Oι περισσότεροι μετανάστες του τρένου κατέβαιναν στη Γερμανία, αλλά ένας γεροδεμένος Έλληνας άντεχε να ταξιδέψει ακόμη πιο μακριά. Στην Ολλανδία. Όχι ότι το είχε προγραμματισμένο, αλλά από σύμπτωση ή ίσως και από τύχη. «Ο μετανάστης πάει τυφλά και όπου τον βγάλει η μοίρα του. Κάπως έτσι ήταν και ο πατέρας μου. Ήταν περίπου 26 χρόνων. Δούλεψε και σε εργοστάσιο, αλλά και ως ηλεκτροσυγκολλητής στα καράβια. Επειδή, ωστόσο, είχε μεράκι με την οδήγηση, έσφιξε τα δόντια, έμαθε άψογα τα ολλανδικά και δημιούργησε μια σχολή οδηγών, ενώ βραβεύτηκε κιόλας για αυτό» λέει ο Νίκος Βέρτης για τον πατέρα του, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα. Οι γονείς του ερμηνευτή παντρεύτηκαν από προξενιό και αυτό είναι κάτι που δεν τον αφήνει αδιάφορο, ακόμη και σήμερα. «Όταν ήμουν μικρός, τα κορόιδευα αυτά, αλλά έχω καταλάβει ότι ένα προξενιό έχει πολύ πιο γερά θεμέλια από τον έρωτα. Δύο άνθρωποι, όταν είναι έτοιμοι, μπαίνουν σε μια διαδικασία να γνωρίσουν o ένας τον άλλο, όχι τυφλωμένοι από έρωτα, αλλά μέσα από μια συμφωνία για τη δημιουργία οικογένειας. Έτσι, ξεκινάνε να αγαπάνε πιο ρεαλιστικά και αντικειμενικά. Πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια μπορεί να γελούσα, αλλά σήμερα δεν υπάρχουν πολλοί χωρισμοί σε γάμους από προξενιό» υποστηρίζει.
Συναντιόμαστε με αφορμή την κυκλοφορία, σε λίγες μέρες, του διπλού cd και dvd, από τις περσινές του συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, με τίτλο Νίκος Βέρτης live tour, καθώς συμπλήρωσε δέκα χρόνια στην ελληνική δισκογραφία.
Μεγάλωσε στην Ολλανδία. Επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη όταν ο Νίκος θα πήγαινε στη Β’ Δημοτικού. «Όταν ήρθα στην Ελλάδα, απλώς παραξενεύτηκα. Ήταν φιλόξενη χώρα η Ολλανδία με τους μετανάστες. Ούτε ένιωθα παράξενα στο σχολείο στην Ελλάδα. Μόνο που καμιά φορά, όταν μαλώναμε, με φώναζαν “Ολλανδό”. Είναι αυτό που λένε για τους μετανάστες, ότι στην πατρίδα σου είναι ξένος και στην ξενιτιά είσαι πάλι ξένος. Οι γονείς μου ζορίστηκαν πολύ στη ζωή τους. Πολύ. Και το εννοώ. Νοικοκύρηδες άνθρωποι, πάντα δούλευαν, ήθελαν να χτίσουν το δικό τους σπίτι. Ήταν μυρμήγκια και όχι τζιτζίκια. Περάσαμε δύσκολα με κάποια σοβαρά θέματα υγείας του πατέρα μου, αλλά τα ξεπεράσαμε κι αυτά. Τους θαυμάζω τους γονείς μου, γιατί άλλοι στη θέση τους θα τα είχαν παρατήσει. Δύσκολα χρόνια, πράγματι, αλλά αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, πάλι έτσι θα ήθελα να τα ζήσω. Δεν ένιωσα ποτέ ότι υπήρξαν κενά, γιατί ακόμη κι αν μας έλειπε κάτι, η μητέρα μου είχε τον τρόπο να μας το παρουσιάσει για να μην το ζητάμε. Εμένα μου άρεσαν πολύ κάποια συγκεκριμένα δημητριακά. Και μου έλεγε καμιά φορά, σε δικό της έξυπνο σενάριο: “Κοίτα, βρε παιδί μου, τι τρώνε αυτά τα παιδιά… Θα παχύνουν… Πώς θα κυκλοφορούν μετά;”. Με τον τρόπο της, λοιπόν, μας αποθάρρυνε» εξομολογείται ο Νίκος Βέρτης στο People.
