Το νέο «μυστήριο» της Αγγελικής Νικολούλη

Η Αγγελική Νικολούλη, η γυναίκα που έχει εξιχνιάσει περισσότερες από 20 δολοφονίες και έχει βρει κοντά στους 1.600 αγνοούμενους σε ολόκληρο τον κόσμο καθηλώνοντας το τηλεοπτικό κοινό, επιστρέφει με ένα βιβλίο που διαθέτει όλα τα συστατικά ενός γνήσιου best seller. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, εξιχνιασμένη από την Ελληνίδα Miss Marple, στην οποία πραγματικά γεγονότα, άγνωστο παρασκήνιο και μυθοπλασία πλέκονται με έναν αριστοτεχνικό τρόπο. Η δυνατή εικόνα και η περιγραφή κόβουν την ανάσα, ενώ εκπρόσωποι του εκδοτικού οίκου επισημαίνουν ότι η Αγγελική σ’ αυτή τη συγγραφή είναι πιο ελεύθερη συγκριτικά με την πρώτη.

Εντονες ερωτικές σκηνές και άγρια εγκλήματα που διαπράχτηκαν από τη γυναίκα-αράχνη με τα κόκκινα χείλη βγαίνουν και πάλι στο προσκήνιο, υποσχόμενα να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Τα ονόματα και τα τοπωνύμια έχουν αλλαχτεί για ευνόητους λόγους. Σύμφωνα με την ιστορία, μια άγρια νύχτα του χειμώνα, σε ένα ερημικό ορεινό χωριό, μια νεαρή γυναίκα διαπράττει ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Με σατανικό σχέδιο καλύπτει τον φόνο και μπαίνει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Λίγα χρόνια μετά, ένας μάρτυρας βλέπει μια λεπτή σιλουέτα να σκάβει βαθιά στο σκοτάδι και το αίμα του παγώνει... Η Αθήνα ζει στους ρυθμούς των Χριστουγέννων. Μια δημοσιογράφος δέχεται μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα από δικηγόρο.



Της αποκαλύπτει την εξαφάνιση ενός νέου και δυναμικού επιχειρηματία και της ζητά να ερευνήσει την υπόθεση. Μαύρο σύννεφο καλύπτει το παρελθόν του γοητευτικού άνδρα, την ίδια στιγμή που μια ομίχλη μυστηρίου πυκνώνει συνεχώς γύρω από ατιμώρητα εγκλήματα. Η έρευνα ξεκινά και οι ιστορίες μπλέκονται και γίνονται μία. Οι παίκτες εναλλάσσονται σ’ ένα παιχνίδι θανάτου όπου όλα είναι ανοιχτά...

«...Τούτες οι θύμησες με κάνουν πάντα και βουρκώνω. Μόνη στο σπίτι, παρέα με το στολισμένο δέντρο, τα αναμμένα κεριά και το τζάκι, τα δυο λυκόσκυλα που μου εμπιστεύθηκε ο μοναχογιός μου φεύγοντας για τα ξένα, τις αστραπές, τη βροχή, τον δυνατό αέρα και τα άδεια δωμάτια. Στη συντροφιά και ο Σινάτρα, να με παρασύρει με τη βαθιά, μοναδική φωνή του στο “The Christmas waltz”. Αλήθεια, Φρανκ, χορεύεται το βαλς μόνο με έναν; Κάτι ο καιρός και η βαριά, γιορτινή ατμόσφαιρα, κάτι η κόπωση και το τζάκι, και γέρνω στου άσπρου καναπέ την πλάτη. Μαγικό το ταξίδι στον ύπνο μου. Στο παγωμένο χωριό του Αϊ-Βασίλη βρίσκομαι, στη Λαπωνία, και κάθομαι στα γόνατά του τρίβοντας τα χέρια μου που έχουν κρυσταλλιάσει. Κομπάρσος ο Aγιος και το σκηνικό στημένο παραμύθι για να γεμίζουν τα ταμεία και να χαίρονται τα παιδιά. Φυσικά και οι τουρίστες. Με βλέπω να βγαίνω από την καλύβα στους μείον δεκαπέντε βαθμούς με ένα μπλουζάκι και να παίζω με το χιόνι τουρτουρίζοντας απ’ το κρύο. Ο γιος μου να χαϊδεύει τρισευτυχισμένος τη γενειάδα του πανύψηλου Αγίου.

Ξυπνάω γελώντας χαρούμενη σαν παιδί που πήρε το γιορτινό του δώρο. Η μόνη παραφωνία στο όλο σκηνικό του ταξιδιού μας στη Λαπωνία, το παλτό που μου έκλεψαν στην καλύβα του Αγίου και πάγωσα απ’ το κρύο! Αλλά σιγά μην άφηνα το ατυχές περιστατικό να μου χαλάσει το αληθινό γιορτινό μου παραμύθι. Αυτό που ζούσα με το μοναχοπαίδι μου μικρό. Τώρα αλλού ο ενήλικας γιος και μόνη με τα όνειρα η ερευνήτρια μάνα.

