Το πρώτο μουσικό ταξίδι της Σύλβιας

Ο διάσημος Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά είχε πει ότι «ο καλλιτέχνης δεν είναι τίποτα χωρίς το ταλέντο, αλλά το ταλέντο δεν είναι τίποτα χωρίς τη δουλειά».

Το μουσικό ταξίδι της Σύλβιας Ευθυμίου και της νέας της δουλειάς μόλις ξεκίνησε και οι αποσκευές της τραγουδίστριας είναι γεμάτες όνειρα και στόχους για μια ολοκληρωμένη δουλειά. Η Σύλβια είναι υπερήφανη για κάθε κομμάτι ξεχωριστά και σκοπεύει να αφήσει το προσωπικό της στίγμα στο καλό και ποιοτικό ελληνικό πεντάγραμμο. Τα τραγούδια της έχουν νέους ήχους, οι οποίοι είναι χαρακτηριστικοί της σύγχρονης εποχής, και αναμειγνύουν διαφορετικά μουσικά είδη μεταξύ τους. Σε όλα αυτά αρωγός είναι φυσικά ο ποιοτικός και πρωτότυπος στίχος.

Τόσο η μουσική, όσο και ο στίχος παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στο τραγούδι. Αδύναμη μουσική με δυνατό στίχο ή το αντίστροφο θα έδινε μέτριο αποτέλεσμα και αυτό είναι κάτι που η ίδια η Σύλβια δεν επιθυμεί να συμβεί στη δουλειά της. Όπως όλοι οι καλλιτέχνες έχουν όνειρα, έτσι και η Σύλβια έχει το δικό της: να καταστεί η πρώτη της δουλειά ένα σημείο αναφοράς για την ίδια. Ας τη γνωρίσουμε όμως καλύτερα.

Γεννήθηκε στην Πάφο της Κύπρου. Από τα οκτώ της χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη μουσική κάνοντας μαθήματα κλασικής κιθάρας, πιάνου και θεωρητικών, ενώ από μικρή συμμετείχε σε μουσικές εκδηλώσεις και χορωδίες. Τελειώνοντας το λύκειο αποφασίζει να φύγει από την Κύπρο και να μετακομίσει στην Ελλάδα για να ασχοληθεί πιο σοβαρά με τη μουσική, καθώς η χώρα μας προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες προβολής, εξέλιξης και φυσικά μεγαλύτερου ανταγωνισμού, όπως μου λέει η ίδια.



Η Σύλβια έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ κλασικής κιθάρας και σε διεθνείς διαγωνισμούς, σε έναν από τους οποίους κατάφερε να αποσπάσει και βραβείο ως σολίστ. Παράλληλα κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο του τραγουδιού. Εμφανίζεται με νεανικά συγκροτήματα σε διάφορες μουσικές σκηνές. Η γνωριμία και η συνεργασία με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη έγινε για πρώτη φόρα το καλοκαίρι του 2013 σε μια δική του μουσική παράσταση. Ύστερα ήρθαν τα τραγούδια, οι πρόβες στο στούντιο, οι ηχογραφήσεις, η γνωριμία με τον Νίκο Μωραΐτη και η ζωή της γέμισε… χρώματα. Το πρώτο της τραγούδι «Να βγεις από τα χρώματα» κυκλοφορεί από την 14 music.



 Η Σύλβια μας μίλησε για τη μουσική της πορεία και τους στόχους της.

Πού θα ήθελες να φτάσεις με τα τραγούδια σου;
Εκεί που δεν έχω καν σκεφτεί. Θέλω να με οδηγήσουν εκείνα. Θέλω την ώρα που τα λέω να μου αποκαλύψουν εικόνες και καταστάσεις που δεν είχα ποτέ μου φανταστεί.

Τι είναι επιτυχία για ένα τραγούδι τελικά;
Την ώρα που τραγουδάς τα τραγούδια σου να βλέπεις τον κόσμο να τα τραγουδάει μαζί σου. Να σημαίνουν κάτι γι’ αυτούς, να τους εκφράζουν και να εξάπτουν την φαντασία τους.



Τι θα ήθελες να πεις για αυτό το τραγούδι που ερμηνεύεις, αλλά δεν το έχεις πει έως τώρα;
Έχω πει εκατοντάδες τραγούδια σε πάρα πολλά live, αλλά αυτό είναι το πρώτο τραγούδι με το οποίο συστήνομαι στον κόσμο. Είναι ένα τραγούδι που με παρέσυρε μουσικά και στιχουργικά, μου δημιούργησε εικόνες. Θέλω να πω ότι για μένα η μουσική είναι τέχνη, και κάθε τραγούδι ένα μικρό έργο τέχνης.

Φοβάσαι τον ανταγωνισμό;
Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, που περισσότερο σκέφτομαι παρά μιλάω. Δεν το ξέρω το «παιχνίδι» της πιάτσας και ούτε με ενδιαφέρει να εμπλακώ. Όλα αυτά τα χρόνια έψαχνα μέσα μου να δω τι θέλω να κάνω και να βρω τους κατάλληλους ανθρώπους να πιστέψουν σε μένα και στις σκέψεις μου. Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν έχω φοβίες… ίσως κάποιες ενοχές.



Θέλω την άποψη σου για τα διάφορα τηλεοπτικά μουσικά σόου.
Σκλαβοπάζαρο. Ωμά και στεγνά. Εκπομπές για να γεμίζουν τηλεοπτικό χρόνο. Τα περισσότερα παιδιά που συμμετέχουν έχουν ταλέντο, αλλά δεν ξέρουν πώς να το φέρουν στην επιφάνεια. Σκέφτονται λοιπόν πως η τηλεόραση θα τους βοηθήσει. Λάθος. Η τηλεόραση τους εκμεταλλεύεται. Πρέπει να την εκμεταλλευτούν κι αυτοί.

Να βγεις από τα χρώματα… γιατί;
Γιατί τα δικά μου αγαπημένα είναι το άσπρο, το μαύρο και το γκρι (γέλια)! Πέρα από τα αστεία, το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Νίκος Μωραΐτης μ’ αυτούς τους στίχους είναι ότι κάποιες φορές πρέπει να αποστασιοποιούμαστε και να βλέπουμε τα πράγματα απ’ έξω, στις κανονικές τους διαστάσεις.