Μάικλ Φασμπέντερ: «Χωρίς αίμα και killing δεν υπάρχει εξουσία»

Ηταν 22 Μαΐου του 2015. Ηταν Παρασκευή. Δύο μέρες πριν από την απονομή του Χρυσού Φοίνικα του Festival De Cannes. Ηταν 3.30. Καταμεσήμερο. Ο ήλιος χόρευε καντρίλιες με απειλητικά σύννεφα. Η θερμοκρασία περίπου 30 και κάτι. Εκοβε βόλτες στο κορμί μου. Και σταγόνες ιδρώτα με αυλάκωναν μέχρι τις πατούσες. Ημουν στο roof του πολυτελούς «Marriott» των Καννών. Η σουίτα περίπου δέκα χιλιάρικα per night. Χωρίς ουίσκι, βότκα, χαβιάρι, πουτάνες και φιλοδωρήματα!

Το σκηνικό πανέτοιμο. Με πέντε θεατές, ακροατές, γραφιάδες, δημοσιογράφους. Οι τέσσερις από σκανδιναβικές χώρες: Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία. Ο πέμπτος, εγώ, δηλαδή από την Ψωροκώσταινα. Τυχερός στην ατυχία της χώρας μου!



Την πολυβραβευμένη ταινία του Στιβ ΜακΚουίν «Shame», με την πολύ εσωτερική ερμηνεία του Μάικλ Φασμπέντερ, προσφέρει στους αναγνώστες του το «ΘΕΜΑ»

Λίγο πριν με τη Μαριόν Κοτιγιάρ. Την αιματοβαμμένη Λαίδη Μάκβεθ. Της ομότιτλης, καθηλωτικής ταινίας του 41χρονου Αυστραλού Τζάστιν Κέρτσελ. Τώρα με τον Μάικλ Φασμπέντερ. Τον αιματοβαμμένο Μάκβεθ. Ο τύπος με διπλό όνομα: Μάικλ Φασμπέντερ από την Ιρλανδία. Και Μίκαελ Φασμπάντερ από τη Γερμανία.

Πράξη 1η: «Εγώ είμαι και κανένας άλλος!»

Διπλό και το παράλληλο σύμπαν που έφερε μαζί του. Με το έμπα του. Το πρώτο (σύμπαν) σαν από είσοδο σε θεατρικό έργο. Φουριόζος. Και ταυτόχρονα άνετος. Το δεύτερο σύμπαν σαν από είσοδό του στην πίστα του Μονακό για τη Formula 1. Προηγουμένως -έτσι το φαντάστηκα- θα είχε καβαλήσει μια κατακίτρινη Lamborghini. Θα πάτησε με βελούδινη γλύκα τα γκάζια και θα απογειώθηκε με διακόσια plus. Ετσι για πλάκα! Φορούσε μαλακό δερμάτινο τζάκετ. Διπλής αποχρώσεως. Μεταξύ γκρι και φούξια. Το τζάκετ κολλημένο στο σώμα του. Το μπλουτζίν κολλημένο στα πόδια του. Και τα πατούμενα από μαύρο καστόρι. Χαμηλά. Κομψά. Και επιμελώς ατημέλητα, ψιλοαθλητικά!

Μπήκε με το διακριτικό στυλ «εγώ είμαι και κανείς άλλος». Μπήκε με το επίσης διακριτικό στυλ «hi, guys». Μπήκε με τον αέρα τριών επιδόσεων. Ενας από τους εκατό πιο influential people του κόσμου, σύμφωνα με το βρετανικό «Time Out». Ενας από τους εκατό πιο sexiest αρσενικούς του πλανήτη, σύμφωνα με το «Empire». Και ένας από τους πιο γαμάτους, ταλαντούχους τριαντασαραντάρηδες της μεγάλης οθόνης, σύμφωνα με τη δική μου αξιολόγηση. Ποιοι οι άλλοι δύο; Μα, φυσικά ο 35χρονος Καναδός Ράιαν Γκόσλινγκ. Τρία χρόνια νεότερος. Και ο Αμερικανός Μπράντλεϊ Κούπερ. Δύο χρόνια μεγαλύτερος!

Στ’ αυτιά μου βούιζαν τα χαχανητά ελληνικής γυναικοπαρέας: «Αλήθεια λες; Θα δεις τον κούκλο;» (αναστεναγμοί). «Πάρε με μαζί σου» (αναστεναγμοί). «Και τι δεν θα ’δινα για μια νύχτα, τι λέω, για μισή ώρα μαζί του» (αναστεναγμοί).

