Νίκος Παπαγγελής: Το σοκ του ακρωτηριασμού, η δύσκολη αποκατάσταση και το ποδήλατο που του άλλαξε τη ζωή

Οι ιστορίες ανθρώπων που παρά τις αντιξοότητες της ζωής τους, όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω, αλλά κατάφεραν να πετύχουν σπουδαία πράγματα συγκλονίζουν. Μια από αυτές είναι και η ιστορία ζωής του Νίκου Παπαγγελή. Ο Νίκος Παπαγγελής, ο πρωταθλητής ποδηλασίας του οποίου όνειρο είναι να μας εκπροσωπήσει στην παραολυμπιάδα του 2020 στο Τόκιο, μίλησε στο protothema.gr για την προσωπική του ιστορία και για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο στη τρυφερή ηλικία των 12 ετών που του στοίχισε το ένα του πόδι.

Ο Νίκος στην εφηβεία του, ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο στις ακαδημίες του Ολυμπιακού και ήταν από τους κορυφαίους παίκτες της ομάδας, διαγνώστηκε με καρκίνο στο οστά του. Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 2012 όταν ένας έντονος πόνος στο αριστερό του πόδι, τον οδήγησε στο γιατρό.

Η διάγνωση ήταν οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου στα κόκαλα. Αμέσως ο Νίκος άρχισε τις χημειοθεραπείες κι όλα έδειχναν ότι είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014 που πήγε για έναν τυπικό επανέλεγχο και μία σκιά στην ακτινογραφία τον οδήγησε αμέσως στο χειρουργείο. Ο όγκος εντοπίστηκε στις κεντρικές αρτηρίες και έτσι οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν ολόκληρο το αριστερό του πόδι.

«Όλα ξεκίνησαν από ένα πόνο στο πόδι μου»

«Όταν ήμουν 12 ετών άρχισε να με πονάει υπερβολικά το αριστερό μου πόδι, πάνω από το γόνατο. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια κι ένιωθα ότι με χτυπούν με σφυρί. Τότε αναγκαστήκαμε με τους γονείς μου να πάμε στο γιατρό. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν να πάμε για βιοψία. Μπαίνω κατευθείαν για βιοψία και θυμάμαι ότι μου πήραν κομμάτι από το κόκαλο. Τότε, είδαν ότι υπάρχει όγκος. Μετά τη βιοψία με έστειλαν στο ογκολογικό νοσοκομείο «Ελπίδα». Στην αρχή εγώ νόμιζα, ότι έχω κάποιο πρόβλημα στο πόδι εξαιτίας της μπάλας και πίστευα ότι θα κάνω το χειρουργείο και θα ήταν όλα μια χαρά μετά. Δεν είχα καταλάβει ακόμα το μέγεθος του προβλήματός μου, μέχρι που μπήκα μέσα στο νοσοκομείο και είδα τα άλλα παιδιά που δεν είχαν μαλλιά. Οι γονείς μου βέβαια ήταν πιο συνειδητοποιημένοι αλλά δεν μπορούσαν να μου πουν πολλά γιατί ήμουν μόλις 12 ετών. Σοκαρίστηκα όταν με έπιασαν οι γιατροί και μου εξήγησαν κάποια πράγματα. Θυμάμαι την πρώτη φορά όταν μπήκα στο ιατρείο για να με εξετάσουν ήταν ένα κοριτσάκι που του έπαιρναν μυελό και εκεί άρχισα να κλαίω. Είχα φόβο για το άγνωστο»

«Ήταν τρομερό το σοκ όταν έμαθα ότι θα μου ακρωτηριάσουν το πόδι»

