Ελένη Κοκκίδου: 30 χρόνια θεατρική «μουρμούρα»

Στην παράσταση «Αβελάρδος και Ελοΐζα», τη δεύτερη εκδοχή του σκηνοθέτη Γιάννη Καλαβριανού, ο έρωτας γίνεται συνώνυμο της απελπισίας. Συμβαίνει αυτό και στην πραγματική ζωή; «Με τον έρωτα χάνεις τον εαυτό σου, ξεγυμνώνεσαι, αν δεν βρεις ανταπόκριση μπορεί να γίνει βασανιστικός. Ο έρωτας είναι διαλυτικός. Δοκιμάζει το σώμα, την ψυχή, το πνεύμα». Μα οι μεγάλοι έρωτες που έγραψαν ιστορία είχαν άτυχο τέλος. «Ισως αυτός είναι ο λόγος που τους θυμόμαστε. Είμαι σίγουρη πως πολλοί άνθρωποι έζησαν μαζί όντας συνεχώς ερωτευμένοι».
Ελκονται οι γυναίκες από τους «ποιητές»; «Φυσικά και μια γυναίκα θέλει να ακούσει τον ωραίο λόγο. Το χιούμορ και οι εκπλήξεις που κουβαλούν οι ευφυείς άντρες γοητεύουν εύκολα μια γυναίκα. Ιστορικά αν το δούμε, οι φωτισμένοι άνθρωποι, ασχέτως φυσικής ομορφιάς, είχαν τρομερή επιτυχία στις γυναίκες».

Πώς συνδυάζονται τα καθημερινά γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς με το θέατρο; «Δουλεύω εντατικά. Εχει συρρικνωθεί η παλιά μου καθημερινότητα. Δεν δούλευα τόσο παλαιότερα. Πάντοτε έκανα κάτι άλλο παράλληλα με το θέατρο, τραγουδούσα κυρίως. Ναι, αποδέχτηκα αγόγγυστα τη νέα καθημερινότητά μου. Είμαι τυχερή. Δουλεύω σε πράγματα που με ενδιαφέρουν και με ευχαριστούν».

Πριν από τη σαρωτική επιτυχία του σίριαλ «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» δεν είχε μεγάλη τηλεοπτική παρουσία. Γιατί αποφάσισε να δεχτεί τον ρόλο της Βούλας; «Ηταν όντως δική μου επιλογή να μην κάνω πολλή τηλεόραση. Είχα παίξει βέβαια, αλλά σε λίγα πράγματα. Το σενάριο ήταν πολύ καλό. Η ιδέα της σειράς ήταν πολύ καλή. Είπα το ναι. Επίσης, είναι κωμωδία και χαίρομαι να κάνω κωμωδία». Μα δεν είναι διπολικό στην τηλεόραση να έχει έναν κωμικό ρόλο και στο θέατρο να καλείται να υπηρετήσει έναν δραματικό; «Αυτό είναι ο ηθοποιός όμως.

Και ίσως έτσι εξισορροπείται από τη μια το βαθιά συναισθηματικό του θεάτρου και από την άλλη το κωμικό της τηλεόρασης. Εύκολο; Μα τίποτα δεν είναι εύκολο. Ούτε έχω κάποια προτίμηση. Σε ξεκουράζει όμως ψυχικά η κωμωδία. Την ώρα που παίζεις ευφραίνεσαι».

Είναι το θέατρο μια απαιτητική δουλειά; «Είναι μια δύσκολη τέχνη. Πρέπει να είσαι ενήμερος για ένα σωρό πληροφορίες. Ψυχολογικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτισμικές. Θέλει μεγάλη μελέτη. Από την αρχή ήμουν υποψιασμένη ότι επρόκειτο για κάτι δύσκολο. Μπήκα αναγνωριστικά και ψηλαφιστά. Επέλεξα να δουλέψω με πνευματικούς ανθρώπους, με ανθρώπους με σοβαρότητα, όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Δεν ξεχωρίζω το θέατρο σε εμπορικό και ποιοτικό. Πιστεύω περισσότερο στη διάκριση ανάμεσα στο διεκπεραιωτικό θέατρο και το θέατρο που ψάχνεται. Εμένα με ενδιέφερε ανέκαθεν η έρευνα, να ψειρίζω τα πράγματα. Ποιο ήταν το τίμημα; Βγάζεις πολύ λίγα χρήματα. Μόνο αυτό».

