Πολλαπλά τα οφέλη του παιχνιδιού εκτός σπιτιού

Παιχνίδι έξω από το σπίτι ή μέσα στην ασφάλεια της οικογενειακής εστίας; Το δίλημμα βασανίζει, εδώ και καιρό, γονείς, προβληματίζει εκπαιδευτικούς, ωθεί σε αναλύσεις ειδικούς παιδοψυχολόγους.

Το αστικό περιβάλλον εξελίσσεται αμείλικτο, φοβικό- «επικίνδυνο», υποστηρίζουν πολλοί, ενώ από την άλλη δημόσιοι χώροι για παιχνίδι στις γειτονιές δεν υπάρχουν. Η εναλλακτική λύση, τα παιδικά μάτια καρφωμένα στην οθόνη ενός υπολογιστή μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου, είναι εξίσου επίφοβη: εκπαιδεύει σε επικοινωνία με έναν «εικονικό» κόσμο, σε αντιμετώπιση δυσκολιών με χρήση βίας.

Η επιλογή είναι δύσκολη. Οι προτάσεις, ακόμα δυσκολότερες.

«Είναι πολλαπλά τα οφέλη του παιχνιδιού στην ύπαιθρο για το παιδί» υποστηρίζει η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου, μιλώντας στο ΑΜΠΕ. Και εξηγεί: «Καταρχάς του δημιουργείται ένα αίσθημα ελευθερίας και παράλληλα αναπτύσσεται η κοινωνικοποίηση του, μαθαίνει να συνεργάζεται με τα άλλα παιδιά, καλλιεργείται ο αυτοέλεγχος, ενώ προάγεται και βελτιώνεται η κινητικότητα του». «Μέσα απ’ όλα αυτά το παιδί αποκτά μία ψυχική ευεξία και εκτονώνεται, αποβάλλοντας το άγχος και την πίεση» τονίζει.

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αλλεργιολογίας και κλινικής ανοσολογίας (ΕΕακα), Ιωάννης Παρασκευόπουλος, επισημαίνει τη θετική επίδραση που έχει το παιχνίδι έξω από το σπίτι στην ισχυροποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος του παιδιού και στον περιορισμό των πιθανοτήτων να αποκτήσει μελλοντικά αλλεργίες.

Το φαινόμενο είναι γνωστό ως «Υπόθεση Υγιεινής» και οφείλεται στην «εκγύμναση» του ανοσοποιητικού συστήματος όταν είναι σε συχνή επαφή με τη φύση. Δεν είναι λίγες οι μελέτες που έδειξαν ότι τα παιδιά που ζουν σε χωριά ή σε μη αστικοποιημένες περιοχές και πάσχουν από αλλεργίες ήταν πολύ λιγότερα από τις αντίστοιχες περιπτώσεις στις πόλεις.

«Τρανταχτή» περίπτωση ήταν η πρώην Ανατολική Γερμανία, η οποία πριν την ένωσή της με την Δυτική παρουσίαζε πολύ μικρά δείγματα αλλεργιών ενώ, μετά την ένωση, τα δείγματα εξισώθηκαν με αυτά της Δυτικής Γερμανίας.

Άλλες μελέτες αμερικανικών και βρετανικών πανεπιστημίων συνδέουν το παιχνίδι στην ύπαιθρο, σε μικρή ηλικία, με μειωμένες πιθανότητες απόκτησης μυωπίας, μελλοντικά.

Από την πλευρά τους, οι γονείς εκφράζουν στο ΑΜΠΕ τους φόβους τους.

«Δεν αφήνω την κόρη μου να πηγαίνει για παιχνίδι, εκτός σπιτιού» εξομολογείται η 42χρονη Μαρίνα Παπαδημητρίου, μητέρα της 11χρονης Μελίνας. «Φοβάμαι ακόμα και μέχρι την πλατεία να πάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κλεισμένη και ότι την αφήνω να ασχολείται πολλές ώρες με το κομπιούτερ. Παρόλο που όλες σχεδόν οι φίλες της έχουν facebook, ήδη από 8 χρονών. Για αντίβαρο, τη στέλνω σε εξωσχολικές δραστηριότητες, ώστε να κοινωνικοποιείται και να αναπτύσσει την κινητικότητα της» λέει.

Η Μπέττυ Σαλούρα, 41 ετών και μητέρα της 8χρονης Τέτας δηλώνει ότι «τρέμει» και καταλήγει στην εύκολη λύση της τηλεόρασης: «Δεν την αφήνω να βγαίνει για παιχνίδι έξω, τουλάχιστον μόνη της. Φοβάμαι, γιατί ακούω καθημερινά για απαγωγές και εξαφανίσεις παιδιών. Οι ελεύθεροι χώροι, ούτως ή άλλως, είναι πολύ περιορισμένοι και γι’ αυτό, για να ασχολείται με κάτι, την στέλνω στο κολυμβητήριο. Πάντως, απ’ το να τρέμουν τα πόδια μου κάθε φορά αν είναι καλά ή όχι, προτιμώ να κάθεται να βλέπει ένα DVD στην τηλεόραση και να είμαι ήσυχη».

Προβληματισμένη είναι η 36χρονη Ελένη Κατσικά, μητέρα του 10χρονου Κυριάκου, αλλά καταλήγει ότι θέλει να «τον έχει κοντά της». «Αν και μεγαλώσαμε παίζοντας στις αλάνες και ξέρω καλά την ομορφιά του παιχνιδιού έξω από το σπίτι, σήμερα, με τον γιο μου που είναι 10 χρόνων, έχω μεγάλη φοβία και προτιμώ να τον έχω στο σπίτι κοντά μου» δηλώνει. «Ωστόσο, επειδή δεν θέλω να τον έχω μαντρωμένο, τον αφήνω να βγει να παίξει μόνο όσο είναι ημέρα φυσικά, αλλά είναι αλήθεια ότι κάθε φορά, μέχρι να γυρίσει στο σπίτι από το παιχνίδι με τους φίλους του, αγωνιώ» παραδέχεται.

Στα σύγχρονα αστικά κέντρα ο ασφαλής δημόσιος χώρος που προσφέρεται για παιδικό παιχνίδι, είναι ζητούμενο. Έως ότου δοθεί και πάλι αξία στην έννοια «δημόσιο αγαθό», οι ειδικοί θα υπογραμμίζουν τα οφέλη του παιχνιδιού έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού και οι γονείς θα φοβούνται. Και τα μικρά παιδιά θα «κλείνουν» τη φαντασία τους στο πλαίσιο της οθόνης.