Πράξη 2η: Διαμάντια από σκουπίδια

Στα μάτια μου δύο στιγμές. Που χαράχτηκαν στο DNA της μνήμης μου. Η πρώτη το 2008. Πάλι στις Κάννες. Τότε ήταν που για πρώτη φορά πρόσεξα δύο ονόματα. Του Αγγλου σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν (έγχρωμος, δηλαδή black). Και του Φασμπέντερ. Από τις αλησμόνητες εμπειρίες. Ηταν το «Hunger» (Πείνα). Ηταν το βασανιστικό χρονικό του Μπόμπι Σαντς (1954-1981). Ηταν οι 66 μέρες πείνας του Μπόμπι Σαντς. Στο αγγλικό Γκουαντάναμο. Οπου η σιδερένια Μάγκι σφράγιζε, βασάνιζε, ταπείνωνε, εξόντωνε τους αγωνιστές του IRA. Ο Μπόμπι Σαντς ήταν «το γελαστό παιδί του IRA»! Την 66η ημέρα «εγκατέλειψε». Μαζί του και άλλοι δέκα. Το αίτημά του να αναγνωριστεί ως πολιτικός κρατούμενος. Ανένδοτη η Μάγκι. Fuck, Maggie! Αλλά ποιος γούσταρε να fuck τη Μάγκι; Ούτε ο σύζυγός της!

Προηγουμένως ο Μπόμπι Σαντς (δηλαδή ο Φασμπέντερ) ζωγράφιζε τους τοίχους του κελιού του. Με τα δικά του περιττώματα! Μέσα στην απελπισία του αφόδευε και ζωγράφιζε τους τοίχους!



Εγραψε ιστορία ως sex addict στη βραβευμένη ταινία «Shame» που θα βρείτε στο «ΘΕΜΑ»

-Μα, πώς μπορούσε να το κάνει αυτό; Είναι τρέλα! (του λέω)
«Μερικές φορές από τα σκουπίδια βγαίνουν διαμάντια».

-Εντελώς αγνώριστος.
«Αυτή είναι η δουλειά μας. Να μεταμορφωνόμαστε. Οποιος το κάνει καλά, αυτός θα καθιερωθεί στη δουλειά».

-Μεταμόρφωση σε όλα;
«Μερικές φορές σε όλα. Στο ‘‘Hunger’’ αναγκάστηκα να χάσω 14 κιλά και να μείνω πετσί και κόκκαλο. Γύρω στα 58 κιλά».

Πράξη 3η: «Πειράζει που μ’ αρέσει να γδύνομαι;»

Αν υπολογίσεις ότι το ύψος του είναι γύρω στο 1,83 μ., τότε ναι. Πετσί και κόκκαλο. Τώρα όμως εντελώς fit. Προπονημένος. Αθλητικός. Χωρίς εκείνες τις «αηδιαστικές» γραμμώσεις. Οπως του Ντουέιν Τζόνσον, με IQ μαρουλιού. Ευθυτενής. Σαν λεπίδα. Ευμετάβλητη λεπίδα. Που σε κλάσματα δευτερολέπτου μεταμορφώνεται σε βελούδινη λεπίδα. Το κοκκινοκάστανο ψιλοκομμένο μουσάκι του στόλιζε ομοιόμορφα την κατάλευκη επιδερμίδα του. Ολα αυτά σε συνδυασμό με τα γαλαζοπράσινα μάτια του εξέπεμπαν ατέλειωτους σπινθήρες γοητείας!
Κάπου εκεί «είδα» μπροστά μου μερικές σκηνές από το «Shame». Τη δεύτερη συνεργασία του Μάικλ με τον Στιβ. Η Τρίτη, με το «12 χρόνια σκλάβος», τον έστειλε στη λίστα των πέντε υποψηφίων για το Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου!

Το «Shame» (Ντροπή) είναι το flipside του «Hunger». Από τον IRA στο sex. Ο Μπράντον (έτσι το όνομα του ήρωα) κυκλοφορεί διαρκώς με ορθωμένο το γεωτρύπανό του. Είτε ντυμένος είτε γυμνός. Πολλές φορές θεόγυμνος. Ακομα και στο «Hunger».