«Μετά έκανα χημειοθεραπείες, χειρουργείο και μου αφαίρεσαν οι γιατροί τον όγκο. Όλα αυτά κράτησαν περίπου ένα χρόνο με αποτέλεσμα να μην έχω τη ψυχολογία να πηγαίνω σχολείο. Πολύ αργότερα άρχισα να επανέρχομαι στους καθημερινούς μου ρυθμούς πιστεύοντας ότι το πρόβλημα έχει ξεπεραστεί. Μετά από δύο χρόνια, στις τυπικές εξετάσεις που πήγα να κάνω διαγνώστηκε πάλι ότι έχω οστεοσάρκωμα στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τη δεύτερη φορά ήταν πολύ επιθετικός ο όγκος. Στην αρχή το παλέψαμε πάλι με χημειοθεραπείες αλλά τελικά η μόνη λύση ήταν ο ακρωτηριασμός. Δεν το έμαθα από τους γονείς μου αλλά εγώ ο ίδιος πήγα στο χειρουργό μου και θυμάμαι ότι μου είπε: «Νίκο, μπαίνουμε για ακρωτηριασμό», έτσι στεγνά. Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να του κάνω ερωτήσεις. Τότε ήμουν μόλις 15 ετών και το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Δεν ήθελα να το πιστέψω, θυμάμαι ότι τους είπα «αποκλείεται να έρθω στο χειρουργείο» και έφυγα. Επί δύο μέρες έκλαιγα, ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιό μου μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό το χειρουργείο ήταν η μόνη λύση για να συνεχίσω να ζω».

«Όταν μπήκα στο χειρουργείο όλα ήταν ψυχρά και παγωμένα»

«Θυμάμαι τη στιγμή που μπήκα στο χειρουργείο για να μου ακρωτηριάσουν το πόδι αλλά και τη στιγμή που βγήκα. Όταν μπήκα στο χειρουργείο όλα ήταν ψυχρά και παγωμένα. Όταν όμως βγήκα από το χειρουργείο και άνοιξα τα μάτια μου, θυμάμαι ότι το πρώτο πράγμα που είπα στους γονείς μου ήταν ότι τελικά δεν μου έκοψαν οι γιατροί το πόδι . «Μαμά, το σώσαμε το πόδι» της είπα. Το ένιωθα τόσο βαρύ λόγω του ακρωτηριασμού και τα νεύρα ήταν τόσο πολύ πειραγμένα που ένιωθα ότι είχα πόδι κι ότι τη γλίτωσα. Είμαι τυχερός γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου που με στηρίζουν πολύ. Την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο ήρθαν να με δουν παιδιά που είχαν κι αυτά κάποιον ακρωτηριασμό. Θυμάμαι τον Γιάννη που είχε χάσει και τα δύο του πόδια και μπήκε μέσα στο δωμάτιο με ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν τους γνώριζα απλά ήρθαν να μου δώσουν ένα αισιόδοξο μήνυμα με την παρουσία τους εκεί. Αυτή ήταν μια πρωτοβουλία της μαμάς μου και πραγματικά μου έκανε πολύ καλό. Ήθελα να βγω από το νοσοκομείο και να ξανακάνω ότι έκανα και πριν τον ακρωτηριασμό».

«Το ποδήλατο μου δίνει την ταχύτητα που δεν μπορώ να έχω με τα πόδια μου»


Οι επόμενες ημέρες ήταν επώδυνες και δύσκολες, όμως ο Νίκος δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να παλεύει και να ονειρεύεται. Λίγα χρόνια μετά το όνομα του 20χρονου πια Νίκου Παπαγγελή φιγουράρει παντού. Είναι ο πανελλήνιος πρωταθλητής στο ποδήλατο για άτομα με αναπηρία ενώ το 2017 κατέκτησε την τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μεγάλος του στόχος το μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο. Η αγάπη του για τον αθλητισμό παρά το πρόβλημα με το πόδι του ήταν τέτοια που όταν ένας προπονητής τον είδε και του πρότεινε να ασχοληθεί με το ποδήλατο, δεν το σκέφτηκε και πολύ. Για τον ίδιο, όπως έχει πει σε συνεντεύξεις του δεν ήταν εύκολο να μάθει να κάνει ποδήλατο με το ένα πόδι. Σήμερα, όμως έχει γίνει προέκταση του εαυτού του κι όπως λέει και ο ίδιος το ποδήλατο του δίνει φτερά.


«Το ποδήλατο το αγάπησα γιατί μου δίνει την ταχύτητα που δεν μπορώ να έχω με τα πόδια μου και όταν ανέβηκα στο ποδήλατο κι ένιωσα ότι μπορώ να πηγαίνω γρήγορα όπου θέλω με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Κάνω πολλές προπονήσεις στο δρόμο και ο κόσμος με αναγνωρίζει και μου δίνουν κουράγιο και δύναμη» λέει ο Νίκος Παπαγγελής.