«Κατηγορώ» της Αλεξίας για την αθώωση του γιατρού

Με φράσεις που συγκλονίζουν, η Αλεξία Εβερτ διεκτραγωδεί το τελευταίο επεισόδιο στην υπόθεση που άλλαξε για πάντα τη ζωή της… Σχεδόν μία εβδομάδα χρειάστηκε η κυρία Αλεξία Εβερτ για να συνέλθει από το σοκ. Πριν από μερικές ημέρες το Εφετείο Αθηνών ανέτρεψε την ποινή της διετούς φυλάκισης η οποία είχε επιβληθεί πρωτοδίκως στον κ. Δημήτρη Ρολόγη, τον νευροχειρουργό που, όπως ακράδαντα πιστεύει η κυρία Εβερτ, ευθύνεται για το ότι, το 2005, μετά από χειρουργικές επεμβάσεις, έμεινε σχεδόν φυτό ο σύζυγός της κ. Γιώργος Αλβέρτης.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της αθωωτικής απόφασης, το μόνο σχόλιο που ήταν σε θέση να κάνει η κυρία Εβερτ είχε τη μορφή γραπτού μηνύματος. «Εχω σοκαριστεί και πρέπει να συνέλθω για να μιλήσουμε», έγραφε στο SMS της προς το «ΘΕΜΑ». Μερικά 24ωρα αργότερα βρήκε το κουράγιο να συντάξει το κείμενο που δημοσιεύεται αυτούσιο σε αυτές τις σελίδες, ένα οργισμένο (ξανα)κατηγορώ, ένα σπαρακτικό εκ βαθέων ξέσπασμα.

Η κυρία Εβερτ εξαπολύει μύδρους κατά του «μεγαλογιατρού» τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο για την αδιανόητη δυστυχία της, για το γεγονός ότι ο κ. Αλβέρτης σήμερα μοιάζει με έναν άνθρωπο λοβοτομημένο, παρόλο που η επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε είχε χαρακτηριστεί ασφαλής και ανώδυνη. Η κυρία Εβερτ αποκαλύπτει λεπτομέρειες για το πώς ο κ. Αλβέρτης εισήχθη στο νοσοκομείο για αφαίρεση καλοήθους κύστης στον εγκέφαλο όντας υγιέστατος, ευφυής, αθλητικός και ακμαίος. Από πολυπράγμων και επιτυχημένος μάνατζερ της Eurobank, ο κ. Αλβέρτης πήρε εξιτήριο σαν ένα ανθρώπινο ον βαριά διαταραγμένο, ανίκανο ακόμη και να αυτοεξυπηρετηθεί, «ένα ανάπηρο παιδί» όπως γράφει χαρακτηριστικά η κυρία Εβερτ.

Κατά την άποψή της, υπήρξαν τραγικά ιατρικά λάθη, όπως και εγκληματική αμέλεια και παραπληροφόρηση εκ μέρους της ιατρικής ομάδας που είχε αναλάβει να εκτελέσει την επέμβαση. Και, βέβαια, όπως πιστεύει, υπήρξαν ένοχοι, με πρώτον από όλους τον κ. Ρολόγη, εναντίον του οποίου στρέφεται επίμονα. Για εκείνην δεν έχει καμία σημασία το εάν η Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει εξ ορισμού τεράστιες δυσκολίες στο να κρίνει ιατρικά ζητήματα, να αποδώσει ευθύνες και να επιβάλει ποινές για κάτι που συνέβη στα χωρικά ύδατα των γιατρών, μέσα στην απαγορευμένη ζώνη του χειρουργείου.