Τόση εναλλαγή συναισθημάτων σε διάστημα είκοσι ωρών που βγήκα από τις έρευνες του “Τούνελ”; Να ανησυχήσω; Να τα αγνοήσω; Μήπως να ξανασκεφτώ το ταξίδι και να φύγω έτσι ξαφνικά για Αμερική; Να περάσω τις γιορτές με το ξενιτεμένο μου παιδί;



Γεμίζω το ποτήρι μου με το αγαπημένο μου κόκκινο κρασί και δυναμώνω τη φωτιά στο τζάκι. Με ταξιδεύει στο ημίφως αυτή η εικόνα. Ο ήχος του ξύλου που παραδίδεται στις φλόγες ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και με χαλαρώνει. Με μεταφέρει στην κουζίνα της γιαγιάς μου. Κάθομαι δίπλα της στο σκαμνί και τη βλέπω με την μπροστέλα της και το μύλο στα χέρια να καβουρδίζει τον φρέσκο καφέ στο τζάκι. Της ζητάω να μου πει παραμύθια, αλλά προτιμά τις πραγματικές ιστορίες της ζωής.

Ο Σινάτρα μου τραγουδά τώρα το “My way”. Αφήνομαι με μάτια κλειστά στη μελωδία του, όταν ακούω παράλληλα και την Αλεξίου να τα δίνει όλα για ένα τανγκό. Μόνο που η μουσική της μου έρχεται απ’ τον καναπέ, κάπου στο ύψος των ποδιών μου. Απ’ το κινητό μου τηλέφωνο. Πρόσφατα την κατέβασα στον ήχο των κλήσεων, γιατί νοστάλγησα τανγκό. Πώς είχα την εντύπωση ότι το ’χα κλείσει; Ατιμο πράγμα η συνήθεια.

“Η κυρία Νικολούλη; Ζητώ συγγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...”.
Μεσάνυχτα και κάτι. Δε θα ’ναι για καλό, παραμονές Χριστουγέννων.
“Ελένη Δημητρίου, δικηγόρος. Επιτέλους... Εσείς ψάχνετε, αλλά εγώ σας βρήκα...”.
Νομικός σε μεταμεσονύκτια κλήση. Για να δούμε.
“Κυρία Νικολούλη, πρέπει να μιλήσουμε. Εμαθα ότι είστε στην Αθήνα αυτές τις μέρες απ’ το διευθυντή σας. Αυτός μου έδωσε και το τηλέφωνό σας...”.
Να με αφήσουν χαλαρή απ’ το κανάλι; Ούτε στα τρελά μου όνειρα...
“Τι συμβαίνει, κυρία Δημητρίου; Σας ακούω αναστατωμένη”.
“Πρόκειται για μια σοβαρή υπόθεση”.
“Εξαφάνιση γνωστού σας;”.
“Φίλου και πελάτη. Επιχειρηματίας γύρω στα σαράντα”.
“Με τι ασχολούνταν; Μήπως είχε λόγους να χαθεί; Να βαρέσει κανόνι; Η οικονομία μας, βλέπετε, πάει απ’ το κακό στο χειρότερο...”.
“Καμία σχέση με όλα αυτά. Μιλάμε για μεγάλη περιουσία. Δυναμικός και ωραίος άντρας”.
“Νέος, ωραίος και επιχειρηματίας... Να φανταστώ κάποιο θηλυκό; Γοητευτικό;”
“Γυναίκα-αράχνη, Αγγελική - μου επιτρέπεις τον ενικό... Μαύρη χήρα...”.
Η φωνή της ξαφνικά αλλάζει σα να τη βάρυνε ο τρόμος. Τα χάνω. Δεν περίμενα αυτές τις μέρες και σε ώρες πλήρους αποχαύνωσης τέτοιο σκηνικό. Να είναι φάρσα απ’ τον Κοσμά; Εχει πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ και μας παίζει κάπου-κάπου με τα αστεία του. Ειδικά όταν βρισκόμαστε για μέρες εκτός καναλιού... Αλλά μες στην άγρια νύχτα στις γιορτές;
“Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα κάπως”.
“Σου μιλάω για διαβολογυναίκα. Δε χωράει αμφιβολία ότι έστησε παγίδα. Κι όχι μόνο στο φίλο μου”.
Η διαίσθησή μου, που ξέρει απ’ αυτά, χτυπάει κόκκινο.
“Αν δεις τι ανακάλυψα ψάχνοντας στο σπίτι του...”.
 Η ανάσα μου λιγοστεύει, αφού την κρατάω για να ακούσω καλύτερα κάποια σκόρπια στοιχεία της υπόθεσης που μου λέει χαμηλόφωνα η δικηγόρος.
“Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σε πήρα μες στα μαύρα μεσάνυχτα. Επείγει να συναντηθούμε. Αύριο μπορείς;”.
«Αν μπορώ; Και το ρωτάς;». Ποια Χριστούγεννα και ποιες διακοπές...».