Ραντεβού στο Bob!

Το Bob Theatre Festival επιστρέφει πιστό στο ετήσιο ραντεβού του με τους θεατρόφιλους. Από σήμερα έως τις 10 Μαΐου 22 παραστάσεις -οι έξι εξ αυτών σε πανελλήνια πρώτη- μας δίνουν ραντεβού στις σκηνές και το φουαγιέ του Bios. Επιπλέον ο Διαγωνισμός Νέων Δημιουργών Scratch Night και το Celebrity Stand- up Comedy Night δίνουν δυναμικό παρών στο μεγαλύτερο φεστιβάλ νεανικού θεάτρου της πόλης, που φέτος έχει ως τιμώμενο πρόσωπο τον Κώστα Γάκη.

Εμείς ζητήσαμε από τους συντελεστές των έξι παραστάσεων που κάνουν πρεμιέρα στο Φεστιβάλ να μας παρουσιάσουν τις δουλειές τους. Οι ομάδες Repente, Ρακούν, SoMMA, η Δανάη Επιθυμιάδη με την Κατερίνα Μαυρογεώργη, η Ειρήνη Μαργαρίτη και ο Μάριος Μεττής μας αποκαλύπτουν κάτι από το σύμπαν των νέων τους δημιουργιών.

Σερβίς (work in progress)

Σύλληψη-σκηνοθεσία: Δανάη Επιθυμιάδη και Κατερίνα Μαυρογεώργη

Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να απολαμβάνουμε τη δεύτερη κοινή μας συμμετοχή στο Bob Festival. Μετά τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μόνον ωραία» συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το είδος το μουσικοθεατρικό το αγαπάμε πιο πολύ από όλα τα άλλα. Αποφασίσαμε λοιπόν να εξελιχθούμε σε αυτό. Αρχίσαμε μαθήματα κλασικού τραγουδιού και σύγχρονου χορού, μελετήσαμε σολφέζ, αρμονία και φούγκα, μάθαμε στην εντέλεια αρμόνιο, βιολί και κοντραμπάσο, κάναμε μαθήματα κλακέτας, φλαμένγκο και σύστημα Martha Graham, αγοράσαμε πουέντ -δεν τις φορέσαμε όμως ακόμα- και είδαμε το “Dirty dancing” 48 φορές. Επίσης ακούσαμε όλες τις κασέτες του διάσημου life coach Jim Cumberchain και προετοιμαστήκαμε για μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα και δάφνες. Επιπλέον, πηγαίναμε επί ένα χρόνο για τρέξιμο κάθε μέρα αυστηρά στις 6.20 πμ. ακριβώς. Πανέτοιμες, ένα χρόνο μετά, ερχόμαστε στο Bob ξανά να σας διασκεδάσουμε και να δείτε τι μάθαμε. Και κυρίως, τι πάθαμε.

ΡαΚούν “in progress” - Ομάδα ΡαΚούν

Σύλληψη-σκηνοθεσία: Γιάννης Κόκας



Αυτό που ουσιαστικά προετοιμάζουμε είναι η παράστασή μας για τη νέα σεζόν, η οποία θα αποτελείται από αυτοτελείς «ΡαΚούν» ιστορίες. Μία από αυτές, που είναι κι αυτή που θα σας δείξουμε, είναι αφιερωμένη στη μαύρη κωμωδία και στην «πετοφοβία», δηλαδή στον φόβο των αεροπορικών ταξιδιών. Οντας κι εγώ «πετοφοβικός» και έχοντας να ταξιδέψω αεροπορικώς στη Βαρκελώνη ακριβώς μια εβδομάδα μετά την παράσταση, θεώρησα μια καλή ευκαιρία να ανάγω τον φόβο μου για τα αεροπλάνα σε θεατρική δράση. Να σκεφτώ την πιο τρομακτική πτήση, να προκαλέσω το γέλιο μέσα από ιλαροτραγικές συνθήκες και να πω από μέσα μου: «Κοίτα να δεις, εγώ χάνω τον ύπνο μου όταν σκέφτομαι όλα αυτά και αυτοί γελάνε!». Να το ξορκίσω λοιπόν με κάποιον τρόπο. Σε αυτή την αναμέτρηση όμως δεν είμαι μόνος μου. Μαζί μου είναι τέσσερις υπέροχοι άνθρωποι, τέσσερις νέοι ηθοποιοί που κάποτε θα δηλώνω περήφανα ότι «τους ξέρω». Μαζί προσπαθούμε. Με ψωμί κι ελιά που λέμε. Και ξέρω ότι αν πέσουμε, θα πέσουμε αγκαλιά.