Στην περίπτωσή του, ωστόσο, δεν ήταν μόνο οι γονείς που δούλευαν πολύ. Ήταν και οι ίδιος, ο οποίος σε ηλικία 12-13 ετών ήθελε να εργαστεί, φτάνοντας σε σημείο να μαλώνει μαζί τους. «Έψαχνα να βρω μεροκάματο. Πήγα, λοιπόν, σε ένα βενζινάδικο για το καλοκαίρι και τελικά το κράτησα και για τα σαββατοκύριακα του χειμώνα. Έπλενα αυτοκίνητα, έβαζα βενζίνη, δεν φοβόμουν τη δουλειά. Θυμάμαι πως ήμουν 13 ετών, όταν πήγαινα 6.30 το πρωί στο πρατήριο και περίμενα να ανοίξει στις 7.00. Έκλεινε 10.00 το βράδυ κι εγώ έφευγα στις 10.30. Από τα νερά είχαν γεμίσει κάλους τα πόδια μου και με μάλωνε η μητέρα μου, δεν ήθελε να πηγαίνω στη δουλειά».
Όταν ο Νίκος ήταν πλέον 15 ετών, η οικογένειά του επέστρεψε στην Ολλανδία. «Βρέθηκα ξαφνικά σε μια ήσυχη και ήρεμη πόλη, χωρίς διασκέδαση. Πειράχτηκα. Μου έστελναν φωτογραφίες οι φίλοι μου από τη θάλασσα, από τα κλαμπ που πήγαιναν στην Ελλάδα, ενώ εγώ ένιωθα εγκλωβισμένος. Το περίεργο με μένα είναι ότι, ενώ “έτρωγα χαστούκια”, δεν πτοήθηκα. Μου άρεσε το σχέδιο και γράφτηκα σε μια σχολή δομικών έργων. Ενώ, λοιπόν, θα έπρεπε να πάρω αναβολή, ο πρόξενος δεν μου την έδωσε και διέκοψα στο δεύτερο έτος. Επέστρεψα στην Ελλάδα, για να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Ως ομογενής και έχοντας και ολλανδική υπηκοότητα, έπρεπε να υπηρετήσω έξι μήνες. Ο πρόξενος δεν μου έδωσε τα κατάλληλα έγγραφα, με αποτέλεσμα να υπηρετήσω 18 μήνες τελικά. Στενοχωριόμουν, αλλά δεν πτοήθηκα» παραδέχεται σήμερα στο People. Δεν θυμάται ποτέ τη μητέρα του να κλαίει, ενώ το μόνο που θυμάται από τον πατέρα του είναι η στιγμή που έμπαινε στο σπίτι. «Έβλεπα πώς είχαν γίνει τα μπράτσα του πατέρα μου από τη δουλειά κι έλεγα πως κι εγώ ήθελα να γίνω έτσι. Τον θαύμαζα». Bullying δεν υπέστη ποτέ στην Ολλανδία κι όταν κάποιοι χρησιμοποιούσαν υποτιμητικά τη λέξη «Έλληνας», «τους το έκοβα κατευθείαν, με όποιον τρόπο έβρισκα».
Έχει παρεξηγηθεί στο παρελθόν με δηλώσεις του για το θέμα της απελευθέρωσης των ναρκωτικών. Όταν επανέρχομαι στο συγκεκριμένο ζήτημα, μου λέει εξαρχής πως δεν θα ήθελε να γίνει ξανά αντικείμενο σχολιασμού για τις απόψεις του. «Έχουμε παρωπίδες σε κάποια θέματα. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τους δέκα φίλους μου στην Ολλανδία οι δύο έκαναν χρήση ναρκωτικών. Στην Ελλάδα, όμως, από τους δέκα φίλους μου, οι οκτώ έχουν κάνει σίγουρα κάποια στιγμή ναρκωτικά στη ζωή τους. Εγώ μπορεί να μεγάλωνα δίπλα στα ναρκωτικά, αλλά δεν τα ακούμπησα.
Από τη στιγμή που δεν ήταν απαγορευμένα στην Ολλανδία και δεν υπήρχε ανάγκη να το παίξει κανείς cool και μάγκας, γιατί να τα ακουμπήσει; Είναι καλύτερο να δίνεις την επιλογή με την αποποινικοποίηση, γιατί οι Ολλανδοί που παίρνουν ναρκωτικά είναι πολύ λιγότεροι από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους».
Ακόμη κι αν δεν είσαι λάτρης των νυχτερινών μαγαζιών, γνωρίζοντας τον Νίκο, δεν γίνεται να μην αντιληφθείς την καθαρότητα του χαρακτήρα του και την αυθεντική λαϊκότητα που φέρει ως άνθρωπος. Στην οικογένειά του ήταν υποχρεωτικό τόσο ο ίδιος όσο και ο αδελφός του να μάθουν ένα μουσικό όργανο. Συμπτωματικά, άρχισε μπουζούκι, το οποίο στην αρχή δεν αγαπούσε και το έκανε ως αγγαρεία. «Μέχρι που η μουσική σχολή μας οργάνωσε μια συναυλία –9 ετών ήμουν– και έπαιξα μπροστά σε χίλια άτομα που με χειροκρότησαν. Εκεί κόλλησα το μικρόβιο, το οποίο κρατάει μέχρι και σήμερα. Με τον αδελφό μου, μάλιστα, όταν εγώ ήμουν 15, στην Ολλανδία, είχαμε αγοράσει κάποια μηχανήματα –ηχεία και κονσόλες– και ξεκινήσαμε να παίζουμε σε ελληνικά εστιατόρια».
