Κορωνοϊός - Πώς... «Μένουμε Σπίτι»; 16 διάσημοι απαντούν

Λάκης Γαβαλάς

Fashion person

«Mένουμε σπίτι γεμίζοντας τα βάζα του χώρου μας λουλούδια, φτιάχνοντας ωραίες γωνιές και απολαμβάνοντας καθένας αυτό που του αρέσει να κάνει. Ας έχετε παιδί, βάλτε το να παίξει, αν είστε νέος δείτε έναν αθλητικό αγώνα στη τηλεόραση, αν έχετε ηλικιωμένους φροντίστε τους. Μένουμε στο σπίτι ανακαλύπτοντας ότι η άνοιξη είναι ωραία ακόμη και στην οικία μας. Τα λουλούδια χρειάζονται να τους μιλάτε, ο εαυτό σας έχει ανάγκη από φροντίδα. Αυτές τις ημέρες έχω κάνει τόσο beaute όσο ποτέ άλλοτε. Βάζω στα μαλλιά μου κρέμες, στο πρόσωπό μου μάσκες, διαβάζω τα βιβλία μου, ζω με λούσο!  Τόσο εγώ όσο και τα σκυλιά του. Τα χτενίζω δύο φορές την ημέρα και τους βάζω betadine. Αποτοξίνωσα τον εγκέφαλό μου και με έπεισα ότι το καλύτερο αντιβιοτικό κατά του κορωνοϊού  είναι το χιούμορ. Σας συστήνω να το πάρετε σε ισχυρές δόσεις και εσείς. Αλλωστε εγώ είμαι εκπαιδευμένος στην κλεισούρα. Ο ένας χρόνος φυλακή ήταν η πιο σκληρή προπόνηση!»

Λευτέρης Χαρίτος

Σκηνοθέτης  της επιτυχημένης σειράς «  Αγριες Μέλισσες»

«Είναι αργά και σκέφτομαι έντονα πως θα ήταν αυτή η καραντίνα χωρίς ίντερνετ, Netflix, κινητά, apps επικοινωνίας. Δεν είναι πολύς ο καιρός που ζούσαμε μόνο με το τηλέφωνο και την τηλεόραση. Θα μου πεις γιατί το σκέφτεσαι; Έχει περάσει ανεπιστρεπτί αυτό. Το σκέφτομαι γιατί μοιάζει ο ιός αυτός να θέλει να μας επιστρέψει σε κάτι πιο αρχέγονο, σε κάτι που έχουμε ξεχάσει.

Προσωπικά, λίγες μέρες πριν γίνει όλο αυτό ένιωθα πως οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, πως έχω αναλάβει τόσα πολλά που δεν θα τα έβγαζα πέρα και πως θα κατέρρεα. Και ξαφνικά τα περισσότερα μπαίνουν σε καραντίνα, ψυγείο μέχρι νεοτέρας.

Ένα βάρος φεύγει. Πως γεμίζει όμως το κενό. Έχουμε ξεσυνηθίσει. Τα παιδιά μας, οι σύντροφοί μας, τους βλέπουμε όχι πια στα πεταχτά, έχουμε χρόνο μαζί τους. Υπάρχει, βέβαια, λίγη αμηχανία στη μη έλλειψη χρόνου. Σε μένα τουλάχιστον. Αυτό που λες τώρα να μιλήσω ή όχι; Έχει νόημα να κάνουμε κάτι ή καλύτερα να παραμείνουμε σιωπηλοί;

Πέρα από το ότι θέλω να κοιμάμαι συνέχεια αναρωτιέμαι γιατί φτάσαμε ως εδώ. Γιατί επιτρέψαμε να εξαφανίσουμε αυτού του είδους το χρόνο από τη ζωή μας. Δεν κάνω πολλά αυτές τις μέρες. Έχω ακόμα δουλειά. Αποφεύγω να σκεφτώ φιλοσοφικά. Δυστυχώς η κακή συνήθεια του κινητού δεν αφήνει χώρο για τίποτα. Ούτε για διάβασμα, ούτε για πολλές κουβέντες. Να. Αυτό θα ήθελα να αλλάξει αν έπρεπε να διαλέξω κάτι. Αυτό το καταραμένο εργαλείο. Να μην περνάει όλο μου το είναι από αυτή τη συσκευή.

Θεωρώ πως βρισκόμαστε αναγκαστικά σε ένα σημείο καμπής. Οι κρίσεις πλέον είναι απανωτές για να αδιαφορούμε. Δεν είναι οι κρίσεις το πρόβλημα. Είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και το γεγονός ότι δεν είμαστε τελικά ποτέ έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε. Γιατί πάλι θεωρούσαμε πως η χώρα είναι σε ανάκαμψη. Ετοιμάζαμε πάλι τα καλοκαιρινά πάρτι στα νησιά. Είχαμε αρχίσει δειλά δειλά να ξοδεύουμε κάτι παραπάνω από ότι πριν από 4-5 χρόνια. Και ξαφνικά όλα κλείνουν. Άδικο ακούγεται. Είναι; Μήπως η ανάγκη να επιστρέψουμε σε κάποιου είδους εσωτερική λιτότητα είναι μονόδρομος; Λιτότητα να την ονομάσω; Ολιγάρκεια; Πάντως σίγουρα ο φόβος για ένα τόσο αόρατο πραγματάκι κατακλύζει τα πάντα. Οι πόλεις αδειάζουν. Όλοι είμαστε τόσο αδύναμοι μπροστά σε κάτι αόρατο. Δεν έχω ζήσει έναν πλανήτη ολόκληρο να συμφωνεί να μείνει στο σπίτι εξαιτίας μιας απειλής. Μόνο σε ταινία. Γίνεται τελικά. Ο φόβος του θανάτου μας ενώνει.

Είμαι σίγουρος πως είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μετρήσουμε τις συνέπειες. Στη δουλειά μου το φεστιβάλ των Καννών, το μεγαλύτερο γεγονός στον χώρο του κινηματογράφου ακυρώνεται. Οι ταινίες τραβάνε χειρόφρενο. Ταινίες φίλων παραγωγών από το εξωτερικό αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας. Η οικονομική καταστροφή ακούγεται τεράστια. Οι τηλεοπτικές σειρές σταμάτησαν γύρισμα. Τι οξύμωρο. Τώρα που όλοι είμαστε στο σπίτι να μην υπάρχει ένα ατρόμητο συνεργείο με φόρμες να κάνει γύρισμα παντού ώστε να κρατάμε παρέα στους ανθρώπους που μας τιμούν όλο το χρόνο με την προσοχή τους. Είναι δύσκολος ο αποχωρισμός της καθημερινής συνήθειας. Δεν υπάρχει όμως επιλογή. Όλοι πρέπει να προσέξουμε το διπλανό μας.

Λέγοντας αυτό τελικά φτάνω στο μοναδικό άξιο λόγου συμπέρασμα. Η αλληλεγγύη. Αυτό που όλοι ξαφνικά νοιαζόμαστε για τον άλλο. Γιατί βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Πλέον θέλω να προστατευτώ και ο μόνος τρόπος είναι να προστατεύσω τον διπλανό μου αφού πρώτα φροντίσω εμένα. Υπάρχει σοφία πίσω από αυτό αν το σκεφτείς καλά. Έτσι μου αρέσει να κοιμάμαι τελικά. Οι φόβοι ελαχιστοποιούνται όταν ανησυχείς για τον άλλο»

Βασίλης Ζούλιας

Fashion designer

“Ο νόμος της έλξης σε απόλυτη συγχρονικότητα μας φέρνει αντιμέτωπους με μια δοκιμασία ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω
καθαρά και μόνον σε πνευματικό επίπεδο.

Εν ολίγοις όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο...ξέρω...απλό και τετριμμένο  σου φαίνεται αυτό.

Ελα όμως που τώρα σου δίνεται και η ευκαιρία να βρεις τον λόγο έχοντας άπλετο χρόνο μόνος σου στο σπίτι.

Αφορά κυρίως  εσένα  που έτρεχες σαν σβούρα προσπαθώντας  να τα προλάβεις όλα μην έχοντας χρόνο για τίποτα πραγματικά ουσιαστικό.
Εσένα που όπως αποδεικνύεται δεν άντεχες με τίποτα τον εαυτό σου.

Ξέρω είναι  σκληρό αυτό .Απάνθρωπα σκληρό.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο από την αναγκαστική   ενδοσκόπηση.

Σου έχει γίνει ένα ξαφνικό INTERVENTION ....

Αυτή η αγγλική λέξη χρησιμοποιείται σαν έκφραση κυρίως στους αλκοολικούς που δεν σταματούν  να πίνουν και η οικογένειά τους αποφασίζει  κάποια στιγμή να τους κάνει μια ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ώστε να τους φέρουν αναγκαστικά μπροστά στο πρόβλημά τους . Ο αλκοολικός έχει εκείνη την στιγμή δύο  λύσεις, να παραπεμθεί σε θεραπεία σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης ή  να συνεχίσει να πίνει καταστρέφοντας τον εαυτό του και τους γύρω του.

Δες το κάπως έτσι λοιπόν ...Το σύμπαν σου κάνει μια παρέμβαση και σε καλεί να αναλογιστείς και συγχρόνως να συλλογιστείς  τι έκανες και τελικά, που χάθηκες στην διαδρομή.

Ναι, και με κίνδυνο της ζωής σου και όχι μόνον της δικής σου.

Ωρα επίσης και για οικειότητα ,κάτι που έτρεμες μια ζωή.Οι έντονοι ρυθμοί  της ξέφρενης ζωής σου σε εξυπηρέτησαν μια χαρά μέχρι σήμερα.

Ολα γρήγορα, ακόμη και τις πιο προσωπικές σου στιγμές  τις είχες βάλει σε ένα πλαίσιο...σεξ το Σάββατο απόγευμα ,ας πούμε.

Ωρα λοιπόν για να δούμε μέσα μας και ακόμη πιο πολυ να πιστέψουμε στην ροη του σύμπαντος με οτι φέρνει.

Οπως το έφερε η ροή  έτσι και θα το πάρει.

Πλούσιοι φτωχοί ,όμορφοι άσχημοι, άσημοι και διάσημοι όλοι ένα και όλοι με τον ίδιο κίνδυνο...αυτό πρώτη φορά στην μοντέρνα ιστορία , κάτι θα δούμε και απ’  αυτό.

Θα επιζήσουμε της πανδημίας αλλά  το θέμα τώρα όσο είμαστε κλεισμένοι έγκειται στο να επιζήσουμε των συναισθημάτων μας.

Χειραψίες και ψεύτικα φιλιά  που έτσι και αλλιώς  στον αέρα ήταν ,κομμένα.

Εμειναν  τα μάτια πλέον για το πιο έντονο φλερτ . Το φλερτ του 2020.

Τώρα θα φλερτάρεις με έναν καινούργιο τρόπο που θα έχει ακόμη περισσότερη φαντασία  ή  μόνον φαντασία.

Μπαίνεις  σε καραντίνα με καινούργια συναισθήματα και παλεύεις να βγάλεις άκρη...δες πως τα πας τελικά ...εσύ με εσύ...

Οχι δεν θα είναι ένα ακόμη κρυωματάκι. Αν το δεις έτσι κινδυνεύεις να στερηθείς  του «μεταμφιεσμένου δώρου».

Είναι κάτι πολύ περισσότερο.

Δοκίμασε να πιστέψεις ακόμη πιο βαθειά χωρίς  φιλιά σε εικόνες και θεία κοινωνία  ...έτσι και αλλιώς τα έχεις κάνει αυτά, κάτι καινούργιο τώρα...Ολα καινούργια τώρα.
Εχει ένα ενδιαφέρον όλη αυτή η αντίθεση που σε χτύπησε ξαφνικά μην μου πεις, παραδέξου το. Βγάλε τον φόβο και όποια υστερία  και κράτησε το ενδιαφέρον της στιγμής.

Της στιγμής που καλείσαι σε απόσταση ,για να βρεις την νέα σου υπόσταση.

Οχι δεν θα πεθάνεις απ ‘αυτό,περισσότερο θα ζήσεις κάτι καινούργιο.

Αποδοχή γιατί είσαι ανίσχυρος να αλλάξεις οτιδήποτε.

Θα βρεις όμως και την σοφία επιτέλους να γνωρίσεις τη διαφορά»
 

Τάκης Ζαχαράτος

Performer

«Ποιος θα το περίμενε ότι ξαφνικά θα έσκαγε μύτη ένας ιός και θα μας έβαζε στη θέση μας ή να πω καλύτερα στην εστία, ή ακόμα καλύτερα στην άγκυρα μας. Όλες αυτές τις μέρες σκέφτομαι πόσο πολύ με έχει βοηθήσει ο αθλητισμός, με την πειθαρχία και τους στόχους, να μπορώ να μετασχηματίζομαι και να προσαρμόζομαι σε όλες τις καταστάσεις.

Αυτή τη στιγμή που γίνεται αυτή η παγκόσμια παύση, είναι για μένα σαν να γίνετε ένα διαγώνισμα στον καθένα μας, για το τι εαυτό κουβαλάει, τι εαυτό προσφέρει, με λίγα λόγια πόση δουλειά έχει κάνει ο καθένας με τον εαυτό.

Έχει πάει στα υπόγεια του να φτιάξει τις βλάβες;  ή έχει μπαζώσει τις διαρροές και νομίζει ότι όλα είναι πολύ καλά, αγνοώντας την υγρασία που θα του ροκανίσει αργά ή γρήγορα τη ζωή.

Ανήκω στη κατηγορία τον ανθρώπων που λατρεύω να κάνω βουτιές μέσα μου. Εστιάζω στα πράγματα που νιώθω ότι δεν λειτουργούν και δουλεύω παίρνοντας πληροφορίες για το πως μπορώ να βελτιωθώ και να έχω καλύτερη σχέση με τον εαυτό μου αλλά και με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μου, προφέροντας έναν εαυτό χρήσιμο και ωφέλιμο και για έμενα αλλά και για τους άλλους.

Η ίδια  η εποχή μας δείχνει ότι μόνο στο εμείς υπάρχει μέλλον και ανθοφορία, γιατί όπως διδαχθήκαμε το εγώ μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει, απομόνωση και πόλεμο εσωτερικό και εξωτερικό.

Μετά από τις παραστάσεις μου, που δίνω όλο μου τον εαυτό, έχω ανάγκη την απόλυτη ηρεμία, την απόλυτη σαν να ξαναμπαίνω στην κοιλιά της μητέρας μου , στο εσωτερικό μου κουκούλι σαν μεταξοσκώληκας για να ξαναγεννηθώ.

Κάθε χρόνο παίρνω ένα μολύβι και ένα χαρτί και γράφω τι θέλω πια και τι δεν θέλω πια από τη ζωή μου. Κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου ποια πράγματα μου αρέσουν πραγματικά και όχι από συνήθεια ή επανάληψη, και ποια πράγματα δεν μου δίνουν τη χαρά που μου έδιναν παλιά, πράγμα που με επαναπροσδιορίζει και με φέρνει σε επαφή με το θέλω μου στο εδώ και τώρα. Είμαι ένας  άνθρωπος που πάντα πιστεύει ότι ακόμα και σε μια τραγωδία υπάρχει μια ευλογία.

Εκανα μια λίστα με ανθρώπους και πράγματα που με κάνουν πραγματικά χαρούμενο, έπεσε αυτές τις μέρες ένα δυνατό ξεκαθάρισμα στο ποιοι πραγματικά άνθρωποι με αγαπούν ποιους πραγματικά εγώ θέλω στη ζωή μου, έκανα την λεγόμενη αποπαρασίτωση  σε όλα τα επίπεδα, διάβασα βιβλία που ήθελα καιρό να διαβάσω, γράφω σενάρια που είχα καιρό στο συρτάρι μου, γράφω ένα μυθιστόρημα, γράφω τραγούδια άρα αυτό που εμένα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή μου δίνει χαρά είναι η σύνδεση με τη δημιουργία με τον ανώτερο σκοπό και τον δημιουργό μου και έτσι ανακάλυψα για μια ακόμη φορά ο πραγματικός πλούτος είναι μέσα μας, είναι τι έχω εγώ μέσα μου για να προσφέρω, τι εαυτό προσφέρω, τι έργο προσφέρω, πόσο καλό κάνω στην κοινωνία, πόσο αγαπώ και εξελίσσω την τέχνη μου ,εκεί για μένα είναι η δύναμη του να ανασύρεις συνεχώς από τον βυθό σου πολύτιμα δώρα .

Νιώθω πραγματικά ευλογημένος για αυτές τις μέρες που είμαι στο σπίτι, ξανά συστήθηκα με τον εαυτό μου, με ρώτησα μου απάντησα και πήρα τις απαραίτητες πληροφορίες για να κάνω το έργο μου ακόμα πιο ενδιαφέρον! Κλείνοντας θα θυμηθώ το  υπέροχο ποίημα του Καβάφη που πάντα υπάρχει στο μυαλό μου  και με κάνει να εκτιμώ την ησυχία

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική»»
 

Χρύσανθος Πανάς

Eπιχειρηματίας 

“Tι μπορεί να πει κανείς όταν όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε κάτι πρωτόγνωρο; Για μένα από την πρώτη στιγμή η απόφαση ήταν μια: να ακολουθήσω τις οδηγίες της πολιτείας, δηλαδή των ειδικών. Πραγματικά είναι άξιο απορίας γιατί οι Έλληνες δυσκολευόμαστε να πειθαρχήσουμε ακόμη και σε κάτι που αφορά το καλό μας. Από την αρχή λοιπόν αποφάσισα ότι θα μείνω σπίτι μου γεγονός που μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω κάτι σε μεγαλύτερο βάθος: να σκεφτώ!

Αυτές οι μέρες κυλούν χωρίς να το καταλάβω γιατί το μυαλό μου βυθίζεται διαρκώς σε σκέψεις για το που θα οδηγήσει όλο αυτό που συμβαίνει. Σε σκέψεις πρακτικές για το πως θα είναι η επόμενη μέρα για τις επιχειρήσεις αλλά και σε σκέψεις πιο φιλοσοφικές που έχουν να κάνουν με το παγκόσμιο μοντέλο της οικονομίας έτσι όπως επικρατεί σήμερα. Έχοντας πολλούς φίλους Ιταλούς και παρακολουθώντας την τεράστια καταστροφή που έχουν υποστεί ηθικά και υλικά σαν χώρα, έμεινα άναυδος με τις δηλώσεις της κας Lagard. Ο προβληματισμός μου είναι ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος των τραπεζών σε περιστάσεις σαν και αυτές που ζούμε σήμερα. Τι νόημα έχει η παραγωγή και η περισυλλογή του οποιουδήποτε πλούτου αν αυτό δεν αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο. Αν το οικονομικό σύστημα έφτασε να έχει απομακρυνθεί από τον ανθρωπισμό, τότε καλούμαστε εμείς οι ίδιοι όλοι ενωμένοι να το επαναπροσδιορίσουμε. Ναι, μένοντας σπίτι είχα χρόνο να διαβάσω περισσότερα βιβλία (πάντοτε διάβαζα). Είχα χρόνο να γράψω περισσότερες σκέψεις για ένα βιβλίο που κάποτε θα εκδώσω (πάντοτε έγραφα). Είχα χρόνο για να κοιτάξω περισσότερο και να συνομιλήσω για την τέχνη που με περιβάλλει και που όλα αυτά τα χρόνια συλλέγω από ανάγκη για το ωραίο. Είχα χρόνο να μιλήσω περισσότερο με τους δικούς μου ανθρώπους και να έρθω σε μια ουσιαστικότερη επαφή. Να θαυμάσω το γιο μου που εξελίσσεται σε έναν καλλιτέχνη πρώτης γραμμής αλλά κυρίως σ΄ένα καλό άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του.