-Τυχαίο; (τον ρωτώ)
«Ποιο;»

-Οτι οι σκηνοθέτες σε προτιμούν γυμνό;
(Με χαμόγελο του στυλ «γιατί να το κρύβω;») «Δεν λέω, μ’ αρέσει. Αλλά έτσι με υποχρεώνουν οι ρόλοι μου. Μερικές φορές πρέπει να βγάζω τα ρούχα μου. Κακό είναι; Και γιατί μόνο οι γυναίκες να το κάνουν αυτό;»

-Εσύ το κάνεις συχνά!
«Ενοχλεί;» (πάντα με χαμόγελο διακριτικής αλλά απροσμέτρητης αυτοπεποίθησης)

-Επειδή αυτό κυρίως θαυμάζουν οι θαυμάστριες πάνω σου...
«Να μιλήσουμε σοβαρά; Λοιπόν. Αν και είμαι μισός Γερμανός και μισός Ιρλανδός, δηλαδή Βόρειος, το στοιχείο που επικρατεί μέσα μου, από τις συχνές και αλλεπάλληλες μονομαχίες μυαλού και αισθήσεων, είναι το ένστικτο».

-Αν δεν κάνω λάθος, οι Ιρλανδοί είναι οι Μεσογειακοί της Βρετανίας.
«Δεν κάνεις λάθος» (η συνέντευξη στον ενικό, επειδή στην αγγλική γλώσσα δεν υφίσταται ο υποκριτικός πληθυντικός των Γάλλων. Πλην και προσφωνήσεις κάποιον με τον τίτλο του Sir)


-Δηλαδή πάνω απ’ όλα το ένστικτο;
«Θα σ’ το πω όπως συμβαίνει με όλους τους ρόλους. Πάντα τους προσεγγίζω με το σώμα μου. Και καθόλου εγκεφαλικά. Λέω μέσα μου ‘‘πώς άραγε να περπατάει ο Μάκβεθ; Πώς να πέφτει στο κρεβάτι ο Μπράντον;»

-Περίπου σαν τη «Μέθοδο» του Actors Studio και του Μάρλον Μπράντο.
«Οχι, δεν ταυτίζομαι με τον ήρωα. Προσπαθώ την ίδια στιγμή να είμαι μέσα και έξω από τον ρόλο μου. Να υποκρίνομαι, αλλά και να με παρατηρώ. Το σώμα είναι το απόλυτο εργαλείο του ηθοποιού. Το σώμα στην ολότητά του. Από τη γλώσσα και τον ήχο που βγαίνει απ’ αυτή μέχρι το πετάρισμα των βλεφάρων του»!

Πράξη 4η: Το γεωτρύπανο του «Shame»

Και όταν λέω θεόγυμνος, εννοώ ότι το εργαλείο με όλα τα συμπαρομαρτούντα, σουλατσάρει σε ημι-στύση από σκηνή σε σκηνή. Αυτό το ανερυθρίαστο σουλατσάρισμα είναι και το σήμα κατατεθέν του «Shame»!

Ο Μπράντον (στο «Shame» φυσικά) πάσχει από το σύνδρομο του SLA που σημαίνει Sex and Love Addict. Στην περίπτωσή του, αφαιρουμένου του Love. Της αγάπης και των αισθημάτων. Ο Μπράντον σιχαίνεται το συναίσθημα. Και μόλις η καρδιά του χτυπήσει για κάποια ύπαρξη, τότε το εργαλείο πέφτει. Τότε ανίκανος ο... Πρίαπος!

Διαρκώς, σε όποια γωνιά της σκοτεινής Νέας Υόρκης να βρεθεί, από το underground μέχρι το μπαρ και από τον δρόμο μέχρι το μπαρ, διαρκώς να την πέσει και να «καρφώσει» όποιο θηλυκό διασχίσει το οπτικό του πεδίο! Οταν λέω διαρκώς, εννοώ διαρκώς. Ασυγκράτητος, ορμητικός, αχόρταγος, αχαλίνωτος, ανελέητος, απρόβλεπτος. Σαν το εργαλείο του να πάσχει από πριαπισμό. Σαν το κάτω κεφάλι να έχει κηρύξει διαρκή επανάσταση, αυτοδιάθεση, αυτονομία!

