Γιάννης Αθυμαρίτης: Ο φωτογράφος των διακοπών

Οποιο παραδεισένιο σκηνικό κι αν έχουμε ονειρευτεί, το έχει ζήσει. Από βίλες στις ακτές του Βιετνάμ μέχρι spa με αχνιστή πισίνα στις χιονισμένες Αλπεις. Οχι μόνο τα έχει δει όλα από κοντά, αλλά έχει αφιερώσει χρόνο για να τα αισθανθεί, να βιώσει τα συναισθήματα του επισκέπτη και όλα αυτά μαζί να τα κάνει εικόνα με τα υψηλότερα τεχνικά και καλλιτεχνικά στάνταρ. O Γιάννης Αθυμαρίτης είναι ο Ελληνας φωτογράφος ξενοδοχείων που εμπιστεύονται οι μεγαλύτερες εταιρείες φιλοξενίας στον κόσμο, καθώς έχει τον τίτλο του approved photographer για τις αλυσίδες Six Senses, Anantara, Kempinski, Hilton και Hyatt. Η κατάκτηση αυτή είναι σημαντική, αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι πριν από επτά χρόνια δούλευε στο στούντιό του στο Γκάζι και φωτογράφιζε για διαφημίσεις και περιοδικά της ελληνικής αγοράς. Από τότε όμως που μετακόμισε στο Λονδίνο η καριέρα του πήρε άλλο δρόμο και τον καθιέρωσε ως το αγαπημένο παιδί των hoteliers.

«Μπήκα δειλά-δειλά στη φωτογράφηση ξενοδοχείων, κυρίως γιατί μου άρεσαν τα ταξίδια. Επιπλέον, αναζητούσα καινούριους, πιο ενδιαφέροντες αλλά και πιο αξιόπιστους συνεργάτες. Η γενιά μου πέρασε πολύ δύσκολα καθώς ξεκίνησε και έζησε τη χρυσή εποχή των media, μετά όμως έπεσε σε τρομερή κρίση με τις εκδοτικές επιχειρήσεις να πτωχεύουν. Επεδίωκα να δραστηριοποιηθώ σε μια αγορά με πιο στέρεο έδαφος. Τα κατάφερα από τότε που μεταφέρθηκα στο Λονδίνο και τώρα καταλαβαίνω ότι δεν θα το είχα πετύχει αν είχα μείνει στην Ελλάδα».

Το brain drain είναι κάτι που όλοι σκεφτήκαμε όταν κατέρρευσε οικονομικά η χώρα μας, λίγοι όμως το τόλμησαν. Για τον Γιάννη Αθυμαρίτη ήταν ένα βάπτισμα του πυρός σε μια παγκοσμιοποιημένη αρένα με διαφορετικούς κανόνες. «Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Αν στην Ελλάδα πρέπει να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε 10-15 φωτογράφους, στη διεθνή αγορά πρέπει να κερδίσεις τον πελάτη από αμέτρητους άλλους συναδέλφους, οι οποίοι όλοι κάνουν υψηλού επιπέδου δουλειά. Εκείνο που κάνει τελικά τη διαφορά είναι οι άνθρωποι που θα σε εμπιστευτούν και θα μείνουν ευχαριστημένοι από τη δουλειά σου. Μερικές φορές με συστήνει το ένα ξενοδοχείο στο άλλο. Ή ένα στέλεχος που έχει δουλέψει μαζί μου στο παρελθόν, όταν αλλάζει ξενοδοχείο ζητάει πάλι εμένα. Η τελευταία μου φωτογράφηση ήταν σ’ ένα ξενοδοχείο στη Γενεύη, όπου ο άνθρωπος που με φώναξε ήθελε εμένα επειδή και σε προηγούμενο πρότζεκτ είχε μείνει ευχαριστημένος. Κάπως έτσι στήνεται ένα μικρό παγκόσμιο δίκτυο συνεργατών και γνωριμιών».

Πώς είναι η ζωή ενός ανθρώπου που κοιμάται τις περισσότερες μέρες του χρόνου σε δωμάτια πέντε αστέρων; Και όμως, είναι κουραστική. «Το αντικείμενό μου είναι ιδιαίτερα απαιτητικό. Συμπεριλαμβάνει πολλούς τομείς πέρα από τον αρχιτεκτονικό. Είναι και οι άνθρωποι, το τοπίο, η κουζίνα, το art de la table, οι λεπτομέρειες, ακόμα και τα drones ή οι υποβρύχιες λήψεις. Πρόκειται ίσως για το πιο περίπλοκο και πολύπλευρο φωτογραφικό αντικείμενο, ειδικά αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά και τα guidelines του κάθε πελάτη». Εχει όμως και τις καλές της στιγμές αυτή η δουλειά. «Νομίζω η κορυφαία εμπειρία ήταν το “Six Senses” στις Σεϋχέλλες, ένα resort που αποτελείται από 30 βίλες με πισίνα, η καθεμία χτισμένη πάνω σε έναν τεράστιο γρανιτένιο βράχο.

