Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Το Κορίτσι-Λάστιχο

Υπερκινητική και ωραιοπαθής Βάσω στο σίριαλ του ALPHA «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», εκδικητικό και σκανδαλιάρικο φάντασμα στην παράσταση «Φάντασμα με γόβες» στο Θέατρο Γκλόρια, κόρη του βιολιστή στο μιούζικαλ «Βιολιστής στη Στέγη» που ανεβαίνει τον Απρίλιο στο Badminton, τρίτο πρόσωπο στον γάμο του Φάνη Μουρατίδη και της Μυρτώς Αλικάκη στην ταινία «Amore Mio» του Χρήστου Δήμα που παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Πέμπτη που μας πέρασε.

Με μια φράση, πρόβες, γυρίσματα, ρόλοι, πρεμιέρες. Στην Ιωάννα Τριανταφυλλίδου δεν αρέσουν -και ίσως δεν ταιριάζουν τελικά στην κοσμοθεωρία της- οι πολλές δηλώσεις, οι εξομολογητικές συνεντεύξεις και τα πομπώδη παπαρατσικά φωτοντελίρια. Κι όμως, οι αφορμές για να τη συναντήσεις παραμένουν, έμμονα θαρρείς, αντιστρόφως ανάλογες της επιθυμίας της.

Το νήμα της δικής μας κουβέντας ξεκινά από τον ρόλο της στην ερωτική κομεντί «Amore Mio», όπου υποδύεται την Εύα, την καλύτερη βολεϊμπολίστρια της ομάδας της, η οποία είναι παράφορα ερωτευμένη με τον προπονητή της. Μάλιστα για τις ανάγκες του συγκεκριμένου ρόλου λέει πως χρειάστηκε να κάνει αρκετές προπονήσεις προκειμένου να είναι πειστική. «Η Εύα είναι έξι χρόνια ερωτευμένη με τον προπονητή της. Εκείνος περνάει μια κρίση στον γάμο του, οπότε η Εύα πιστεύει ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να εξωτερικεύσει τον έρωτά της και να τον διεκδικήσει.

Δεν είναι η καπάτσα η κοπέλα που θα προσπαθήσει να διαλύσει τον γάμο του άλλου. Εχουν συμβεί διάφορα πράγματα στη ζωή της που την κάνουν να στραφεί στον προπονητή της, ο οποίος προσωποποιεί μια φιγούρα ερωτική και πατρική», ξεκινά να αφηγείται, όταν της επισημαίνω πως τρία τραπέζια πιο δίπλα μας κατά τρομερή σύμπτωση απολαμβάνει τον καφέ του ο σύντροφός της Πάνος Βλάχος. Δεν ξέρω αν η απροσεξία της οφείλεται σε αμηχανία ή στην προσήλωσή της στη συζήτηση, όμως όσο περνά η ώρα μαζί της τείνω περισσότερο στη δεύτερη εκδοχή.

«Το σινεμά είναι ο λόγος που έγινα ηθοποιός. Οσο μεγάλωνα επηρεαζόμουν περισσότερο από το σινεμά παρά από τις παραστάσεις που έβλεπα. Με γοήτευε πολύ περισσότερο ο κινηματογράφος»

Επιστρέφοντας στη συζήτηση και ενώ ένα πιτσιρίκι από το ακριβώς διπλανό τραπέζι τη φωτογραφίζει ανηλεώς με το κινητό του, τη ρωτάω αν μέσα από τους ρόλους που υποδύεται στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο ανακαλύπτει στοιχεία για τον εαυτό της που ενδεχομένως σοκάρουν ακόμη και την ίδια. «Για μένα είναι πολύ ευχάριστη διαδικασία να σε σοκάρει ο εαυτός σου. Και είναι και πολύ λυτρωτικό σε σχέση με το επάγγελμά μας. Το να είναι ένας ρόλος όσο πιο μακριά από μένα μου είναι ακόμη πιο ευχάριστο και προκλητικό. Με ιντριγκάρει».



Ενθυμούμενος μια παλιότερη συζήτησή μας στην οποία μου είχε πει πως η αγάπη της για τον κινηματογράφο την είχε οδηγήσει να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο υποκριτικής στο Λος Αντζελες, τη ρωτώ το μάλλον αυτονόητο: «Σε ιντριγκάρει το σινεμά;». «Το σινεμά είναι ο λόγος που έγινα ηθοποιός. Οσο μεγάλωνα επηρεαζόμουν περισσότερο από το σινεμά παρά από τις παραστάσεις που έβλεπα. Με γοήτευε πολύ περισσότερο ο κινηματογράφος.