Μέσα στο ντελίριο του αχαλίνωτου και ακόρεστου πάθους του. Αφού προηγουμένως έχει πλαγιάσει με δεκάδες θηλυκά που πάνω του κολλάνε όπως οι μέλισσες στο μέλι. Αφού έχει «τσιμπολογήσει». Αφού έχει καταναλώσει απίστευτες ώρες με τριολέ (πάντα ως μοναδικός αρσενικός). Στο τέλος, χωρίς ίχνος κόπωσης, πάντα με την ίδια ακόρεστη πείνα την πέφτει σε μια κοπελιά σε κάποιο μπαρ! Η σκηνή μοιάζει με τρελοκομείο. Ο Μπράντον τα παίζει όλα για όλα. Με την ασυγκράτητη σεξουαλική του ορμή αρχίζει να δοκιμάζει τις αντοχές του. Οχι μόνο τις δικές του. Τις αντοχές οποιουδήποτε θηλυκού. Και μάλιστα κάποιας κοπελιάς που συνοδεύεται από το αγόρι της.

Την πλησιάζει, την καμακώνει και με το χέρι του αρχίζει να ψαχουλεύει κάτω από τη φούστα της. Αν και δεν το βλέπεις. Κι όμως αισθάνεσαι ότι με τα δάχτυλά του επεξεργάζεται το αιδοίο της! Σταγόνες ιδρώτα κυλάνε από τους τοίχους της αίθουσας. Εκείνη τον κοιτάει με διπλό βλέμμα. Σαν να λέει ταυτόχρονα «είσαι κούκλος και μ’ αρέσεις» και «ρε μπάσταρδε, δεν φοβάσαι τον άντρα μου;». Ποια η συνέχεια; Ε, να μην τα λέμε όλα. Η συνέχεια στην οθόνη!

Πράξη 5η: «Με λένε Στέλιο!»

Κάπου εδώ stop στην εξιστόρηση και επιστροφή στο παρελθόν με flashback. Οπου στις 2 Απριλίου του σωτήριου έτους 1977, η κυρία Αντέλ Φασμπέντερ, από τη Βόρεια Ιρλανδία, φέρνει στον κόσμο ευτραφές αγοράκι με το όνομα Μίκαελ. Ονομα γερμανικό. Επειδή ο σύζυγος, ο Γιόζεφ Φασμπέντερ, είναι Γερμανός. Ο τοκετός συνέβη σε μαιευτήριο της πόλης Χάιντελμπεργκ.

Δύο χρόνια αργότερα το ζεύγος μαζί με το μωρό και την αδελφή του Κάθριν, μετακομίζουν στην επαρχία της Νοτιοδυτικής Ιρλανδίας. Οπου ο Γιόζεφ ως σεφ, εγκαθίσταται με δικό του restaurant. Φέρνοντας στους «βλάχους» τα καλούδια της ηπειρωτικής Ευρώπης!

Η συνέχεια αυτονόητη. Ο Μίκαελ αλλά και Μάικλ με δική του προσωπικότητα. Ατακτος και αποφασισμένος να κάνει καριέρα.

«Στη δραματική σχολή όπου φοίτησα το σινεμά ήταν τέχνη κατώτερης ποιότητας. Η αυθεντική τέχνη, η καθαρή, η πάναγνη ήταν της υποκριτικής του θεάτρου και φυσικά του Σαίξπηρ».
Κάπως έτσι και εθισμένος στην επιτυχία ο Μάικλ την κοπανάει από το Drama Centre London. Οπου φύγει φύγει.

«Στην αρχή έπαιζα οτιδήποτε. Προκειμένου να καθιερωθώ. Πάντα έτσι συμβαίνει. Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα».

Επί πέντε συναπτά έτη εμφανίζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές. Και το 2006 παριστάνει κάποιον Στέλιο στους «300» του Ζακ Σνάιντερ. Με τον Τζέραρντ Μπάτλερ σε ρόλο Λεονάιντας. Να ωρύεται με ατελείωτες πολεμικές ιαχές «Sparta - Sparta». Τον πρόσεξε κανείς; Μπα!

Κι όμως, τον πρόσεξε ο Στιβ ΜακΚουίν. Ετσι μεταμορφώνεται σε Μπόμπι Σαντς. Τον πρόσεξε και ο Κουέντιν Ταραντίνο. Και έτσι παίρνει ρόλο στο «Αδωξοι Μπάσταρδη» (εξεπίτηδες η ανορθογραφία).

«Ο Κουέντιν», είχε πει, «τρώει, κοιμάται, αναπνέει με ταινίες. Ο αθεόφοβος, στη διάρκεια των γυρισμάτων, είχε έρθει με την ιδέα να κοπιάρει σκηνή από κάποια μαλακισμένη σοηδική ταινία του 1962»!

Επίλογος: Lust for power!