Το πεδίο «προσωπική ζωή» είναι το άβατο του ερμηνευτή. Αναρωτιέμαι γιατί. «Γιατί ερωτεύομαι δύσκολα και ακόμα πιο δύσκολα αγαπάω. Είμαι αρκετά καχύποπτος στις σχέσεις. Πιστεύω στη χημεία, γιατί μόνος δεν μπορώ να χτίσω κάτι. Το ότι “χαλιέμαι” πολύ εύκολα δεν σημαίνει ότι είναι κακή η γυναίκα που είναι μαζί μου. Μπορεί εγώ να είμαι ο ανάποδος. Δύσκολα θα με γοητεύσει μια γυναίκα βαθιά, γι’ αυτό και σπάνια έχω κάνει σχέσεις. Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι με τη δουλειά που κάνω έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Έβλεπα πράγματα που με χαλούσαν. Δεν μου αρέσει, λόγου χάρη, να βλέπω να φλερτάρουν ενώ έχουν δίπλα τους τον ή τη σύντροφό τους. Προσωπικά, όταν μπαίνω σε σχέση, προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος» λέει. Ξέρω ότι είναι περίεργο να ακούς ένα νεαρό άντρα, 37 ετών, να διατυπώνει τόσο παραδοσιακές απόψεις.
Το ίδιο παραξενεύτηκα κι εγώ μιλώντας μαζί του. Ο τρόπος σκέψης του είναι συντηρητικός, σαν να βγήκε από άλλη εποχή. Το παραδέχεται και ο ίδιος. «Από τις γυναίκες είχα απαιτήσεις, ήθελα να καλύπτουν τα στάνταρ που είχα στο μυαλό μου. Ο τρόπος που στέκεται, κοιτάζει και περπατάει μια γυναίκα για μένα παίζει σημαντικό ρόλο. Ξέρεις, όταν τραγουδάω, παρακολουθώ τον κόσμο και όταν νιώσω ότι ένα παλικάρι αισθανθεί άσχημα που με κοιτάει η κοπέλα του, θα στείλω λουλούδια, για να τον κάνω να νιώσει καλά, να τον κάνω φίλο μου».
Φυσικά και κανείς δεν θα πίστευε ότι ο Νίκος είναι συνεχώς μόνος. Μπορεί να ερωτεύεται σπάνια, αλλά σίγουρα δεν διάγει ασκητικό βίο. «Μπορεί να ζω περιπέτειες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να μπω βαθιά μέσα σε μια σχέση. Σε κάθε νέα αρχή, κάνω σενάρια στο μυαλό μου, σκέφτομαι “λες να συμβεί αυτή τη φορά;”. Η πιο μακροχρόνια σχέση μου κράτησε επτά χρόνια» λέει ο ερμηνευτής, ενώ οι πολύ κοντινοί του άνθρωποι αποκαλύπτουν πως τρεις – τέσσερις σχέσεις είχε στη ζωή του, που να τις θεωρούσαν κι εκείνοι την «κοπέλα του». «Έχω μπει σε διαδικασία να σκεφτώ για γάμο, αλλά όχι ακόμη. Πρέπει την ιδέα του γάμου να τη χτίσεις επάνω στον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί. Όταν έχω μια κοπέλα, αρχίζω και σκέφτομαι “Κάνει αυτή για μάνα του παιδιού μου;”, “Θα με αντέξει αυτή η γυναίκα εμένα;”. Άσ’ τα, με βλέπω μοναχό σε μοναστήρι». Μια πρόσφατη διαδικτυακή φήμη, πάντως, τον ήθελε ένα βήμα πριν από τα σκαλιά της εκκλησίας. «Δυστυχώς όχι. Και λέω δυστυχώς, γιατί η οικογένεια για μένα είναι στόχος ζωής. Πολλές φορές, όμως, αναμασιέται μια πρόχειρη φήμη που μπορεί να γραφτεί από ένα ανόητο site, επειδή δεν έχουν κάποιο άλλο θέμα να παίξουν. Τι να κάνουμε… Κι αυτοί το ψωμάκι τους βγάζουν, οπότε δεν πειράζει. Όταν θα έχω κάτι επίσημο, λοιπόν, θα το παρουσιάσω πρώτος εγώ, μην αμφιβάλλετε».
