Ο Μόρισεϊ προειδοποιεί: «World Peace is None of Your Business»

Το μπλουζάκι, αν και αθώο, είναι ενδεικτικό της κλειστής -ή μάλλον περίκλειστης- ομήγυρης που έχει χτυπημένους στο ασυνείδητό της τους στίχους της παρέας του πιο διάσημου νεορομαντικού στον πλανήτη: όλα μοιάζουν ειρωνικά αποστασιοποιημένα και υπέρ το δέον ξένα στις συμβολικές αναγνώσεις ενός τραγουδιστή που δεν έκλεισε ποτέ τους λογαριασμούς του με την ποίηση. Ή, μάλλον καλύτερα, ενός τραγουδοποιού που δεν σταμάτησε να είναι ποτέ ποιητής - μετενσαρκωμένος σε ένα ροκ περίβλημα που δίνει την αίσθηση ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκε πλήρως ότι δεν του ταιριάζει.

Από τον τίτλο και μόνο του νέου άλμπουμ που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, εν μέσω μιας γενικότερης μορισεομανίας, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μοζ δεν έχει χάσει τον παλιό του εαυτό: «World Peace is None of Your Business» λέγεται ένα πολιτικό άλμπουμ που θυμίζει παλιούς καλούς Smiths. Ευτυχώς, άξιζε η πεντάχρονη αναμονή μετά το «Years of Refusal», για ένα άλμπουμ που κατέφθασε τώρα που η καριέρα του Μοζ φαίνεται να είναι ξανά απογειωμένη. Παράλληλα κυκλοφόρησε μια πετυχημένη βιογραφία, ενώ μεγάλος ήταν ο ντόρος που ξέσπασε με το πρόμο βιντεοκλίπ του δίσκου του όπου φιγουράρει στο πλευρό του η Πάμελα Αντερσον (με εντελώς σοφιστικέ λουκ). Δεν έλειψαν και κάποια εξώφυλλα για το βρισίδι που εξακολουθεί να ρίχνει ο Μοζ στη βασιλική οικογένεια για να τον φέρουν στο επίκεντρο της επικαιρότητας.




Οσο για τα τραγούδια του άλμπουμ, είναι όντως γεμάτα με καταπληκτικούς, ευφάνταστους καθαρόαιμα μορισεϊκούς στίχους, όπως το «Neal Cassady Drops Dead», «Staircase at the University», «Kick the Bride Down the Aisle», αλλά και το φοβερό «The Bullfighter Dies». Σίγουρα, το πιο πιασάρικο είναι το «Istanbul», που ήδη έχει γίνει σουξέ - παρότι οι στίχοι μιλούν για έναν πατέρα που καλείται να αναγνωρίσει το πτώμα του νεκρού γιου του. Αυτό όμως που σου σηκώνει πραγματικά την τρίχα είναι το «Mountjoy» (με τους στίχους «We all lose / Rich and poor»). Υπάρχει και το ατελείωτο και κάπως ακατάληπτο «I'm Not a Man», που δεν καταλαβαίνεις αν ο Μόρισεϊ όντως παραδέχεται με φανατισμό τη χορτοφαγία του ή απλώς αυτοσαρκάζεται μέχρι κεραίας.

Πάντως, ακόμη και η ηχητική θυμίζει τους παλιούς καλούς Smiths: τα γνωστά πειραματικά ηλεκτρικά ακούσματα, οι εμβόλιμοι ήχοι από φυσικό περιβάλλον, οι ξαφνικές εκρήξεις σε ένα φιλήσυχο τέμπο, τα αποσυνάγωγα πιάνα και η terra incognita της ισπανικής κιθάρας. Ο καλός ο μύλος του σύγχρονου δανδή όλα τα αλέθει και μας επιβεβαιώνει ότι όσο και να μεγαλώσουμε -δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει με τις νεότερες ηλικίες- δεν θα τον ξεπεράσουμε ποτέ. Ευτυχώς, ούτε και ο ίδιος τον καλό εαυτό του.