«Οσα μου έμαθε η ψυχανάλυση»

Κορδελιό Θεσσαλονίκης, δεκαετία του ’80. Σπίτι φτωχικό, γεμάτο αγάπη. Ο πατέρας στο μεροκάματο, η μητέρα στην κουζίνα, τα κορίτσια στο σαλόνι οκλαδόν γύρω από μια σόμπα καθαρίζουν μανταρίνια και πετούν φλούδια στο μαντέμι. Μοσχοβολιά παντού, κι ύστερα γέλια, και τρα- γούδια και χορός. Πυρακτωμένα όνειρα. Στη μέση εκείνη.

Η Κυριακή ή Κούλα ή Κική ή Κέλλυ. Τραγουδά Αντζελα με το κοντάρι μιας σκούπας για μικρόφωνο και το κέφι ανάβει. Θείες, γιαγιάδες, παππούδες, παλαμάκια, γέλια, κουνήματα, σφυρίγματα, λουλούδια, υποκλίσεις, δυνατά φώτα και σαλόνι-πίστα. Τα Σαββατοκύριακα το γλέντι μεταφέρεται άλλοτε στον τόπο καταγωγής της μητέρας, την Καβάλα, κι άλλοτε στο παγωμένο Κιλκίς απ’ όπου κρατάει η σκούφια του πατέρα: «Ωραία χρόνια. Ανέμελα κι ακόμη ζωντανά». Μία της φράση μόνο αρκεί για να περιγράψει την ευτυχία ενός παιδιού. Η ματιά της, λαμπερή, παιδιάστικη, ανίκανη να αφηγηθεί οτιδήποτε άλλο πέρα από την αλήθεια: «Εγώ γεννήθηκα για να τραγουδάω. Ημουν πολύ καλή μαθήτρια, αλλά τα γράμματα δεν με ταξίδευ- αν όσο η μουσική. Δεν είχαν ρυθμό, κίνηση, παλμό. Δεν μπορούσαν να με κάνουν να δακρύσω από γέλιο ή να πλαντάξω από κλάμα όπως οι στίχοι ενός κομματιού. Για μένα δεν υπήρχε κάτι άλλο πέρα από το τραγούδι. Κι αν κάποια στιγμή μού πέρασε από το μυαλό να σπουδάσω Νοσηλευτική, το έκανα με το σκεπτικό “μάθε τέχνη κι άστηνε”».

Στη ΣΤ’ Δημοτικού, η Κέλλυ αρπάζει το πρώτο λεωφορείο που βρίσκει μπροστά της και λέει στον οδηγό: «Σήμερα, πάω να συναντήσω το όνειρό μου. Θα με πας μέχρι εκεί;». Το λεωφορείο παρεκκλίνει από την προκαθορισμένη του πορεία αφήνοντας τη μικρή μπροστά στη λεωφόρο των ονείρων της: «Στα 11 μου πήγα και γράφτηκα στο Σύγχρονο Ωδείο για μαθήματα ορθοφωνίας και βυζαντινή μουσική. Στη Β’ Λυκείου, συγχρόνως με το σχολείο, ξεκίνησα να δουλεύω Παρασκευοσάββατα σ’ ένα μαγαζί της Θεσσαλονίκης, το “Κοσμοδρόμιο”, ύστερα από παρότρυνση του αγαπημένου μουσικοσυνθέτη Ακη Γούναρη. Οι γονείς μου τα χάσανε!

Ηξεραν όμως ότι η αγάπη μου ήταν πολύ πιο ισχυρή από την άρνησή τους κι έτσι δέχτηκαν να με αφήσουν λέγοντάς μου: “Πήγαινε, αλλά εάν αισθανθούμε ότι μας προσβάλλεις, να ξέρεις ότι η πόρτα αυτού του σπιτιού θα είναι για σένα κλειστή”». Πάει. Με πείσμα, ταλέντο, χάρισμα, σκληρή δουλειά και λίγα χρήματα καταφέρνει να ξεχωρίσει και να καθιερωθεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα στη μουσική συνείδηση του δύσκολου θεσσαλονικιώτικου κοινού: «Προσπάθησα πολύ. Το “μαγαζί” που λέγεται Κέλλυ Κελεκίδου το έχτισα μόνη μου πετραδάκι, πετραδάκι. Μόνη μου αγόραζα μικρόφωνα, ρούχα, παπούτσια και οτιδήποτε χρειαζόταν για να πάω ένα βήμα μπροστά. Από τα λεφτά που έπαιρνα, τα οποία ήταν λιγότερα απ’ όσο κόστιζε ένα μπουκάλι, έβαζα ελάχιστα στην άκρη. Ηξερα ότι την εικόνα μου έπρεπε να τη φτιάξω μόνη μου και πάλεψα πολύ γι’ αυτό.

