Η αθώωση της Ειρήνης Μελισσαροπούλου έγινε βιβλίο - Είχε συλληφθεί στο Χονγκ Κονγκ με 2,6 κιλά κοκαΐνης

Οι δύο γυναίκες αστυνομικοί από το Χονγκ Κονγκ περιέφεραν σαν «τρόπαιο» την ψηλή κοπέλα με την κουκούλα στο κεφάλι, μέσα στο αεροδρόμιο, ενώ κόσμος την περιεργαζόταν απορημένος. Γύρω της φωτογράφοι, τηλεοπτικές κάμερες και δημοσιογράφοι φώναζαν έχοντας βγάλει το scoop της ημέρας, ενώ λίγο πιο πίσω έτερη αστυνομικός κράταγε το σακίδιο της κοπέλας και μια σακούλα που περιείχε 2,6 κιλά κοκαΐνης.



Το ημερολόγιο έγραφε Δευτέρα 20 Νοεμβρίου του 2017 όταν η 17χρονη τότε Ειρήνη Μελισσαροπούλου, ένα εντυπωσιακό κορίτσι από τη Μυτιλήνη, είχε μόλις συλληφθεί και για τα επόμενα έξι χρόνια θα πέρναγε τον δικό της προσωπικό Γολγοθά, μέχρι να αθωωθεί πρώτα στο Χονγκ Κονγκ και ακολούθως στην Ελλάδα.

Το βιβλίο «Η αθώωση» που υπογράφει ο δικηγόρος της Σάκης Κεχαγιόγλου περιγράφει άγνωστες και πολύ δύσκολες στιγμές που έζησε η ανήλικη τότε Ειρήνη στα σωφρονιστικά ιδρύματα του Χονγκ Κονγκ περιμένοντας να δικαστεί.

Τα γράμματα απόγνωσης, η σκληρή δουλειά στη φυλακή, η αποπνικτική ζέστη και το σχεδόν στρατιωτικό πρόγραμμα που ακολουθούσε μαζί με άλλες κρατούμενες αποκαλύπτονται στις σελίδες του βιβλίου για τη νεαρή Ελληνίδα και την απίστευτη περιπέτεια που έζησε.

Το πρώτο σοκ

Η Ειρήνη Μελισσαροπούλου είχε περάσει από δύο ελέγχους στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ όταν τη σταμάτησαν για έναν τρίτο, λίγο πριν βγει έξω στον δρόμο. Τον δέχθηκε αδιαμαρτύρητα και σε αυτόν έμελλε να βρεθεί το συμπιεσμένο πακέτο με την κοκαΐνη που της είχαν ράψει στο σακίδιο, χωρίς η ίδια να γνωρίζει τίποτε.

«Όταν συνελήφθη» γράφει ο γνωστός δικηγόρος στην αρχή του βιβλίου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Φερενίκη”, «η Ειρήνη ρώτησε τους τελωνειακούς τι είχε μόλις συμβεί. Μόλις της ανακοίνωσαν ότι επάνω της βρέθηκαν και κατασχέθηκαν 2,6 κιλά κοκαΐνης αμέσως έβαλε τα κλάματα. Το σοκ ήταν τεράστιο».

Η νεαρή κοπέλα σε κατάσταση σοκ όταν ερωτάται από τους τελωνειακούς για ποιο λόγο ταξίδεψε στο Χονγκ Κονγκ απάντησε ότι «είχε έρθει για να περάσει από κάποιο κάστινγκ και την επόμενη ημέρα θα ερχόταν και ο φίλος της, ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην Αιθιοπία και με τον οποίο είχαν συνταξιδέψει από την Ελλάδα στην Αντίς Αμπέμπα».

Ένα ταξίδι που ξεκίνησε με προσδοκίες, μόλις είχε καταλήξει σε έναν εφιάλτη που μόλις άρχιζε για τη 17χρονη τότε νεαρή, που απλά πίστεψε ότι θα μπορούσε να γίνει μοντέλο με όσα κολακευτικά της έλεγαν ο φίλος της και οι φίλοι του στην Αιθιοπία λίγο πριν πετάξει για το Χονγκ Κονγκ.