Πιστεύω και εύχομαι ότι αυτή η πανδημία θα μας κάνει καλύτερους. Το τίμημα είναι μεγάλο αφού καθορίζεται από ανθρώπινες ζωές αλλά πάντα στην ιστορία αυτό συνέβαινε· μέσα από τα δύσκολα εξελισσόμαστε. Θεωρώ χρέος μου να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που μας κυβερνούν, τον υπουργό υγείας και κυρίως τον πρωθυπουργό για τους γενναίους και έγκαιρους χειρισμούς τους. Είναι σημαντικό να παίρνουμε θέση για τα κοινά γιατί όπως σοφά αναφέρει ο Αριστοτέλης στην ‘’Αθηναίων Πολιτεία’’ είναι στη φύση μας να ζούμε σε κοινωνίες. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι θα πρέπει να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το κοινό καλό παρά για το ατομικό”

Iωάννα Λαλαούνη

Πρόεδρος Μουσείου

«Μένοντας σπίτι σε αυτές τις δύσκολες και πρωτόγνωρες για όλους μας συνθήκες, αναδύεται όλο και πιο έντονα η ανάγκη για προσωπική αναζήτηση, κοινωνική αλληλεγγύη και επαγγελματικό επαναπροσδιορισμό. Χαλόου! Kαι μετά ξυπνήσαμε και βρεθήκαμε πίσω στο γραφείο…

Για να σοβαρευτούμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες αυτοπεριορισμού για τον εαυτό μας και κυρίως για την προστασία του συνόλου της κοινωνίας μας. Δυστυχώς κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώσει, αλλά προς το παρόν εγώ ξυπνάω και νιώθω σαν αργία με υπερωρίες ή τα παιδιά μου να είναι σπίτι λόγω απεργίας ή να έχουμε αποκλειστεί από χιονόπτωση. Δεν είναι όμως τίποτα από αυτά.

Όσοι μπορούμε και έχουμε αποφασίσει ότι θα εργαστούμε από το σπίτι, δεν πρέπει να ανησυχούμε ότι θα χάσουμε το momentum, το αντικείμενο της εργασίας δεν χάνεται στην ηλικία μας. Αντίθετα με την εμπειρία νομίζω ότι μπορώ να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες, τις ανάγκες που θα προκύψουν, και να είμαι ευέλικτη σε ελεύθερο ωράριο, ντυμένη με τις φόρμες μου και χωμένη στο ψυγείο. Oχι, όχι αυτό το τελευταίο delete!, Προσπαθώ να σκεφτώ σοβαρά αλλά και με δημιουργικό οίστρο.
 
Πάντως σκέφτομαι ότι η οικονομική κρίση θα μου φαίνεται νηπιαγωγείο σε οχτώ εβδομάδες, η ανάμνηση του στρες για καθημερινή επιβίωση θα ακούγεται σαν αντίλαλος σε μακρινό βουνό, ενώ θα υποδεχτώ τα νέα προβλήματα σαν χιονοστιβάδα σε παγωμένο χαμόγελο αλλά με συνειδητή ωριμότητα! Και δεν μιλάω μόνο για εμένα που η εργασία μου είναι πρωτίστως κοινωνικής προσφοράς και όχι στόχος κερδοφορίας.
 
Γι’ αυτό ξεκίνησα το #menoumespiti ρωτώντας την μητέρα μου ετών 83, αν θυμάται στον πόλεμο να είχαν τέτοιο. Σε ποιο πόλεμο; Καλή ερώτηση. Του 40’ θυμάται να τη τυλίγουν με την κουβέρτα και να την πηγαίνουν στο καταφύγιο. Όταν οι Γερμανοί επιτάξανε δωμάτια στην Αθήνα, και ήρθανε και στο διαμέρισμα του παππού μου στην οδό Ψαρών, ο Γερμανός αξιωματικός γιατρός που έμεινε μαζί τους ήταν ευγενέστατος. Η μαμά ήταν 5-6 ετών τότε και πέρασε όλες τις παιδικές ασθένειες: ιλαρά, κοκίτη, οστρακιά. O “ξένος” τη ντάντεψε με τα καλύτερα γιατροσόφια και όταν και επιπλέον δεν την παρέδωσε στο νοσοκομείο λοιμωδών νόσων, η οικογένεια του χρώσταγε αιώνια ευγνωμοσύνη! Το 44’ πάλι έμειναν μέσα στο σπίτι της θείας της για δύο μήνες. Εκεί ήταν μαζεμένοι πολλοί συγγενείς για αυτό και η απομόνωση ήταν αρκετά ανώδυνη. Μάλιστα η οικογενειακή θαλπωρή ήταν τέτοια που θυμάται στην προσευχή της να εύχεται να μην τελειώσει ποτέ ο πόλεμος (η περιγραφή της κράτησε μία ώρα, και άκουσα ιστορίες για πρώτη φορά στη ζωή μου).
 
Σήμερα το πρωί της τηλεφώνησα για καλημέρα και μου είπε ότι σηκώθηκε, ντύθηκε επιμελώς όπως πάντα, βάφτηκε, έφτιαξε το πρωινό της και περιμένει τον κηπουρό. Ο προγραμματισμός της για το υπόλοιπο της ημέρας ήταν ανατριχιαστικά λεπτομερής και αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς χάνουμε την ουσία της ζωής.
 
Μιλώντας μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να εγγυηθώ ότι ο κοινωνικός περιορισμός με ηρεμεί.

Η επαγγελματική ερημιά όμως με σκοτώνει γιατί λατρεύω το χώρο της εργασίας μου και κάθε μέρα ανυπομονώ να φτάσω στο Μουσείο. Οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω μου λείπουν. Μετά από χρόνια με σκαμπανεβάσματα και εξωγενής εμπόδια, έχει αναπτυχθεί γνήσια εκτίμηση, σεβασμός και αγάπη μεταξύ μας (θέλω να πιστεύω).  Τώρα στο σπίτι όμως έχω το χρόνο να κάνω όλα αυτά που γκρινιάζω ότι δεν προλαβαίνω. Όλα αυτά για τα οποία πρέπει να κάνω κοπάνα από τη δουλειά.
 
Ας αρχίσω από τη νέα μου συνήθεια. Μόλις ξυπνώ βάζω την τηλεόραση στο διαπασών (σαν να βρίσκομαι στο χωριό μου το Πάσχα!). Βάζω ειδήσεις και όταν πια με προλάβει η δύσπνοια των νέων θυμάτων και μέτρων, αλλάζω και βάζω εναλλάξ μουσικά κανάλια, πάλι στο διαπασών! Λίγο χορός και stretching και «Τύφλα να έχουν οι βλάχικοι γάμοι»! Σκέφτομαι τι ωραία, δεν θα υποστώ κίνηση στο δρόμο και κάθομαι στον υπολογιστή με ευλαβική συγκέντρωση για δουλειά. Η αλήθεια είναι πως τη Δευτέρα έγραψα όλο χαρά με άπλετο χρόνο την επίσημη συγχαρητήρια επιστολή στη νέα μας Πρόεδρο.  Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα τη διαβάσει…
 