Δεν ένιωσε παράπονο βλέποντας άλλους συναδέλφους της να κάνουν περιουσίες από το θέατρο; «Οχι. Μα ήταν επιλογή μου. Θυμό νιώθω, αλλά μόνο γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει θεατρική παιδεία. Γιατί οι θιασάρχες εκμεταλλεύονται την κρίση και αμείβουν ηθοποιούς με αδιανόητα μικρά ποσά. Κάτω από το μεροκάματο του ανειδίκευτου εργάτη».

Πόσα χρόνια κάνει θέατρο και τι μαθήματα ζωής πήρε; «Τριάντα χρόνια κάνω θέατρο. Τι έμαθα, ε; Ο άνθρωπος είναι ο ορισμός της αδυναμίας αλλά και της δύναμης. Θα πείτε “μα τι λέει τώρα”. Λέω απλά ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για το υπέρτατο κακό και το υπέρτατο καλό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τέχνη. Θα ήταν τόσο φτωχή, μα κυρίως τόσο αφόρητη η ζωή του».

Υπήρξε κάποια στιγμή σε αυτή την 30χρονη πορεία που σκέφτηκε να τα παρατήσει; «Δεν είπα ποτέ ότι θα τα παρατήσω. Βρίσκεσαι εκκρεμής, εκτεθειμένος όταν δουλεύεις ως ηθοποιός, αλλά μαθαίνεις να προσαρμόζεις τη ζωή σου σε σχέση με το επάγγελμα. Κανείς δεν σου υπόσχεται τίποτα και αυτή η δουλειά δεν σου επιτρέπει μια κανονικότητα». Ισως όμως να τη βοήθησε να αντιμετωπίσει τη ζωή ως παιχνίδι. «Οχι. Τώρα τελευταία την αντιμετωπίζω έτσι. Ισως εξαιτίας της ηλικίας μου ή μάλλον γιατί συνάντησα δυσκολίες τα τελευταία χρόνια. Εχω πιο πολλές ευθύνες ως ηθοποιός τώρα, αλλά παίζω πιο ανάλαφρα. Θεωρώ ότι μεγαλώνω καλά ως άνθρωπος. Σίγουρα μεγαλώνω ουσιαστικά. Οδεύω προς το καλύτερο αντί προς το χειρότερο».

Γιατί έγινε ηθοποιός; «Μακάρι να ήξερα. Ποτέ δεν κατάλαβα. Απλά από μικρή όποτε έβλεπα θέατρο ένιωθα μεγαλύτερη οικειότητα με αυτούς πάνω στη σκηνή παρά με τους θεατές. Ξέρετε ξεκίνησα να σπουδάζω Ψυχολογία. Τα παράτησα. Επειτα έγινα ξεναγός και κάθε μέρα ξεναγούσα γκρουπ τουριστών στην Αρχαία Ολυμπία, στους Δελφούς, στην Επίδαυρο, στα Μετέωρα, στις Μυκήνες, στη Σαντορίνη. Στα 22 μου μπήκα στη δραματική σχολή έπειτα από προτροπή φίλων μου. Δεν είχα αισθανθεί μέχρι τότε πουθενά αλλού ευτυχισμένη. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω την καλλιτεχνική μου φύση. Να καταλάβω ότι γι’ αυτό ήμουν φτιαγμένη. Αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα ήθελα να ήμουν αρχαιολόγος, να κάνω ανασκαφές. Θα μπορούσα να δουλεύω και με ζώα. Εχω μια γάτα. Τη Γουίνι. Ναι, είναι η ηρωίδα στις “Ευτυχισμένες μέρες”».



Η Ελένη Κοκκίδου κρατά τη συμβουλή που της είχε δώσει ο Λευτέρης Βογιατζής. Δεν μπαίνει μέσα στη σκηνή γνωρίζοντας εκ των προτέρων πού πηγαίνει και γιατί. Σπάνια έτυχε να παίξει θέατρο με λιγοστούς θεατές. Δεν ένιωσε ευχάριστα. Θα ήθελε να διδάξει θέατρο. Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να σκηνοθετήσει. Ποιοι ρόλοι τη σημάδεψαν; «Με δόνησε η “Γυναίκα της Πάτρας” και ο ρόλος της Αγαύης στις “Βάκχες”. Θα ήθελα όμως να παίξω και τη “Μάνα Κουράγιο”».

Μόλις τελειώνει η κουβέντα ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Οι θεατές βουρκώνουν με την ιστορία ενός ζευγαριού που υμνεί τον έρωτα, που επί 20 χρόνια δεν συναντήθηκαν παρά μόνο μία φορά και επικοινωνούσαν ανταλλάσσοντας παθιασμένες επιστολές. Φεύγοντας της κάνω την εξής ερώτηση. Ποιο είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια που λέει στις μικρές σκηνές όπου εμφανίζεται; «Λόγια ανταλλάξαμε βαριά».