Τα πασχαλινά αυγά της κυρίας Ευλαλίας

Η κυρία Ευλαλία ήταν σήμερα στα νεύρα της πρωί-πρωί. Ο κ. Αναξίμανδρος, ο σύζυγός της, έτρεμε καθώς την έβλεπε να βροντά την παντόφλα της στο πάτωμα.
-Μα Ευλαλίτσα μου, μη κάνεις έτσι παιδί μου! Έχουμε καιρό. Ακόμα είναι Μεγάλη Τρίτη. Ως το Σάββατο μας μένουν τόσες μέρες...

-Εννοώ Αναξίμανδρε να γίνει αυτό που είπα! Καταλαβαίνεις; Θέλω τριακόσια αυγά από σήμερα! Δεν έχω καμία όρεξη να πάω την τελευταία μέρα και να μου πουλήσουν όλα τα κλούβια... Άλλωστε, κύριε, σου κάνω έτσι και οικονομία.

-Οικονομία;
-Βεβαίως! Αυτό μας έλειπε τώρα να μας πεις πως δεν το καταλαβαίνεις! Τώρα που είναι νωρίς ακόμα θα πουλιούνται τα αυγά φτηνότερα. Τις τελευταίες μέρες, αν μάλιστα υπάρχει και έλλειψη, οι αυγουλάδες θα ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους για ένα αυγό.
-Μα εσύ η ίδια μου έλεγες χτες το αντίθετο Ευλαλίτσα...
-Τι σου έλεγα βρε;
-Μη νευριάζεις αγαπίτσα μου. Μη μου θυμώνεις. Ξέχασες τι μου είπες; Μου είπες πως ίσα-ίσα τις τελευταίες μέρες θα φτηνήνουνε τα αυγά γιατί ο κόσμος έχει φτώχειες και προκειμένου να τους μείνουν οι έμποροι θα το πουλήσουν όσο-όσο...
-Θεέ μου δεν βλέπεις λοιπόν τι τραβώ τις άγιες αυτές μέρες; Σου είπα αυτά χθες, αλλά σήμερα έχω άλλη γνώμη!
-Και τι φταίω εγώ;

-Φταις και παραφταίς! Έπρεπε χτες που σου έλεγα αυτά να προσφερθείς από μόνος σου και να μου πεις ¨πάρε λεφτά να αγοράσεις αυγά. Έτσι κάνουν οι νοικοκύρηδες και οι καθώς πρέπει σύζυγοι! Αλλά εσύ... Τι να περιμένει κανείς από εσένα. Έχεις γίνει πια απελπισία. Γέρασες και έχασες το μυαλό σου...
Μα άκου να σου πω αγάπη μου, δεν έχεις δίκιο...

-Ορίστε! Τώρα θα μας πει ότι δεν έχουμε και δίκιο ο κύριος! Τον ανέχομαι τόση ώρα κα με βρίζει και από πάνω... Είσαι σκέτη απελπισία, χριστιανέ μου!
-Εγώ σε έβρισα Ευλαλίτσα μου;
-Ναι, εσύ. Μήπως δεν είναι βρίσιμο αυτό που κάνεις τόση ώρα; Έπρεπε ήδη να βάλεις το χέρι στη τσέπη και να μου δώσεις τετρακόσιες είκοσι δραχμές για τα αυγά...
-Τετρακόσιες είκοσι;
-Ναι, τριακόσια αυγά προς μία και σαράντα μας κάνουν ακριβώς τετρακόσιες είκοσι...
-Έχεις δίκιο.
-Δόξα σοι ο Θεός που αναγνώρισες και μια φορά πως έχω δίκιο!
-Έλα πάρε τα λεφτά!
Και ο κ. Αναξίμανδρος φόρεσε το καπέλο του και ετοιμάστηκε να βγει. Στη πόρτα όμως κοντοστάθηκε και της είπε.

-Δεν πιστεύω να σε στεναχώρησα πρωί-πρωί Ευλαλίτσα μου;
-Τι να σε κάνω αφού με καταδίκασε ο Θεός να ζω μαζί σου... Αλλά, θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου, μέρες που είναι...

Ο κ. Αναξίμανδρος κλείνοντας την εξώπορτα σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε:

-Προσκυνώ τα πάθη σου Χριστέ μου...

(Βασισμένο σε κείμενο από την Πασχαλινή έκδοση της Πειραιώτικης εφημερίδας ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ)
Σας εύχομαι ένα ειρηνικό ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς