«Αισθανόμουν ότι πάντα υστερούσαμε ως γενιά σε σχέση με τις προηγούμενες»

Γεννήθηκες στην Αθήνα και την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν η χώρα απολάμβανε διεθνή προβολή και ζούσε σε μία πλαστή ευμάρεια ήσουν 10 χρονών. Τι θυμάσαι από εκείνες τις ημέρες; Αισθάνεσαι ότι ζεις σήμερα σε μια άλλη χώρα;
Η αλήθεια είναι πως η Αθήνα των Ολυμπιακών αγώνων είχε μια ιδιαίτερη αίγλη για ένα παιδί δέκα χρονών. Θυμάμαι καθαρά το καλοκαίρι στο μπαλκόνι να βλέπουμε την έναρξη των Ολυμπιακών με θείες, θείους και ξαδέρφια. Να πανηγυρίζουμε με φίλους στις αλάνες για το Euro το 2004 και να χορεύομε για μήνες με τα τραγούδια της Eurovision του 2005. Για μένα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα να αποδεχτώ τη μετέπειτα έλλειψη της τότε επιφανειακής ευμάρειας, καθώς μεγάλωσα σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον που δεν ακολούθησε αυτόν τον τρόπο ζωής. Αυτό που με δυσκόλεψε – και πιθανώς με δυσκολεύει ακόμα- είναι να αποδεχτώ ότι έχω επηρεαστεί από μια ποπ κουλτούρα. Πίστευα ότι μεγαλώνοντας δεν θα έβλεπα καθόλου τηλεόραση, ότι δεν θα μου άρεσε η πιο εμπορική μουσική, ότι θα διάβαζα πολλά βιβλία πολύ συχνά. Όμως δεν είμαι έτσι, δεν είμαι όπως οι γονείς μου. Από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, πιστεύω πως άλλαξε πολύ το πολιτιστικό προσκήνιο, στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Αισθανόμουν λοιπόν ότι πάντα υστερούσα -και υστερούσαμε ως γενιά σε σχέση με τις προηγούμενες- καθώς ποτέ δεν είδα παράσταση σκηνοθετημένη από τον Κουν, ποτέ δεν είδα το Χατζιδάκι σε συναυλία. Έχω όμως αποδεχτεί και αγαπήσει αυτή την ιδιαίτερη ταυτότητα της γενιάς μου.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο mareclaire.gr