Από την Αλιφέρη ...στον Αλειφερόπουλο

Θεία και ανιψιός συναντιούνται για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι. Εκείνος σε ρόλο σκηνοθέτη, μετά τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην ταινία «Το Γάλα», εκείνη σε «στάση» ηθοποιού, ακροβατώντας από το φως στο σκοτάδι. Oταν το δεύτερο επικρατήσει, η Μαρία ανάβει ένα κερί και αγκαλιάζει τρυφερά τον Προμηθέα. Ακριβώς όπως 29 χρόνια πριν, τότε που τη φώναζε Μούα...


-Για πρώτη φορά σε ρόλο σκηνοθέτη, σκηνοθετείτε τη θεία σας, Μαρία Αλιφέρη. Δύσκολη ή εύκολη αποστολή;

Προμηθέας Αλειφερόπουλος: Η αποστολή είναι δύσκολη, το έργο είναι δύσκολο, οι συνθήκες είναι δύσκολες. Επειδή είμαι πολύ νέος κι επειδή ο σκηνοθέτης είναι ο καπετάνιος μιας παράστασης δεν είναι εύκολο πράγμα να εκφράσεις αυτό που σκέφτεσαι σε έναν ηθοποιό με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του, όπως η Μαρία. Η θεία μου, ωστόσο, διευκολύνει την όλη ιστορία, διότι μου δίνει την αίσθηση ότι έχει και θέλει να πάρει πράγματα από μένα…


-Τι έχετε να πάρετε από τον Προμηθέα;

Μαρία Αλιφέρη: Από τον Προμηθέα και από τη νέα γενιά, γενικότερα, έχω να πάρω πάρα πολλά πράγματα. Η παλιά με τη νέα γενιά έχουμε να ανταλλάξουμε την εμπειρία με τις φρέσκες ιδέες. Ξέρετε, εμείς οι παλαιότεροι, αν δεν ανανεωθούμε μουχλιάζουμε. Είναι ευχής έργο το ότι με σκηνοθετεί ένας νέος άνθρωπος κι ότι παίζω με έναν νέο άνθρωπο. Ο Προμηθέας δεν επελέγη λόγω συγγένειας. Επελέγη λόγω ικανοτήτων.


-Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στα παιδικά σας χρόνια. Πώς φάνταζε στα μάτια σας η διάσημη θεία;

Π.Α.: Στα δικά μου μάτια ήταν πάντα η θεία μου. Μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια, ζεστασιά και φως. Κάθε Σαββατοκύριακο εγώ και τα ξαδέλφια μου πηγαίναμε στο σπίτι όπου έμενε τότε στη Γλυφάδα, έναν υπέροχο χώρο που φάνταζε στα μάτια μας σαν παιδική χαρά. Η ζωή με τη Μαρία ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι, με τέλεια φαγητά, απόλυτη ελευθερία και άπλετη φασαρία. Τρέχαμε, σπάγαμε, γελούσαμε, ζούσαμε τη ζωή που κάθε παιδί ονειρεύεται να ζήσει… Η Αλιφέρη τελείωνε με το τέλος του γυρίσματος ή του θεάτρου. Δεν περιφερόταν πουθενά. Μέσα στην οικογένεια δεν ήταν καν η Μαρία. Ηταν και είναι η Μούα. (σ.σ.: όπως δηλαδή τη φώναζε ο ίδιος μικρός, καθώς δυσκολευόταν να προφέρει κανονικά το όνομά της. Κι έπειτα έτσι τη φώναζαν όλοι)


-Με τόσα παιδιά γύρω σας φαντάζομαι ότι, παρότι δεν είχατε δικά σας, καλύψατε επαρκώς το κομμάτι της μητρότητας…

Μ.Α.: Απόλυτα. Για μένα η μητρότητα δεν είναι να κάνω παιδί, αλλά τι προσφέρω σε ένα παιδί. Εγώ έχω παιδιά. Τα ανίψια μου και τους μαθητές μου. Το παιδί, το κάθε παιδί, είναι μια ευκαιρία να εκδηλώσεις αγάπη και να απεγκλωβίσεις δοτικότητα. Το ύψιστο κίνητρο για να πάψεις να είσαι εγωιστής. Το μαμαδίστικο κομμάτι μου έχει υπερεκφραστεί και υπερεκφράζεται.


-Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που τον είδατε να παίζει…

M.A.: Αντιλήφθηκα το ταλέντο του από την πρώτη κιόλας φορά που τον είδα να πρωταγωνιστεί σε κάποια θεατρική παράσταση της Σχολής Μωραΐτη. Θυμάμαι, ωστόσο, ότι στην πρώτη του επαγγελματική παράσταση, λόγω συγκίνησης, μου ήταν αδύνατο να αφεθώ και να απολαύσω το έργο.


-Πείτε μου λίγα λόγια για την παράσταση που ανεβάζετε, το «Abnormal».

Μ.Α.: Πρόκειται για μία ιλαροτραγωδία με κεντρικό θέμα τη σχέση των δύο φύλων. Το πιο δύσκολο σημείο του έργου έγκειται στον συνδυασμό δύο εντελώς αντικρουόμενων ειδών: της φάρσας και του δράματος. Είναι μια τόσο δύσκολη μίξη που δεν έχω συναντήσει ποτέ μέχρι σήμερα στο θέατρο. Ο θεατής στο πρώτο μέρος γελάει, στο δεύτερο κλαίει. Κι εκεί έγκειται το ταλέντο του Προμηθέα. Στον τρόπο που καταφέρνει να γεφυρώσει αυτές τις δύο αντίθετες καταστάσεις.  
Π.Α.: Το έργο μιλάει για μια στάση ζωής, για μια διαδρομή που καλείσαι να ακολουθήσεις κοιτώντας άλλοτε προς το φως κι άλλοτε προς το σκοτάδι. Για την υποχρέωσή σου να επιλέξεις το φως προκειμένου να ανακαλύψεις καινούριους δρόμους και νέα μονοπάτια.


-Σας έχει τύχει στη ζωή σας η μετάβαση από το απόλυτο φως στο απόλυτο σκοτάδι;

Μ.Α.: Εχω ζήσει πολλές φορές το σκοτάδι, αλλά ως πέρασμα. Παρά το ότι έχω διανύσει τη διαδρομή της έρημης νύχτας, κατάφερα να μη μείνω εκεί. Πάλεψα το σκοτάδι με φως, με ένα κεράκι. Και κέρδισα.


-Το σκοτάδι της κοινωνίας πώς σκέφτεστε να το παλέψετε;

Π.Α.: Παρότι είμαι νέος, δεν πιστεύω στις συλλογικές κινήσεις. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να φροντίσει ν’ ανάψει το δικό του κερί, να βρει τον δικό του δρόμο πνευματικής ανάτασης και να προσπαθήσει σιγά-σιγά να επηρεάσει τον περίγυρό του. Μόνο έτσι μπορώ να δω εξέλιξη. Ανήκω σε μια γενιά απολιτίκ και δεν πιστεύω, ούτε βασίζομαι στην πολιτική. Είναι μία έννοια που έχει πληγεί μέσα στην Ιστορία και έχει εκπέσει. Στο μόνο πράγμα που μπορώ να βασιστώ είναι στην προσωπική μου εξέλιξη και στους ανθρώπους που αγαπώ.


