Δεν ξέρω αν πρέπει να σταθώ στα βραβεία, στη μετέπειτα πορεία του, στη νεαρή του ηλικία ή τα επόμενα σχέδια του. Γιατί ο Βασίλης Βαρβαρέσος είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που το γεμάτο βιογραφικό του μπορεί να σε εντυπωσιάζει, αλλά όχι περισσότερο από τις ιστορίες που έχει να σου αφηγηθεί, από το συναίσθημα που βγάζει όταν κάθεται στο πιάνο και από την ειλικρίνεια του.
Ενας μουσικός σπάνιου ήθους, ένας πιανίστας που ξέρει ότι έχει να αναμετρηθεί με κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο, ένα παιδί που μπορεί να ζει στο εξωτερικό εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά δεν συγκρίνει με τίποτα την καθημερινότητα την Ελλάδα. Ο Βασίλης είχε την τύχη να βρεθεί κοντά στους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή, αλλά κυρίως την τύχη να μεγαλώσει με γονείς που αγαπούσαν πολύ τις τέχνες. Οταν, όμως, σε ηλικία 14 ετών γίνεται ο νεότερος νικητής στην ιστορία του διαγωνισμού της Young Concert Artists στη Νέα Υόρκη, εκείνος χαίρεται περισσότερο γιατί ο μπαμπάς του του είχε υποσχεθεί να του αγοράσει ένα Playstation όταν γυρνούσαν στην Ελλάδα.
«Οι γονείς μου είναι καθηγητές στο Δημόσιο, ο πατέρας μου φυσικός και η μητέρα μου φιλόλογος, με εξαιρετικές ευαισθησίες τόσο στην τέχνη όσο και στη φιλοσοφία. Ο πατέρας μου έχει γράψει θεατρικά έργα, ποιήματα, βιβλία, ενώ τόσο αυτός όσο και η μητέρα μου έχουν ασχοληθεί ενεργά με το θέατρο για πάρα πολλά χρόνια». Καλλιτεχνικό περιβάλλον, λοιπόν, και η αρχή είχε ήδη γίνει από πολύ μικρή ηλικία. Η συνάντηση του όμως με την καθηγήτρια Milena Mollova από την Βουλγαρία σε ηλικία 11 ετών ήταν αυτή που σημάδεψε την πορεία του. «Αγαπούσε το πιάνο, την τέχνη και εμένα. Με άλλα λόγια, είχα την τύχη να πέσω στα χέρια μίας γυναίκας που ήξερε τα πράγματα με τρόπους που εγώ δεν θα μπορούσα στην ηλικία των 11. Η κυρία Mollova είχε κάποιον παλιό της μαθητή στη Νέα Υόρκη, ο οποίος της ανέφερε τον διαγωνισμό της Young Concert Artists και τη ρώτησε αν έχει κάποιον μαθητή της που πίστευε ότι θα μπορούσε να κερδίσει. Ε, πήγα εγώ».
Και μετά από αυτή την εντυπωσιακή αρχή ήρθε και η υποτροφία στο Juilliard της Νέα Υόρκης, η θέση του βοηθού καθηγητή πιάνου στην τάξη του Julian Martin στην ίδια σχολή, το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου Ελληνα καλλιτέχνη από την Ενωση Ελλήνων Κριτικών το 2010, το 3o βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό George Enescu και η δεύτερη θέση στον διαγωνισμό Piano Masters του Μόντε Κάρλο. Αλλά κυρίως ήρθαν σπουδαίες συνεργασίες, συναυλίες σε όλο τον κόσμο, η πρώτη παγκόσμια εκτέλεση έργων του Richard Dubugnon, η πρόσκληση από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε περιοδεία στην Κίνα με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008 και η πρόσκληση το 2012 να παίξει στον Λευκό Οίκο για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.
Από όλες αυτές τις συναυλίες ο Βασίλης ξεχωρίζει όμως μια στα πάτρια εδάφη. Την πρώτη φορά που έπαιξε στο Ηρώδειο ως προσκεκλημένος του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργου Λούκου με την ΚΟΑ το 2ο Κοντσέρτο για Πιάνο του Sergei Prokofiev. «Ηταν στιγμή εξαιρετικά σημαντική για διάφορους λόγους: πρώτον, γιατί ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα στο Ηρώδειο που, όπως και να το κάνει κανείς, είναι από τις πιο επιβλητικές σκηνές στην Ευρώπη - και είχα τη χαρά να έχω την οικογένειά μου εκεί. Επίσης, γιατί το 2ο Κοντσέρτο του Prokofiev με έχει καθορίσει από πολύ νεαρή ηλικία. Είναι σαν να το έγραψα εγώ ή μάλλον σαν κάποιος να μετέφρασε τις πιο ακαθόριστες κραυγές της ψυχής μας σε ήχο και να τις μετέφερε για όλες τις επόμενες γενιές. Αυτό το έργο με στιγματίζει και εκείνη η συναυλία θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου».