Ο άνδρας που είχαν ταξιδέψει μαζί στην Αντίς Αμπέμπα ο οποίος της είπε να μην ανησυχεί, όταν του τηλεφώνησε αφού είχε πλέον συλληφθεί, εξαφανίστηκε. Ακολούθως ο αριθμός τηλεφώνου του έπαψε πλέον να υφίσταται και να λειτουργεί, δείγμα και αυτό ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονταν καθόλου καλά για τη νεαρή Ελληνίδα.

«Λίγες ώρες μετά η Ειρήνη μεταφερόταν στις Φυλακές Ανηλίκων και Μετεφήβων του Χονγκ Κονγκ. Οι αστυνομικοί της υπέδειξαν να υπογράψει έγγραφη ομολογία και να παραδεχτεί την ενοχή της. Παρά την πίεση που της ασκήθηκε, δεν υπέκυψε ποτέ».



Γράμματα απόγνωσης

Ο πατέρας της Ειρήνης, αστυνομικός στο επάγγελμα, είναι αυτός που ζητάει από τον Σάκη Κεχαγιόγλου να αναλάβει την υπεράσπιση της κόρης του, σοκαρισμένος από τη σύλληψή της και χωρίς να γνωρίζει λεπτομέρειες.

«Είχε ενημερωθεί από συναδέλφους του ότι η κοπέλα με την εντυπωσιακή εμφάνιση, τις μαύρες μπότες, την κόκκινη φούστα, το λευκό μπλουζάκι και τη μαύρη κουκούλα της αστυνομίας με την οποία περιέφεραν την Ειρήνη οι αρχές του αεροδρομίου ήταν η κόρη του».

Μια κόρη προφυλακισμένη πλέον που έχει δικαίωμα να μιλάει μια φορά το μήνα για δέκα λεπτά με τον δικηγόρο της και η οποία γράφει στους γονείς της γράμματα απόγνωσης περιμένοντας απάντηση.

«Κάθε μέρα εδώ λέω τον εθνικό μας ύμνο. Ξεφτίλισα την πατρίδα μου. Δεν έχω νέα σας. Κάθε μέρα η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή όταν η κυρία πιάνει τα γράμματα για να μας τα μοιράσει στο τέλος της βραδιάς...» γράφει σε ένα από αυτά στις 18 Φεβρουαρίου του 2018.

Σε άλλο που γράφτηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους τα λόγια της είναι λόγια απελπισίας: «Άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου βγαίνουν. Είκοσι χρονών είμαι, μαμάκα. Όμως πείτε μου τι γίνεται με την υπόθεσή μου, κανένα καλό νέο;».

Η Μελισσαροπούλου θα ζήσει την κινέζικη πρωτοχρονιά μέσα σε ένα κελί της φυλακής Lao King Gal, η οποία βρίσκεται 15 χιλιόμετρα έξω από το Χονγκ Κονγκ, βλέποντας ελάχιστα τα πυροτεχνήματα από τα παγωμένα παράθυρα.

«Η Ειρήνη εκείνη την μέρα δεν εργάστηκε, αλλά ούτε γιόρτασε. Ούτε ένα γιορτινό τραπέζι δεν στρώθηκε για τις κρατούμενες στη φυλακή» γράφει ο Σάκης Κεχαγιόγλου «παρά τους δόθηκε άδεια από την εργασία τους και μερικά γλυκίσματα (ζελεδάκια), για το καλό».

Σε ένα γράμμα προς τους γονείς της η νεαρή εξηγεί: «Δεν σας έγραψα γιατί προέκυψαν κάποιοι καυγάδες, κλεψιές και διαφωνίες μεταξύ των συγκρατουμένων, γι’ αυτό μας είχαν στην μπούκα οι καθηγήτριες και μας έλεγαν να γυαλίσουμε πάρα πολύ καλά τα παπούτσια μας...».

Όπως επισημαίνει τον Μάιο του 2018, παρότι δεν ήξερε πώς να πιάσει το σίδερο, πλέον έχει γίνει εξπέρ και «τώρα παίρνω και τα εύσημα από τις κυρίες... Είμαι λίγο περήφανη για τον εαυτό μου. Τελικά χθες παρέδωσα διακόσια και βάλε ζευγάρια υπηρεσιακές στολές...».