Ίσως να είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος μπαίνει σε λίγο πιο προσωπικά μονοπάτια. «Κάτι συνέβαινε πάντα και χαλούσαν οι σχέσεις μου. Κανένα από τα κορίτσια που είχα δεν μου είπε να χωρίσουμε. Δεν έχω νιώσει την απόρριψη. Απλώς συνέβαιναν κάποια πράγματα, τα οποία τελείωναν αυτό που είχα. Κι επειδή εγώ τελείωνα τις σχέσεις μου, σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να έχω ζήσει και την απόρριψη. Επίσης, θεωρώ ανούσιο να είμαι σε μια σχέση χωρίς να υπάρχει η προοπτική του γάμου. Έχω μια κοπέλα δίπλα μου, γιατί θέλω –αν φυσικά τα καταφέρω– να γίνει γυναίκα μου. Αν αρχίσει και ξεφεύγει από τα στάνταρ που θα ήθελα να δω στη γυναίκα μου, αποχωρώ».
Κάνω χιούμορ, ρωτώντας τον αν θα έκανε σχέση με τραγουδίστρια. «Πλέον όχι!» λέει και γελάει. «Η γυναίκα μου θέλω να με αγαπάει πραγματικά. Θα περάσει δοκιμασίες μαζί μου, αλλά θα περάσει και καλά. Θα της κάνω, όμως, λίγο δύσκολη τη ζωή, για να δω αν αντέχει στα δύσκολα. Δεν θέλω να κάνω λάθος. Αν αντέξει τα δύσκολα, σημαίνει ότι είναι για μένα. Ούτε χρειάζεται να εργάζεται. Όσο εγώ μπορώ να αντεπεξέλθω σε όσα εκείνη χρειάζεται, θέλω να είναι μάνα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αν πάλι θέλει να δουλέψει και δεν επηρεάζεται η ιδιότητά της ως μάνα δεν με ενοχλεί. Θα ήθελα η κοπέλα μου να με προσγειώνει και όχι να “φουσκώνει” τα μυαλά μου με αέρα. Να μου επιβάλλει πράγματα με τον τρόπο της και όχι να της επιβάλλομαι».
Όταν δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες με την κοπέλα του, καθώς έκαναν ποδήλατο, ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση. «Θέλω να κρατήσω κάτι ξεχωριστό για τη γυναίκα που θα παντρευτώ. Ούτε εγώ θα ήθελα να δω τη μέλλουσα γυναίκα μου να φιλιέται στα περιοδικά. Ναι, έχω κάνει πράγματα στη ζωή μου, σ’ το εξομολογούμαι. Έκανα τις αμαρτίες μου, απάτησα. Δεν θεωρώ, όμως, απάτη το να είσαι περιστασιακά με μια κοπέλα και να κάνεις και κάτι άλλο».
Στην Ελλάδα της εύκολης φήμης, πάντως, πολύ συχνά άνθρωποι που δεν φωτογραφίζονται έχοντας μια γυναίκα στο πλευρό τους, ελαφρά και ανενδοίαστα χαρακτηρίζονται gay. Το ίδιο έχει συμβεί και με τον Νίκο. «Όταν ακούς κάτι που δεν ισχύει, το προσπερνάς. Τα πρώτα χρόνια με έλεγαν Τούρκο, μετά Αλβανό. Μετά είπαν ότι ο πατέρας μου είναι πολύ πλούσιος και εξαιτίας του έκανα καριέρα. Ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Πράγματα που δεν ισχύουν δεν με απασχολούν. Καταρχήν έχω μεγαλώσει στην Ολλανδία και μισώ τους ανθρώπους που ντρέπονται για τις ιδιαιτερότητές τους. Αν είσαι gay, δεν πρέπει να ντρέπεσαι να το πεις. Είχα παιδικούς φίλους gay, οι οποίοι δεν ντρέπονταν για αυτό.
Αν ήμουν gay, λοιπόν, δεν θα ντρεπόμουν με τίποτε να το πω δημόσια. Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς για κάποιες, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα είχα έστω και 1% μέσα μου ομοφυλοφιλικές τάσεις. Προσωπικά, ξέρεις, λυπάμαι για εκείνους που δεν έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και τους απομακρύνω από κοντά μου». Τον ρωτάω αν θα εκνευριζόταν σε περίπτωση που τον φλέρταρε ένας άντρας. «Δεν θα τσατιζόμουν. Εξαρτάται, βέβαια, και από τον τρόπο. Γνωστός άνθρωπος με φλέρταρε με χυδαιότητα και γλίτωσε το ξύλο στο δευτερόλεπτο, χωρίς όμως να νιώθω την ανάγκη να αποδείξω τι είμαι. Όσα λάθη και να έχω κάνει στη ζωή μου, η ηθική μου είναι πάντα ψηλά και μακάρι όλοι οι άντρες να φορούσαν τα παντελόνια που φοράω!».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
