Αδιαφανείς πληρωμές, ειδικές χορηγίες και διαδικασίες εξαγνισμού

Φαίνεται ότι «η δημόσια ηθικότητα» της πολιτικής είναι το βασικό της χαρακτηριστικό. «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ηθικοί, πρέπει απλά να φαινόμαστε». Σαν γνήσιοι «φιλαλήθεις ψεύτες» ζουν μέσα στη διαρκή ασυμφωνία ανάμεσα στη δημόσια εικόνα τους και στις πράξεις τους. Καταδικάζουν την διαφθορά και τις δόλιες αναθέσεις που αφορούν σε δημόσιες προμήθειες όταν πρόκειται για τους αντιπάλους τους. Έχουν όμως έτοιμες τις διαφορετικές οπτικές γωνίες και τα επιχειρήματα όταν είναι εμπλεκόμενοι οι ίδιοι: «Μίζες και λαδώματα λέγονται όταν τα εισπράττουν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, όταν τα εισπράττουμε εμείς λέγονται χορηγίες και εισφορές». Χρήματα που έχουν κατατεθεί στα ταμεία του κόμματος έχουν καθαγιασθεί. Είναι μία πράξη θρησκευτικού εξαγνισμού, ο σκοπός είναι ιερός για να επιτύχουμε την εκλογική μας νίκη απαραίτητη για το καλό της χώρας και της δημοκρατίας!
Δημιουργούν έτσι με τους χορηγούς μία ανίερη συμμαχία και ικανοποιούνται όλοι ψυχολογικά  και κοινωνικά. Ο χορηγός αισθάνεται υπερήφανος και καθόλου ένοχος γιατί με την πράξη του αυτή αύξησε τον κύκλο εργασιών και τα κέρδη της εταιρείας που εκπροσωπεί. Εφαρμόζει τις ρωμαϊκές επιγραφές στην σύγχρονη πολυεθνική επιχείρηση: «η αυτοκρατορία δεν έχει ούτε φίλους, ούτε εχθρούς: έχει μόνο συμφέροντα». Και οι εκπρόσωποι της σύγχρονης αυτοκρατορίας δεν έχουν κανόνες, αλλά καθήκοντα υποταγής στην ηθική της κερδοφορίας.
Υπερήφανος και καθαγιασμένος αισθάνεται και ο λήπτης των χορηγιών. Πέτυχε μία καλή συμφωνία που είναι άξια συγχαρητηρίων και επαίνων. Εξυπηρέτησε και την χώρα του με το να αναθέτει το έργο σε μία τόσο εύρωστη πολυεθνική εταιρεία, αλλά και το κόμμα του με το να γίνει δημιουργός χορηγιών τέτοιου ύψους που μερικοί αναιδείς χρήστες της λαϊκής γλώσσας ονομάζουν «μίζες» δημιουργώντας ηχορύπανση. Εξ’ άλλου είναι τόσο γενική αυτή η κατάσταση που καταντάει έθιμο πιο ισχυρό από κάθε νομοθετημένη απαγόρευση. Η ύπαρξή των νόμων φαίνεται είναι αναγκαία προκειμένου να γίνεται πιο επιλεκτική η παραβίασή τους. Η περίπτωση είναι ειδική και μας επιτρέπει κάθε παράκαμψη αφού πρόκειται για το καλό του κόμματος, άρα και της πατρίδας.
Τι γίνεται όμως όταν μια τέτοια υπόθεση αποκτήσει μεγάλη δημοσιότητα και ταυτόχρονα ποινικοποιηθεί; Τότε γίνεται άξια θαυμασμού η ικανότητα των πολιτικών στην διαρκή προσαρμογή, τους πανέξυπνους ελιγμούς και την έντεχνη στροφή των φώτων της δημοσιότητας. Είναι να απορεί κανείς: αφού έχουν τόσο μεγάλες ικανότητες γιατί δε τις εφαρμόζουν ορθόδοξα για το καλό τόσο το δικό τους αλλά και της πατρίδας τους;
Η άτυπη ιερή τους συμμαχία που γίνεται πιο ισχυρή όταν ο κίνδυνος είναι καθολικός για το είδος τους, δημιουργεί το μήνυμα που μεταφέρεται σε κάθε κατεύθυνση: «Δεν φταίμε καθόλου εμείς που εισπράξαμε τα παράνομα χρήματα. Ένοχοι είναι μόνο αυτοί που μας τα έδωσαν: οι χρηματοδότες, οι ηθικοί αυτουργοί, οι επιχειρηματίες και οι εκπρόσωποι τους. Τα διεφθαρμένα στελέχη των επιχειρήσεων, οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού και της διαφοράς. Εμείς απλώς τα εισπράξαμε. Αυτοί και μόνο αυτοί είναι ένοχοι, οι αποδιομπομπιάιοι τράγοι, οι κυνηγημένοι, οι ποινικά καταδικαστέοι. Εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτε, αλλά αν τυχόν κάποιος από εμάς, κυρίως από τους πολιτικούς μας αντιπάλους αποδειχθεί ένοχος, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Μεμονωμένα πρόσωπα πιθανόν να έχουν εμπλοκή. Το κόμμα ποτέ».
Έτσι με σύμμαχο τον οπαδισμό και τον κομματισμό, κυριαρχεί μια νέα ηθική αντίληψη: «οι χορηγοί του Εφιάλτη και του Ιούδα είναι οι μοναδικοί ένοχοι. Οι ίδιοι δεν έφταιξαν καθόλου για την προδοσία τους. Αυτοί και μόνο έπρεπε να καταδικαστούν. Τα καημένα τα παιδιά, απλώς παρασύρθηκαν αφού εξ’ άλλου ήταν και στη φύση τους». Άλλωστε με τις ικανότητές τους μετέτρεψαν το μαύρο χρήμα σε λευκό και κατάλευκο. Ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός όταν έλεγε ότι «το χρήμα δεν έχει οσμή», ίσως δεν είχε φαντασθεί ότι σ’ ένα μακρινό μέλλον δεν θα είχε  ούτε καν κάποιο χρώμα..