Άρης Σκιαδόπουλος: Ε, λοιπόν, δεν είμαι συνάδελφος όσων γιούχαραν στην ΕΣΗΕΑ

Με αναφορά στα «ιερά τέρατα« της δημοσιογραφίας και στο πώς έμαθε ο ίδιος να δρα ως δημοσιογράφος, ο Άρης Σκιαδόπουλος σχολιάζει όσα έγιναν το πρωί της Κυριακής στην ΕΣΗΕΑ.

Με έντονο ύφος και με τίτλο στο άρθρο του, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα imerodromos.gr, «Ε, λοιπόν: Δεν είμαι συνάδελφός σας!» ο Άρης Σκιαδόπουλος αναφέρεται στην ομάδα των συγκεντρωμένων και καταγράφει τα όσα ακούστηκαν εναντίον των πολιτικών που παρίσταντο στην έκθεση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. 

«Κύριοι δεν είμαι συνάδελφός σας. Όχι γιατί δεν δικαιούστε να διεκδικείτε, αλλά επειδή με τον τρόπο πού διεκδικείτε, με ΠΡΟΣΒΑΛΕΤΕ», καταλήγει το κείμενο του Άρη Σκιαδόπουλου. 

Ολόκληρο το άρθρο: 
«Ε, λοιπόν: Δεν είμαι συνάδελφός σας!
Δεν αντέχεται, ύστερα από σαράντα (και βάλε) χρόνια στο κουρμπέτι, να τρως ένα χαστούκι κατάμουτρα, απ΄ αυτούς που είναι στο ίδιο σωματείο με σένα.

Θυμάμαι ότι το πρώτο μάθημα, από σπουδαίους συναδέλφους, όπως ας πούμε τον Παλαιολόγο, το Σταματίου, τον Πηλιχό, το Λευτέρη και άλλους , ήταν ότι δεν αρκεί να διεκδικώ στη ζωή μου, έχει σημασία κι ο τρόπος που το διεκδικώ.

Και κείνα τα χρόνια, που ευτύχησα να γνωρίσω το Φοίβο Γρηγοριάδη, το Νεόκοσμο, το Χαλιβελάκη, και που νύχτα στη χούντα συνοδεύαμε κρατουμένους τον Κωστάκη Παπαϊωάννου και το Λούη Δάνο, στα δικαστήρια τής Σανταρόζα, διδασκόμουν ότι ο δημοσιογράφος πρώτα παράγει και διδάσκει ήθος κι” απέ μ” αυτό το ήθος διεκδικεί. Οχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για την κοινωνία. Γιατί, όταν ανήθικα διεκδικείς, τότε είσαι χαμένος από χέρι.

Ήταν χρόνια που ο δημοσιογράφος δεν ήταν ψωμοζήτουλας. Ήταν αγωνιστής και συναγωνιστής με το λαό πάνω απ´ όλα. Και το ιοβόλο όπλο του δεν ήταν άναρθρες κραυγούλες, αλλά η πένα του. Κι” αυτή η πένα ανέδειξε σπουδαία αναστήματα, αδιαμφισβήτητου κύρους. Γι” αυτό, μια και μόνο πρόταση δεκαπέντε λέξεων του Ψαθά, ήταν ικανή να κλονίσει κυβερνήσεις. Και τότε κανείς δεν διενοείτο ότι κάποτε θ” ακουγόταν το σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».

Γιατί όλα αυτά;

Προχθές στην ΕΣΗΕΑ, μαζεύτηκαν καμιά δεκαπενταριά άτομα, απέναντι, να διαμαρτυρηθούν εναντίον μιας εκδήλωσης που οργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ. Εκδήλωση για την οποία συναίνεσε η παράταξη του κ. Τρίμη (ΣΥΡΙΖΑ) και την οποία στη συνέχεια ….καταδίκασε!

Εκεί, λοιπόν, στο απέναντι πεζοδρόμιο άρχισαν οι αποδοκιμασίες. Και όπως δυστυχώς καταγράφτηκε στα βίντεο ακούστηκαν με τη σειρά:

Στην έξοδο της Μπακογιάννη: «ουστ μωρή καριόλα», «καριόλα», «στα τσακίδια»…

Στην έξοδο της Βούλτεψη: «ουστ μωρή»…

Στην έξοδο Πρωτόππαπα: « Α, ρε λαμόγια ξεφτιλισμένοι», «ξεφτίλα», «κερατάδες», «καργιόλη», «γελάς μαλάκα»…

Στην έξοδο Ρουσόπουλου: «Αρχίδι», «ξεφτιλισμένε», «Καραγκιόζη», «φύγε μωρή κότα», «τρέχα μωρή κυρία»…

Αυτά ακούστηκαν από την πλευρά των συγκεντρωμένων στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κι” εγώ βέβαια δεν τρέφω τα καλύτερα πολιτικά αισθήματα για τους πιο πάνω. Μόνο που το δημοσιογραφικό μου ήθος, μου έμαθε να σέβομαι πρώτα τον εαυτό μου, το συνδικαλιστικό μου όργανο καί τούς αντιπάλους μου. Γιατί όταν γίνεσαι υβριστής, τότε παύεις νάχεις και δίκιο. Πολύ,περισσότερο όταν ανήκεις σε έναν επαγγελματικό χώρο που διεκδικεί πάνω απ´ όλα τη διαμόρφωση ενός ήθους στην πολιτική και στην κοινωνία.

Και τότε, πέρασαν έτσι από μπροστά μου ο Παπαδιαμάντης, ο Γληνός, ο Βάρναλης, ο Κονδυλάκης και τόσα πνευματικά αναστήματα που κόσμησαν το χώρο. Πένητες πολλοί απ´ αυτούς, αλλά πάνω απ´ όλα ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ. Και ντράπηκα. Πολύ περισσότερο όταν μούρθε στο νου μια σεβάσμια επιστολή τού Βάρναλη στό Σωματείο του, για μια πενιχρή οικονομική βοήθεια, έτσι ώστε ν” αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.Και τότε αποφάσισα να δηλώσω σ” αυτούς, τους απέναντι:

«Κύριοι δεν είμαι συνάδελφός σας. Όχι γιατί δεν δικαιούστε να διεκδικείτε, αλλά επειδή με τον τρόπο πού διεκδικείτε, με ΠΡΟΣΒΑΛΕΤΕ».