Αν και στο μέλλον θα δούμε όλο και περισσότερες δικές του συνθέσεις και κυρίως μουσική για κινηματογράφο και θέατρο, ο Βασίλης είναι από εκείνους τους πιανίστες που αγαπούν να παίζουν έργα που τον συγκινούν βαθιά. Η ψυχή του ελκύεται πολύ έντονα από αυτά που έχουν μια μεταφυσική διάσταση, έργα που θα μπορούσαν να τον κάνουν να δει τον κόσμο από διαφορετική σκοπιά, να του αλλάξουν τη ζωή. Εκτιμώ έντονα την ειλικρίνειά του για τις μεγαλειώδεις συνθέσεις των κλασικών και την απουσία εμμονής σε οτιδήποτε χαρακτηρίζεται ως σύγχρονο και πρωτοποριακό. «Πιστεύω ότι ο μεγάλος πιανίστας, ακριβώς επειδή έρχεται διαρκώς σε επαφή με υπάρξεις πολύ μεγαλύτερες από τον ίδιο -ποιος μπορεί να συγκριθεί με τον Mozart, τον Chopin ή το Beethoven- είναι σαν, με αυτόν τον τρόπο, να μεγαλώνει και τη δική του ψυχή για να μπορεί δεχτεί όλο και περισσότερη ομορφιά και αγάπη, που τόσο απλόχερα έδωσαν άνθρωποι σαν τον Schumann, τον Schubert ή τον Brahms στην παγκόσμια ιστορία. Καλλιτεχνικά, ανήκω με αυτούς που πιστεύουν ότι, όπως είπε ο Ντοστογιέφσκυ, “η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”».
Για να μπορεί, όμως, να φτάσει στον κόσμο η ομορφιά των μεγάλων συνθετών, πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι ταλαντούχοι όπως ο Βασίλης και οι όμοιοί του για να την εκτελέσουν με σεβασμό και τεχνική αρτιότητα. Ο ίδιος θαυμάζει πιανίστες όπως ο Radu Lupu, ο Richard Goode και η Yuja Wang και φυσικά πολλούς άλλους μουσικούς σε διάφορους τομείς. Αυτό που δεν θαυμάζει σίγουρα είναι «όποιον καλλιτέχνη χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιβάλλει προσωπικές ανασφάλειες ή μισαλλοδοξίες στο κοινό, επειδή μπορεί. Πιστεύω ότι αν κάτι έχουμε μάθει από την ιστορία του 20ού αιώνα είναι ότι όποιος γενικά φωνάζει πολύ, είναι κίβδηλος. Και η κλασική μουσική ευτυχώς έχει το χαρακτηριστικό της διαχρονικότητας. Ηρθε για να μείνει, όπως τα μεγάλα κείμενα, οι μεγάλοι πίνακες κοκ. Σκοπός μας είναι, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και με ό,τι φώτιση μας έρθει (και αν μας έρθει), να υπηρετήσουμε δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες από εμάς. Με αυτό το σκεπτικό, μπορεί κανείς να καταλάβει στα πρώτα τρία μέτρα ενός έργου αν ο πιανίστας ή η πιανίστρια παίζει από το περίσσευμα της καρδιάς του ή κάνει το κομμάτι του. Ε, όσοι είναι στην πρώτη κατηγορία μού αρέσουν και τους θαυμάζω απεριόριστα. Τους υπόλοιπους όχι».
Το επόμενο διάστημα ο Βασίλης θα παίξει στο Φεστιβάλ Chopin της Νοάν (στο σπίτι όπου έμενε ο Chopin με τη Γεωργία Σάνδη), ενώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο θα ταξιδέψει από τα Κανάρια Νησιά στην Ελβετία, και από τη Γαλλία στην Αυστρία για συναυλίες σε διάφορα φεστιβάλ. Παράλληλα, ετοιμάζει τη νέα δισκογραφική του δουλειά με την Aparte Records από το φθινόπωρο και θα παίξει και στη Θεσσαλονίκη στο Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο. Ενα γεμάτο πρόγραμμα με πολλή μουσική για το οποίο ο ίδιος, αλλά και εμείς, ανυπομονούμε.