Εφιάλτης χωρίς ορατό τέλος

Η κυρία Εβερτ ξέρει ότι έως τον Ιανουάριο του 2005 είχε μια ζωή που λίγο απείχε από το τέλειο - σε προσωπικό, οικογενειακό και οικονομικό επίπεδο. Εξαιτίας όμως των ανεπίτρεπτων σφαλμάτων στα οποία υπέπεσαν -πάντα κατά την άποψή της- οι τρεις θεράποντες ιατροί του κ. Αλβέρτη, σήμερα ζει έναν εφιάλτη χωρίς ορατό τέλος. Η δύναμη που χρειάζεται για να μεγαλώσει τον γιο και να στηρίξει τον σύζυγό της δεν έχουν αφήσει αποθέματα στην ψυχή της ούτε για κατανόηση, ούτε για άφεση ενδεχόμενων αμαρτιών. Πιστεύει πως οι γιατροί έφταιξαν και πρέπει να τιμωρηθούν - μολονότι ο ένας εξ αυτών, ο Δημήτρης Αγγελιδάκης, αυτοκτόνησε τον Ιανουάριο του 2010, συντετριμμένος πιθανότατα από την εμπλοκή του στην περίπτωση Αλβέρτη. Ο τρίτος, ο νευροχειρουργός κ. Αθανάσιος Γρίβας, έχει απαλλαγεί της κατηγορίας για πρόκληση «βαρείας σωματικής βλάβης εξ αμελείας» από την πρώτη δίκη, η οποία ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2011.

Ολα αυτά αφήνουν στο κέντρο του στόχου τον κ. Ρολόγη και προς αυτόν η κυρία Εβερτ έχει στρέψει όλα της τα βέλη, εφόσον τον θεωρεί βασικό υπαίτιο για τη συμφορά που χτύπησε την οικογένειά της. Οταν λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα η λέξη «αθώος» ακούστηκε στην αίθουσα του Εφετείου, ένιωσε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη τιμωρεί εκείνη, μια γυναίκα που ήδη σέρνει τον δικό της σταυρό σε ένα επταετές, πλέον, μαρτύριο. Στο κείμενο που ακολουθεί η κυρία Εβερτ, παρόλη την απογοήτευση και την πικρία από την απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου, εξηγεί πώς ο κ. Αλβέρτης έχασε τον εαυτό του και πώς εκείνη επί της ουσίας έχασε τον σύζυγο και πατέρα του παιδιού της, μολονότι εκείνος εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα της. Η τιμωρία του κ. Ρολόγη από την Ελληνική Δικαιοσύνη ήταν κάτι στο οποίο η κυρία Εβερτ είχε στηρίξει όλες της τις ελπίδες για μια, μικρή έστω, ηθική αποζημίωση - ο ποινικός κολασμός του γιατρού που, όπως εκείνη πιστεύει, κατέστρεψε τη ζωή της, θα μπορούσε να είναι μια αναλαμπή στη δική της καθημερινή κόλαση. Ωστόσο, το Εφετείο αρνήθηκε τελικά αυτή τη «δικαίωση» που με τόση αγωνία περίμενε η κυρία Εβερτ.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΙΑΣ ΕΒΕΡΤ

Τρία σχεδόν χρόνια δικαστικού αγώνα για την ανάδειξη της αλήθειας, είχα αποφασίσει να σιωπήσω. Οχι μόνο επειδή δεν ήθελα μία προσωπική τραγωδία να αποτελέσει τροφή για κουτσομπολιά και πάσης φύσεως σχόλια. Οχι μόνο γιατί δεν με ενδιέφερε η δημοσιότητα παρά μόνο ο αγώνας μου για την αλήθεια, την οποία οι γιατροί μού έκρυβαν τόσα χρόνια που ζούσα στο σκοτάδι. Αλλά, κυρίως, από σεβασμό προς τη Δικαιοσύνη, η οποία πρέπει πάντοτε απερίσπαστα να κάνει το καθήκον της. Από σεβασμό προς το έργο της Δικαιοσύνης, η οποία αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του αδικημένου. Ιδίως στις δύσκολες ημέρες που ζούμε.

Δεν ήθελα να δώσω σε κανέναν το δικαίωμα να πει ότι η Εβερτ προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες της. Ακόμη και αν -στην πραγματικότητα- δεν είχα καμία απολύτως δύναμη ή εξουσία. Μόνη μου, μακριά ακόμη και από φίλους, ζούσα μια τραγική καθημερινότητα με τον άνδρα και τον γιο μου. Στην πραγματικότητα, ο ισχυρός ήταν ο γνωστός μεγαλογιατρός των Αθηνών και όχι εγώ.