Σε αντίθεση με την τηλεόραση, όπου ό,τι έβλεπα μου φαινόταν πάντα πολύ βατό. Στο σινεμά το αποτέλεσμα είναι μαγικό». Και με τα αστεράκια που μοιραία αποδίδονται από τους κριτικούς κινηματογράφου σε κάθε ταινία; Με την κριτική τι γίνεται; «Δεν το σκέφτομαι ποτέ προκαταβολικά. Αν διαβάσω μια κακή κριτική, σαφώς και θα επηρεαστώ.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δεν τους νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Κάνω μια δουλειά που θέλω να τη δει κόσμος και όπως όλοι μας στη ζωή, έτσι -ίσως και λίγο παραπάνω- κρινόμαστε και οι ηθοποιοί. Ξέρω ότι θα υπάρξουν διάφορες κριτικές. Εύχομαι οι πολλές να είναι καλές και λίγες οι κακές. Από την άλλη, την πολύ κακή κριτική, επειδή αγαπάω πάρα πολύ τη δουλειά μου και θέλω να είμαι δοτική και συνεπής, θα τη λάβω σοβαρά υπόψη και θα προσπαθήσω να σκεφτώ τι μπορεί να έκανα τόσο άσχημα.

«Μου αρέσει η αναγνωρισιμότητα, όταν για παράδειγμα συμμετέχω σε μια δουλειά για την οποία είμαι χαρούμενη και περήφανη και καλούμαι να μιλήσω γι’ αυτήν. Δεν βρίσκω κανέναν άλλο λόγο να δίνω συνεντεύξεις. Αλλά ακόμη και για τις δουλειές μου θα μιλήσω μια, δυο, τρεις, μετά θα καταντήσω γραφική»

Οι παλιότεροι ηθοποιοί λένε πως κάποια στιγμή σού φεύγει αυτό το άγχος. Εγώ -να σου πω την αλήθεια- δεν θα ήθελα να γίνω αναίσθητη απέναντι στην κριτική. Θεωρώ ότι μας βοηθάει. Βοηθητικό δεν είναι να σε παίρνει από κάτω η κριτική».
Η Ιωάννα δηλώνει ορκισμένη fan της Μέριλ Στριπ και λάτρης της αισθητικής του Κουέντιν Ταραντίνο, ενώ παραδέχεται πως δεν έχει δει αρκετό ελληνικό σινεμά.



Ο τρόπος που μιλά για τον αμερικανικό κινηματογράφο με οδηγεί να της απευθύνω μεταξύ αστείου και σοβαρού την ερώτηση «Εχεις γεννηθεί σε λάθος χώρα;». «Χμ... Ναι. Κοίταξε, στη σωστή χώρα έχω γεννηθεί ως προς τις δυνατότητες που πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε. Απλώς νομίζω ότι είμαστε σε λάθος χρονική στιγμή. Από την άλλη, θέλω να ελπίζω πως όλα αυτά που συμβαίνουν γίνονται για κάποιον λόγο, μας αφυπνίζουν, μας κάνουν πιο υπεύθυνους. Η περίφημη κρίση δεν είναι θέμα μόνο της κυβέρνησης ή της τρόικας. Ολοι μας ευθυνόμαστε για το πού είμαστε. Αλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Θέλω να ελπίζω ότι η δική μας γενιά και οι νεότερες που μεγάλωσαν και λειτουργούν μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα αποδειχτούν πιο υπεύθυνες. Ελπίζω ότι δεν θα συνεχίσουμε να κατρακυλάμε».

Γίνεται δηλαδή μια ηθοποιός που ακονίζει την τέχνη της σε όλα και με όλα τα διαθέσιμα μέσα να την αγγίζει η βαριά ανάσα της κρίσης; «Αυτή τη στιγμή ζω από τη δουλειά μου, η οποία με ευχαριστεί. Υπάρχουν κάποιες συγκυρίες που με κάνουν να είμαι πολύ καλά. Από την άλλη, όταν όλα είναι τόσο ρευστά γύρω μας, εννοείται ότι θα με απασχολήσει τι θα κάνω του χρόνου. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι έδεσα τον γάιδαρό μου.

