θεωρούμε ότι δεν αξίζει να πληρώνεται. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Συλλογικά θα έπρεπε να είχαμε διεκδικήσει και εξασφαλίσει κάποια πράγματα», μου επισημαίνει.



Παρόλα αυτά, για κάποιον περίεργο λόγο, παραμένει αισιόδοξος. «Προσπαθώ να κρατήσω την πίστη μου ζωντανή και να κάνω το θέατρο που αγαπώ», μου λέει. «Και ποιο είναι το θέατρο που αγαπάς;», τον ρωτάω. «Το θέατρο που σέβεται τη συνάντηση», μου απαντά. «Το ότι κάποιος σηκώνεται από το σπίτι του και έρχεται και κάθεται απέναντι σου. Υπάρχουν σκηνοθέτες που ανεβάζουν παραστάσεις οι οποίες δεν σέβονται αυτή τη συνάντηση. Αναφέρομαι στο αυτιστικό θέατρο, 'εγώ κάνω κι εσύ κάνε ό,τι θες!'. Είναι σαν να σε καλέσω να πιούμε έναν καφέ και εγώ να κάθομαι απέναντί σου, να παίζω με το κινητό μου και να σου λέω: 'Κοίτα με τι ωραία που παίζω με το κινητό μου!'».