Η 30ή Νοεμβρίου του 2002 είναι η πιο σημαδιακή μέρα στην αθλητική ζωή του Λευτέρη Πετρούνια. Εκείνο το πρωινό, μπαίνοντας φουριόζος στο γυμναστήριό του, έτοιμος για άλλη μία προπόνηση, αλλά και για να κεράσει τους συναθλητές του για τα γενέθλιά του -έκλεινε τα 12- που γιόρταζε την ίδια μέρα, ο τότε προπονητής του, ως «δώρο», του είπε πως ειδικά για εκείνη τη μέρα θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Η ματιά του καρφώθηκε στους κρίκους.
Ανέβηκε και έκανε τον «σταυρό» για πρώτη φορά. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Και αποτέλεσε αυτομάτως το παράδειγμα για τους υπόλοιπους, αφού «το μωρό» είχε επιτύχει αυτό που οι άλλοι θα κατάφερναν μόνο μετά από πολλές προπονήσεις. Για όσους δεν τον γνώριζαν, ήταν απλώς «φυσικό ταλέντο». Οχι όμως για τον ίδιο και την οικογένειά του, που ήξεραν από πρώτο χέρι πόσο μεγάλη προσπάθεια είχε προηγηθεί.
Ενα ταλέντο μεγαλώνει νωρίς
Η πορεία του Λευτέρη φαινόταν προδιαγεγραμμένη από πολύ νωρίς, αφού σε ηλικία μόλις 4 χρόνων, μετά από προτροπή της δασκάλας του στο νηπιαγωγείο του Νέου Φαλήρου προς τους εκτελωνιστές γονείς του, αποφασίστηκε πως θα έπρεπε να ξεκινήσει να ασχολείται με κάτι σχετικό με τον αθλητισμό λόγω της υπερκινητικότητάς του. «Από τότε είχα πολλή ενέργεια, ήμουν πολύ ζωηρός και είχα την τάση να σκαρφαλώνω οπουδήποτε», μου εξηγεί στην πλατεία Αγίας Φωτεινής της Νέας Σμύρνης όπου συναντηθήκαμε, εκεί όπου μεγάλωσε και ο ίδιος.
Ακόμη και σήμερα θυμάται με νοσταλγία την πρώτη του μέρα στο γυμναστήριο του Πανιωνίου, λίγο πριν κλείσει τα 5 του χρόνια: «Μπήκα στον χώρο και είχα ενθουσιαστεί με τα τραμπολίνα, τα σφουγγάρια, τα στρώματα. Ξεκίνησα να χοροπηδάω παντού!», λέει. Θυμάται μάλιστα πως η έφορος της ομάδας τον είχε πιάσει από το χέρι και ξεκίνησε να τον συστήνει στους υπόλοιπους ως «το καινούριο μας ταλέντο!» φέρνοντάς τον ως παράδειγμα. «Από εκείνη τη στιγμή δεν μ’ ένοιαζε τίποτ’ άλλο, ήθελα να είμαι συνέχεια μέσα στο γυμναστήριο. Κατάλαβα πως ήμουν γεννημένος γι’ αυτό το πράγμα και ευτυχώς που το είχα ανακαλύψει τόσο νωρίς», μου επισημαίνει.