Μετά την ομόφωνη καταδίκη του νευροχειρουργού Δημήτρη Ρολόγη σε ποινή δύο ετών από το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο (με σύμφωνη πρόταση του εισαγγελέα), επίσης σιώπησα και δεν πανηγύρισα καθόλου για την ανάδειξη της αλήθειας, την οποία όλος ο ιατρικός κόσμος πίσω από τις κουρτίνες ήδη γνώριζε. Απάλυνε, πάντως, τον πόνο τον δικό μου και του γιου μου αυτή η ηθική δικαίωση, αυτή η νίκη της αλήθειας που αναγνώρισαν με θάρρος και εντιμότητα οι πρωτοδίκες δικαστές.

Μετά την απόφαση του Δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου που αθώωσε τον Δημήτρη Ρολόγη, όχι οργισμένη, αλλά βαθιά απογοητευμένη, σιώπησα και πάλι. Καθώς όμως περνούσαν οι ημέρες, αισθάνθηκα ότι πρέπει να απευθύνω δημοσίως, ιδίως τώρα, αυτές τις λίγες γραμμές. Εχοντας υποχρέωση προς την αλήθεια. Προς την οικογένειά μου. Εχοντας, ίσως, ακόμη μεγαλύτερη υποχρέωση προς όλους όσοι -και είναι δυστυχώς πολλοί- ζουν μια τραγωδία εξαιτίας ιατρικών λαθών που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Προς όσους δεν δικαιώθηκαν από τη Δικαιοσύνη (ή δεν προσέφυγαν καν σε αυτήν) και δεν έχουν τη διάθεση, τη δυνατότητα ή το κουράγιο να μιλήσουν δημοσίως.

Ο Ρολόγης, ο βοηθός του Αθανάσιος Γρίβας και ο ήδη εκλιπών Δημήτρης Αγγελιδάκης δεν είχαν παραδεχτεί ποτέ οποιοδήποτε ιατρικό λάθος σε βάρος του ανθρώπου μου που σακατεύτηκε το 2005 στην Ευρωκλινική. Που μπήκε αγέρωχος, όμορφος, με δυνατή ψυχή και βγήκε σαν ανάπηρο παιδί. Ποτέ δεν μας είχαν πει ότι κάτι πήγε στραβά. Σε κανέναν! Σε κανέναν απ’ όλους εμάς, που δεν φύγαμε ούτε λεπτό από το προσκεφάλι του Γιώργου.
Απλώς ήμασταν άτυχοι, λέει, αλλά το «γκαζόν ξαναφυτρώνει», εννοώντας ότι οι εγκεφαλικές βλάβες θα αποκατασταθούν όπως το ξερό γκαζόν που ξαναπρασινίζει... Και τα χρόνια περνούσαν δύσκολα, σκοτεινά, πότε σιωπηλά στο σπίτι, πότε στην Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων. Τίποτα δεν άλλαζε. Τέσσερα χρόνια μετά αποφάσισα ότι δεν πρέπει οι υπεύθυνοι γιατροί να μείνουν ατιμώρητοι. Το όφειλα στον σύζυγό μου, στο παιδί μας, στον αδελφό του Γιώργου, στους γονείς τους που χάθηκαν νωρίς από αυτοκινητικό δυστύχημα, στον εαυτό μου, σε πολλούς. Ξεκίνησα έναν πολύ δύσκολο αγώνα ξέροντας ότι θα συναντήσω πολλά εμπόδια. Σε αυτό τον σκληρό αγώνα, όμως, δεν ήμουν μόνη. Είχα την τύχη να γνωρίσω και να συμπορευθώ με τρεις φωτεινούς ανθρώπους.