Γυρνώντας στην πλούσια βιβλιοθήκη μου, γιατί είναι πραγματική μοναδική, μου θυμίζει την αφορμή για την αγορά κάθε βιβλίου. Κάθε πόλη, κάθε έκθεση, κάθε βιβλιοπωλείο και φυσικά κάθε βόλτα. Επιτέλους πόσοι σφραγισμένοι κατάλογοι εκθέσεων θα ανοιχτούν! Και ξεκινάω με τον υπέροχο κατάλογο που είχα αγοράσει στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, της έκθεσης αφιερωμένης στον σχεδιαστή Alexander McQueen. Θυμήθηκα πόσο τυχερή ήμουνα να δω την έκθεση «Savage Beauty» το 2011 με τα παιδιά μου (που παρεμπιπτόντως ήταν σε εντελώς ακατάλληλη ηλικία να την επισκεφτούν, αλλά ως γνήσιοι Ελληνάρες είπα την αλήθεια: πως τα παιδιά μου είναι εξοικειωμένα με την τέχνη, λόγω της δουλειά μου, και η πνευματική τους ηλικία δεν μπορεί να συγκριθεί με των υπολοίπων. Έτσι πήραμε το πολυπόθητο εισιτήριο!) Θυμήθηκα αυτή την ψυχεδελική έκθεση που είχε τον καλύτερο σχεδιασμό βιτρινών που έχω ποτέ δει. Πρέπει να κόστισε εκατομμύρια δολάρια… Και τώρα αναρωτιέμαι αν τα παιδιά μου τη θυμούνται… καλή ιδέα, ας τους πάρω για 100η φορά σήμερα τηλέφωνο να τους ρωτήσω… (επίσης αυτές τις μέρες έχω να πω ότι τα παιδιά μου που είναι μακριά απαντούν στο τηλεφώνημα μου με τη μία!)
 
Γυρνώ στα βιβλία που έχω συγκεντρώσει στο ΣΠΙΤΙ για να συνεχίσω την έρευνα της έκθεσης του 2021. Αν ναι, δεν την ξέρετε, δε πειράζει θα τη δείτε και θα είναι η καλύτερη στη Αθήνα, και θα γίνει έστω και αργότερα και μετ’ εμποδίων (hint: “Form Follows Function: 200 + 200”). Βρίσκω χρόνο και συνεχίζω με γαλήνη να διαβάζω κατεβατά από την Ευρωπαϊκή ιστορία κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας / του τουρκικού ζυγού / της σκλαβιάς / την περίοδο του διαφωτισμού / την εποχή που κατασκευάστηκαν τα πιο όμορφα και τεχνικά άρτια ‘συναισθηματικά, κατασκοπευτικά και αναμνηστικά κοσμήματα / την εποχής των μεγάλων ιμπρεσιονιστών … (Παρεμπιπτόντως όταν σας δω θυμίστε μου να σας δείξω τα κατασκοπευτικά δακτυλίδια του Ναπολέοντα!) Μένοντας σπίτι διαβάζω και μεταλλάσσω τις πληροφορίες για να μεταδοθούν στο κοινό του Μουσείου, είτε είναι τα μικρούλια με την ομάδα του παιδικού σταθμού είτε είναι για τους σοβαρούς έξυπνους επιχειρηματίες! Δεν σταματώ να αναγνωρίζω τους στόχους της δουλειά μου και θέλοντας να μεταδώσω αληθινές ιστορίες, ανθρώπων που έζησαν με άλλες συνθήκες αλλά πάντα με ίδια προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα, βρίσκω νόημα στο να πλάθω ιστορίες που εξηγούνται μέσα από τα κειμήλια, έτσι ώστε να δακρύζουν ακόμα και οι πιο αδιάφοροι στις εφαρμοσμένες τέχνες. Έτσι λοιπόν έχω χωθεί σε μερικές αγαπημένες ελληνικές συλλογές και παρατηρώ τα αντικείμενα, διαβάζω τις ακατανόητες συχνά λεζάντες με τεχνικές λεπτομέρειες για τα ρολόγια τσέπης του 1600, για τα καριοφίλια του 1821, αλλά και των υπέροχων πολύτιμων κουτιών του 1800 και αποφασίζω, ότι τώρα που #menoumespiti έχω το χρόνο να διαβάσω για να μεταφέρω τις πληροφορίες που θα εμπνεύσουν νέους Έλληνες δημιουργούς αλλά θα γεννήσουν νέους Έλληνες συλλέκτες.
 
Στα διαλείμματα, προσέχω το ψυγείο να παραμένει ο χειρότερος αδυσώπητος εχθρός μου, καθώς δεν θέλω να καταλήξω σαν αυτούς μέσα στα ανέκδοτα που κυκλοφορούν. Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στα ανέκδοτα μάσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως του αγαπημένου μας «Αρκά». Εκεί δεν αντιστέκομαι.  Δυστυχώς ενώ τα περισσότερα έχουν σαν αντικείμενο τον κορονοϊό, η ανθρώπινη φύση έχει την ιδιότητα να αντιμετωπίζει όχι μόνο με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα αλλά και με χιούμορ τις δύσκολες καταστάσεις χωρίς κρύα ή σεξιστικά (μπα ιδέα μου) ανέκδοτα αλλά τόσο όσο ώστε να γελάσουμε αρκετά. Σε καλό να μας βγει! Πάντως από εδώ και πέρα δεν χρειάζεται να με ρωτάει η μαμά μου «Που είσαι;» Ούτε «και με ποιον?».
 
#menoumespiti σημαίνει και γυμναζόμαστε, να ναι καλά το YouTube τα κανάλια με προγράμματα γυμναστικής. Είμαι σίγουρη ότι εσείς που δεν γυμνάζεστε ποτέ αν ξεκινήσετε τώρα, μπορεί και να ξορκίσετε τον ιό! Πάντως στο σπίτι έχω μιλήσει στο τηλέφωνο με φίλους σε όλο τον κόσμο που έχω καιρό να ακούσω, και για πρώτη φορά έχουμε τόσο κοινά. Κρίση; Ποια κρίση, εδώ έχουμε λάβει γρήγορα τα σωστά μέτρα, εκεί στη δύση κοιμάστε…  Με φίλες είπαμε να μπούμε skype και ταυτόχρονα να μαγειρέψουμε και φυσικά να κουτσομπολεύουμε. Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν θα δοκιμάσουμε μαζί τα εδέσματα από τα χεράκια μας, αλλά σίγουρα σύντομα θα ξαναβρεθούμε με μεγαλύτερη προσμονή, όπου όλοι οι καλοί και αγαπημένοι φίλοι θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας και θα ευχηθούμε «Στην Υγειά μας»»

Kατερίνα Διδασκάλου

Ηθοποιός
 

 
««Tα σπίτια άδεια
σαν να πέρασε από δώ ο
                Τετραγράμματος
και μάζεψε όλα τα έπιπλα»
Γ. Βέης (από την ποιητική συλλογή «Βλέπω»)

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020. Ξύπνημα στις 6 το πρωί , διαδρομή μιας ώρας με το αυτοκίνητο μέχρι τα studio KAPPA  μέχρι τις 17.30’ το απόγευμα , προετοιμασία για την παράσταση , 20.00 έναρξη παράστασης , 21.45’ συνομιλία με τον κοινό «τι ωραία , μας αλλάζετε τη ζωή»,  «τρέχουμε μα προλάβουμε τις μέλισσες»,
«αχ, εσείς όμως δουλεύετε πολύ». Επιστροφή στο σπίτι 23.30’, προετοιμασία για το πρωινό γύρισμα , ύπνος, έγερση, γύρισμα , παράσταση.

