Γιατί οι «Άθλιοι» του Χούπερ είναι καλύτεροι από όλους τους προηγούμενους

Ένα κλασσικό αριστούργημα της λογοτεχνίας, είναι πάντα ό,τι πιο δελεαστικό –αλλά και επικίνδυνο- για ένα  στούντιο παραγωγής. Ένα βιβλίο, με εκατομμύρια πωλήσεις, έχει ήδη έναν φανατικό κοινό. Όμως, αυτό που μπορεί να έχουν φανταστεί οι αναγνώστες εντελώς διαφορετικά ο καθένας, δύσκολα μπορεί να ικανοποιήσει ως κινηματογραφική μεταφορά το ευρύ κοινό. Βέβαια, όταν ο σκηνοθέτης είναι καλός μπορεί να βγει και ταινιάρα.

Πολλοί προσπάθησαν  να μεταφέρουν τους Άθλιους στον κινηματογράφο. Η φετινή εκδοχή που έρχεται στους κινηματογράφους της Αθήνας στις 14 Φεβρουαρίου, δεν είναι η  πρώτη προσπάθεια να «δούμε» αυτό που διαβάζαμε ως παιδιά, αλλά πιθανώς είναι από τις καλύτερες του είδους της.

Τι κάνει  όμως αυτούς τους «Άθλιους» να είναι  τόσο πετυχημένοι; Η καινούργια ταινία σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Τομ  Χούπερ - που μας έδωσε την πολυβραβευμένη ταινία Ο Λόγος του Βασιλιά – είναι η μεταφορά του πολύ επιτυχημένου θεατρικού μιούζικαλ Οι Άθλιοι το οποίο, έχουν ήδη παρακολουθήσει πάνω από 60 εκατομμύρια άνθρωποι σε 42 χώρες.

Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη (Χιου Τζάκμαν), ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, καταλήγοντας να γίνει δήμαρχος μιας πόλης της Γαλλίας. Σε όλο το έργο καταδιώκεται από τον αδίστακτο αστυνομικό Ιαβέρη. Μετά από χρόνια ο Αγιάννης γνωρίζει τη Φαντίν, η οποία, αφού απολύθηκε από το εργοστάσιο όπου δούλευε όταν μαθεύτηκε ότι έχει εξώγαμο παιδί, κατέληξε στην πορνεία. Πριν πεθάνει, η Φαντίν παρακαλά τον Γιάννη Αγιάννη να φροντίσει το παιδί της, τη μικρή Κοζέτ. Τότε όλα αλλάζουν για τον ήρωα, ακόμα μια φορά…

Αλλά αυτό που επίσης άλλαξε, ήταν η εξωτερική  εμφάνιση όλων των πρωταγωνιστών  που εξαντλήθηκαν για να μεταμορφωθούν  σε κάτι πιο κοντά στους ρόλους τους.

Και φυσικά, για  ένα τέτοιο εγχείρημα, ο σκηνοθέτης ήθελε μονάχα τους καλύτερους. Ήδη, εννιά μήνες πριν ξεκινήσει η ταινία, ο Χούπερ κάθισε πάνω από 3 ώρες με τον βραβευμένο με Τόνι και Emmy ηθοποιό Χιου Τζάκμαν να δοκιμάσουν το τραγούδι…. ο Χιου Τζάκμαν δήλωσε ότι «Ήταν ο πλέον απαιτητικός, σωματικά και συναισθηματικά ρόλος της καριέρας μου, μέχρι σήμερα. Ο ρόλος απαιτούσε να εφαρμόσω το σύνολο των πραγμάτων που έχω μάθει αναφορικά με την κινηματογραφική και θεατρική υποκριτική. Είναι ρόλος ζωής.»

Μάλιστα, ο ηθοποιός έχασε πάνω από 15 κιλά, ώστε να είναι  πειστικός ως εξαθλιωμένος φυλακισμένος και για το λόγο αυτό τρεφόταν πολύ περιορισμένα, κάνοντας ταυτόχρονα εντατική γυμναστική γιατί ο Αγιάννης είναι γνωστός για τη ρώμη του, ενώ 36 ώρες πριν το γύρισμα αποφάσισε να κόψει και το νερό για να είναι ρεαλιστικά αφυδατωμένος και αποστεωμένος.

Αφού είχε βρεθεί ο Αγιάννης, ήταν η σειρά  του Ιαβέρη να πάρει σάρκα κι οστά στο πρόσωπο του Ράσελ Κρόου, ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε και  την καριέρα του σε μιούζικαλ  –κάτι που αγνοούσε αρχικά ο σκηνοθέτης. Αν συνυπολογίσει κανείς πως ο  Κρόου είναι και στη ζωή του πολύ καλός μουσικός και τραγουδιστής, και πως ήθελε διακαώς να κάνει και πάλι μιούζικαλ, η απόφαση να ενσαρκώσει εκείνος τον Ιαβέρη, έναν αστυνομικό με μια πολύ συγκεκριμένη ηθική και κατανόηση του τι είναι καλό και τι κακό, φαντάζει ιδανική.

Στο ρόλο της  Φαντίν βρίσκουμε την «εξαϋλωμένη» (έχασε πάνω από 10 κιλά για το ρόλο και κουρεύτηκε και γουλί σχεδόν για να είναι όπως ακριβώς περιγράφεται η Φαντίν στο βιβλίο) αλλά καθηλωτική Αν Χάθαγουεϊ.  Στο ρόλο της Κοζέτ (πηγή φωτός, ελπίδας και αγάπης) βρίσκουμε την Αμάντα Σέιφριντ, γνωστή από την ταινία Mamma Mia!,  η οποία στα 15 της είχε υποδυθεί την Κοζέτ και σε σχολική παράσταση, ενώ το Μάριο ενσαρκώνει ο Έντι Ρέντμαϊν που είχε συνεργαστεί με τον Χούπερ στην τηλεοπτική σειρά εποχής Elizabeth I.  

Οι πολλοί δυνατοί ρόλοι, η υπέροχη μουσική επένδυση και τα καλοφτιαγμένα κουστούμια και φυσικά τα υπέροχα σκηνικά μαζί με την άρτια σκηνοθεσία, κάνουν τους Άθλιους ένα εξαιρετικό μιούζικαλ, άξιο πολλών βραβείων.