-Η Μαρία Αλιφέρη, ωστόσο, έχει πληγεί από την πολιτική όταν, επί ΠΑΣΟΚ, απολύθηκε από την ΕΡΤ…

Μ.Α.: Και να φανταστείτε ότι δεν υπάρχει πιο απολιτίκ ον από εμένα! Εκείνη η διαγραφή μού κόστισε ως αδικία, αλλά από την άλλη με αναβάθμισε. Πάντα ήξερα ότι η ζωή είναι γεμάτη από αδικίες και αναξιοκρατία και ότι για να τα καταφέρεις πρέπει να δίνεις διαρκώς μάχες. Στη ζωή μου έχω λυγίσει εκατό φορές κι έχω πετάξει άλλες τόσες…


-Είχατε πει κάποτε: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ένα ευφυέστατο πλάσμα. Ωστόσο, έχει πάρα πολλά προσωπικά προβλήματα που τα έλυσε έχοντας πειραματόζωο τον λαό. Εκανε ψυχανάλυση δημόσια». Πιστεύετε το ίδιο και για τον Γιώργο Παπανδρέου;
 
Μ.Α.: Ναι, με τη διαφορά ότι δεν είναι ευφυέστατος, όπως ο πατέρας του. Ο Γιώργος έχει να λύσει αμέτρητα ψυχολογικά προβλήματα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε να δούμε, να ακούσουμε και να υποστούμε πολλά ακόμη.


-Αν ήταν κάποιος άλλος στην εξουσία, θα τα κατάφερνε καλύτερα;

Μ.Α.: Θεωρώ ότι πέρασε μια μεγάλη περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός λαός εκμαυλίστηκε, και μάλιστα με στρατηγικό σχέδιο από τους εκάστοτε ιθύνοντες. Λίγοι αντιστάθηκαν. Οι περισσότεροι μπήκαν από ανάγκη στο παιχνίδι, ένα παιχνίδι πολύ πονηρό και άψογα στημένο από την εξουσία, με την ήττα να αποτελεί θέμα χρόνου. Τώρα, εμείς που κάναμε τα σφάλματα δεν έχουμε δικαίωμα να λιποτακτήσουμε. Πρέπει να πετάξουμε τη βρομιά από πάνω μας, να καθαρίσουμε τον τόπο και να κάτσουμε να δούμε τι θα κάνουμε. Εχουμε πνευματικούς θησαυρούς τους οποίους δεν μπορεί να εκποιεί και να προσβάλει η κάθε στραβοχώρα. Για τους νέους έχω άλλη άποψη: oι νέοι να φύγουν όλοι. Οσο πιο μακριά μπορούν…


-H ταινία όπου πρωταγωνιστείτε, «Το Γάλα», πραγματεύεται μεταξύ άλλων και το ξερίζωμα από την πατρίδα για την αναζήτηση της ελπίδας σε μια ξένη χώρα. Σκέφτεστε κάτι ανάλογο;

Π.Α.: Κάθε μέρα ακούω κάποιον φίλο που αποφασίζει να φύγει. Σκέφτομαι κι εγώ να φύγω και ελπίζω να το καταφέρω. Η κατάσταση στη χώρα είναι τροχοπέδη. Και να θέλεις να σώσεις το πλοίο, δεν μπορείς. Ξέρω ότι τα πράγματα έξω θα είναι πάρα πολύ δύσκολα και ότι η πραγματικότητα είναι σκληρή. Από εκεί και πέρα προτιμώ να δουλεύω ως σερβιτόρος παρά ως τάχα μου καταξιωμένος ηθοποιός σε μια χώρα χωρίς ορίζοντα. Δεν επέλεξα να γίνω ηθοποιός για να γίνω διάσημος και πλούσιος, αλλά για να ζήσω πολλές ζωές. Να ψαχτώ μέσα από αυτές εξελίσσοντας τη δική μου. Αν οι συνθήκες είναι «κάνε τη δουλίτσα σου, κάνε μόκο, παίρνε τα λεφτάκια σου και λέγε κι ευχαριστώ», τότε λυπάμαι, αλλά δεν έχω θέση σ’ ένα έγκλημα που δεν έχω διαπράξει. Το ζητούμενό μου είναι να ζήσω. Με ένα μυαλό ζωντανό, ανοιχτό και πάνω απ’ όλα ελεύθερο. Πάνω ή κάτω από το θεατρικό σανίδι…