Δευτέρα 16 Μαρτίου μόλις μια εβδομάδα μετά. Ξύπνημα 11. 30!

Καφές και απαντήσεις στις αγωνιώδεις ερωτήσεις των φίλων στο Instagram και στο τηλέφωνο. «Και τώρα τι;;»

Τώρα ήρθε η ώρα για συγκέντρωση και σκέψη , για περισυλλογή και η ώρα ν´αναρωτηθούμε μήπως ήρθε η ώρα να ζούμε ευγνωμονώντας γι  αυτά που έχουμε , και όχι γκρινιάζοντας συνέχεια για πολλή δουλειά , για πολλή κίνηση , για πολυκοσμία, για λίγα χρήματα. Ας σκεφτούμε τους συνανθρώπους μας που η παύση εργασιών σημαίνει γι  αυτούς παύση πληρωμών και ας τηρήσουμε τις οδηγίες για να  βγούμε γρήγορα από αυτή την κατάσταση.  Που έρχεται να αποδείξει και την ανώτερη ηθική του καθένα μας. Τις προάλλες ένας κύριος μπροστά μου στην ουρά αγόρασε 25 κιλά κιμά!  Ας μείνουμε σπίτι λοιπόν και όταν βγαίνουμε για τα απαραίτητα ας μην γινόμαστε ο φόβος και ο τρόμος των ραφιών στα μαγαζιά τροφίμων! Aς ευγνωμονούμε το σύμπαν για τη χώρα που γεννηθήκαμε, ας δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στο περιβάλλον που μας φιλοξενεί, δημιουργώντας λιγότερα σκουπίδια, ας αρχίσουμε να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας γιατί έτσι αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας.

«...Καλά είναι κι ετσι αυτή η νύχτα
κάτω απο τα αστέρια
χωρίς φεγγάρι
ν´αρχίζουμε να πιστεύουμε κι εμείς
οτι είμαστε ή οτι μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι..»
 Γ. Βέης    Πολλαπλασιασμός

Κι ας μην ξεχνιόμαστε: Η πιο επικίνδυνη αρρώστια είναι η ανοσία στον πόνο του διπλανού μας»

Ολγα Κεφαλογιάννη

Πολιτικός

«Η προσωπική ευθύνη δεν είναι αναγκαστικό μέτρο,  είναι στάση ζωής.

 Η παγκόσμια κοινότητα δοκιμάζεται σήμερα με τον πλέον σοβαρό και σκληρό τρόπο. Ο νέος κορωνοϊός έχει στοιχίσει ήδη χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, ενώ η ραγδαία εξάπλωσή του σε όλο  τον πλανήτη, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια υγεία, την οικονομία, την ανάπτυξη.

Αυτή τη στιγμή, προέχει η θωράκιση  της ανθρώπινης ζωής.

Η ανάγκη προστασίας της υπέρτατης αυτής αξίας προϋποθέτει πάνω από όλα την ανάπτυξη ατομικής συναντίληψης για την ευθύνη που φέρει ο καθένας ξεχωριστά για την αποτελεσματική υλοποίηση των αναγκαίων μέτρων και πολιτικών υγείας με στόχο τον περιορισμό του φαινομένου.

Είναι η ώρα, όλοι, να λειτουργήσουμε ατομικά για το κοινό καλό.

Συντεταγμένα και πειθαρχημένα.

Δεν είμαστε σε διακοπές, αλλά σε μια έκτακτη κατάσταση που απαιτεί υπευθυνότητα.Ο καθένας μας ας αισθανθεί προσωπικά υπόλογος για την έκβαση αυτής της τεράστιας δοκιμασίας.

Γι ‘αυτό και μένουμε στο σπίτι μας. Περιορίζουμε τις μετακινήσεις, επιλέγουμε σαν υπεύθυνοι άνθρωποι να δώσουμε τη δική μας μάχη.

Διαβάζουμε, αθλούμαστε, σκεφτόμαστε, δημιουργούμε χρόνο ελεύθερο, πολύτιμο για να μπορέσουμε να ανασυνταχθούμε.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μέσα στο σπίτι μας με την οικογένεια μας, με τους ανθρώπους που ζούμε μαζί.

Ας δώσουμε όλοι, τη δική μας ατομική μάχη για να χαθούν όσο το δυνατό λιγότεροι συνάνθρωποί μας, συγγενείς ή αγαπημένα μας πρόσωπα.

Να νιώσουμε προσωπικά υπεύθυνοι για την υγεία τους, και βέβαια για τη δική μας υγεία.

Γιατί πάνω απο όλα, η υγεία είναι το σημαντικότερο δημόσιο αγαθό.

Είναι η βασικότερη υποχρέωση του κράτους έναντι των πολιτών του.

Η προστασία της, όμως, εξαρτάται καθοριστικά  τώρα και πάντα  από την ατομική αντίληψη  και συμπεριφορά.

Η προσωπική ευθύνη δεν είναι αναγκαστικό μέτρο,  είναι στάση ζωής.

Ν. Καζαντζάκη: «...Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη...αν δεν σωθεί, ΕΓΩ φταίω,...».

Τάμτα

Καλλιτέχνης

«Το σημαντικό στην περίπτωση της καραντίνας για την μείωση της εξάπλωσης του ιού COVID-19 είναι να είμαστε συνειδητοί ως προς τον λόγο για τον οποίο έχουμε μπει σε αυτή την διαδικασία… που δεν είναι άλλος από το γενικό καλό. Το πρωτοφανές, τουλάχιστον για την γενιά μας, γεγονός μας ενώνει και δημιουργεί πρωτόγνωρες συνθήκες συλλογικότητας και ευθύνης προς τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Με την δράση αυτή έρχεται και ο άπλετος χρόνος που έχουμε μέσα στο σπίτι. Μετά από μια καθημερινότητα με χρονικά απαιτητικό πρόγραμμα και υποχρεώσεις ο χρόνος που έχουμε σπίτι φαίνεται να κυλάει βασανιστικά αργά. Στην πραγματικότητα το ότι έχουμε πολύ χρόνο είναι πολυτέλεια. Είναι αυτό που εύχεσαι τις ημέρες που έχεις δουλέψει πάρα πολύ και που δεν έχει προλάβει να μιλήσεις μα τα αγαπημένα σου πρόσωπα ή να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Σίγουρα θα ευχόμουν να γινόταν υπό άλλες συνθήκες. Γίνεται όμως υπό αυτές που όλοι γνωρίζουμε.