Λίγες ημέρες μετά τη μήνυση και λίγες μόνον ώρες μετά τις έγγραφες εξηγήσεις του στον ανακριτή, ο Δημήτρης Αγγελιδάκης αυτοκτονεί με έναν τραγικό και παράδοξο τρόπο. Η σύζυγός του, δημοσίως, σκιαγραφεί ως «υπεύθυνο» αυτόν που τα φόρτωσε όλα στον Αγγελιδάκη.

Η δίκη στο Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ξεκινάει στις 24 Νοεμβρίου 2010. Και ξαφνικά ο ίδιος ο Δημήτρης Ρολόγης, που τόσα χρόνια δεν είχε πει ούτε μια λέξη για ιατρικό λάθος, παραδέχεται ότι έγινε ιατρικό λάθος -και μάλιστα εγκληματικό- που αδυνατεί να το εξηγήσει! Ομως για το έγκλημα αυτό υπεύθυνος είναι -κατά την απολογία του- αποκλειστικά και μόνο ο Αγγελιδάκης. Που δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Οι δικαστές, σοκαρισμένοι, πιστεύω, από όσα αποδείχτηκαν ενώπιόν τους, από τόσα γεγονότα, τόσες αποδείξεις που αποκαλύφθηκαν -και μας έκρυβαν επιμελώς τόσα χρόνια- την 3η Μαΐου 2011, αποφάσισαν ομόφωνα την καταδίκη του Δημήτρη Ρολόγη σε δύο χρόνια φυλάκισης. Επειδή αποδείχτηκε πλήρως ότι έγιναν δύο τραγικά ιατρικά λάθη που μπορούσαν εύκολα να αποφευχθούν.

Το πρώτο, το πλέον σοβαρό -διότι αν δεν είχε συμβεί αυτό δεν θα συνέβαινε ούτε το δεύτερο-, έγινε λίγες μόλις ώρες μετά την επέμβαση. Ηταν η αδικαιολόγητη καθυστέρηση του Δημήτρη Ρολόγη, την Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2005, μισή μόλις ημέρα μετά το χειρουργείο οκτώ ωρών (αφαίρεσης της καλοήθους κύστης τρίτης κοιλίας εγκεφάλου), να πάει να επισκεφθεί τον Γιώργο και να προβεί εγκαίρως στην αντιμετώπιση των επιπλοκών που είχε παρουσιάσει. Τελικώς ο Ρολόγης παρουσιάστηκε στην Ευρωκλινική και έτσι τοποθετήθηκε στο κεφάλι του Γιώργου παροχέτευση (μέθοδος μείωσης της ενδοκράνιας πίεσης) όταν ήδη είχαν περάσει τουλάχιστον επτά ώρες από τότε που παρουσίασε σύγχυση και έκανε συνέχεια εμετό, πέντε περίπου ώρες μετά και την παρουσία ανισοκορίας και τρεις περίπου ώρες μετά και την μετάπτωσή του σε κατάσταση βυθιότητας (ένα στάδιο πριν το κώμα)! Τοποθετήθηκε, δηλαδή, παροχέτευση όταν είχαν περάσει συνολικά περισσότερες από επτά ώρες από τότε που ο Γιώργος άρχισε να σβήνει!

Και αυτά -και πάρα πολλά ακόμη που θα χρειαστεί ολόκληρο βιβλίο για να τα γράψω- δεν τα έζησα μόνο εγώ, ούτε τα κατέθεσαν μόνο οι μάρτυρες κατηγορίας. Τα έγραφαν και οι ίδιοι οι νοσηλευτές της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο σχετικό έντυπο λογοδοσίας! Το δεύτερο ιατρικό λάθος έγινε δέκα περίπου ημέρες μετά το χειρουργείο, όταν ο Αγγελιδάκης αφαίρεσε, λόγω μόλυνσης, την παροχέτευση που κράταγε στη ζωή τον Γιώργο. Ο Ρολόγης και ο Αγγελιδάκης τοποθέτησαν νέα παροχέτευση -όχι άμεσα όπως έπρεπε-, αλλά ύστερα από επτά περίπου ώρες.

«ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ»

Δεν μπορώ να πω ότι ο μακαρίτης Αγγελιδάκης δεν έχει ευθύνη. Προφανώς έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Ομως, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτόν. Αυτός είναι ήδη στα χέρια του Θεού. Μπορώ, όμως, να πω ότι το μερίδιο ευθύνης του μακαρίτη είναι σαφώς μικρότερο από του δασκάλου του, όπως τον αποκαλούσε, του Ρολόγη. Στον Ρολόγη (διευθυντή στο Μετροπόλιταν και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) είχαμε εμπιστευτεί τη ζωή του Γιώργου, αφού μας είχαν πει ότι ήταν πολύ ικανός νευροχειρουργός, και ο ίδιος δέχτηκε να αναλάβει τον Γιώργο στην Ευρωκλινική. Ο Αγγελιδάκης δεν είχε κάνει ποτέ επέμβαση αφαίρεσης κύστης τρίτης κοιλίας εγκεφάλου. Ηταν το πνευματικό παιδί του Ρολόγη. Οταν ο Ρολόγης μιλούσε, αυτός καθόταν προσοχή. Δεν τολμούσε να κάνει τίποτα χωρίς τις εντολές του Ρολόγη.

Στις 2 Απριλίου 2012 ξεκίνησε το Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο. Εξετάστηκαν οι μάρτυρες κατηγορίας και ένας μάρτυρας υπεράσπισης του Ρολόγη. Ακούστηκαν τα ίδια, όπως και στο Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο. Η δίκη, όμως, διεκόπη αιφνιδίως και αναβλήθηκε διότι μία εφέτης, εκ των τριών δικαστών, αρρώστησε και ένας εφέτης υπέβαλε αίτηση παραίτησης από το δικαστικό σώμα. Δυστυχώς, μερικές εβδομάδες μετά την αναβολή η εφέτης απεβίωσε.

Στις 3 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε εκ νέου το Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο με άλλη σύνθεση από την αρχή. Και σε αυτό το δικαστήριο όχι μόνο δεν αποδείχτηκε κάτι διαφορετικό σε σχέση με την πρωτοβάθμια δίκη, αλλά παρουσιάστηκαν και νέες αποδείξεις που επιβεβαίωναν ακόμη περισσότερο την ορθότητα της πρωτοβάθμιας απόφασης. Παρά τις ενστάσεις και την απορία μου, συχνά, για το αν έχουμε μία δίκαιη δίκη που πράγματι αναζητά την αλήθεια, πίστεψα ότι δεν είναι δυνατόν οι εφέτες να μην αξιολογούν τα προφανή ιατρικά σφάλματα που αποδεικνύονταν περίτρανα μπροστά στα μάτια τους, τα κραυγαλέα ψέματα που ανερυθρίαστα ειπώθηκαν μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Πίστεψα ότι δεν είναι δυνατόν να μην καταλάβουν κάτι από τη συγκλονιστικά αναξιόπιστη (έτσι τη χαρακτήρισε η ίδια η εισαγγελέας) κατάθεση του στενού τότε συνεργάτη του Ρολόγη, του Αθανάσιου Γρίβα, ο οποίος βεβαίως γνώριζε όλη την αλήθεια. Πίστεψα ότι δεν είναι δυνατόν να επιβραβευθεί η συμπεριφορά κάποιων μεγαλοχειρουργών, ιδίως ύστερα από ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο, να μην παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τη (ζωτικής σημασίας) μετεγχειρητική πορεία και τις επιπλοκές του ασθενή τους επειδή θεωρούν τη μετεγχειρητική παρακολούθηση πάρεργο - όταν μάλιστα έχουν ξανακάνει το ίδιο μοιραίο λάθος.





