Όταν ένας άνθρωπος είναι από μόνος του μία ιστορία, κάθε αφήγηση από στόμα τρίτο μπορεί να φαντάζει περιττή. Όταν ο ίδιος άνθρωπος έχει γράψει ιστορία, κάθε μνεία στο πρόσωπό του ίσως και να ακούγεται πενιχρή. Κι όμως. Είναι αυτές οι αφηγήσεις, αυτές οι μνείες και κυρίως εκείνες οι μνήμες που κρατούν τους μύθους ζωντανούς, ακόμη κι όταν έχουν φύγει…
Λένε πως το µυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο: κάνει τη δουλειά του µόνο όταν είναι ανοιχτό. Ενα ανοιχτό µυαλό είναι προαπαιτούµενο για µια ανοιχτή καρδιά, που µε τη σειρά της συγγενεύει εξ αίµατος µε το χιούµορ. Αν στην περιγραφή προστεθεί η αξιοπρεπής γενναιότητα, τότε σχηµατίζεται το περίγραµµα του ταμπεραµέντου του Θέµου Αναστασιάδη.
Φυσικά υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο. Φθινόπωρα, καλοκαίρια, γενέθλια, εκλογές και επιταγές υπό τον τίτλο «Η ζωή συνεχίζεται». Πικρά φιλιά, ζεστές αγκαλιές, χτυπήματα στον ώμο, «μαχαιρώματα» στην πλάτη. Μνήμες, κουτσομπολιά, διαθήκες, κληρονόμοι, άνθρωποι και σκουλήκια, πνιχτό παράπονο και γέλιο τρανταχτό. Εσύ δεν είσαι εδώ, αλλά ξέρω ότι μας ακούς. Πεθαίνουν μόνο εκείνοι που δεν θυμόμαστε. Κι εσένα, είμαι σίγουρη πως δεν σε ξέχασε κανείς...