Το νέο «κορίτσι» του Χριστόφορου

Πριν ακόμη ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός είχε ήδη στο βιογραφικό της έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια κινηματογραφική ταινία «καταδικασμένη» να πετύχει. Παρά την καλή συγκυρία, η Νίκη Βακάλη επιλέγει να αντιμετωπίζει την απήχηση και τη δημοσιότητα με δωρικότητα και να κοιτά το υποκριτικό ντεμπούτο της μάλλον σε ανθρώπινη κλίμακα. Το καταλαβαίνεις όταν λέει πως έχει ήδη πάει τέσσερις φορές στο σινεμά για να δει την ταινία «Ενας άλλος κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη - στην πρεμιέρα, αλλά και με τον καλύτερο φίλο της, με την κολλητή της, με τους συμμαθητές της από τη σχολή του Εθνικού. «Είμαι ήρεμη και ψύχραιμη», λέει ακόμη, απαντώντας εμμέσως στην προβολή και τη δημοσιότητα που την περιτριγυρίζουν τις τελευταίες εβδομάδες.



Ο τρόπος που εκφέρει τις δύο λέξεις δεν αφήνει ούτε χαραμάδα αμφιβολίας για την αλήθεια που εμπεριέχουν. Στο φιλμ «Ενας άλλος κόσμος» η Νίκη Βακάλη υποδύεται -μετρημένη, ακριβής και χωρίς περίσσιες, φλύαρες συναισθηματικές εξάρσεις- τη Δάφνη, μια νεαρή φοιτήτρια που ερωτεύεται τον Σύρο μετανάστη, ο οποίος τη σώζει από επίθεση που δέχεται στο κέντρο της Αθήνας. Εξαιτίας της σχέσης της μαζί του αποφασίζει να φύγει από το πατρικό της και να ακολουθήσει τον σύντροφό της στον καταυλισμό μεταναστών, όπου εκείνος έχει βρει καταφύγιο, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Η αναπάντεχη συνάντηση με τον πατέρα της, τον οποίο υποδύεται εμβληματικά ο αείμνηστος Μηνάς Χατζησάββας, και το ξενοφοβικό ξέσπασμά του σφραγίζουν με τον πλέον δραματικό τρόπο τη σχέση πατέρα - κόρης. Οσο για την ερμηνεία της; Επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά το αλάνθαστο ένστικτο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ο οποίος ξέρει να εντοπίζει, να διακρίνει και να διεκδικεί ταλαντούχους συνεργάτες.

Πρώτη φορά πρωταγωνίστρια

Για τη νεαρή ηθοποιό το ταξίδι σε αυτόν τον άλλον κόσμο, σε μια terra incognita για την ίδια, ξεκίνησε όταν ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επικοινώνησε με τη Φιλαρέτη Κομνηνού αναζητώντας μια νεαρή, φρέσκια, άγνωστη στον πολύ κόσμο ηθοποιό. Η Νίκη ήταν τότε στο δεύτερο έτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου - κυρίως ήταν μία από τις πρώτες επιλογές της τότε καθηγήτριάς της που ανταποκρινόταν σε εκείνο που είχε στο μυαλό του ο δημιουργός. «Στην αρχή επικοινώνησε μαζί μου ο Χριστόφορος. Με πήρε τηλέφωνο.

Κανονίσαμε και βγήκαμε για ένα καφέ. Συζητήσαμε πολύ. Οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν. Και οι κουβέντες. Βγαίναμε πολύ καιρό και, για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα αν τελικά θα πάρω τον ρόλο ή όχι. Μέχρι που μια μέρα μού τηλεφώνησε και μου είπε “Νίκη, εσύ τελικά θα παίξεις τη Δάφνη”. Εντάξει, δεν νομίζω πως με είδε και ενθουσιάστηκε. Πιστεύω πως συμμετείχα στην ταινία γιατί επικοινωνήσαμε, επειδή μπορέσαμε να συνεννοηθούμε. Αυτό ήταν το σημαντικό». Για τη Νίκη Βακάλη, η οποία πριν από μερικούς μήνες ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην υποκριτική, αυτή η καλή επικοινωνία που περιγράφει αλλά και η σχέση μεταξύ των συντελεστών της ταινίας έχουν «γράψει» στην τελική κόπια της ταινίας. «Την ταινία την είδα πρώτη φορά ολοκληρωμένη στην επίσημη πρεμιέρα», εξιστορεί. «Επί ενάμιση χρόνο είχα στο μυαλό μου τα γυρίσματα ως μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν θα πω ψέματα, στην πρεμιέρα είχα τεράστια ένταση. Προφανώς και αγχώθηκα από τον πολύ κόσμο, όμως τελικά νιώθω ότι όσοι άνθρωποι με έχουν πλησιάσει μέχρι σήμερα το έχουν κάνει με ωραίο τρόπο», εξηγεί όταν τη ρωτώ πώς μια debutante διαχειρίζεται το μεγεθυμένο από τα media κινηματογραφικό σύμπαν του Παπακαλιάτη. Μάλιστα, επισημαίνει πως η υπερβολή που της περιγράφω δεν την έχει ακουμπήσει.

