Παρέμβαση Βενιζέλου για να μην απελαθεί ο Niko Ago

Πανελλήνια συγκίνηση έχει προκαλέσει η είδηση της απέλασης του δημοσιογράφου Νίκο Άγκο, αλβανικής καταγωγής, ο οποίος υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη χώρα μας μετά από είκοσι χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας προσφοράς στον δημόσιο διάλογο και στη δημόσια ανταλλαγή απόψεων, μετά από είκοσι χρόνια ευσυνείδητης και πλούσιας συνεισφοράς στην ενημέρωση.

Κι αυτό όχι μόνο επειδή η απόφαση να απελαθεί από την χώρα ένας άνθρωπος που έχει περάσει σχεδόν τη μισή του ζωή στην Ελλάδα είναι άδικη και απάνθρωπη, αλλά κυρίως επειδή ο ίδιος ο κύριος Νίκο Άγκο αντιμετωπίζει το προσωπικό του δράμα με απίστευτη αξιοπρέπεια.

O κ. Ago ενημερώθηκε ότι πρέπει μέσα σε 30 ημέρες να εγκαταλείψει τη χώρα μας, καθώς τη χρονιά 2007-2008 δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσει την άδεια παραμονής του.

Ο ίδιος με ανάρτησή του στο προσωπικό του ιστολόγιο, σημειώνει ότι το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να μαζέψει τα ένσημα που χρειαζόταν, οφείλεται σε πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.

Η είδηση της επικείμενης απέλασης προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στο διαδίκτυο, με πολλούς Έλληνες να δηλώνουν τη συμπαράστασή τους.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, επικοινώνησε με τον υπηρεσιακό Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Λευτέρη Οικονόμου, από τον οποίο ζήτησε, στο πλαίσιο του νόμου, να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια διακριτικής ευχέρειας που διαθέτει, ώστε να μην απελαθεί ο γνωστός δημοσιογράφος.

Ο κ. Άγκο, ο οποίος είναι εγκατεστημένος στην Ελλάδα πάνω από είκοσι χρόνια και συνεργάζεται με γνωστά μέσα ενημέρωσης, βρίσκεται αντιμέτωπος για γραφειοκρατικούς λόγους με την απειλή της απέλασης.

Ολόκληρη η επιστολή «Σ’ ευχαριστώ Ελλάδα»

"Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

 

Προσέφερα λίγα ή πολλά  δεν το ξέρω, το  μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω.  Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου.  Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

 

Ακόμα  και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω.  Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!"