Πέτρος Λαγούτης: Το ξέσπασμα για τους παπαράτσι

Φτάνει στο ραντεβού μας με μισή ώρα καθυστέρηση. «Συγγνώμη», μου λέει απολογητικά. «Είχα τα παιδιά σήμερα και ήταν δύσκολο να ξεμπλέξω εγκαίρως. Φάγαμε, πήγαμε θέατρο και μετά ήθελαν να δουν τους φίλους τους. Ξέρεις πώς είναι τα αγόρια 7 και 9 ετών. Θέλουν να κάνουν τα πάντα μέσα σε μία μέρα». Καθώς μιλάει, τον παρατηρώ και καταλαβαίνω για ποιον λόγο αρέσει στις γυναίκες. Είναι γοητευτικός (περισσότερο απ’ όσο αρχικά φανταζόμουν), στυλάτος (με φθαρμένες μπότες, σκισμένο τζιν και μαύρο σκούφο στο κεφάλι) και με ροκ attitude. «Νομίζω ότι θα ξαναρχίσω το τσιγάρο!», λέει με απόγνωση. «Το ηλεκτρονικό μου τσιγάρο έμεινε από υγρό. Τι θα καπνίζω όλο το υπόλοιπο βράδυ;». Του προτείνω το καπνοπωλείο που βρίσκεται στον απέναντι δρόμο, μού ζητά συγγνώμη και σπεύδει για τις απαραίτητες προμήθειες. Το επόμενο πεντάλεπτο μας βρίσκει να πίνουμε καπουτσίνο στα καμαρίνια του θεάτρου «Ηβη», όπου μου διηγείται με διάθεση χιούμορ την ιστορία της ζωής του. «Γεννήθηκα στο μαιευτήριο “Λητώ”, μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους και σε κάποια ηλικία μετακόμισα σε ένα σπίτι που μας άφησε ο παππούς μου στο Νέο Ψυχικό».

- Διαβάζοντας το βιογραφικό σου εντυπωσιάστηκα από τις σπουδές σου στα Ναυτιλιακά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. 

Αυτή είναι η ηλικία όπου όλοι λίγο πολύ είμαστε μπερδεμένοι. Εγώ τότε ήθελα να σπουδάσω Ψυχολογία και δήλωσα το Τμήμα Ψυχολογίας τoυ Παντείου γιατί δεν ήθελα να φύγω από την Αθήνα, για τους δικούς μου λόγους. Δεν πέρασα στην πρώτη μου επιλογή για λίγα μόλις μόρια, με αποτέλεσμα να βρεθώ σε μια σχολή που είχα επιλέξει τυχαία. Φοίτησα μέχρι το τέταρτο έτος περνώντας τα 47 από τα 56 μαθήματα, και μετά έφαγα φλας ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.

- Φαντάζομαι τη χαρά των γονιών σου…  (Γέλια)

Δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Δεν μου είπαν «μπράβο, αγόρι μου, που κατάλαβες επιτέλους πού ανήκεις και τι θέλεις να κάνεις». Πάντως, χάρη στην αδελφή μου, που είναι επτά χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, και σε έναν μάγειρα που είχε στο εστιατόριό της, το «Altamira», ο οποίος ήταν παλιός ηθοποιός, βρέθηκα να σπουδάζω στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Πάντα μου άρεσε να αφηγούμαι ιστορίες, να λέω ανέκδοτα, να τραβάω την προσοχή.

- Θυμάσαι την πρώτη σου δουλειά;

Ημουν τριτοετής στο Θέατρο Τέχνης όταν με επέλεξε η Ξένια Καλογεροπούλου να παίξω μαζί της στην παιδική παράσταση «Το σκλαβί», μία παράσταση-σταθμό για την ίδια, καθώς ήταν το μοναδικό παιδικό που παιζόταν και βράδυ, με τον κόσμο να σχηματίζει ουρές έξω από το θέατρο. Από αυτή τη δουλειά έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα για να ζήσω, αφού είχα ήδη μετακομίσει και έμενα μόνος.

- Με τη Μυρτώ Αλικάκη πoύ γνωριστήκατε;

Στο «Altamira», όπου είχαμε πάει και οι δύο για φαγητό. Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας, αφού μετά τις πρώτες τρεις συναντήσεις ήμασταν μαζί. Το 2002 παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί.

- Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που έχουν προκύψει μέσα από τον χώρο της τέχνης.  Στα οποία βέβαια, λόγω της φύσης του επαγγέλματος, ασκούνται πιέσεις, γι’ αυτό και δεν αντέχουν για πολύ μαζί.

Στις μέρες μας είναι δύσκολο να κρατηθούν ζευγάρια εντός τέχνης, με τα διαζύγια να έχουν αυξηθεί σε τρομακτικό βαθμό. Κάπου διάβαζα ότι οι επιστήμονες αρχίζουν να πιστεύουν ότι αυτό το κοινωνικό μοντέλο δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και ότι η οικογένεια ως έννοια δεν τραβάει πια.