Ηθοποιός με απλά μαθηματικά

Η Νίκη Βακάλη, κόντρα στον αβάσταχτα δραματικό ρόλο της στην ταινία, στην αληθινή ζωή είναι ένα κορίτσι που αστειεύεται πολύ και γελά δυνατά, δεν είναι από τους ανθρώπους που από πιτσιρίκια ήξεραν ότι θα γίνουν ηθοποιοί. «Είχα συμμετάσχει σε κάποιες σχολικές παραστάσεις, αλλά ποτέ δεν είχα όνειρο να γίνω ηθοποιός. Μαθηματικός ήθελα να σπουδάσω. Οταν τελείωσα το σχολείο, έδωσα Πανελλήνιες Εξετάσεις και πέρασα στη Σχολή Επιστήμης και Τεχνολογίας των Υλικών στα Γιάννενα, απ’ όπου είναι και η καταγωγή μου. Πήγα για έναν χρόνο και παρακολούθησα τα μαθήματα. Σκεφτόμουν όμως ότι κάτι άλλο ήθελα να κάνω. Δεν ήξερα τι. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραία να ζω στην Αθήνα και να σπουδάζω ηθοποιός. Ετσι αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Και είχα την τύχη να περάσω με την πρώτη», αφηγείται. Αναρωτιέμαι πώς ένα κορίτσι που δεν είχε την παραμικρή σχέση με το θέατρο προετοιμάστηκε για να υποδυθεί μπροστά στην επιτροπή των καθηγητών τη Δεσποινίδα Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάιντε και την Ατοσσα από τους «Πέρσες» του Αισχύλου. «Τυχαία έγινε και αυτό. Είχα γνωρίσει μια ηθοποιό το καλοκαίρι στην παραλία, της είπα πως ήθελα να δώσω εξετάσεις και εκείνη μου εξήγησε πως έπρεπε να προετοιμαστώ και μου έδωσε το τηλέφωνο του ηθοποιού Νίκου Νίκα».



Η δωρική ερμηνεία της κέρδισε τις εντυπώσεις



Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία της εκπαίδευσης δεν έχει τελειώσει για τη Νίκη με την αποφοίτησή της από τη σχολή του Εθνικού. «Το πτυχίο απλώς σου εξασφαλίζει πως έχεις την άδεια να κάνεις αυτή τη δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει πως μπορείς να την κάνεις κιόλας», υπογραμμίζει μεταξύ αστείου και σοβαρού. Ανάμεσα στα σεμινάρια που παρακολουθεί με τη Στεφανία Γουλιώτη και τα μαθήματα με τον Βασίλη Ανδρέου υπάρχει άφθονος χρόνος για να διαβάζει και να φαντάζεται έργα και ρόλους που θα ήθελε να ερμηνεύσει στο θέατρο, όπως λέει. «Εχω πολλή όρεξη για ψάξιμο. Η σχολή σού δίνει άπειρα ερεθίσματα. Βγαίνεις φέροντας έναν μεγάλο πλούτο. Το ζήτημα είναι πώς θα τον αξιοποιήσεις, προς τα πού θα αποφασίσεις να πας. Σκέφτομαι πως θα ήθελα στο μέλλον να φύγω για λίγο στην Αγγλία και τη Ρωσία, να συνεχίσω τις σπουδές μου. Θέλω να μάθω, να “κλέψω” πράγματα και να τα φέρω πίσω, εδώ».

Οσα μου έμαθε ο Χριστόφορος

Η συζήτηση επιστρέφει ξανά στην ταινία του Παπακαλιάτη. Της ζητώ να μου πει τι έμαθε από αυτή τη μάλλον κοσμογονική πρώτη επαφή της με τον κινηματογράφο. «Εκείνο που κυρίως έμαθα είναι πώς να λειτουργώ ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω μου. Σε αντίθεση με το θέατρο, στο σινεμά συμμετέχει πολύς κόσμος και έχουν πολύ μεγάλη σημασία η λεπτομέρεια, η συγκέντρωση, η ροή. Μπορεί πριν ξεκινούσε το γύρισμα να υπήρχε φασαρία, θόρυβος, αλλά με το που ακουγόταν το “Πάμε” ήταν σαν να άναβε το φως και όλα να ξεκινούσαν εκείνη τη στιγμή. Είναι κάτι μαγικό. Πώς όταν ανεβαίνεις συνοδηγός σε μια μηχανή αγκαλιάζεις τον άλλον και γίνεσαι ένα με τον οδηγό στη διαδρομή; Ετσι μου φάνηκαν τα γυρίσματα της ταινίας.



Με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη ιχνηλατώντας σε έναν άλλο κόσμο

Ηταν μια ωραία εμπειρία. Γελάσαμε πολύ, υπήρχε ωραία διάθεση από όλους, συζητήσαμε, επικοινωνήσαμε. Υπήρξαν και στιγμές που κουραστήκαμε, άλλωστε τα γυρίσματα ήταν απαιτητικά, αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι που το γουστάρουμε αυτό. Ακόμη και τώρα που μιλάω για την ταινία φέρνω στη μνήμη μου ένα ευχάριστο συναίσθημα», λέει πηγαία. Οσο για το τι έμαθε από τον Χριστόφορο; «Τον θαυμάζω για το πόσο παθιασμένα ασχολείται με όλα, για την προσήλωσή του, για το γεγονός ότι καταφέρνει να σου ανοίγει τη φαντασία, για την εμπιστοσύνη που δείχνει στους ηθοποιούς. Ελπίζω να έδωσα στην ταινία ό,τι ήθελε. Μακάρι».



Στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Ενας άλλος κόσμος»