Είναι η ευκαιρία να σκεφτούμε, να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά… έστω και από απόσταση, να μάθουμε νέα πράγματα, να διαβάσουμε και να αναθεωρήσουμε το τι είναι δεδομένο και ποιες είναι πραγματικά οι επιθυμίες μας. Αυτές τις ημέρες είχα την ευκαιρία να κάνω πολλά πράγματα που δεν είχα κάνει εδώ και καιρό. Πειραματίζομαι στην κουζίνα, κάνω γυμναστική, επικοινωνώ περισσότερο με τους κοντινούς μου ανθρώπους και με τους φίλους  μου στην Γεωργία, βλέπω σειρές και ψάχνω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω. Οραματίζομαι την μουσική που θέλω να φτιάξω, συνεργασίες που θέλω να κάνω και ταυτόχρονα σκέφτομαι πως μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμα πιο πολύ σε συλλογικό επίπεδο γιατί σύντομα πολλοί άνθρωποι θα χρειαστούν υλική και ηθική υποστήριξη σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες»

Αλέκος Φασιανός

Ζωγράφος

«Μια ακόμα πανδημία μαστίζει την ανθρωπότητα. Δεν ήρθε για να μας διδάξει, δεν ήρθε για να τιμωρηθούμε για τα λάθη, τις αμαρτίες, τις υπερβολές μας. Είθε να μην ερχόταν! Αλλοίμονο αν χρειάζεται μια συμφορά για να στρέφονται προς το καλό, σε αυτά που θα έπρεπε να πρεσβεύουν, να εφαρμόζουν και να καθορίζουν τη ζωή τους! Τον αλληλοσεβασμό, την απλότητα, τη γνώση, την αυτοβελτίωση, την πίστη στις αξίες. Εμείς επιλέγουμε το δρόμο...και φυσικά δεν είναι ο φόβος θανάτου, ο επιβεβλημένος αυτοπεριορισμός-ώστε να αναχαιτιστεί ο ιός-που θα μας οδηγήσουν στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Είναι αυτά που διαχρονικά χρειάζεται να καλλιεργούμε :την αλληλεγγύη, την αγάπη, την παιδεία, την αναγνώριση ως σπουδαίου εκείνου  που ταπεινά δημιουργεί και προσφέρει και όχι εκείνου που επαίρεται και αυτοπροβάλλεται. Έτσι θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε και τον εκάστοτε «δράκο», που μας απειλεί με το σωστότερο δυνατό τρόπο.

Προς το παρόν, κάντε παράδεισό σας το χώρο σας. Αν φέρουμε τον παράδεισο μέσα μας, ακόμα και σ’ ένα μικρό δωματιάκι απομονωμένοι, θα είμαστε πλήρεις»

Ρεβέκκα Καμχή

Ιδιοκτήτρια Γκαλερί 

«Μου αρέσει πάρα πολύ να είμαι με κόσμο, είμαι πάρα πολύ κοινωνική, σε κάθε ευκαιρία θα θέλω να βγω, να μιλήσω να συναναστραφώ. Είναι και μεγάλο μέρος της δουλειάς μου . Η γκαλερί μου και το σπίτι μου είναι δίπλα οπότε πρέπει να ομολογήσω ότι έχω χιλιάδες δουλειές να κάνω-και εκτός αυτών έχω και πολλά φυτά στην αυλή και στις βεράντες. Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω κεραμικά και να διαβάζω βιβλία – ( όχι ειδήσεις) Οπότε θα μπορούσα να μην βγω από το σπίτι και να έχω δουλειές για δύο μήνες τουλάχιστον!

Οταν μένουμε σπίτι – να τρώμε  σπιτικό φαγητό, με καθαρά υλικά και όχι με χιλιοτηγανισμένα λάδια και μαζική παραγωγή όπως τα φαστφουντάδικα Θεωρώ τραγικό το να παραγγέλνει κανείς φαγητό απέξω. Μόνο τις συσκευασίες που πετιούνται και τα μηχανάκια πάνω κάτω με τους ντελιβεράδες είναι απελπιστική η φύρα.

Να προσπαθήσουμε να κάνουμε διαλογισμό και να καταλάβουμε πράγματα που μας διαφεύγουν αν είμαστε συνέχεια στο τρέξιμο. Νομίζω ότι αυτή η αναγκαστική παύση θα μας βοηθήσει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς κάνουμε συλλογικά πολύ πιο εύκολα τώρα από αν το αποφασίζαμε μόνοι μας.

Μέσα απ’ο μια κρίση, από κάτι δύσκολο και στενάχωρο πάντα μα πάντα βγαίνει κάτι καλό αρκεί να το δούμε και να το εκμεταλλευτούμε.
 
Α! και ευκαιρία τώρα να μην ξεχάσετε να τακτοποιήστε τις ντουλάπες σας και τα συρτάρια σας- ετοιμάστε τσάντες για τα φιλανθρωπικά μπαζάρ δεν έχετε ιδέα τι θησαυρούς  έχετε που δεν τους χρειάζεστε. Τα σκουπίδια του ενός είναι χρυσάφι για κάποιον άλλον. Εύχομαι να είναι εποικοδομητικές αυτές οι μέρες για όλους μας»

Χάρης Ντάβλας

Influencer

“Ναι, σίγουρα η καθημερινότητά μου άλλαξε λόγω της κατάστασης. Ήταν κάπως αναμενόμενο, σωστά;

Ήδη από την πρώτη μέρα ένιωσα περίεργα, γιατί «έσπασε» ο κύκλος της ρουτίνας μου, καθώς το να μην πάω γραφείο για μένα ήταν ίσως το δυσκολότερο challenge. Αλλά αφού αυτό έπρεπε να γίνει από όλους μας, απλά συμμορφώθηκα με την κατάσταση και φυσικά δεν το άφησα να με πάρει από κάτω.

Όπως οι περισσότεροι, στην αρχή το έριξα στις δουλειές και την τακτοποίηση. Επιτέλους, βρήκα τον χρόνο που ήθελα για να φτιάξω την ντουλάπα μου. Και παράλληλα μου δόθηκε η ευκαιρία και η ησυχία που έψαχνα για να ασχοληθώ περισσότερο και πιο ποιοτικά με τα σχέδια της νέας συλλογής που ετοιμάζω με τον οίκο «Vardas».

Αποφάσισα επίσης να ξεκινήσω κάποια on line courses σχετικά με το Marketing και τη Διαφήμιση, για να εξελιχθώ ακόμα περισσότερο στη δουλειά μου και να αναζητήσω νέες ιδέες και νέες τάσεις. Δεν θέλω καθόλου να μένω στάσιμος!

Την απομόνωση την θεώρησα σαν ευκαιρία να μείνω λίγο μόνος, να αναθεωρήσω τις προτεραιότητές μου, να κάνω ένα restart και να μάθω να μην παίρνω τίποτα – ούτε το πιο απλό– ως δεδομένο!» 