Ζούμε με τις κατσαρίδες

Τα γράμματα της νεαρής κοπέλας σύμφωνα με τον συγγραφέα «αποτελούν στην πραγματικότητα γράμματα στον εαυτό της. Ένα ημερολόγιο που αποτύπωνε τον συναισθηματικό της κόσμο».

Η διάθεσή της αλλάζει μέρα με τη μέρα κάτι που φαίνεται και σε αυτά που γράφει: «Πριν από μισή ώρα βούλιαξα μεσ΄ στα νερά μια τετράπαχη καφέ και τεράστια κατσαρίδα... Πλέον οι κατσαρίδες έχουν γίνει μέρος της ζωής μου. Αφού με το που πηγαίνουμε στην τάξη βρίσκουμε και καμιά δεκαριά. Άλλες φορές μισοξεψυχισμένες και άλλες φορές να περιπλανιούνται στα τραπέζια, στα γραφεία και στις τουαλέτες. Ζω έναν εφιάλτη...».

Εκτός από τις κατσαρίδες οι κρατούμενες βιώνουν και άλλες εφιαλτικές στιγμές τρέχοντας με καύσωνα, ενώ μετά ακολουθεί εργασία και οι μέρες κυλούν μονότονες σαν τις στάλες της βροχής που πέφτει καθημερινά στη φυλακή. Τα γενέθλια της ενηλικίωσης θα σημάνουν τη μεταγωγή της από τις φυλακές ανηλίκων σε αυτές των ενηλίκων και «οι συνθήκες στα γράμματα της Ειρήνης περιγράφονται άθλιες και τριτοκοσμικές.

Καθ’ όλο το διάστημα κράτησής της είδε τους γονείς της μια φορά πίσω από ένα τζάμι, ενώ μόνη παρηγοριά ήταν οι συχνές επισκέψεις του Γενικού πρόξενου και του πρόξενου που της μετέφεραν νέα ή απλά συζητούσαν μαζί της.

Όταν αρχίζει η δίκη της στο Ανώτατο Δικαστήριο του Χονγκ Κονγκ η νεαρή Ελληνίδα δηλώνει αθώα, παίρνοντας το ρίσκο μιας πολύχρονης καταδίκης, έχοντας δίπλα της τους γονείς της και τον Σάκη Κεχαγιόγλου που ανέλαβε αφιλοκερδώς την υπόθεσή της.

Ο εισαγγελέας ζητεί την ενοχή της, οι συνήγοροί της καταθέτουν τις αποδείξεις της αθωότητάς της, η πρόεδρος απευθύνεται στους ενόρκους ζητώντας τους να αποφασίσουν και αυτοί αποσύρονται για την ετυμηγορία που θα κρίνει το μέλλον της Ειρήνης.

Η ώρα της ελευθερίας

Ο barrister (συνήγορος υπεράσπισης από το Χονγκ Κονγκ) ενημερώνει τον Έλληνα συνάδελφό του ότι για να βγει απόφαση θα χρειαστούν οχτώ έως δέκα ώρες. Τελικά χρειάστηκαν μόλις δυόμιση ώρες για να ακουστεί η λέξη «αθώα» με ομόφωνη απόφαση των ενόρκων που βρήκε την μέχρι τότε κατηγορούμενη μέσα σε ένα γυάλινο κουβούκλιο.

«Συνηθισμένος από την πρακτική των ελληνικών δικαστηρίων» γράφει ο συγγραφέας, «όπου ο κρατούμενος επιστρέφει στη φυλακή, δεν περίμενα ότι η Ειρήνη μέσα σε μια ώρα θα ήταν ελεύθερη. Κατέβηκα στα κρατητήρια μαζί με τους γονείς της οι οποίοι περίμεναν απέξω και εγώ μπήκα μέσα για να τη δω και να τη συνοδεύσω προς την ελευθερία».

Μετά από λίγες ώρες γονείς, κόρη και οι συνήγοροι έτρωγαν σε ένα καλό εστιατόριο για να γιορτάσουν την απόφαση και στην ερώτηση του συγγραφέα «τι θέλει να κάνει με την επιστροφή της στην Ελλάδα, εκείνη κοιτώντας τον πατέρα της ωριμότερη και γαλήνια όσο ποτέ άλλοτε, είπε με σιγουριά πως το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο σπίτι της και στο νησί της».