-Τι είναι για εσένα η Μυρτώ Αλικάκη;

O σημαντικότερος σταθμός της ζωής μου, η μητέρα των παιδιών μου και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, σχέση ζωής. Αν έχεις με κάποιον παιδιά, είσαι μαζί του ακόμη κι όταν χωρίζεις. Η Μυρτώ θα είναι για πάντα ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος!

- Ηταν επώδυνος ο χωρισμός;

 Ποιος χωρισμός δεν είναι επώδυνος; Aκόμη και όταν η σχέση έχει φθαρεί, δεν είναι εύκολο. Ναι, ήταν επώδυνος ο χωρισμός μου, αλλά μπορώ να πω ότι μέσα από τον πόνο κερδίζεις πολλά πράγματα. Αρκεί να καταφέρεις να βγεις κάποια στιγμή απ’ αυτόν.

- Ανθρωποι που σε γνωρίζουν λένε ότι είσαι ένας πολύ τρυφερός μπαμπάς. Με πονάει που δεν βλέπω τα παιδιά μου κάθε μέρα. Υπάρχουν μέρες που μου λείπουν. Οταν τα έχω εγώ, τα πηγαίνω στο σχολείο, διαβάζουμε και έχουμε κοινές δραστηριότητες. Για να μπορέσεις να εναρμονιστείς με τα παιδιά πρέπει να μπεις στον κόσμο τους και όχι απλώς να προσπαθήσεις να φτιάξεις κάτι ιδεατό για εκείνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι αν φτιάξουν ένα ωραίο πράγμα, οι μικροί θα έρθουν και θα βουτήξουν μέσα. Σκασίλα τους. Αυτά έχουν τον δικό τους κόσμο, έναν κόσμο που σου λέει «αν θέλεις, έλα».

- Σε ενοχλεί το γεγονός ότι ο Τύπος έχει εισβάλει τις τελευταίες ημέρες στην προσωπική σου ζωή;

Ομολογώ ότι δεν μου αρέσει. Θυμώνω, αλλά διατηρώ την ψυχραιμία μου. Εχει τύχει άνθρωπος να μου πει: «Κύριε Λαγούτη, θα χάσω τη δουλειά μου αν δεν βγάλω αυτή τη φωτογραφία». Η ζωή μου είναι δικαίωμά μου και πιστεύω ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την κλειδαρότρυπα, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να το παρουσιάζουν έτσι. Ο κόσμος δεν κοιμάται και ξυπνάει με την πρεμούρα τι κάνει ο Λαγούτης στη ζωή του σήμερα.

- Mήπως όμως κάπως έτσι ορίζεται το τίμημα της προβολής;

Αν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι για τη ζωή μου, θα το πω. Οταν εισβάλλουν όμως στη ζωή μου με το έτσι θέλω, είναι βιασμός. Οφείλουν να σέβονται τα όρια μέσα στα οποία τα πράγματα είναι αυστηρά και μόνο δικά σου. Εχω μια θεωρία: αν ζεις για τους πολλούς, τα δικά σου αρχίζεις να μην τα ζεις, σκορπίζεσαι!

- Θα μας μιλήσεις για την τωρινή σου σχέση;

Ειλικρινά δεν θέλω να απαντήσω τίποτα στο ερώτημα αυτό!

- Πώς αισθάνθηκες όταν είδες πρόσφατα δημοσιευμένες μια σειρά φωτογραφιών σου με την Κατερίνα Παπουτσάκη;

Γνώριζα την ύπαρξή τους πριν από τη δημοσίευση. Αυτοί λοιπόν που ήρθαν έξω από το θέατρο με το περιοδικό ανοικτό στις αντίστοιχες σελίδες πουλώντας τηλεοπτικά το δήθεν ξάφνιασμά μου έπεσαν έξω. Γνωρίζω και τι ώρα τραβήχτηκαν και το πού και, το σημαντικότερο, πόσο πουλήθηκαν. Αυτές οι θολές φωτογραφίες όπου ένα κράνος φιλιέται με την Κατερίνα Παπουτσάκη πουλήθηκαν δύο χιλιάρικα τη στιγμή που άνθρωποι δεν έχουν να φάνε. Αυτό είναι για μένα εξωφρενικό. Αν πήγαινε κάποιος αναξιοπαθών και τους ζητούσε βοήθεια, δεν θα του έδιναν μία. Αν δεν είναι αυτό εξοργιστικό, τότε τι είναι;

- Οι ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης δήλωναν πάντα σνομπ, ποιοτικοί και κουλτουριάρηδες… 

Αυτά στην εποχή μας έχουν καταργηθεί. Η ποιότητα είναι κάτι προσωπικό που το κουβαλάς σε οποιαδήποτε δουλειά. Οταν ήμουν παντρεμένος με τη Μυρτώ, εγκατέλειψα τον χώρο της τέχνης για τέσσερα χρόνια επειδή με ενοχλούσε το δήθεν, τα παρεάκια και οι ψεύτικες σχέσεις του τύπου «πόσο πολύ αγαπιόμαστε όλοι». Οταν πέρασαν τα χρόνια, κατάλαβα ότι εγώ ήμουν λάθος. Δεν εγκαταλείπεις έναν χώρο που αγαπάς για κανέναν τρίτο. Απλώς μαθαίνεις να χειρίζεσαι τα πράγματα καλύτερα.