Mάρα Καρέτσου

Διεθνής persona

«Λοιπόν στο σπίτι, για να ακούσουμε μουσική, να διαβάσουμε ή να ταξιδέψουμε με την βοήθεια του  υπολογιστή  σας. Ας καθίσουμε  στο μπαλκόνι μας με το καφεδάκι μας να χαρούμε τον ήλιο της πατρίδας μας κι ας αισθανθούμε ευγνώμονες μια και ζούμε στο ωραιότερο σημείο του κόσμου. Ας αναλογιστούμε τους έρωτες της ζωής μας, τις κοσμοπολίτικες εμπειρίες που ζήσαμε, όλα αυτά που μας χάρισε η ζωή και εμείς τα θεωρούσαμε δεδομένα. Ας μάθουμε να φοράμε περισσότερο τις πιτζάμες μας, να φτιάχνουμε μόνες μας τα μαλλιά μας, να βαφόμαστε για να αρέσουμε πρώτα απ΄όλα σε εμάς τις ίδιες. Ας συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας , ας κάνουμε την γυμναστική μας – χωρίς το βλέμμα ενός νεαρού να πέφτει πάνω μας- ας φροντίσουμε τον ηλικιωμένο γείτονά μας. Ας μάθουμε να κυκλοφορούμε λιγότερο στα super markets, ας αντισταθούμε στον καταναλωτισμό και ας τραπεζώσουμε τους φίλους μας μέσω Skype. Ας ανοίξουμε ένα βιβλίο, ας κάνουμε ένα πάζλ και ας βγάλουμε την καλλιτεχνική μας φύση δημιουργώντας. Τις ημέρες αυτές ανακάλυψα τι σημαίνει ευτυχία εντός τεσσάρων τοιχών. Είναι τύχη να ανοίγεις καθημερινά τα μάτια σου έστω και σ΄ένα «μολυσμένο κόσμο»»

Ντέλλα Ρούνικ

Social person – γλύπτρια

« Αν η γη έγινε από το ίδιο προζύμι που έγινε το σύμπαν, κατά την φυσική, την φιλοσοφία και τις απλοϊκές θρησκείες των ανθρώπων, γεμάτες σοφία και μυστήριο, αν τα λουλούδια και τα σκουλήκια φυτρώνουν από το χώμα και την κοπριά με την ίδια ευκολία και τελειότητα, αν τα βακτήρια και η αμοιβάδα ήταν το πρώτο ίχνος ζωής, που φάνηκε στον πλανήτη που σήμερα είναι γεμάτο μεταλλαγμένους ιούς, τότε ο γιός του θεού που είναι ίδιος με τον γιό του ανθρώπου, πρέπει για μια στιγμή , μια ώρα, μια αιωνιότητα να σκεφθεί και πριν ρωτήσει το γιατί ,να απαριθμήσει τα διότι.

Διότι η ύβρις έχει ξεπεράσει την εξέλιξη. Η αλαζονεία και η απληστία , η απερισκεψία , η ανεμελιά , η ζήλεια και ο φθόνος , η περιφρόνηση στα δικαιώματα του άλλου, έχουν εξαφανίσει την λογική και το δίκαιο που είναι ίδιο για όλους. Ηρθε η ώρα που γίναμε όλοι ίσοι. Εγώ και η Φιλιππινέζα έχουμε τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα. Μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο , τον ίδιο φόβο και την ίδια ελπίδα. Κάνουμε κοινή προσευχή. Δεν έχει σημασία πόσα χρήματα χάσαμε στο χρηματιστήριο, πόσα διαφυγόντα κέρδη είχαμε στην δουλειά αλλά που θα βρούμε αύριο μάσκα, ένα ακόμη μπουκάλι αντισυπτικό και κάτι να κρύψουμε στην κατάψυξη για τα χειρότερα. Τι έχει συμβεί, πως έχει συμβεί;  Μια συμπαντική νομοτέλεια , ένας αλάνθαστος κανόνας αποκατάστασης της φυσικής αξίας των πραγμάτων. Η γη δικάζει όταν υπερβαίνουμε το μέτρο. Η ίδια η φύση εκδικείται.  Οι ημέρες αυτές μας χαρίζουν απλόχερα ένα δώρο:  Να μείνουμε στο σπίτι μας και να σκεφτούμε»

Μαρία Μπεκατώρου

Παρουσιάστρια 

“Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς μπαίνει ο ήλιος μέσα στο δωμάτιο και όλα φαντάζουν πιο φωτεινά. Σήμερα κλείνω μια βδομάδα καραντίνας. Και ακόμα δεν νιώθω απόλυτα έτοιμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτό που μας συμβαίνει. Πρέπει όμως...Η ζωή στο σπίτι είναι μια διαφορετική συνθήκη, είναι μια νέα πραγματικότητα. Δεν είναι βαρετή αλλά δεν έχει πολλά πρόσωπα, δεν έχει αδρεναλίνη, δεν έχει πολλές εικόνες, δεν έχει συγκινήσεις  ,δεν έχει μπλε ουρανό ,δεν έχει ωραίες διαδρομές με μουσική στο αυτοκίνητο. Εχει αυτή τη στασιμότητα που λίγο κουράζει. Από την άλλη σκέφτομαι πως η τεχνολογία είναι τόσο βοηθητική σε όλο αυτό. Και η τηλεόραση και το Ίντερνετ και το κινητό...Μα πάνω απ´ολα αυτά είναι οι φίλοι που πάντα είναι εκεί για σένα κι εσυ γι αυτούς και που με μια απλή βιντεοκλήση και ένα χαμόγελο, η ζωή μέσα στο σπίτι μοιάζει να γίνεται ομορφότερη και να αγγίζει τα όρια της κανονικότητας. Και επειδή όλα αυτά που μας συμβαίνουν πάντα οδηγούν κάπου άλλου, σίγουρα μετά από αυτή τη δοκιμασία θα μάθουμε πολλά, θα εκτιμήσουμε, θα απορρίψουμε, θα αποδεχτούμε, θα αναθεωρήσουμε, θα αγαπήσουμε, θα καταλάβουμε και θα αρχίσουμε και πάλι... από την  αρχή.  Από εκεί που το αφήσαμε; Ποιος ξέρει; Ανησυχώ λίγο αλλά νιώθω ότι είμαστε δυνατοί και τώρα γινόμαστε ακόμα δυνατότεροι και θα τα καταφέρουμε. Ο ήλιος ακόμα μπαίνει στο δωμάτιο μου, στο δρόμο δεν ακούγεται τίποτα, δεν μου αρέσει αυτή η ησυχία αλλά την έχω συνηθίσει πια ....Θα σηκωθώ τώρα απο το κρεβάτι να βγω στο μπαλκόνι μου να δω αν ουρανός έχει το μπλε  χρώμα που αγαπώ . Αργότερα θα πάω στη κουζίνα μου και για πρώτη φορά  θα ανοίξω φύλλο για πίτα...Και η ζωή συνεχίζεται”.

Διαβάστε επίσης

Κορωνοϊός - Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Σαν ταινία μικρού μήκους το «Ημερολόγιο καραντίνας» του

Κορωνοϊος: Η Μαρία Σολωμού πήγε βόλτα και τα «άκουσε» από τους followers της