Η σκηνή όπως την περιγράφει. Σχεδόν απνευστί. Πάντα με το ίδιο χαμόγελο. Που ταυτόχρονα σιδερώνει και τσαλακώνει το πρόσωπό του. Λέγοντας, μεταξύ άλλων, για να δείξει τον προσγειωμένο χαρακτήρα του, τη μαγκιά του, τον «αλήτη» που κρύβει μέσα του: «Στο πάρτυ του σουηδικού κινηματογράφου κανείς δεν με πρόσεξε». Ελα!

Η σκηνή λοιπόν όπως την είπε: «Χτυπάει το τηλέφωνο και μια φωνή μου λέει: “Μάικλ, είμαι ο Τζάστιν Κέρτσελ και θα ήθελα πολύ να παίξεις τον Μάκβεθ σε μια παραγωγή που ετοιμάζω τώρα”»!

«Δεν τον ήξερα (σ.σ.: εννοεί τον Αυστραλό σκηνοθέτη). Ομως είδα μία από τις ελάχιστες ταινίες του. Το σχέδιο με ξεσήκωσε. Ο τέλειος συνδυασμός. Θέατρο και κινηματογράφος».



Καθηλωτικός ως Μάκβεθ μαζί με τη Μαριόν Κοτιγιάρ στη νέα ταινία του Τζάστιν Κέρτσελ

-Ομως η πρόκληση μεγάλη. Υπάρχουν τρεις κινηματογραφικοί Μάκβεθ. Κορυφαίων. Από Κουροσάβα, Γουέλς και Πολάνσκι.
«Εσένα ποια απ’ όλες σου άρεσε;»

-Η δική σου!
(Το είπα έτσι και στην ομήγυρη ήταν σαν να έριξα χειροβομβίδα!)
«Ε, λοιπόν, συμφωνώ μαζί σου».

(Αυτό δα έλειπε να μη συμφωνούσε) Και συμπλήρωσα:
-Ο Μάκβεθ του Κέρτσελ είναι σαν μείγμα από τον «Οιδίποδα» του Παζολίνι και τον «Θρόνο του αίματος» του Κουροσάβα.
«Φίλε μου, με ανεβάζεις. Πώς είπαμε ότι σε λένε;»

-Dimitris Danikas από Αθήνα!
(Το Αθήνα και Ελλάδα το προσπέρασε, σαν να μην το άκουσε)
«Ηταν μια τρελή ευκαιρία. Και μάλιστα με τη συνεργασία της Μαριόν Κοτιγιάρ. Τι ηθοποιός! Μέσα στις καλύτερες της εποχής μας. Οποιος παίζει μαζί της αισθάνεται οχυρωμένος από τεράστια εμπιστοσύνη».

-Υπάρχουν σημερινοί Μάκβεθ, δηλαδή δολοφόνοι για την εξουσία;
(Πάλι με το ίδιο χαμόγελο) «Μην ξεχνάς ότι ο Μάκβεθ πολεμάει για την πατρίδα του, τη Σκωτία, ενώ ο βασιλιάς Ντάνκαν κάθεται με ασφάλεια στο παλάτι του και περιμένει. Στην πραγματικότητα ο Μάκβεθ είναι ο πραγματικός ηγέτης. Αυτός πρέπει να γίνει βασιλιάς».

-Δολοφονώντας;
«Ετσι γίνεται. Αλλοτε κυριολεκτικά, άλλοτε μεταφορικά. Δολοφόνοι για την εξουσία. Αυτός ο κανόνας. Σκοτώνουν και ‘‘σκοτώνουν’’».

-Επομένως και σήμερα οι πολιτικοί ηγέτες είναι κατά μία έννοια δολοφόνοι;
(Με το χαμόγελο καρφωμένο) «Αμφιβάλλεις; Χωρίς killing δεν υπάρχει εξουσία. Ατελείωτη, αχόρταγη λαγνεία για την εξουσία».

Ο Μάθιου, ο άνθρωπος της εταιρείας που έχει αναλάβει το promotion του «Μάκβεθ», διακόπτει: «Παιδιά, η συνέντευξη τελείωσε». Καθώς σηκώθηκα, κουβαλώντας χιλιάδες σταγόνες ιδρώτα, ο Μάκβεθ με πλησιάζει και χωρίς χαμόγελο μου λέει - έτσι σαν υστερόγραφο:
«Πρέπει να ξέρεις. Γι’ αυτό ο Σαίξπηρ είναι αξεπέραστος. Η Ιστορία της ανθρωπότητας κολυμπάει σε ωκεανούς αίματος και βίας»!