Η πορεία του στον αθλητισμό ξεκίνησε από το τμήμα των αρχαρίων, αλλά πολύ σύντομα, σε ηλικία 6,5 χρόνων, άρχισε την εντατική προετοιμασία για τα πανελλήνια πρωταθλήματα με τετράωρες καθημερινές προπονήσεις. Για πολλά χρόνια η ζωή του έμοιαζε σχεδόν στρατευμένη, χωρίς καμία παρέκκλιση από τους στόχους που ο ίδιος έθετε στον εαυτό του για διακρίσεις, και μοιραζόταν ανάμεσα στα μαθήματα του σχολείου, στις προπονήσεις στη νέα του ομάδα -τον Σαρωνικό- και στη μελέτη. Εννέα μόλις χρόνων καταφέρνει να κερδίσει 7 μετάλλια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παμπαίδων, κάτι που κάνει αρκετούς να τον χαρακτηρίσουν «εξαιρετικό ταλέντο». «Εκείνα τα μετάλλια δεν ανήκουν σε μένα, ανήκουν στους γονείς μου για όλον αυτό τον αγώνα που έκαναν για τον γιο τους. Γι’ αυτό και τα έχω στο πατρικό μου», μου λέει και συνεχίζει: «Προσπαθούσα να ισορροπώ για πολλά χρόνια και τα δύο: να είμαι καλός μαθητής, αλλά και καλός αθλητής, αφού ήμουν ήδη ερωτευμένος με τον αθλητισμό. Και για πολύ καιρό τα κατάφερνα!».
Λίγο μετά, όμως, ξεκίνησε να αισθάνεται μεγάλη πίεση λόγω των ωραρίων που ακολουθούσε, απ’ το γεγονός ότι ήθελε να είναι καλός σε όλα -αν όχι ο πρώτος-, το άγχος που είχε πριν από τα σημαντικά πρωταθλήματα. Ενιωθε άσχημα για τις Κυριακές και τις γιορτές που δεν έζησε, τα πάρτυ γενεθλίων των συμμαθητών του που δεν πήγε, τις κοπάνες που δεν έκανε, το ποδόσφαιρο που δεν έπαιξε με τους φίλους του στο γήπεδο της γειτονιάς γιατί έπρεπε να πάει στην προπόνηση, τα φλερτ που έχασε, τα αναίτια εφηβικά ξενύχτια που δεν χόρτασε. Μέχρι που ξέσπασε.
Η μεγάλη αλλαγή
«Στη Γ’ Γυμνασίου, σε συνδυασμό με κάποιο πρόβλημα που είχα με τους αγκώνες μου και τις θεραπείες που έπρεπε να ακολουθήσω, θέλησα να βιώσω όσα δεν είχα ζήσει μέχρι τότε. Είχα κουραστεί να προσέχω να μη χτυπήσω και τραυματιστώ, μήπως μου συμβεί κάτι και χάσω κάποιο αγώνα, από το να είμαι απλώς ένας πρωταθλητής που χάνει κομμάτια της καθημερινότητάς του. Πήρα ξαφνικά τη μαμά μου τηλέφωνο απ’ το γυμναστήριο και της είπα: “Δεν θέλω να ξαναμπώ εδώ μέσα! Θέλω να σταματήσω!”. Η μητέρα μου εξεπλάγη, αλλά μου είπε: “Ο,τι θέλεις εσύ.”. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ένα από τα πρώτα πράγματα που θέλησα να κάνω ήταν να πάρω ένα μηχανάκι που μ’ άρεσε, κάτι που ήταν απαγορευτικό μέχρι τότε με τον κίνδυνο “μην πάθω κάτι και χάσω προπονήσεις”. Βγήκα πολύ εκείνη την περίοδο, έκανα αλητείες, διασκέδασα, πέρασα ανέμελα, έκανα μέχρι και παρκούρ. Και όλο αυτό κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια! Μέχρι τα 17 μου. Αλλά είχα χάσει πια όλες μου τις ισορροπίες. Μέχρι τη Γ’ Λυκείου είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος! Ημουν ένας άλλος Λευτέρης. Ακόμη και τώρα που το φέρνω στο μυαλό μου, μου κάνει εντύπωση το πόσο πολύ είχα αλλάξει!».