Η αρχιτεκτονική τους είναι τέτοια ώστε θυμίζουν καβούρια γαντζωμένα πάνω σε βότσαλα, ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ενας άλλος τόπος που ξεχωρίζω είναι η Ντομινίκα, μία μικρή νησιωτική χώρα στην Καραϊβική. Ηταν αξέχαστη εμπειρία γιατί δυο-τρία χρόνια πριν κάνουμε τη φωτογράφηση στο “Kempinski”, το νησί είχε καταστραφεί από τον τυφώνα “Μαρία”, όμως μετά από λίγο καιρό η φύση ξαναγεννήθηκε και το τοπίο είχε ανακάμψει. Μου έδειχναν φωτογραφίες από την καταστροφή και δεν πίστευα πόσο γρήγορα θέριεψε και πάλι η ζούγκλα. Και οι άνθρωποί της, έχουν μια συμπεριφορά που μου θύμισε λίγο Ικαρία».

Ενας άνθρωπος που ζει την απόλαυση των πολυτελών διακοπών από τη μεριά του σκηνοθέτη μπορεί και να εξηγήσει τι είναι αυτό που γοητεύει τόσο πολύ τον κόσμο. «Μπαίνοντας σ’ ένα ξενοδοχείο σταματάει ο χρόνος. Στα resorts στα οποία δουλεύω νιώθεις ότι σταματάει και η γεωγραφία, γιατί με το που περνάς την είσοδο χάνεις την επαφή με τον έξω κόσμο, μερικές φορές δεν ξέρεις και πού βρίσκεσαι. Πιστεύω ότι αυτό ακριβώς έχουμε όλοι ανάγκη, να βρεθούμε σε έναν χώρο και να κατεβάσουμε τους διακόπτες. Αυτή είναι και η τάση των πολυτελών ξενοδοχείων, προσφέρουν προγράμματα ευεξίας για να διευκολύνουν τη χαλάρωση. Βλέπω πολύ πρωτότυπες δραστηριότητες, ιεροτελεστίες με καπνούς, αυτά που έκαναν οι χίπις τώρα έχουν γίνει διακοπές πέντε αστέρων».

Από όλα τα μέρη του κόσμου όπου έχει ταξιδέψει, για την προσωπική του ξεκούραση διαλέγει το σπίτι του στην Τήνο, απ' όπου έλκει εν μέρει την καταγωγή του. «Το νησί αυτό έχει καθορίσει το πώς αντιμετωπίζω το φως, τον ήλιο, το αλάτι, τον άνεμο. Στην Ελλάδα το φως είναι μοναδικό, είναι πιο “φωτεινό”, πιο εκτυφλωτικό. Ως φωτογράφος μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το ελληνικό φως δεν το έχω συναντήσει σε καμία άλλη περιοχή της Γης. Το ελληνικό φως δεν το ξεχνάς. Το έντονο φως, το κάψιμο του ήλιου, το θαλασσινό αεράκι που έρχεται στο απόγευμα και το βράδυ, το κύμα που λαμπυρίζει επειδή πέφτει πάνω του ο ήλιος και φαίνεται σαν χρυσό, είναι όλα μοναδικά.

Είναι τόσο έντονα και έχουν τέτοια δύναμη και contrast στην Ελλάδα όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Στις Σεϋχέλλες, για παράδειγμα, η θάλασσα ήταν εντυπωσιακά γαλάζια με διάφορες αποχρώσεις, όμως το φως δεν είχε το ελληνικό contrast, το λαμπύρισμα της Ελλάδας, το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένο με τη θέση της χώρας μας σε σχέση με τον ήλιο και τη γωνία της φωτεινής ακτινοβολίας. Το φως, εξάλλου, αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη στη δουλειά μου, καθώς ο φωτογράφος αυτό καταγράφει στην ουσία. Εάν το φως δεν είναι σωστό, τότε το αποτέλεσμα δεν θα είναι ποτέ αυτό που πρέπει».