Η Ομόνοια στο Γκάζι

Σχεδόν έξι μήνες μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του άλμπουμ του Κ.ΒΗΤΑ «Ομόνοια» μέχρι τη συναυλία της 9ης Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη, όπου ακούσαμε live τα περισσότερα από τα τραγούδια και τις μουσικές που περιλαμβάνονται σ΄αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι η αναμονή άξιζε, αφενός γιατί ο Κωνσταντίνος είχε τον χρόνο να προετοιμάσει και να παρουσιάσει ένα workshop για το Ρεμπέτικο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο και αφετέρου γιατί η προσμονή έκανε ακόμα πιο ξεχωριστή αυτή τη συναυλία. Λέω «ακόμα πιο ξεχωριστή», επειδή αν και ο Κ.ΒΗΤΑ χαρακτηρίζεται από σεμνότητα και εσωστρέφεια, κατορθώνει να είναι καθηλωτικός σε κάθε του live.

Η αναμονή και η προσμονή, για τις οποίες έκανα λόγο, με οδήγησαν στην Τεχνόπολη αρκετή ώρα πριν ξεκινήσει η συναυλία. Ήταν 10.00 μμ. όταν οι μουσικοί, Φώτης Καραογλάνης (κιθάρα), Βάιος Μαχμουντές (πλήκτρα) και Γιάννης Λαμπρόπουλος (μουσική διεύθυνση) πήραν τη θέση τους στη σκηνή για να υποδεχτούμε τον Κωνσταντίνο. Το ξεκίνημα ήταν δυναμικό με το «Αίολος» (ή “Aeolus”) από το project “Rolla Scape”. Ακολούθησαν το «Τρίκυκλο Χ» από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του, «Ομόνοια», και η «Χρυσαλλίδα» από το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2012. Κάποια προβλήματα στον ήχο ξεπεράστηκαν γρήγορα, αφού έγιναν οι απαραίτητες ρυθμίσεις από τον ηχολήπτη μετά την ερώτηση του Κωνσταντίνου προς εμάς αν ακούμε καλά.

Η εναλλαγή καινούργιων και παλαιότερων αγαπημένων τραγουδιών και συνθέσεων συνεχίστηκε με τη διάθεση για χορό να διαδέχεται το αίσθημα νοσταλγίας και το αντίστροφο. Μεταφερθήκαμε στη δεκαετία του ’90 με «Το ταξίδι της φάλαινας», το τραγούδι-ύμνος από το άλμπουμ «Ντισκολάτα» των Στέρεο Νόβα. Το setlist της κανονικής διάρκειας της συναυλίας συμπληρώθηκε με τα τραγούδια «Η αυλή», «Κορίτσια καριέρας», «Εκεί που χάθηκαν όλα τα αντίο», «Ατελείωτα χρυσάνθεμα», «Νόμιζα πως ξέρω», «Τρεμολόρα», «Το κορίτσι», «Το πάρτυ», «Το όνομά σου είναι αγάπη», που έχει γράψει ο φίλος και συνεργάτης του, Χρήστος Αλεξάκης, «Επίπεδη πίκλα», «Κυριακή», «Προάστια», «Μιράντα», «Μεσάνυχτα», «Ένα κλεμμένο ποδήλατο» και «Απέραντο άσπρο».

Σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο, ο Κ.ΒΗΤΑ με την κίνησή του και τη στάση του σώματός του σε συνδυασμό με τον φωτισμό του Σπύρου Κουρκουμέλη και τον καπνό δημιουργούσε επί σκηνής εικόνες που εναρμονίζονταν με τους στίχους και τη μουσική, ενώ με την κρούση ενός τυμπάνου προσέδωσε μυστικιστική διάσταση σε κάποια τραγούδια. Υπήρξαν στιγμές που πραγματικά ένιωσα ότι παρακολουθούσα ένα μουσικο-εικαστικό δρώμενο και μαγεμένη χόρευα σαν να μη με έβλεπε κανείς.



Την κανονική διάρκεια της συναυλίας ακολούθησαν τρία encore, σ’ ένα από τα οποία ο Κ.ΒΗΤΑ εξέφρασε με τον πιο απλό και γλυκό τρόπο την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του προς εμάς, αλλά κι εμείς προς εκείνον. Δεν έχει σημασία, θαρρώ, να μεταφέρω τι ακριβώς είπε, γιατί αυτά τα λόγια χάνουν τη δύναμή τους όταν γράφονται από κάποιον άλλο. Σημασία έχει αυτό που νιώσαμε όλοι όσοι ήμαστε εκεί. Θα σας πω, όμως, ότι στο πρώτο encore ακούσαμε το υπέροχο τραγούδι «Ο Απόφοιτος», το ονειρικό «Κύμα» με τον Κωνσταντίνο να λέει: «Τα πράγματα συμβαίνουν, όλα στροβιλίζονται. Υπάρχουμε σ’ ένα θαύμα. Αυτό είναι το μέλλον» (Στίχοι από το τραγούδι «Στροφές») και το πολυαγαπημένο «Όλο αυτό που ποτέ».

Αν και είχαμε ήδη ακούσει τραγούδια από δέκα δισκογραφικές δουλειές, τις «Rolla Scape», «Ομόνοια», «Χρυσαλλίδα», «Ντισκολάτα», «Για σένα με αγάπη», «Αντήχηση», «Άγρια Χλόη», «Θ», «Στέρεο Νόβα» και «Άργος», θέλαμε κι άλλο. Στο δεύτερο encore έπαιξε μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς του την «Είσοδο», ενώ στο τελευταίο ανέβηκε μόνος του στη σκηνή για να μας αποχαιρετήσει με ένα τραγούδι που του ζητήθηκε. «Σπούδαζα στη Μελβούρνη και το έγραψα για να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου», μας εκμυστηρεύτηκε και μας ταξίδεψε στο «Άστρο» του.