«Αυτή τη στιγμή ζω από τη δουλειά μου, η οποία με ευχαριστεί. Υπάρχουν κάποιες συγκυρίες που με κάνουν να είμαι πολύ καλά. Από την άλλη, όταν όλα είναι τόσο ρευστά γύρω μας, εννοείται ότι θα με απασχολήσει τι θα κάνω του χρόνου. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι έδεσα τον γάιδαρό μου»

Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Από τη μία είναι το να έχεις δουλειά, από την άλλη το να έχεις δουλειά που σε ευχαριστεί. Από τη μία είναι το να πληρώνεσαι και από την άλλη το να πληρώνεσαι καλά. Είναι πάρα πολλές οι παράμετροι για να τις έχει κάποιος όλες μαζί. Αν τις έχει, είναι πάρα πολύ τυχερός. Προσωπικά έχω ρίξει το βάρος στην καλλιτεχνική αξία των πραγμάτων. Θέλω να είμαι δημιουργική, να νιώθω ότι κάνω βήματα κάθε φορά. Σαφώς το ζήτημα είναι και βιοποριστικό. Αφού μπορώ και ζω από τη δουλειά μου, είμαι καλυμμένη».

Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως η δημοσιότητα, η αναγνωρισιμότητα, ο φωτογενής προσδιορισμός «celebrity» δεν έχει πολλά να πει στην ίδια, τη ρωτάω αν έχει συμφιλιωθεί περισσότερο με τα παρεπόμενα του επαγγέλματός της. «Καλώς ή κακώς, ό,τι και να κάνεις στην τηλεόραση αναγνωρίσιμος θα γίνεις. Είναι απίστευτη όμως η απόσταση ανάμεσα στο “αναγνωρίσιμος” και στο “αναγνωρισμένος”», εξηγεί και συνεχίζει: «Μου αρέσει η αναγνωρισιμότητα όταν για παράδειγμα συμμετέχω σε μια δουλειά για την οποία είμαι χαρούμενη και περήφανη και καλούμαι να μιλήσω γι’ αυτήν.

Δεν βρίσκω κανέναν άλλο λόγο να δίνω συνεντεύξεις. Αλλά ακόμη και για τις δουλειές μου θα μιλήσω μία, δύο, τρεις, μετά θα καταντήσω γραφική. Ειλικρινά, υπάρχουν πολλές στιγμές που απλώς δεν έχω τι να πω. Ειδικά όταν το πράγμα ξεφεύγει από τα επαγγελματικά και πρέπει να μιλήσω για πιο προσωπικά πράγματα, όχι απαραίτητα για τη σχέση μου, ακόμη και για το πώς περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου, μου φαίνεται ανούσιο και περιττό. Δεν είμαι παρουσιάστρια υπό την έννοια ότι βγαίνω ως Ιωάννα να κρατάω συντροφιά στον κόσμο μέσα από το ποια είμαι ώστε στις συνεντεύξεις μου να μιλάω για μένα.

Εχω επιλέξει ένα επάγγελμα που το ζητούμενο είναι το ακριβώς αντίθετο. Θέλω να αφήσω εμένα στην άκρη και να υποδύομαι άλλους ανθρώπους. Αυτομάτως το να βγαίνω και να μιλάω για μένα είναι πολύ μακριά από αυτό που θέλησα ποτέ να κάνω. Για μένα αυτή είναι η μαγεία. Αν μιλήσει η Μέριλ Στριπ για τα πιστεύω της, τις αξίες της, για τον τρόπο που ζει, αυτό βρίσκω έναν λόγο να το ακούσω ή να το διαβάσω, γιατί πρόκειται για έναν άνθρωπο που πρώτα έχει καταξιωθεί για το έργο του.

Και το έργο της είναι αυτό που σε κάνει να σε ενδιαφέρει και το ποια είναι η ίδια. Ενας άνθρωπος που είναι στην αρχή της πορείας του τι να πει; Ακόμη κι εγώ να διάβαζα μια συνέντευξή μου θα έλεγα “γιατί να με ενδιαφέρει τι τρώει αυτή όταν ξυπνάει;”. Είναι αλήθεια πως γενικώς δεν μου είναι εύκολη η δημοσιότητα».