Στροφορμή (work in progress) - Ομάδα SoMMA

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μακρή και Εύη Φώτου



Στροφή + Ορμή. Είναι ένα παιχνίδι λόγου και κίνησης, το οποίο προέκυψε από την ανάγκη να δείξουμε με εικόνες μια συγκεκριμένη ανθρώπινη συμπεριφορά. Μια επαναλαμβανόμενη ανθρώπινη δράση μοιάζει πολύ με την κίνηση της γης γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο. Αν ήταν παιχνίδι τι θα ήταν; Αν ήταν μυθικός ήρωας; Αν ήταν χορός; Τα υπόλοιπα... επί σκηνής!

Μια μέρα όταν ήμασταν νέοι

Κείμενο: Νικ Πέιν - Σκηνοθεσία: Μάριος Μεττής



Η φύση του ανθρώπου είναι τόσο πολύπλοκη και σύνθετη, που μας είναι σχεδόν αδύνατον να καταλάβουμε ή να ερμηνεύσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πολλές φορές αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να μιλήσουμε για αυτά που πραγματικά μας απασχολούν ή να κάνουμε αυτά που αληθινά θα θέλαμε να κάνουμε. Η αδυναμία αυτή του ανθρώπου, αυτός ο αγώνας και η προσπάθεια που καταβάλλει για να επιβιώσει συναισθηματικά με συναρπάζει. Το έργο τούτο δεν είναι τίποτε άλλο από μία (υπερ)προσπάθεια ανθρώπων να συνυπάρξουν και να επικοινωνήσουν. Είναι απλό και φοβερά σύνθετο. Είναι αληθινό.

Δυο μεγάλες rock punk μύτες - Ομάδα Repente

Κείμενο-σκηνοθεσία: Χάρης Χιώτης



Αθήνα 2015. Μια εποχή πίεσης, μια εποχή ανάγκης για μεγάλες αγκαλιές. Μια εποχή που πολλές φορές οι δικαιολογίες ανατρέφουν τις σχέσεις μας, αλλά οι σχέσεις μας χρειάζονται μια μεγαλύτερη δόση αλήθειας και αυθεντικότητας για ν’ αναπτυχθούν. Μια καθημερινότητα που η αιτία και η πρόφαση συνυπάρχουν αρμονικά σε όλα τα επίπεδα. Καιροί που όλοι πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα μέσα και να δούμε την αλήθεια μας κατάματα, αφήνοντας όμως τον Πινόκιο που κρύβεται εντός μας να φανερωθεί για να προσδώσει μια μικρή δόση ψευδαίσθησης στον ρεαλισμό της καθημερινότητάς μας. Ας αφήσουμε λοιπόν άφοβα τις μύτες μας να μεγαλώσουν και μαζί με αυτές την αλήθεια που βλέπουμε τα πράγματα.

Vote for Andy/Δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να πει (work in progress/παράσταση-έκπληξη)

Σκηνοθεσία: Ειρήνη Μαργαρίτη



Διαβάζοντας το βιβλίο «Η φιλοσοφία του Αντυ Γουόρχολ - Από το Α στο Β και πάλι από την αρχή» αισθάνθηκα μια ιδιαίτερη ελευθερία. Από τη μια γελούσα κι από την άλλη έστεκα αμήχανη μπροστά στην αφοπλιστική κι ενίοτε σκληρή αλήθεια του. Μπροστά μου ξεδιπλωνόταν η σκέψη ενός μεγάλου παιδιού. Με τη σοβαρότητα και τη θεωρητικοποίηση ενός ενήλικα όμως. Η αντίφαση αυτή μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον πείραμα να μεταφερθεί στη σκηνή. Ο Αντυ Γουόρχολ κάνει το ασήμαντο-σημαντικό, πράγμα που μοιάζει τόσο με την καθημερινότητά μας, τις ανασφάλειες, αλλά και τις θεωρίες που αναπτύσσουμε για να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα. Τα δερματικά του θέματα για παράδειγμα πάνε χέρι-χέρι με τα υπαρξιακά. Βασικά, όπως λέει κι ο τίτλος, είναι μια παράσταση για «τίποτα το ιδιαίτερο». Ενα τίποτα όμως που μπορεί να είναι πολύ βασανιστικό.

* Φωτογραφίες: Μάριος Κουρουνιώτης, Δέσποινα Γκιλίτση

Περισσότερα κείμενα στο www.metropolispress.gr