Το καλό ήταν ότι όσο έμενα Θεσσαλονίκη δεν έφυγα από το σπίτι των δικών μου κι έτσι τα έξοδά μου περιορίζονταν μόνο σε εκείνα που αφορούσαν στις εμφανίσεις μου στην πίστα». Ακολουθούν συνεργασίες με πολλά μαγαζιά της συμπρωτεύουσας μέχρι να καταλήξει στο «Ρόδον». Γνωρίζει τον Νίκο Νικολαΐδη, που της γράφει το ξεσηκωτικό «Γλύκα-γλύκα, γλυκιά μου» και το κορίτσι του Βορρά ταξιδεύει πλέον στα χείλη ολόκληρης της χώρας…

Ο μεγάλος έρωτας, η πιθανή φυγή και ο λαμπερός γάμος

Ετος 2004, Σαββατόβραδο στο «Ρόδον». Εκείνη στην πίστα. Στα πρώτα τραπέζια διασκεδάζει με την παρέα του ένας φτασμένος τραγουδιστής, ο Νίκος Κουρκούλης. Την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και στο τέλος του προγράμματος της αφήνει το τηλέφωνό του. Η Κέλλυ δεν του τηλεφωνεί ποτέ. Δεν θέλει να την περάσει για εύκολη. Εκείνος επιμένει ξανά και ξανά μέχρι τη στιγμή που καταφέρνει να την πείσει να βγουν για έναν καφέ στην πόλη. Οταν τους πλησιάζει μια γυναίκα και τους αφήνει την κάρτα της λέγοντάς τους «Κύριε Κουρκούλη, έχω κατάστημα με παιδικά ρούχα, θα σας χρειαστεί!», η Κέλλυ συνειδητοποιεί ως διά μαγείας ότι αυτός είναι ο άντρας της ζωής της: «Ο έρωτάς μου για τον Νίκο δεν ήταν κεραυνοβόλος. Οταν γνωριστήκαμε δεν ήμουν στη φάση τού να κάνω σχέση. Είχα διάφορα θέματα που έπρεπε να λύσω και πάλευα για την καριέρα μου. Ενέδωσα γιατί ο τρόπος που με φλέρταρε ήταν πάρα πολύ ωραίος και πάρα πολύ ρομαντικός. Από εκεί και πέρα, ενώ έχουμε πολλά κοινά στοιχεία, είμαστε και πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες.

Εκείνος είναι πάρα πολύ κλειστός, εγώ ιδιαίτερα εξωστρεφής. Αν έχω κάτι, θέλω να το συζητήσω εδώ και τώρα. Δεν μπορώ να το κρατάω μέσα μου. Είμαι πιο έξω καρδιά». Μια καρδιά εξωστρεφής μεν, ευαίσθητη δε, που πολλές φορές βρήκε την ισορροπία της στο κρεβάτι ενός ψυχαναλυτή: «Ψυχανάλυση έχω κάνει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου, όπως έχω πάει και πάρα πολλές φορές σε ψυχολόγο. Οταν ζούσα στη Θεσσαλονίκη είχα την οικογένειά μου και τους φίλους μου, στους οποίους έβγαζα καθετί που με απασχολούσε. Οταν κατέβηκα στην Αθήνα αυτή η εκτόνωση ήταν για μένα εκ των πραγμάτων δύσκολη. Κάποια στιγμή, όταν μου προτάθηκε να γίνω πρέσβειρα κακοποιημένων γυναικών και γνώρισα κάποιες από κοντά, αντιλήφθηκα ότι οι ιστορίες τους ταυτίζονταν με πράγματα που υπήρχαν καταχωνιασμένα στη δική μου ψυχή. Με απωθημένα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει καν ότι υπήρχαν. Οι γυναίκες αυτές με βοήθησαν πολύ να βρω τον εαυτό μου και να τον απαλλάξω από τα περιττά βάρη. Η ψυχανάλυση με έμαθε να πάψω να βάζω την Κέλλυ σε δεύτερη μοίρα και μου ξεκλείδωσε έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε. Μέσα από τις συνεδρίες μπόρεσα να συνθέσω από την αρχή, κομματάκι-κομματάκι, το παζλ του εσωτερικού μου κόσμου».