Μετά από πολλή σκέψη αποφασίζει να γυρίσει ξανά στον αθλητισμό. Να επιστρέψει αυτό το «δώρο» στον ίδιο. «Μάλλον για να ξαναβρώ τον εαυτό μου», λέει. Και ήταν τότε που ξεκίνησαν ξανά -σαν να μην πέρασε μια μέρα- τα πρωταθλήματα, τα μετάλλια στην ενόργανη, οι διακρίσεις σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο - σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Πρότυπά του παραμένουν κυρίως ο Δημοσθένης Ταμπάκος, ο Ιωάννης Μελισσανίδης, ο Βλάσης Μάρας, ενώ εδώ και πολλά χρόνια ακολουθεί την παλιά στρατευμένη καθημερινότητά του, αλλά πλέον σε επαγγελματικό επίπεδο: ξυπνάει στις 8.30, βγάζει τον σκύλο του τον Τσαμπ (από το Τσάμπιον) βόλτα, στις 10.00 βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά για πρωινή προπόνηση, ξεκουράζεται για δύο ώρες και έπειτα συνεχίζει ξανά.
Το βράδυ προσπαθεί να βρίσκει χρόνο για να διαβάζει για τις εξετάσεις του στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας όπου είναι φοιτητής, προσπαθώντας να ισορροπήσει ξανά ανάμεσα σε διαφορετικούς στόχους. «Η προσωπική μου ζωή, το γεγονός ότι έχω μια υγιή σχέση, με βοηθάει πάρα πολύ. Και είναι σημαντικό για μένα ο επαγγελματικός τομέας και ο αθλητισμός, που τόσο πολύ αγαπάω, να δένουν με τη σχέση μου, αλλά και με τον ελεύθερο χρόνο μου, τον οποίο προσπαθώ να αξιοποιώ τα Σαββατοκύριακα», μου εξηγεί, τονίζοντάς μου πως τίποτα δεν θα ήταν εφικτό στη μέχρι σήμερα επιτυχημένη πορεία του αν δεν είχε προπονητή του τον Δημήτρη Ράφτη, τη χορηγία της stoiximan.gr, τη συμβολή της Puma, αλλά και τη μεγάλη στήριξη του Σπύρου Καπράλου, προέδρου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
Τον Φεβρουάριο του 2015 η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας έδωσε το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια σε μία άσκηση στους κρίκους - «στον ανάποδο σταυρό», όπως μου εξηγεί. Η άσκηση αυτή αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή 0,50 βαθμούς, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια της Βουλγαρίας όπου είχε συμμετάσχει - κάτι ανάλογο είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Ιωάννη Μελισσανίδη και τον Βλάση Μάρα. «Αυτό είχε γίνει αρχικά στις προπονήσεις. Το πραγματοποίησα και στους αγώνες. Και είναι πολύ τιμητικό», μου αναφέρει καμαρώνοντας.
Τη μέρα που συναντηθήκαμε μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα από το Κότμπους του Ανατολικού Βερολίνου, από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ενόργανης Γυμναστικής, στο οποίο συμμετείχαν περισσότεροι από 60 αθλητές από όλο τον κόσμο στους κρίκους, καταφέρνοντας να κερδίσει τη δεύτερη θέση μετά τον Αρθουρ Ζανέτι, Ολυμπιονίκη στο Λονδίνο. Μου λέει πως ανυπομονεί για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μονπελιέ της Γαλλίας, τους ευρωπαϊκούς αγώνες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, αλλά και για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της πρόκρισης για την Ολυμπιάδα του Ρίο του 2016, που θα γίνει στη Γλασκόβη τον Οκτώβριο.
Φεύγοντας, του ζητάω να μου δείξει ένα τελευταίο tattoo που χτύπησε στην πλάτη του. Φυσικά έχει σχέση με τους κρίκους: ένας σταυρός που σχηματίζει τις λέξεις «still rings», με το κεντρικό «i» να είναι σε κόκκινο χρώμα. «Συνεχίζουν να είναι η ζωή σου οι κρίκοι;» τον ρωτώ. «Είναι και αυτό η ζωή μου. Αλλά όχι μόνο πια», μου απαντά με νόημα.