Την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012, στις εννέα το πρωί, η πρόεδρος του δικαστηρίου με χαμηλή φωνή ψιθύρισε τη λέξη «αθώος». Δεν καταλάβαμε τίποτα. Οι δικηγόροι μού ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αυθορμήτως τόλμησα και πήγα να δω τους δικαστές. Εκπληκτη τους άκουσα, μεταξύ άλλων, να μου λένε πως ό,τι και να γινόταν δεν θα γινόταν καλά ο άνδρας μου. Λες και πήγα στη Δικαιοσύνη για να τον κάνει καλά! Λες και δεν γνωρίζουν οι δικαστές τον ρόλο της Δικαιοσύνης. Να αναζητά την αλήθεια ώστε να απαλύνει ηθικά τον πόνο του αδικημένου και να παραδειγματίζει την κοινωνία.
 
Την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012, λυπάμαι ειλικρινά που το λέω -πιστεύω όμως ότι και ο μακαρίτης ο Μιλτιάδης που είχε τυφλή πίστη στους θεσμούς, αν και πολλάκις προδόθηκε, αυτό θα μου το συγχωρέσει-, η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να ένιωσε υπερήφανη. Οχι επειδή δεν δέχτηκε να δώσει μία ελάχιστη ηθική ικανοποίηση σε μια οικογένεια που ζει μία τραγωδία.

Αλλά επειδή δεν είδε, δεν αξιολόγησε τα αδιάσειστα στοιχεία που επί μήνες εκτυλίχθηκαν μπροστά της, όπως τόσο αναλυτικά, τόσο πειστικά -και είναι εύκολο να είσαι πειστικός όταν λες την αλήθεια- εξήγησε με την απόφασή του το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο.

Πιστεύω ότι όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές και ζουν μια παρόμοια τραγωδία δεν πρέπει να καταθέτουν τα όπλα. Δεν πρέπει να κάνουν σε κανέναν το χατίρι της υποταγής στο άδικο και στο ψέμα. Εστω, η προσωπική δικαίωση που νιώθεις για τον αγώνα σου, και τον οποίο οι άνθρωποι που είναι κοντά σου αναγνωρίζουν, είναι ανεκτίμητη. Αν ο Θεός μού δώσει δύναμη, θα προσπαθήσω να γράψω όλα αυτά που έζησα στις αίθουσες των δικαστηρίων σε ένα βιβλίο.

Πιστέψτε με, αν δεν ήμουν πεπεισμένη για το σοβαρό λάθος των δικαστών του Δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου, αν δεν ήμουν βέβαιη για τη βαριά αυτή αδικία, αν πίστευα ότι η οικογένειά μου ζει μεν μια τραγωδία αλλά γι’ αυτήν ευθύνεται μόνο -ή έστω κυρίως- ο Αγγελιδάκης, θα σώπαινα. Αποδείξαμε, όμως, τόσα γεγονότα, κυριολεκτικά «φτύσαμε αίμα» για να μπορέσουμε να αναδείξουμε την αλήθεια, μία αλήθεια που -παρά τα εμπόδια που συναντήσαμε- ακούστηκε τόσο δυνατά, τόσο φωτεινά μέσα στην αίθουσα των δικαστηρίων, ενώ, από την άλλη, ειπώθηκαν τόσα απίθανα ψέματα που νιώθω, ειλικρινά, την ανάγκη αυτά που είδα και έζησα να μην τα θάψω μέσα μου. Την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012 δεν αποδόθηκε δίκαιο. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, ούτε και θα είναι η τελευταία. Η Δικαιοσύνη, στο σύνολό της, δικαιώνει ακόμη τον ιερό της ρόλο. Το κύρος της, όμως, διασφαλίζεται όχι στις εύκολες αλλά στις δύσκολες αποφάσεις. Ο αγώνας μας δεν θα φέρει τους ανθρώπους μας ξανά πίσω. Δεν θα δώσει στον Γιώργο -που σήμερα αγαπώ ακόμη περισσότερο από πριν- την ικανότητα να ζήσει αξιοπρεπώς και να σταθεί δίπλα στον γιο του ως πατέρας. Θα μας δώσει, όμως, λίγη δύναμη να συνεχίσουμε με υπερηφάνεια τη ζωή μας και, ίσως, θα αποτρέψει κάποιους άλλους να καταστρέψουν άλλες οικογένειες.