Λίγο διάστημα μετά τη γνωριμία της με  τον Νίκο και την επιτυχία τού «Γλύκα-γλύκα», η Κέλλυ κατεβαίνει στην Αθήνα και συνεργάζεται στο Γκάζι με τον Χρήστο Δάντη. Αν και στην αρχή ζούνε σε διαφορετικά σπίτια, η κοινή ζωή τους έχει ήδη δρομολογηθεί, με τον ερχομό του γιου τους λίγα χρόνια αργότερα να επισφραγίζει την ευτυχία τους.




Παντρεύονται με πολιτικό γάμο όταν εκείνη διανύει τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της και με τη θρησκευτική τελετή να μετατίθεται σε χρόνο αόριστο: «Το πόσο μου αρέσει η ιδέα του θρησκευτικού γάμου με πέπλα, νυφικά, μπομπονιέρες, καλεσμένους και πάρτι δεν μπορώ να το περιγράψω. Θέλω να φτάσω στην εκκλησία με κάποιο από εκείνα τα τεράστια φουσκωτά νυφικά- υπερπαραγωγή που ζωγράφιζα μικρή έχοντας στο πλάι μου τον γιο μου. Το παιδάκι μου θα με πάει στην εκκλησία και το παιδάκι μου θα με παραδώσει στον Νίκο!».

Η Κέλλυ και ο Νίκος, πέρα από τα ευχάριστα της ζωής, θα κληθούν να βιώσουν και δύσκολες στιγμές - όπως η περιπέτεια που αντιμετώπισε εκείνος με την υγεία του και ο θάνατος της μητέρας τής Κέλλυς. Δυσκολίες που θα τους δέσουν ακόμη περισσότερο και θα τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι, πέρα από την υγεία, τα πάντα μπορούν να αντιμετωπιστούν: «Είμαι άνθρωπος που αγωνίζεται για όλα γιατί έτσι έμαθα από μικρή. Αυτό που δεν αντέχω είναι να υποφέρουν άλλοι άνθρωποι. Οσον αφορά στον εαυτό μου, αντέχω πάρα πολλά. Αυτό που πραγματικά με τρομάζει είναι το μέλλον του παιδιού μου. Στη χώρα αυτή δεν σου αφήνουν πλέον και πολλά περιθώρια για να ελπίζεις, γι’ αυτό, αν η κατάσταση χειροτερέψει, μπορεί να φύγουμε για εξωτερικό. Ο γιος μας είναι η μεγάλη μας προτεραιότητα και αν κρίνουμε ότι η ζωή του κάπου αλλού θα είναι καλύτερη, τίποτα δεν θα μας εμποδίσει από την μεγάλη αυτή φυγή».

Οταν της λέω ότι με τέτοιο λίκνισμα γοφών που επέδειξε στο DWTS θα γινόταν το πρώτο όνομα σε κάποιο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, εκείνη γελάει δυνατά. Παραγγέλνουμε κι άλλο καφέ. Και γλυκό και πίτσα και «όνειρα» και δώρα στον Αγιο Βασίλη που μας κλείνει το μάτι από το απέναντι μαγαζί: «Ξέρεις τι θέλω να φέρει φέτος; Αγάπη και δώρα σε όλα τα παιδάκια που ζουν μόνα τους. Σε εκείνα που πονούν και υποφέρουν και στα άλλα που δεν είχαν την τύχη να αγαπηθούν. Εγώ δεν θέλω τίποτα. Ο,τι κι αν του ζήτησα έτσι κι αλλιώς στη ζωή μου μού το έφερε και με το παραπάνω».